Ληξιαρχική Πράξη Θανάτου

Για 35 χρόνια αυτό το συνονθύλευμα που ακούει στο όνομα αριστερά και αυτάρεσκα αυτοαποκαλείται "μεγάλη δημοκρατική παράταξη"(κλικ) δεν παρήγαγε ούτε κάν προβληματισμό για ενδεχόμενη αναχώνευση και πλουτισμό των σοσιαλιστικών ιδεών με στοιχεία ελληνικής και κοινωνικής ιδιαιτερότητας. Γεμίσαμε με αποσπασματικές μεταφορές, απομόνωση συγκεκριμένων φράσεων και γραμμών από ιστορικούς ηγέτες-θεατρίνους τοποθετώντας τα αποσπάσματα σε λαϊκό επίπεδο, χωρίς ιδεολογική επεξεργασία. Τα αποσπάσματα και τα επιγράμματα των ινστρουχτόρων και του Αγκιτ-Προπ της αριστεράς είναι ολοφάνερα θεωρητικά και συχνά αχρείαστα διδακτικά, αλλά εκείνο που μεταδίδουν είναι ασυνάρτητο δόγμα, πράγματα εξωφρενικά, παρά ένας τρόπος σκέψης για την ανθρώπινη ζωή στην κοινωνική και ιστορική της συνθήκη.

Η Αριστερά άν ήθελε να αυτοσυστηθεί θα μας έλεγε "Και επηρώτα αυτόν' τι όνομά σοι; λεγεών όνομά μοι, ότι πολλοί εσμέν" αν δεν την είχε προλάβει ο διάβολος στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο ( κεφ. ε' 8-9). Μήπως όμως πρόκειται για την ίδια δαιμονική μορφή που σαν άλλος Πρωτέας αλλάζει πρόσωπα και χρώματα; Λεγεών η αριστερά, γιατί πολυσχιδής όπως το "πνεύμα το ακάθαρτον". Πολυφυής (αν και μονοδιάστατη), πολυκέφαλη (αν και μικρόνους), πολυκέλαδη (αν και μονοσήμαντη), πολυεπικίνδυνη (αν και φύσει εαύλωτη). Και βέβαια φονταμεταλίστικη, όποια και αν είναι η αίρεση-δόγμα που κουβαλάει στο δισάκι της. Αδιάφορη στην λογική του λογισμού και ευαίσθητη μόνο στην λογική της ισχύος.

Η αριστερά με τις παραφυάδες των -ισμών της , μαρξισμό, λενινισμό, σταλινισμό, τροτσκισμό, μαοϊσμό, λαϊκισμό, για να περιοριστούμε σε λίγες απο τις σύγχρονες ολέθριες ενσαρκώσεις της και με τα παρελκόμενα τρομοκρατία, βαρβαρότητα, εκσυγχρονισμό, προοδευτισμό, νεοταξισμό και γιατί όχι δημοκρατισμό εμφιλοχώρησε παντού, διέβρωσε τα πάντα. Καμία περιοχή του ιδιωτικού ή δημοσίου βίου, της δράσης της σκέψης που να μείνει αμόλυντη. Η συνδικαλιστική απολυταρχία, ο αφελληνισμός και η αποσύνθεση της Παιδείας, η φενάκη του διαλόγου, η απάτη του "ακαδημαϊκού ασύλου" είναι η προσφορά της Αριστεράς στην χώρα. Η ελληνική νεολαία εκπαιδεύτηκε στις τελετουργίες της βίας. Η τέχνη, ο λόγος, κατεξοχήν τόποι του υψηλού και ευγενούς δεν αποτέλεσαν εξαίρεση ούτε πανάκεια κατά της βάρβαρης επέλασης των βάρβαρων αριστερών ιδεολογημάτων. Από το "Ζιγκ-Ζαγκ στις Νεραντζιές"(κλικ) μέχρι τα υψηλά και περισπούδαστα φληναφήματα των ημετέρων που είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι είναι πολιτισμός και ικανοί μόνο να ακολουθούν την πολιτισμένη ηγεσία τους. Αφού έκτισε την ύπαρξη της σε μία μεγάλη αφήγηση δόξας, τρόμου, μίσους και εκδίκησης που στο βάθος της υποσχέθηκε την οριστική και ολοκληρωτική Δικαίωση-Κυριαρχία επί των άλλων Η εκτραχηλισμένη αριστερά έφθασε στο τέλος της.

Με αφορφή την βαρβαρότητα των Νέων δεκεμβριανών 2008 σε ένα προηγούμενο σημείωμα είχαμε αναφερθεί στον επιθανάτιο ρόγχο(κλικ) της αριστεράς. Σήμερα έφτασε η ώρα να γραφτεί η ληξιαρχική πράξη θανάτου της. Την υπέγραψε με το αίμα του ο Γρηγοροπουλος, αθώο θύμα στο Μολώχ της μεταπρατικής αριστερής ιδεολογίας που για 35 χρόνια χώνει τα λιμάρικα χέρια της στο βιός των Ελλήνων, έχει ανατρέψει αξίες και έχει παραδώσει τον Ελληνα άνθρωπο στα νύχια του εκσυγχρονιστικού αμοραλισμού. Την σφράγισε ο Διαμαντής που χαροπαλεύει, ο "μπατσος" των 700 ευρώ, που οι λαμόγιες, το προοδευτικό κηφηναριό και τα παράσιτα του προοδευτισμού του στέρησαν τις ευκαιρίες που φυλάν για τα παιδιά τους. Ας τολμήσει ένας από τους "αλήτες-ρουφιάνους-δημοσιογράφους", που ξέρουν τα πάντα, να δώσει στον ελληνικό λαό το που σπουδάζουν τα βλαστάρια του φωταδίστικου μηδενισμού.

Κάτι τέτοιο υποδηλώνει ο χιασμός την ρήση του Ευαγγελιστή Μάρκου: "όνομα...λέγων' λεγεών όνομα" σαν το ονοματίζειν, ο λόγος να μην ήταν απλώς "έν αρχή" αλλά και έν αρχή πάντων των δεινών που εκ πηγάζουν από την κατίσχυση της ανεξέλεγκτα πληθωρικής μωρολογίας, οδηγώντας αναπόδραστα στον παράλογο στον επικινδυνο αριστερό ά-λογο.