Σε κανένα... Στους νεκρούς... Στο πεπρωμένο...

Αν ο Αρτεμίδωρος που έφερνε το γράμμα στον Καίσαρα ήθελε να είναι αποτελεσματικός, θα απευθυνόταν στον απελεύθερο και θα του έδινε το γράμμα. Δεν έχουμε τίποτα να πούμε στους γραμματείς και φαρισαίους. Απλά θεωρούμε ότι είναι εξ ίσου προδοτικό να παραδεχθούμε σαν αναπόφευκτη τη συνέχιση της προδοσίας. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να την καταγγείλουμε. Πιστεύουμε ότι μόνο μία σωτηρία υπάρχει. Η καταστροφή, πάση θυσία αυτού του καθεστώτος της απάτης, της αλλοτρίωσης και του θανάτου.

Δεν υπάρχει λόγος να καταρτισθούν προγράμματα και σχέδια, ότι αυτό που θα αντικαταστήσει την σημερινή σαπίλα λίγο μας ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πρέπει, επιβάλλεται να αντικατασταθεί. Δεν θέλουμε την καταστροφή του κράτους, αλλά αντίθετα, είναι εξ ονόματος της θέλησης του λαού που απαιτούμε την εξαφάνιση αυτου του ιδεολογήματος που λέγεται "δημοκρατία", η οποία δεν είνα παρά δημοκρατία προνομίων, νοθείας, διαφθοράς, μίζας και λαμόγιας. Θέλουμε να απαλλαγούμε απο τις καταχρήσεις της κλίκας που στο όνομα της Δημοκρατίας έχει κατασπαράξει την Ελλάδα. Ζητάμε μία, ένα, έναν ικανό να απελευθερώσει την θέληση του έθνους και να κυβερνήσει κατά τρόπον αποτελεσματικό και συνεπή.

Γιατί να παριστάνουμε τους αναθεωρητές των θεσμών; Αυτό που έχει σημασία είναι ένα νέο πνεύμα και όχι ένα χαρτί επιπλέον. Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί μία "Τρίτη Δύναμη", ανεξάρτητη από τα σημερινά συνονθυλεύματα που μαγαρίζουν την χώρα. Δεν είναι αρκετό να τονισθούν τα πλεονεκτήματα που θα μας παρείχε αυτή η "Τρίτη Δύναμη", καθώς και οι λύσεις που θα έφερνε. Είναι απαραίτητο ένα νέο πνεύμα, ένα νέο μήνυμα. Μέσα από τα αποκαΐδια και τις στάχτες του Δεκέμβρη 2008 θα ξεπηδήσει η απόρριψη των μύθων της αριστεράς και η απάτη του νεοφιλελευθερισμού.

Η Ελλάδα πρέπει να επανέλθει στην ιστορική της πραγματικότητα, δηλαδή να ξαναβρεί τον εαυτόν της. Για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να καταγγείλουμε, να καταπολεμήσουμε τις αρχές στο όνομα των οποίων μας αποστέρησαν απο την εξουσία μας, τους μηχανισμούς που μας εξαπάτησαν και μας παρέλυσαν.
Αλλά τελικά, πρέπει να φθείρομαι το βασικό εκείνο τμήμα που θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το έθνος, προστατεύει την κίβδηλη ελευθερία κσι παραλύει την αληθινή, αυτό που καλλιεργεί την κίβδηλη δημοκρατία και καταργεί την πραγματική, δηλαδή το καθεστώς της κοινοβουλευτικής κομματοκρατίας, όπως λειτουργεί σήμερα στους θεσμούς μας.

Η Βουλή είναι το κέντρο της κομματοκρατίας από όπου διέρχονται όλες οι αιτίες της παρακμής και της παραλυσίας που συνθλίβουν την πατρίδα μας. Είναι η αντανάκλαση και το κέντρο ισχύος του χρήματος, είναι το σημείο εφαρμογής όπου εξασκούνται οι δυνάμεις παραμόρφωσης της Ελλάδας. Είναι το νευρικό κέντρο ενός ασθενούς έθνους και η παραλυσία του αντιπροσωπεύει την ανικανότητα στην οποία βρίσκεται η άρχουσα ελίτ να ταξινομήσει την έκφραση της εθνικής θέλησης. Αλλά ακριβώς αυτή η Βουλή, που θα έπρεπε να είναι ενσαρκωτής της θέλησης του λαού, για καλύτερη παιδεία, καλύτερη υγεία, εθνική υπερηφάνεια και δικαίωμα στην ευτυχία είναι καταδικασμένη να είναι ένα ασθματικό, εξασθενημένο και άχρηστο όργανο. Κάθε θέληση, αν υπάρχει ακόμη, καταποντίζεται μέσα σε αυτή την "συσκευή" και χάνεται χωρίς ελπίδα. Κάθε πρωτοβουλία πέφτει μέσα σ' αυτό το χωνευτήρι, απ' όπου δεν βγαίνει ποτέ, ασβεστοποιήται και γίνεται σκόνη, Είναι ένας τεράστιος φράκτης μεταξύ της δύναμης που απομένει ακόμα στο έθνος και της δράσης. Ένας φράκτης που καμία ακτίνα φωτός δεν κατορθώνει ποτέ να υπερκεράσει!

Το κακό είναι πολύ βαθύτερο και η Βουλή δεν είναι παρά μία αντανάκλαση του. Η Βουλή είναι αθεράπευτη. Αλλά δεν είναι αυτή που πρέπει να θεραπευθεί. Είναι η χώρα ολόκληρη, είναι όλος ο οργανισμός που πρέπει να τεθεί σε νέες βάσεις, σύμφωνα με άλλες προοπτικές. Πρέπει πρώτα να καταστραφούν, η παραποίηση της λαϊκής θέλησης, η βασιλεία του χρήματος, η βασιλεία των κομμάτων. Εδώ βρίσκεται η αρχή κάθε πολιτικής εθνικής ανόρθωσης και, κυρίως κάθε αποτελεσματικής πολιτικής.

Ένας λαός παύει να έχει ψυχή όταν δεν τοποθετεί πλέον υπεράνω του χρήματος και των κομμάτων, ενστικτωδώς και ασυζητητί ένα σύνολο ιδανικών που θεωρεί θεμελιώδη. Ένας λαός που τοποθετεί το χρήμα και το κόμμα υπεράνω όλων, παύει να υπάρχει σαν λαός, γίνεται όργανο του ξένου που έχει το χρήμα, και εγκαταλείπει την ζωή και το πεπρωμένο του στα θεληματικά χέρια της κομματικής νομενκλατούρας που, αντί να φροντίζει για την πατρίδα, κάνει δώρα στον εαυτό της, φροντίζει το μέλλον των παιδιών και τρώει με χρυσά κουτάλια. Εδώ σ' αυτό το σημείο φθάσαμε!

Αγαπάμε την ψευτοδημοκρατία μας. Την έχουμε ενστερνισθεί πια. Είναι πολύ πιο άνετη από τα ενεργητικά καθεστώτα. Αγαπάμε τον τρόπο που ταλαιπωρούμαστε. Τον έχουμε συνηθίσει πια. Το μικρόβιο βρίσκεται μέσα στο αίμα μας και μας καταστρέφει σαν σύφιλης. Πως μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς. Τα παιδιά φτύνουν κυριολεκτικά αίμα για μία θέση στο Πανεπιστήμιο. Όταν την αποκτήσουν, παθητικά υποτάσσονται στις ορέξεις των τραμπούκων αντί να αγωνιστούν. Οι 175 τραμπούκοι καταλαμβάνουν τα σχολειά και τα Πανεπιστήμια οι υπόλοιποι 3500 αντί να καταλάβουν την Βουλή και να απαιτήσουν από του 300 μασκαράδες την Παιδεία για την οποία αγωνίστηκαν οι πατεράδες τους στο Πολυτεχνείο περιμένουν μοιρολογώντας και κλαίγοντας.
Αλλά τι να κάνουμε; Το να τους υποδείξουμε ένα μέλλον, το να πολεμήσουμε, έχοντας για λάβαρο ένα όραμα, δεν είναι σαν να βάζουμε ένα σπαθί μεταξύ αυτών και της αυτοκρατορίας των νεκρών;
Για ποιο λόγο; Σε ποιόν απευθύνεται ο μονόλογος της Κασσάνδρας.

Σε κανένα... Στους νεκρούς... Στο πεπρωμένο...