Αηδία, Κατάπτωση, Εξευτελισμός

Ο σοφός Βερέμης από το ποίημα "Δευτέρα Παρουσία" του Γέιτς ξέθαψε τον στίχο

«Οι καλύτεροι δεν έχουν καμιά πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι ηχηρό πάθος»

για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα του σήμερα (Καθημερινή 18/1/09).

Καθαρά φληναφήματα πανικού τελειωμένου ανθρώπου. Ο Βερέμης είναι σαν το γραμμόφωνο που το κούρδισαν. Είναι ο άνθρωπος των έμμονων ιδεών και στα περασμένα και τα τωρινά. Φοράει την λιβρέα του μοντέρνου του σύγχρονου αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας μικρός άνθρωπος, χωρίς αέρα, χωρίς καμιά πλατιά χειρονομία. Λίγο ακόμα και θα βάλει τα κλάματα, ένα είδος Ναστραντίν Χότζα.

Δεν συλλογιέται αν αυτό που συμβαίνει σήμερα ξεκίνησε 35 χρόνια πριν. Όταν στην Ελλάδα του 74 εγκαταστάθηκε ένα καθεστώς, φερμένο στους γυλιούς του Τουρκικού στρατού και άρχισε με καλογερική μανία το γκρέμισμα κάθε ιερού και όσιου. Σπάζοντας την χρυσή αλυσίδα που έδενε τον Έλληνα πολίτη με την πατρίδα του και τον παρέδωσε δέσμιο σε ιδεολογίες και ιδεολογήματα σαν τις μόνες αλήθειες ζωής. Άνθρωπος εύκολων ευκαιριών, με το εμπόδιο της δυσαρέσκειας στην ψυχή - Όχι στο σχέδιο Ανάν, απόσυρση του βιβλίου αίσχους - υπεροπτικός, ωμά αδιάφορος για τους άλλους τους Ελληνάρες, τους αρματολούς, τους υπερέλληνες, ρίχνει την σοφία του στο χαρτί περισσότερο για να μπερδεύει να πράγματα παρά να τα διευκολύνει.

Τον κυβερνά ο φόβος μην προκαλέσει δυσμένεια. Αοριστολογεί για μία κατακερματισμένη κοινωνία:

"που μισεί το κράτος δικαίου το οποίο απαιτεί ίση μεταχείριση όλων των πολιτών και αντιτίθεται σε οποιοδήποτε καταναγκασμό που περιορίζει την αυθαιρεσία".

Που ήταν τόσα χρόνια; Δεν είδε, δεν έμαθε ότι για 35 χρόνια συρρικνώνεται συνεχώς η επίγνωση του "ανήκειν", ο αυτοπροσδιορισμός μέσω των κοινών "αξιών", "παραδόσεων", "ιστορικών καταβολών". Δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει ότι από το 1981 το κόμμα του Yorgo με το σύνθημα ο λαός στην εξουσία επέβαλε στην ελληνική κοινωνία πραγματική "λοβοτομή". Γεμάτο "ηχηρό πάθος" κατάργησε κάθε θεσμό και διάκριση αριστείας, κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας, εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας, δημιουργικότητας. Αρκούσε μία κλαδική για να φθάσεις ψηλά, να μπουκώσεις το απύλωτο στόμα σου με το βιός των Ελλήνων και η Ελλάδα να φθάσει στο κατώτερο σκαλί του "κακού τη σκάλα"

Θρηνεί σπαρακτικά και ουρλιάζει ηθολογικά ο λακές της νεοταξίτικης βαρβαρότητας. Είναι ένας σκαντζόχοιρος με τους Έλληνες. Στάζει φαρμάκι από την μύτη του, πάντα λίγος σα σπιτικός γάτος απέναντι στην άρχουσα ελίτ της Νέας Τάξης.
Ανερυθρίαστα, ανενδοίαστα και αναίσχυντα μας παραδίδει μαθήματα "πολιτικής δεοντολογίας". Μιλάει για επανάσταση. Παρέα με τον Μουζέλη προσπαθούν να ωραιοποιήσουν το "ψυχωτικό κίνημα" του "αριστερού παρακράτους" του Ψυχικού, της Εκάλης, της Πολιτείας και του Κολωνακίου.

Δεν γλύτωσαν από την αρλουμπολογία του ούτε οι θεατές του Εθνικού Θεάτρου που δέχθηκαν παθητικά την διακοπή της παράστασης και έφαγαν στην μάπα τα υβριστικά συνθήματα των αντιεξουCIAστών. Τι ήθελε να κάνουν; Να σηκωθούν και να του καταχερίσουν ώστε την άλλη ημέρα οι τηλεμαϊντανοί και οι εφημεριδογράφοι να ωρύονται ότι "αγανακτισμένοι" και "χρυσαυγήτες" βιαιοπράγησαν στους δημοκρατικούς πολίτες.

Αλλά ξέρει την δουλεία του. Η πολιτική είναι σαν το μπουρδέλο, πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας με τις περιστάσεις της στιγμής.
Αφού ο ελληνικός λαός έφαγε χαστούκι από το ένα μάγουλο πρέπει να φάει ένα και από το άλλο. Αλλά δεν λέει λέξη για τον τσαμπουκά και την μαγκιά που έχει καλλιεργηθεί τόσο έντεχνα από τις τσούλες της πολιτικής, όπως στο περιστατικά που περιγράφει ο Χαρίδημος Τσούκας:

"Όταν ο νεανίζων ασπρομάλλης συνθέτης λαϊκοπόπ μουσικής, συνοδευόμενος από φίλη του, αγνώστων προσόντων πλην της τηλεοπτικής φήμης της, αρνείται να σταματήσει το πολυτελές τζιπ του σε σχετικό νεύμα της αστυνομίας για έλεγχο και βρίζει τους αστυνομικούς, είναι απλώς θλιβερό. Υπάρχουν, δυστυχώς, και τέτοιο άνθρωποι! Όταν όμως ο ψωνισμένος συνθέτης αρνείται τον έλεγχο και ισχυρίζεται ότι το αυτοκίνητο του παρέχει «άσυλο», τότε το πράγμα σοβαρεύει. Κι όταν δε ο δικηγόρος του, αντί να ζητήσει συγγνώμη για λογαριασμό του πελάτη του, επέκρινε τους αστυνομικούς που έκαναν τη δουλειά τους, υποδεικνύοντας στην αστυνομία, με απίστευτο θράσος, ότι «θα πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς τον πολίτη», τότε καταλαβαίνουμε ότι η «επώνυμη» ελίτ θεωρεί τον εαυτό της πάνω από το νόμο."

Το πρόβλημα είναι η άρχουσα ελίτ που δημιουργεί γύρω της μια ατμόσφαιρα αγοράς όχι μιαν ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης.Οι Ελληνες δεν είναι παρά αγγεία για να ρίχνει μέσα τις ευθύνες της. Η νέα γενιά με την συμμετοχή της στην σημερινή κατάσταση πάει να φορτωθεί όλες τις αμαρτίες των πολιτικατζήδων και να βουλιάξει μαζί τους.

Ο Βερέμης θυμήθηκε τον Γέιτς. Εμείς τον Σεφέρη:

"Τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός, του πολιτικού μας κόσμου.."

Πολιτικό Ημερολόγιο Α, 1935-1944, Ίκαρος, 1981, σελ. 257