Θέατρο του παραλόγου

Πόσο θέατρο του παραλόγου  μπορεί να αντέξει ακόμη  ο Έλληνας. Πόσες ακόμα καταδίκες σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας πρέπει να δούμε για να ξεσκεπαστεί το θέατρο του παραλόγου της πολιτικής . Ένα θέατρο που χτίστηκε στην πλάτη των Ελήνων για 40 χόνια μεταπολίτευσης και κομματοκρατίας εξαγοράζωντας με παροχές και πελατειακές σχέσεις την ανοχή και την συνενοχή των Ελλήνων.

Παρακολουθούμε σε ζωντανή  μετάδοση τους  τραμπουκισμούς, που οδήγησαν στον φόνο ένος βιοπαλαιστή, του μαύρου φασισμού της Χρυσής Αυγής, να βρίσκεται αντιμέτωπος με το αριστερό είδωλο του στον καθρέφτη της Ελληνικής κοινωνίας. Και ο αντικατοπτρισμός αυτός, στο πρόσωπο της “Αριστεράς”, οδήγησε σε μια αντιπαράθεση που διχάζει τους πολίτες. Οι Έλληνες βρεθήκανε ξαφνικά, μετά το τραγικό συμβάν, αντιμέτωποι με το χειρότερο δυνατό δίλλημα. Ο αριστερός ή ο χρυσαυγήτικος Γκεμπελισμός είναι αποδεκτός από την κοινωνία;

Και φυσικά όλοι έπεσαν από τα σύννεφα. Έπεσαν από τα σύννεφα όμως όχι μόνο γιατί ήταν έγκλημα αυτό που συνέβη, αλλά γιατί ο “εγκληματίας της κοινωνίας” άλλαξε χρώμα στην μπλούζα  του από κόκκινη σε μαύρη. Ο βασανιστής της Ελληνικής κοινωνίας όσο φορούσε το αμπέχωνο, την κουκούλα, την κόκκινη μπλούζα και κρατούσε ταγάρι  ήταν αποδεκτός. Όσο οι εκπρόσωποι της Αριστεράς χάιδευαν τα αυτιά των κουκουλοφόρων,   μέσα στο Κοινοβούλιο δίνανε ραντεβού στα γουναράδικα ή στα εκδοροσφαγεία,  δια των ΜΜΕ(ξαπάτησης) διακήρυτταν την ανάγκη “συγκεκριμένων ποσών βίας” και θυμόντουσαν την μοίρα των Μενσεβικων ως μέσο επιβολής της ιδεολογίας τους δεν άνοιξε μύτη. Να θυμήσουμε επισης, τον “πορτοκαλι” Δεκέμβρη 2008  του “το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει”, τις δολοφονίες αστυνομικών, την αγωνιστική βία των συνδικαλιστων της ΕΘΕΛ (Κολλαδες και ΣΙΑ), των συνδικαλιστων της Χαλυβουργικης, των αγανακτισμενων με τα γιαουρτια, τους απεργους της ΔΕΗ που κατεβαζαν για χρονια τους διακοπτες κλπ κλπ. Για δεκαετιες τωρα είχαμε φαει τη βια με το κουταλι. Βια πολυεπιπεδη και σχεδόν καθημερινη  και αν μιλαγες (η αν μιλησεις) ησουν ο χαφιές/ρουφιάνος/αντιδραστικός ο φασίστας της ιστοριας. Τώρα που ο εγκληματίας φόρεσε την μαύρη μπλούζα έγινε ξαφνικά κακός. Το θέατρο του “ενημερωτικού” παραλόγου που παρακολουθούμε να παίζεται καθημερινά αλληθωρίζει αγνοώντας την βαρβαρότητα της "επαναστατικής" μεταπολίτευσης: “Μεταπολίτευσι η  συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με ειρηνικά μέσα” (Στέλιος Ράμφος, Η λογική της Παράνοιας, 2011, σελ 20).

Θρέψαμε 40 χρόνια στην Μεταπολιτευτική Ελλάδα της “Αλλαγής”, την βαρβαρότητα με την προβιά της “δημοκρατικής παράταξης”' ενός παράλογου ολοκληρωτισμού. Ενός πολιτικού συστήματος που χτίστηκε στην αλλοίωση των εννοιών “δημοκρατίας”, “ελευθερίας” και “προόδου”. Ενός κατεστημένου που διαγούμισε, λήστεψε, έφαγε και ολοκληρώθηκε μέσω πολιτικής επιβολής δια του κρατισμού. Ενός κοινωνικού μηχανισμού που βασίστηκε στην ισοπέδωση της ελληνικής κοινωνίας προς τα κάτω με εργαλείο τους πρασινοφρουρούς, τις κλαδικές, τα ΚΝΑΤ, τους κουκουλοφόρους την ελλειμματική και κομματικά χειραγωγούμενη παιδεία.

Η υποκρισία του συστήματος, που λέγεται και “συνταγματικό τόξο”, κρύβει κάτω από το κόκκινο χαλί την για 40 χρόνια ανοχή στη “αριστερά” βία των  κόκκινων μολότοφ, των κόκκινων πειθήνιων 45αριων της 17Ν, των κόκκινων οδοφράγματων, των κόκκινων λεηλασιών  της δημοκρατίας που οδήγησαν την απελπισμένη Ελληνική κοινωνία στην επιθυμία των μαύρων οδοφραγμάτων. Βλέπουμε καθημερινά στα κανάλια των ΜΜΕ(ξαπάτησης), διάβάζουμε στις εφημερίδες, τα περιοδικά τους εκπροσώπους της “Αριστεράς”  που με όρους “αποδεκτού τραμπουκισμού’ για πολλές δεκαετίες επέβαλαν με αρχές ρητορικής κατάχρησης τις θέσεις τους, να εκρήγνυνται για τις ακρότητες που ο αντικατοπτρισμός τους με τη δική τους ρητορική κατάχρηση εκπέμπει.

Ο εξωραϊσμός του κόκκινου ολοκληρωτισμού και η αλλοίωση της σημασίας των εννοιών “δημοκρατία”, “ελευθερία” και “πρόοδος” όμως οδήγησε στην ανοχή του μαύρου ολοκληρωτισμού μέσω της αλλοίωσης των εννοιών “ασφάλειας” και “εθνικής περηφάνιας” “εθνικής ανεξαρτησίας”. Το εκκρεμές της ακρότητας της αριστεράς οδήγησε στην κοινωνική αντίδραση και το ισοδύναμο της ακροδεξιάς. Η επαναστατικού τύπου ακύρωση της ισχύος του κράτους από την “Αριστερά” και η συνωμοτική παιδεία που προώθησε στους πολίτες μη αναγνώρισης των νόμων: “νόμος είναι το δίκιο του έργάτη”, βρίσκεται αντιμέτωπη  με την νοοτροπία της Χρυσής Αυγής που ξεκινά από την κατάλυση της κοινωνικής συνεκτικότητας ακυρώνοντας τις έννοιες της ευνομίας.

Η “αγωνίστρια Αριστερά” λοιπόν νομιμοποίησε την βία των “αγωνιστών” της Χρυσής Αυγής. Και αυτό είναι η κατάντια του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό είναι η κατάντια της Ελληνικής κοινωνίας που βυθισμένη στο όπιο του κομματικού κράτους, του κάνετε ότι θέλετε αρκει να με ψηφίζετε χειραγωγείται από ιδεοληψίες που εκμεταλλεύονται την ανασφάλεια και την αμορφωσιά.