Σιωπή...τέρμα.....

Στην Ελλάδα σήμερα, σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που διακηρύσσουν ότι είναι δεξιοί. Αφού η δεξιά αγωνίστηκε για την Ελλάδα. Πρόσφερε το Έπος του 40, τις νίκες στο Γράμμο και το Βίτσι, δεν προσφέρει πια από τον εαυτό της καμιά επίσημη αντιπροσώπευση ειλικρινή και παραδεδεγμένη. Η αποθητικότητα της σημερινής δεξιάς να σηκώνει τα δικά της λάβαρα δεν εξαπατά βεβαίως κανένα. Πέρα από το καιροσκοπισμό και το ευμετάβλητο των ατόμων, προδίδει την επιμονή μιας βαθιάς σύγχυσης ένα είδος ηθικής θραύσης.

Μαζεύονται οι διάφοροι δηθεν γύρω απο τα τραπεζακια συζητήσεων των καναλίων της λαμογιάς και απο τις σελίδες των εφημερίδων των μπετατζήδων και με πολύ λογισμό αλλά καθόλου αυτοπεποιθηση χαρακτηρίζουν την Χρυσή Αυγή σαν ακροδεξιά, φασιστική, ναζιστική και χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μία ανάλυση, αλλά μπροστά σε μία φτηνή προπαγάνδα χωρίς αντίλογο. Δεν μπορούν να καταλάβουν τα ανθρωπάκια ότι οι λέξεις ακροδεξιά, δεξιά, φασισμός, ακόμη και ναζισμός δεν τρομάζουν πλέον κανέναν, δεν φοβίζουν κανέναν..  Ο φόβος να χαρακτηρίζεσαι δεξιός ή ακροδεξιός δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε "επιστημονικά" από ομάδες καλό-ταϊσμένες και έμπειρες στην διασπορά μύθων που ενοχοποιούν και ανικανοποιούν, μία φτηνή προπαγάνδα χωρίς αντίλογο.

Η δεξιά, σήμερα, φαίνεται σαν να έχει εξαφανιστεί. Για την ακρίβεια κανένας δεν φαίνεται να θέλει να ακούει για αυτήν. Φθάνει κανείς στο να αναρωτιέται αν υπήρξε ποτέ. Το λεξιλόγιο οι ορολογίες είναι αξιοπερίεργα διακανονισμένο. Η αριστερά είναι η αριστερά. Η άκρα αριστερά είναι αριστερά. Οι νεοδημοκράτες και οι πασόκοι παίζουν το ποιος θα υπερκεράσει τον άλλον από τα αριστερά. 

Η Νέα Δημοκρατία έχει φθάσει στο σημείο κάθε φορά που ψελλίζει πολιτικές θέσεις να αισθάνεται την ανάγκη να απολογείται για να μη δυσαρεστήσει τον επαγγελματία αριστερό Παπαδημούλη, τον Σκουρλέτη με τα ξυνισμένα μούτρα, τις αρσακειάδες και κολεγιόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ, τους υπαλλήλους της ΔΗΜΑΡ. Φοβάται το χλιμίντρισμα της Κωνσταντοπούλου και κυριολεχτικά γλύφει της αριστερόστροφη σάχλα. Συνομιλεί με τα περιτρίμματα του πεθαμένου κομμουνισμού και δεν χάνει ευκαιρία να επιτίθεται με λύσσα ιεροεξεταστή εναντίον κάθε ενός που θα τολμήσει να εκβάλλει πατριωτικό λόγο. Η περίπτωση Φαήλου Κρανιδιώτη τα λέει όλα(κλικ). Δεν τολμάει να αρθρώσει λέξη. Περιορίζεται σε ένα γιατί. Το γιατί της Αρσακειάδας. Δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας και για μέρες, εβδομάδες ήταν πρώτο θέμα. Δολοφονήθηκαν απο την αριστεράντζα τα παιδιά της Χρυσής Αυγής,  Γιώργος Φουντούλης Μανώλης Καπελώνης, σαν να μην έγινε τίποτα. Η βαρβαρότητα της  σιωπής βασιλεύει. Σιωπή που την διακρίνει ένας σκοτεινός ευνουχιστικός ελιγμός, μία γεύση ημιπληγίας. Η ΝΔ έγινε μαζική. αυτοκαθησυχάζεται με την σκέψη μίας "σιωπηλής πλειοψηφίας". Δεν βλέπει πως η μάζα αυτή είναι πρώτα σιωπηλή και μετά πλειοψηφία ή μάλλον δεν είναι πλειοψηφία παρά σαν σιωπή.

Η Νυχτωμένη Διαχρονικά (ΝΔ) αγωνίζεται να πείσει τούς Ελληνες ότι είναι το κόμμα του κέντρου και ότι εκπροσωπεί τον "μεσαίο χώρο". Αλλά κέντρο ή μεσαίο χώρο ποιου πράγματος; Με ποιο πολιτικό θαύμα μία αριστερά χωρίς δεξιά μπορεί να δημιουργήσει ένα πολιτικό κέντρο, ένα μεσαίο χώρο.

Στην Eλλάδα κυρίαρχη ιδεολογία μέχρι σήμερα, εξουσιαστική, είναι μια εκδοχή του ιστορικοϋλιστικού μηδενισμού, που κρίβει την βλακεία και την αφέλεια της κάτω από το χαλί μίας δήθεν προοδευτικότητας. Kαθορίζει τη θεωρητική ραχοκοκαλιά όλων των πολιτικών κομμάτων, άλλοτε καμουφλαρισμένη με “επικοινωνιακές” κενολογίες και άλλοτε μαχητικά απερίφραστη – με πλοκάμια εξουσιαστικών δικτυώσεων σε κάθε πτυχή του Δημοσίου. Aν ξεμυτίσει δημόσιος λόγος αντίστασης στην κυρίαρχη ιδεολογία θα εξοντωθεί με ετικέτες “εθνικισμού”, “μισαλλοδοξίας”, “νεορθοδοξίας”, “σκοταδισμού”, “φασισμού”, “ακροδεξία”, “ρατσισμού”. Aν επιμείνει ο ατίθασος λόγος, θα ενορχηστρωθεί μεθοδικά η διαστροφή των νοημάτων του, ο χλευασμός, η λοιδορία, ο διασυρμός, η σπίλωση του αντιρρησία σαν “χρυσαυγίτη” για να βγάλει τον σκασμό

Για 40 χρόνια η προπαγάνδα της αριστεράς, ας την ονομάζουμε ΑΗΔια (Αριστερή Ηθική Διαπαιδαγώγηση), επέβαλε  να καθορίζει σαν μόνες "δημοκρατικές" τις ιδέες που αντιλαμβάνονται την δημοκρατία υπό την μορφή μιας θεσμοθετημένης άδειας ασυδοσίας στις επαναστατικές επιχειρήσεις της αριστεράς.

Ολόκληρο το Σύστημα των ΜΜΕ(ξαπάτησης) κυριαρχήθηκε μεταπολιτευτικά, (με τις ευλογίες του Καραμανλή Α’, σημείωση σχολιαστή), από πρώην στελέχη της Αριστεράς...

Mερικοί από τους κορυφαίους παράγοντες της δημόσιας ζωής έχουν αριστερή προέλευση. Και μόνο στον κρίσιμο χώρο των ΜΜΕ είναι εκπληκτική η αναλογία στελεχών προερχομένων από τα κόμματα της Αριστεράς. Θυμηθείτε ότι και οι πέντε ιδρυτικοί «βαρόνοι» του MEGA (Μπόμπολας, Λαμπράκης,Τεγόπουλος, Βαρδινογιάννης) ήσαν στα εφηβικά τους χρόνια ΕΠΟΝίτες. Έβγαζαν χωνί, έβαφαν τοίχους, έτρεχαν στις διαδηλώσεις. ΕΠΟΝίτης υπήρξε και ο Αριστείδης Αλαφούζος, αριστερός και ο Μίνως Κυριακού και ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Άρης Βουδούρης και ο Γιαννίκος και ο Κουρής. (Χρήστος Πασαλαρης http://www.elzoni.gr/html/ent/335/ent.42335.asp)

40 χρόνια απο την αποφράδα 24 Ιουλίου 1974 που επέβαλε στους Ελληνες με τις ευλογίες του Καραμανλή Α’ την  δικτατορία της αριστερόστροφης προοδευτικάντζας οι Ελληνες απελευθερώθηκαν.

Η σιωπή της  Δεξιάς  πήρε τέλος. Η πολιτική μέχρι σήμερα μας προσέφερε το καταπληκτικό θέαμα μιας δεξιάς που δεν μπορούσε να αυτοδιακηρυχθεί δεξιά χωρίς να κατηγορηθεί για "φασισμό" και μιάς αριστεράς που μπορούσε, οποιαδήποτε στιγμή να αυτοαποκαλείται "σοσιαλιστική, κομμουνιστική, μαρξιστική", ισχυριζόμενη ότι τα δόγματα της δεν έχουν καμία σχέση με τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο ή τον Πολ Ποτ. Αλλά αν οι οπαδοί των διαφόρων παραλλαγών της αριστεράς δεν αισθάνονται εκτεθειμένοι από το αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ και τα Killing Fields, δεν βλέπουμε τον λόγο γιατί η σύγχρονη δεξιά, που απωθεί κάθε ολοκληρωτικό πειρασμό, πρέπει να αισθάνεται ένοχη, ή να δικαιολογείται.

Η δικτατορία της αριστεράς σκέψης και διανόησης που επέβαλε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό αν δεν είναι δεμένο μαζί της πήρε τέλος. Αν στη Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ' αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Χρυσαυγίτης , είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού. Ο Ηράκλειτος είπε: "ο Θεός είναι η ημέρα και η νύχτα, το θέρος και ο χειμώνας, ο πόλεμος και η ειρήνη, το ψωμί και η πείνα", ο Παράκελσος δήλωσε: "'Όλα είναι μέσα σε σένα τον ίδιο και τίποτα δεν μπορεί να σου έλθει από έξω, ούτε απο πάνω". Και αυτά εγκλείουν το να αγωνισθεί κανείς ανοικτά εναντίον μίας ψευτοδημοκρατικής, τραμπούκας αριστεράς αρνήτριας των πάντων.