Οι μικροί ευγενείς....

Αλληγορία

Περιμένοντας να επέλθει η «απαίσια λήξις». Περιμένοντας εκείνη την ημέρα που όλα θα χαθούν και ανατραπούν, απρόσωπες δυνάμεις εξαπλώνονται ήδη στην χώρα μας. Όμοιες με την «αγάπη», μπαίνουν σαν τον κλέφτη, αλλά δεν είναι Αγάπη. Εξαπλώνονται σαν σύννεφο, πολλαπλασιάζονται όπως μία επιδημία, είναι ασύλληπτες, απροσδιόριστες όπως μία οσμή. Τις μυριζόμαστε, τις αισθανόμαστε και σηκώνουμε το κεφάλι, αλλά δεν κατορθώνουμε να τις προσδιορίσουμε. Ο προστατευτισμός μας, οι εκφράσεις εθνικής ζωής, που έχουμε, οι δυνάμεις που γνωρίζουμε και που είμαστε συνηθισμένοι να πολεμούμε, όλος ο ορατός κόσμος, γενικά, είναι συνεννοημένοι να τις αποκρύψουν, να τις κουκουλώσουν και να μας αποπροσανατολίσουν. Απλώθηκε βαρύ το σκοτάδι σε ολόκληρο το παρόν ιστορικό τοπίο. Οι μεγάλες αλήθειες έπαψαν να είναι επίκαιρες, έπαψαν να συνιστούν το ημερήσιο ενδιαφέρον των ανθρώπων. Κατηγορούμε για αδικία, εγωισμό και αμάθεια του διευθύνοντας το κράτος μας, την πολιτική μας, την οικονομία μας, οι οποίοι είναι, πράγματι, άδικοι, εγωιστές και συχνά τυφλοί, αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι δεν διευθύνουν πλέον αυτοί και ότι καταβάλλονται και αυτοί επίσης, ή τουλάχιστον απειλούνται, από την καταιγίδα που πλησιάζει όλους μας! Τους κατηγορούμε, και έχουμε δίκιο να τους κατηγορούμε. Αλλά στη ουσία δεν υπάρχουν πλέον. Πολλοί από αυτούς δεν είναι παρά βαρόνοι περιβεβλημένοι με στολές νέων φεουδαρχισμών, αλλά στην σκηνή της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής, μοιάζουν με τα παιδάκια που οι γονείς τους ανεβάζουν στα ξύλινα αλογάκια των λούνα πάρκ και ανεβοκατεβαίνουν ευτυχισμένα, χαρούμενα και με ρυθμό, ενώ γυρίζει η μηχανή, που δεν βλέπουν, και τους δίνει κίνηση.

Εξ’ άλλου τους βλέπουμε καθημερινά , όπου τους ανέχονται ακόμα, όπου τους επιτρέπουν να έχουν τις στολές και τα παράσημα τους. Αλλά δεν είναι παρά μία τιμητική φρουρά, οι κομπάρσοι ενός θεατρικού έργου του παραλόγου που δεν το καταλαβαίνουν.

Στην διεθνή σκηνή δεν υπάρχουν πλέον.... Στο Βασίλειο της Νέας Τάξης(κλίκ) είναι απλώς οι «μικροί ευγενείς» της επαρχίας. Επιτρέπεται να κάθονται οκλαδόν στις σκηνές τους φρόνιμα, Επιτρέπεται να φωτογραφίζονται δίπλα στους ισχυρούς, προς χάριν των δημοσίων σχέσεων και την ανάγκην προβολής πίσω στην επαρχία τους. Καμία φορά επιτρέπεται και η επίδειξη «άνετης» συμπεριφοράς με ακκισμούς, θωπείες στη πλάτη ή θεατρινισμούς και ανέμελες χειρονομίες, μέχρις ότου το κτύπημα του κινητού δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Ακόμη επιτρέπονται οι κουμπαριές και τα ζειμπέκικα.

Που και που, όπως άλλοτε ο Λουδοβίκος προσέφερε το ταμπουρέ στους ευνοουμένους του, τους καλούνε στις λέσχες τους, στα συνέδρια τους, έτσι για να αποκτήσουν την ψευδαίσθηση ότι είναι σημαντικοί, ότι είναι κάποιοι ή κάτι, ότι συμμετέχουν στο παιχνίδι. Αλλά να μην διεκδικούν ποτέ ιδιαιτερότητες και δικαιώματα, να κλείνουν τα μάτια στις βάρβαρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου. να νομιμοποιούν ύπουλα το διεθνές έγκλημα, να μη στέλνουν στις ηπείρους τα καραβάνια τους, να μη μετρούν τα καράβια τους τις θάλασσες. Είναι οι Σοφοί μας άσοφοι, με επιστημονικούς μανδύες που ο ένας απονέμει στον άλλο, όλοι φονιάδες της ζωής και πνίχτες της αλήθειας. Κεφάλια γεμάτα άχυρα που περνάνε τα άχυρα για ιδέες, «πλέχτες των αερόλογων και των ανόητων ψάλτες!»(κλίκ).