Οι σπασμοί του θανάτου

Κοιταζουμε στα μάτια των νεαρών χρυσαυγιτών και βλέπουμε μέσα τους την φλόγα,

την φλόγα που έχει αυτός που ξέρει ότι μπορεί να πετύχει, αλλά για να

πετύχει πρέπει να προσπαθήσει, να αγωνιστεί. Αυτού που θέλει ένα καλύτερο αύριο και

ξέρει ότι πρέπει να παλέψει με την αξία του για το αύριο. Αυτή ειναι  η

φλόγα του χρυσαυγίτη, όχι η μιζέρια της αριστεραντζας. Η φλόγα της Χρυσής Αυγής που την αγκάλιασαν οι τυραγνισμένοι Έλληνες έχει κάνει το σύστημα της διαφθοράς, της διαπλοκής και της λαμογιάς να τρέμει. Ξεσηκώθηκαν οι στρουθοκάμηλοι με το κεφάλι χωμένο στην άμμο,  η χορωδία των πονηρών πνευμάτων,  οι παρακεντέδες της εξουσίας και με πολύ λογισμό, άφθονη οίηση αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση για να ξορκίσουν το λαϊκό κίνημα της Χρυσής Αυγής που ανδρώθηκε μετά 40  χρόνια αριστερό προοδευτικής βαρβαρότητας. Το σύστημα της απάτης και της λαμογιάς είναι πλέον ετοιμοθάνατο γι’ αυτό και οι σπασμοί του γίνονται όλο και πιο βίαιοι. Οταν δεν έχεις κάτι καινούργιο να πεις, πρέπει να ξεθαψεις  ρετροφουτουριστικά παραμύθια για να σε προσέξει ο άλλος, να τρομοκρατήσεις.

Πολύ διασκεδαστικά είναι όσα υποστηρίζουν οι διάφοροι αβανταδόροι της παρακμής απο τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) και οι δήθεν πολιτικατζήδες  κατά την προσπάθεια να καθορίσουν πρόδρομους καταστάσεις για να ρίξουν την λάσπη τους. Με τον τρόμο στην καρδιά, τον φόβο να τους ροκανίζει τα ποδάρια και το γκόνγκ της ιστορίας να κτυπάει το τέλος τους ανακάλυψαν τον “νεοναζισμό” - εξαιρούνται οι νεοναζί του Κιέβου της Ουκρανίας. Αυτοί είναι φίλοι του αμερικανοσιωνισμού και απλά υψώνουν την δεξιά για να χαιρετήσουν τους οπαδούς τους -. Ο όρος έγινε τώρα τελευταία πολύχρηστος που τον εκσφενδονίζουν οι ζηλωτές και οι κάπηλοι της δημοκρατίας κατά παντώς αντιπάλου. Μετά την αποφράδα 24/7/1974 είχαμε τον αντιφασισμό του “εκδημοκρατισμού” που αποτέλεσε τη συνεπέστερη μάλλον έκφανση του τάχα αριστερού λαϊκισμού, που μαζί με τα  μηδενιστικά “προοδευτικά” ιδεολογήματα “αποδόμησης”, και τον “εκσυγχρονισμό” έφαγε, εφαγε εφαγε, Σήμερα  το σάπιο σύστημα της μεταπολίτευσης ανακάλυψε τον “νεοναζισμό” σε μία απελπισμένη προσπάθεια επιβίωσης.

Ο “ναζισμός” και το παράγωγό του “αντιναζισμός” είναι η γλίτσα που έχει κολλήσει στο μυαλά της σοσιαλεβεντουριάς, των παπατζήδων της εξουσίας. Αφού καταβρόχθισαν για 40 χρόνια “δημοκρατίας” τον πλούτο της Ελλάδας τώρα τρώνε τις σάρκες της και προσπαθούν να αναστήσουν πρόδρομες καταστάσεις για να αποπροσανατολισουν τους Έλληνες και να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους.

Κατά την αριστερόστροφη προοδευτικάντζα και τους λεπτεπίλεπτους της ΝΔ όλοι ανεξαιρέτως είναι “φασίστες”, “χουντικοί”, “σταγονίδια” “νεοναζί” πλήν του εαυτούλη τους που είναι “δημοκράτες”. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Εδώ και 40  χρόνια τώρα οι λέξεις “φασισμός¨και “φασιστας” και τώρα τελευταία “νεοναζί”  χρησιμοποιούνται υβριστικώς απο την αριστερόστροφη  προοδευτική σάχλα εναντίον κάθε πολίτικής κίνησης, κάθε ατόμου  που δεν αποδέχεται την αριστερο-προοδευτική αρλουμπολογία.  Με την  λέξη “φασίστας”  η αριστεραντζα των βορείων προαστείων, της πλατείας Κολωνακίου, και του Κολεγίου έκτισε την ύπαρξη της σε μία μεγάλη αφήγηση δόξας, τρόμου, μίσους και εκδίκησης που στο βάθος της υποσχέθηκε την οριστική και ολοκληρωτική Δικαίωση-Κυριαρχία επί των άλλων.

Την μέθοδο αυτήν εγκαινίασε ο Στάλιν κατά την μεγάλη σφαγή, την “μεγάλη εκκαθάριση” στην Ρωσία (1936-1938), όπου ο όρος “φασίστας” χρησιμοποιήθηκε αδιακρίτως για όλους τους πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς του πατερούλη που έπρεπε να είναι ανενόχλητος για να σκύβει και να φυσάει την φωτία κάτω απο το τσουκάλι της γιαγιάς για να ανάψει, όπως τον ύμνησε ο Γιάννης Ρίτσος...

Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η λέξη “φασίστας” έδωσε το σύνθημα για την μεγάλη σφαγή. Στην Γαλλία, στην Ιταλία χιλιάδες δολφονήθηκαν. Στην Ελλαδα ένα όργιο αίματος σημάδεψε την απελευθέρωση. Κατά τα Δεκεμβριανά 1944 χιλίάδες Αθηναίοι με την κατηγορία του “φασίστα” σφάχτηκαν απο την ΟΠΛΑ, την αστυνομία του ΚΚΕ, στα Κρώρα, στην Ούλεν, στο Περιστέρι. Σε όλη την Ελλάδα η λέξη “φασίστας” χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον απο τους καπετάν Άρης, Ακέλας, Καλόγερος, Τραγιάς…...που έσφαζαν αδιακρίτως ηλικίας και φύλου οποιον τους πηγαινε κόντρα.

Κανείς στην Ελλάδα δεν διέφυγε την κατηγορίαν για “φασισμό”. Φασιστες  υπήρξαν ο Βενιζέλος, ο Ψαρρός, ο Τσαλδάρης, ο Καραμανλής Α’ αλλά και ο Β’ .“Φασίστες”, “εκφασισμένοι” ή “νεοναζί” είναι σήμερα όσοι τολμήσουν να ψελλίσουν τις λέξεις Έθνος, πατρίδα, να αμφισβητήσουν την αυθεντία της Ρεπούσης, να εκφράσουν αντίρρησεις για  το 1821 του Βερέμη, να υπερασπιστούν το Εθνος απο το diktat του αμερικανοσιωνισμού.  Αυτές είναι μερικές απο τις παρανοικές διαστάσεις του “εκφασισμού” της κοινωνίας.

Κάθε πολιτικός αντίπαλος της αριστερόστροφης προοδευτικής μαφίας είναι φασίστας, ή νεοφασίστας, ή κρυπτοφασίστας ή εκφασισμένος και βλέποντας το παιχνίδι της εξουσίας να χάνεται ανακάλυψε την λέξη “νεοναζί”. Ολοκληρη η πολιτική και θεωρητική φιλολογία της ελληνικής αριστεράς, της “γενιά Πολυτεχνείου ΑΕ” - δεν μιλάμε για ΝΔ, αυτή είναι ανύπαρκτη- κατά τα χρόνια της μεταπολιτευσης αποτελεί βαττολογική ανάπτυξη του αξιώματος αυτού, το οποίον μας έφερε στα σημερινά χάλια.