Υπάρχουν και όρια!

Η χώρα καταστέφεται. Οι Έλληνες αγωνιούν αλλά έχουν πάψει να αγωνίζονται. Μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια ή όποτε αποφασίσουν οι επόπτες γραμμών, οι Έλληνες εξαντλούν δια μιας όλη τους την εξουσία, βάζοντας ένα όνομα μέσα σε ένα φάκελλο, που έχουν διαλέξει για αυτούς τα κομματικά διευθυντήρια , και έπειτα γίνονται η σιωπηλή λεία των αφεντικών που διάλεξαν, όπως εκείνα τα άτυχα έντομα που έχουν στην διάθεσή τους μόνο μία νύχτα έρωτα και καταβροχθίζονται μετά από το θηλυκό τους. Πολύ θα επιθυμούσαμε να μιλάμε πότε -πότε, θα θέλαμε πολύ να λέγαμε την γνώμη μας για ορισμένα θέματα που θεωρούμε σημαντικά. Αλλά τότε είναι πια πολύ αργά. Κειτόμαστε άοπλοι, εξαντλημένοι από το εκλογικό πανηγύρι. Μας επιτρέπεται μόνο να επιλέγουμε τους εξουσιαστές μας, που βιάζουν την βούληση μας με τεχνικές πλύσης εγκεφάλου των μαζών, προπαγανδιστική ψευδολογία, εξαγορά συνειδήσεων, και χυδαίους εκβιασμούς. Και μετά μας φτύνουν κατάμουτρα οι εξουσιαστές και οι παρακεντέδες τους περιφρονώντας και λοιδορώντας ασύστολα όσους τολμούν να εκφράσουν, αγανάκτηση για τα χάλια της Παιδείας, την κατάντια της υγείας και τον συνεχή βιασμό από καλοπληρωμένους λακέδες της ιδέας που λέγεται Ελλάδα.

Μέχρι πότε θα καταπίνουμε αυτές τι αθλιότητες. Μέχρι πότε θα δίνουμε την ψήφο εμπιστοσύνη μας στους σημερινούς αδίστακτους βιαστές της Ελλάδας. Μέχρι πότε θα επιτρέπουμε, σε αυτούς τους ψοφοηδείς να διευθύνουν τις τύχες μας ευνουχίζοντας την πολιτική μας αξιοπρέπεια. Γεμίσανε τα αριστοκρατικά προάστια της πρωτεύουσας και της συμπρωτεύουσας με μυθώδεις βίλες και οι μαρίνες με αναρίθμητα κότερα και εμείς τυλιγμένοι τον κομματικό μανδύα τους προσφέρουμε το ιδεολογικό άλλοθι για να λυμαίνονται το εθνικό προϊόν. Δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να μαν κυβερνούν άνθρωποι που είτε δε θέλουν να δουν, είτε δεν έχουν την δύναμη να δουν... Χρεοκοπημένοι...

Συλλογίζομαι κάθε μέρα και περισσότερο, μήπως είμαστε ένα κουβάρι από σκουλήκια, ένας κοσμάκης σε τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, "Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θαύμα!".

Υπάρχουν και όρια! Αρκετά δώρα έκαναν στον εαυτό τους. Ο κόμπος της ανοχής και αν θέλετε και της βλακείας έφτασε στο κτένι της. Πρέπει να μπει τέλος στην πολιτική των υψηλών συγγενειών και της κατεργαριάς που δημιουργούν γύρω μας μια ατμόσφαιρα αγοράς και όχι εμπιστοσύνης. Τα μικρά ανθρωπάκια χωρίς αέρα ας πάνε στις βίλες τους και τα κτήματά τους. Αρκετά φάγανε. Οι άνθρωποι των εύκολων καιρών, οι στραγαλατζήδες του κομματισμού και της λαμόγιας δεν μας χρειάζονται άλλο. Πρέπει να κυλήσουν χάμω σαν σάπια φρούτα μέσα στη λάσπη και τον βόρβορο της διαφθοράς. Είναι ένα φριχτό δράμα να βλέπουμε την Ελλάδα να γονατίζει, να καίγεται, να καταστρέφεται και εμείς να ανεχόμαστε και να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από αυτές τις ανθρώπινες χαλκομανίες, που έχουν ένα μόνο μότο "Διάλυε για να κυβερνάς" και κάθε τους πράξη μυρίζει πτωμαϊνη. Ποντίκια σε καράβι που βουλιάζει.

Να Γελάσω ή Να κλάψω;

Διαβάσαμε το άρθρο του κυρίου Ελλί στην Καθημερινή (15/6/08) σχετικό με την αποπομπή Σημίτη από το ΠΑΣΟΚ και ειλικρινά δεν ξέρουμε αν πρέπει να κλάψουμε ή να γελάσουμε. Θα κλάψουμε για τον Ελλι που αναμφισβήτητα κλασαυχενίζεται νομίζοντας ότι όλοι οι αναγνώστες του είναι χαχόλοι. Αλλά ποίο πολύ από όλα θα κλάψουμε για τα καημένα τα δενδράκια που καταστράφηκαν για να του προσφέρουν το χαρτί, το χώρο που μας έριξε την σοφία του. Θα γελάσουμε εκ βάθους καρδίας με τα ωραία ευρηματικά και ανεύθυνα που γράφει, νομίζοντας ότι κάτι κάνει.

Τον κύριο Μητσοτάκη τον ανέχεται ο Καραμανλής γιατί ο Μητσοτάκης πέραν του να συνωμοτεί έχει περιορισμένες δυνατότητες και ξέρει πολύ καλά ότι αν επιθυμεί να δει την κόρη του Dora κάποτε πρωθυπουργό καλά θα κάνει να περιοριστεί σε αοριστολογίες και παρατηρήσεις άνευ ουσίας και περιεχομένου. Το παρελθόν του είναι βαρύ. Μπορεί τα ΜΜΣ(κοταδισμού) να ξέχασαν το παιχνίδι της αποστασίας του 1965, οι Έλληνες το θυμούνται χάριν του Διαδικτύου και δεν τον παίρνει Μια καινούργια τρικλοποδιά και θα έπαιρνε μαζί της όλο το Μητσοτακαϊκο.

Το πολύ γέλιο όμως πέφτει όταν ο Ελλίς μιλάει για "κάποιους από το στενό του περιβάλλον (που) υπέκυψαν στις σειρήνες της εξουσίας". Δεν μπορώ να μην γελάσω. Φαντάζομαι το λιγδιάρη φαρμακοποιό από τον Οίκο του Ναύτη με τα κοντά ποδαράκια του και την χοντρή κοιλίτσα δεμένο στο κατάρτι, σαν άλλος Οδυσσέα, και γύρω του να χορεύουν οι σειρήνες ξεβράκωτες κουνώντας τα καπούλια τους και τα κρεατωμένα μαστάρια τους κραδαίνοντας πεντοχίλιαρα. Είχε ξεχάσει ο καημένος να βουλώσει τα αυτιά του και υπέκυψε!

Το γέλιο δεν σταματάει στις "σειρήνες". Το πλέον καταπληκτικό είναι "αρκετοί υπουργοί του 'σπατάλησαν' (sic) δημόσιο χρήμα". Εδώ πραγματικά πρέπει να καταφύγουμε στα φώτα του καθηγητή της σημειολογίας Umberto Eco για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι θέλει να μας πει ο ποιητής. Τι σημαίνει η λέξη "σπατάλησαν"; Άλλα μιάς και ο Eco δεν υπάρχει εδώ κοντά για να μας φωτίσει. Πρέπει να καταφύγουμε στο αναγκαίο κακό τον Μπαμπινιώτη που συνδέει το "σπατάλη" με το ρήμα "σπώ" με την σημασία "ρουφώ, απομυζώ".

Εκεί πλέον που δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας, με κίνδυνο μάλιστα να πάθουμε ρήξη του ύπατος, είναι όταν αναφέρεται στον Σημίτη σαν τον πρωτεργάτη της εισόδου της Κύπρο στην ΕΕ. Πράγματι ο Ελλις δεν έχει τον Θεό του, τον οποιοδήποτε Θεό. Δεν θέλω να προσβάλω τον άνθρωπο. Ο Σημίτης με μανία μιγάδα σημαδεμένου από διάφορα συμπλέγματα υπεστήριξε το σχέδιο Αναν που όχι δεν θα άνοιγε την πόρτα της Κύπρου στην ΕΕ αλλά θα την παρεδιδε δέσμια στον Αττίλα για να ασελγεί πάνω στο μαρτυρικό της σώμα όπως και όποτε του γούσταρε. Η δε αποστροφή "εξάρθρωση της 17Ν" γεννάει μόνο μια απορία και μία ερώτηση. Είναι σοβαρός άνθρωπος (Ελλίς). Μάλλον πρέπει να είναι σοβαρός. Εμείς οι αναγνώστες, τουλάχιστον έτσι νομίζει, είμαστε της πλάκας.

Είμαστε πράγματι της πλάκας αλλιώς πως θα τολμούσε να μας μιλήσει για τη συσσωρευμένη σοφία και εμπειρία του Σημίτη στα εθνικά θέματα. Το φιάσκο Οτσαλάν, ή η τραγωδία στα Ίμια είναι γεγονότα που μιλάνε. Φανταστείτε να μην είχε εμπειρία...!

Δεν μπορώ να το πιστέψω.....

Δεν μπορώ να το πιστέψω. Όλοι οι λόγιοι των διαφόρων κοινωνιών που δεν χάνουν ευκαιρία να διανθίσουν τα αποξέσματα των εντέρων τους με ψωλές, πούτσους , μουνιά, κώλους και άφθονα γαμήσια για να μας τα πουλήσουν ύστερα σαν βαριά λογοτεχνία. Ξαφνικά μεταλαχθήκανε σε πουριτανές καθώς πρέπει παρθένες της Βικτοριανής εποχής. Ακούς εκεί ομοφυλόφιλοι (Homosexuelles). Λες και έχει ανάγκη η ελληνική γλώσσα για να εκφράσει την συμπαράσταση της και την υποστήριξή στο δέσιμο με τα δεσμά του γάμου των διαφόρων ταλαιπωρημένων από την φύση να χρησιμοποιεί λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι αδερφές της εποχής εκείνης για να κρύψουν την πουστιά τους και να αποφύγουν τον εξοστρακισμό από την "καλή κοινωνία". Η Ελληνική γλώσσα δεν έχει ανάγκη μεταγραφών ξένων όρων. Είναι πλουσιότατη. Ομοφυλόφιλοι! Πού το είδαν γραμμένο; Η γλώσσα μας έχει δυναμικές ρωμαλέες λέξεις γεμάτες ποίηση και νόημα, που αποδίδουν με γραφικότητα και χωρίς μέσους όρους και παρανοήσεις: πούστηδες, κίναιδοι, αδερφές,λούγκρες, πουρά, και τα λοιπά και τα λοιπά.. Τι το ποιο ωραίο και δυνατό από το Γάμοι Πούστηδων; Είναι μια έκφραση που αποπνέει αντριλίκι και βαρβατίλα και είμαι σίγουρος ότι θα τους αρέσει, θα την βρούνε και θα τους κάνει ευτυχισμένους. Τρέμω με την ιδέα ότι κάποιος θα αποκαλούσε τη "Βασίλω" - καλή της/του ώρα όπου και αν βρίσκεται - ομοφυλόφιλο. Θα τον είχε βουτήξει στα χέρια της/του και με δυο τις δύο σαν βαριοπούλες γροθιές της/του θα του είχε κάνει την μούρη κρέας και μετά θα του είχε κάνει την ιστορική της/του ερώτηση "Θα μου σκίσεις τη μουνάρα μου ή θα σε ξαναπλακώσω ;". Στο στενάκι του έρωτα δεν υπήρχαν ομοφυλόφιλοι αλλά αδερφές. Ομοφυλόφιλους τους έβρισκες στο Κολονάκι και σε κάνα υπουργείο γνωστό και μη εξαιρετέο, ο νοών.......! Αλλά ο Αλαβάνος και η συμμορία του θέλουν να το κάνουν όμορφο και καθώς πρεπείστικο. Γάμοι ομοφυλοφίλων! Όχι βέβαια Γάμοι Πούστηδων γιατί όχι. Να καταλάβει και η γιαγιά μου τι θέλει να πει ο άνθρωπος, γιατί στα αφτιά της το ομοφυλόφιλος ακούγεται σαν αυτό(ς) που αγαπάει τη φύση και τα λαχανικά! Μήπως θα χρειαστεί και ένα δημοψήφισμα; Πολύ φοριέται τώρα τελευταία...

Χάσαμε τον Σημίτη. STOP

Από αρκετό καιρό διαβάζαμε διάφορα άρθρα στις εφημερίδες κυρίως από τους αμερικανολάγνους πρώην Αυγίτες και νυν ομοτράπεζους της λέσχης Bielderberg για το πόσο πράος, σοφός και καλός είναι ο κύριος "καθηγητής" (Σημίτης).

Φαίνεται ότι ο Γιώργος δεν έπαιζε μπάλα πλέον και έπρεπε να παει στον μπάγκο. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η σιωπηρή συγκατάβασή του στο ΌΧΙ του Καραμανλή στα Σκόπια. Κάτι έπρεπε να γίνει! Την δουλειά ανέλαβαν τα ΜΜΣ(κοταδισμού) ή ΜΜΠ(ρακτωρισμού) αν προτιμάται. Ανακήρυξαν κατά απονομή τον θαυμαστή του Μάο Τσίπρα νέο ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ και αμέσως έπιασαν δουλειά τα γκάλοπ για να πείσουν για το πόσο αποδεκτός είναι από τους Έλληνες μήπως και συνετισθεί ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Ας γελάσω! Θα αποδεχόντουσαν ποτέ οι μεροκαματιάρηδες, αυτοί που ιδρώνουν και φτύνουν αίμα για να στείλουν τα παιδιά τους στο Πανεπιστήμιο, τον προστάτη των κουκουλοφόρων και συνήγορο των Hooligans που έχουν μετατρέψει τα πάλαι ποτέ κραταιά ιδρύματα σε αυλές των θαυμάτων, σε άσυλα βίας και εγκληματικότητας. Αφού το πείραμα Τσίπρα δεν πήγε, κατά πως φαίνεται, όπως έπρεπε, βγάλανε απο την σαλαμούρα τον Σημίτη.

Κύριε Παπανδρέου πήρες την μεγάλη απόφαση. Κάθε σπίτι, κάθε νοικοκυριό τα πρωινά βγάζει έξω τα σκουπίδια του για να είναι καθαρό. Ο κύριος αυτός ήτανε η συνιστώσα της πλέον ακραίας διαφθοράς, πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος και τι είσαι, παρέα με τον στρατηγό του έφεραν την πολιτική ζωή του τόπου στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο αναξιοπιστίας. Η αναξιοπρέπεια και ο κούφιος λόγος ήτανε η κινητήρια δύναμης της διακυβέρνησης της χώρας. Πειθήνιος και φαιδρός. Ευχαρίστησε τους Αμερικάνους ξεπουλώντας τα Ίμια Ρεζίλεψε την χώρα παραδίδοντας τον Οτσαλαν. Υποστήριξε υστερικά και παραληρηματικά το σχέδιο Α(υ)νάν, με μόνο επιχείρημα ότι θα μας κάνουν "το κακό". Αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να φύγει. Έφυγε αλλά θα μας αφήσει την κοπριά του. Θα αρχίσουν να βρίζουν και να συκοφαντούν το ΠΑΣΟΚ και σε κάποια στιγμή θα του δώσουν μία βαλίτσα λεφτά για το καινούργιο κόμμα, ένα κόμμα χατζηαβάτικο δουλικό υποταγμένο στα κελεύσματα του Νεοταξισμού.

Ο αγώνας κύριε Παπανδρέου τώρα αρχίζει. Πρέπει να καταλάβεις ότι κανένα κόμμα και καμιά ειδική παράταξη δεν έχει το δικαίωμα, αλλά ούτε την ηθική δύναμη να διεκδικήσει όλους τους Έλληνες. Μόνη η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει όλους δικούς της (όλους εκτός εκείνων που την απαρνιούνται για να δρέψουν τις ξένες δάφνες). Δώσε μήνυμα ενότητας. Ενότητα και ομόνοια μπορεί να επιτύχουμε κάτω από μία σκέπη, κάτω από την σκέπη της Ελλάδας. Ο καθένας με την ειδικότερη ιδεολογία που μπορεί να ανταγωνίζεται τον διπλανό του χωρίς να προσβάλλει την εθνική ενότητα, αν δίνει το ίδιο δικαίωμα και στον άλλον. Δεν υπάρχει παρά μόνον ένας χώρος για την πραγματική ενότητα του έθνους, και ο χώρος αυτός είναι η δημοκρατική Πολιτεία. Η πίστη σου στη δημοκρατία, που ανοίγει δρόμο για όλους τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες , πρέπει να εκδηλωθεί έμπρακτα. Πίστεψε αληθινά στην Ελλάδα και στο κόσμο της σε όλους και όλες και ας ριχτούμε στην δουλεία. Υπάρχει και ένα όριο και για τα ερείπια των Πανεπιστημίων, και για τα καμμένα, και για τους κινδύνους Αν γίνουν περισσότερα και αν τα προκαλέσουμε μάλιστα εμείς οι ίδιοι , δεν θα ανεγερθεί ποτέ η Ελλάδα.

Και η Ελλάδα πρέπει να ανεγερθεί. Το απαιτεί η γη της, η προαιώνια αυτή μάνα μας που η αγκαλιάτης είναι πλατιά για να μας χωρέσει όλους και να ασφαλίσει την ζωή μας Το απαιτεί το αίμα των ηρώων και των μαρτύρων που την αποτελεσματικότητα τής θυσίας των κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητήσει.

Το απαιτούμε όσοι πιστεύουμε στην Ελλάδα, στη μία και αδίσταχτη. Και όσοι πιστεύουμε στην Ελλάδα έχουμε την θέληση και τη δύναμη να κάνουμε όλους να πιστέψουν.

Μνήμη Καραγάτση!

Τούτη την χρονιά 2008 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την γέννηση του Καραγάτση. Απο τον Γενάρη παλεύουμε, γράφουμε, σβήνουμε και πάλι από την αρχή. Κάτι πρέπει να πούμε, κάτι το ελάχιστο έστω ένα μικρό ατόπημα, γιατί ατόπημα είναι. Ποιοι είμαστε που θα γράψουμε γι αυτόν που μας άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της ζωής, που όταν διαβάζεις τα κείμενα του νιώθεις πώς βρίσκεσαι σε μία συνεχή ανάβρα που δεν διαφαίνεται πουθενά αφορμή για τη στέρεψή της.

Ήτανε ένας άνθρωπος και ένας συγγραφέας αεικίνητος πληθωρικός. Μία μορφή. Τριάντα χρόνια βασίλεψε αδιαφιλονίκητα στα ελληνικά γράμματα αυτός ο λεβέντης, που τίποτα δεν φοβήθηκε, ούτε από τα όσα γίνονται, ούτε από τα όσα λέγονται, ούτε κι από τα όσα γράφονται. Με την τόλμη και την γενναιότητα όλων όσων έχουν δεχτεί την δωρεά με την βαθιά πίστη στην συμμετοχή του στην δημιουργία. Ήτανε ζωντανός και ανήσυχος, μαχητικός και ασυμβίβαστος, δεν χωρούσε σε "κλίκες" σε "κύκλους" σε "κοινωνίες" και ύποπτες συναλλαγές από αυτές που τόσο ανθούν στα γράμματα μας. Ξέφυγε από την χρυσή μετριότητα, γι αυτό και η κριτική οι λεγόμενοι "κύκλοι" δεν τον αναγνώρισαν όσο πραγματικά του άξιζε. Είναι ο κίνδυνος που διατρέχουν πάντα οι πολύ δυνατοί που δεν κάνουν συμβιβασμούς, που δεν γονατίζουν μπροστά σε κανέναν, γιατί αισθάνονται αληθινά "την αξία της αξίας τους" που της είναι φορείς. Η αναιμία και η υποτονικότητα της σημερινής πεζογραφίας μας, ο εσμός των ανικάνων και εγγυτάτου βεληνεκούς "λογοτεχνών" του καιρού μας το επιβεβαιώνει.

Η δύναμη του έργου του Καραγάτση προκύπτει από μία σπάνια αρετή την σίγουρη και βαθιά γνώση του χώρου όπου κινείται, των καταστάσεων που περιγράφει, των προσώπων που ανασταίνει Τα πάμπολλα, ζωντανά, άλλοτε τραγικά, άλλοτε φρικτά αλλά ποτέ φαιδρά, πρόσωπα μπαινοβγαίνουν στις σελίδες τιθασευμένα από μία εύχρηστη γλώσσα, καθημερινή, αλλά είναι πρόσωπα της τέχνης, δηλαδή πρόσωπα μυθικά. Οι ιστορίες τους ξεπηδούν, βουερό ποτάμι, από την ακούραστα γόνιμη φαντασία του, ξεχύνονται, κατακλυσμός, στις σελίδες των βιβλίων του, φορτωμένες επεισόδια συναρπαστικά, γοητευτικά ευρήματα, γεγονότα που σπρώχνουν λαχανιασμένα το ένα το άλλο. Και από την καρπερή αυτή φαντασία - φαντασία συγγραφέα άλλων καιρών, από εκείνους που έχουν λείψει στην εποχή μας - ξεπηδούν και αυτόνομες ολοζώντανες μορφές, ενός Λιάπκιν, ενός Γιούγκερμαν, ενός Μίχαλου Ρούση, μιας Μαρίνας Ρεΐζη της Νορμανδής στη "Μεγάλη Χίμαιρα", μορφές που μοιάζουν σαν να μην τις συναντά κανείς σε ένα βιβλίο, αλλά να τις γνώρισε, να τις έζησε από κοντά, να μίλησες κάποτε μαζί τους, τόσο πειστικές, ολοκληρωμένες, αυθύπαρκτες καθώς είναι, ξεκομμένες πια από την φαντασία του μυθιστοριογράφου, που τις δημιούργησε.

Ο Καραγάτσης αν αγαπήθηκε από τους αναγνώστες του η κριτική δεν παρέλειψε να τον κακομεταχειριστεί, όσο δεν κακομεταχειρίστηκε κανένα άλλο της γενιάς του. Όλοι οι ωχροί, οι αναιμικοί, οι υποτονικοί - και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί στο κόσμο τον γραμμάτων - μίσησαν εκ βάθους ψυχής των Καραγάτση. Οι κολοβές αλεπούδες - που δεν έκοψαν μόνες τους την ουρά τους, αλλά γεννήθηκαν χωρίς ουρά, τον περιφρόνησαν ή μάλλον καμώθηκαν πως τον περιφρόνησαν, ακριβώς για το μεγάλο χάρισμα του, που έτυχε (αδικία!) να το έχει μόνο αυτός. Χαρακτήρισαν "φθηνά" τα βιβλία του. Οι υπήκοοι του Ζντάνοφ και του σοσιαλιστικουρεαλισμού κατέκριναν τα έργα του σαν "πορνογραφικά" με αβαθή φιλοσοφία, προχειρογραμμένα και κάποιοι τα απέρριψαν κιόλας. Ζούσαν ακόμη με "το όπλο παρά πόδα" και ονειρευόντουσαν επαναστάσεις και νταβραντισμένους Σταχανοβιστές. Δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο θολωμένο τους μυαλό οι μαρξιστές ήρωες του Καραγάτση, ο βέρος κομμουνιστής Παυλόπουλος, ο δάσκαλος Βλάσης Κορνούτος, ο γιατρός Θανάσης Κούγιας που όχι μόνο δεν είχαν προδώσει άλλα και δεν είχαν ξεχάσει την βαθύτερη αποστολή του ανθρώπου: την ανθρωπιά τους.

Ο Καραγάτσης έγραφε με την καρδιά του, με το νου, με την φαντασία, με τις αισθήσεις του, με όλη την πλούσια ύπαρξή του. Είναι ο συγγραφέας που αναζητά την αλήθεια όσο ωμή, όσο πικρή και απαράδεκτη και αν είναι. Και μας την προβάλλει υποβλητικά και ανεπανάληπτα με την τέχνη του.

Δεν μπορούμε να τελειώσουμε αυτό το ατόπημα παρά με τον διαλογισμό της Μαρίνας .."Είναι Έλληνες Τους καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να νιώσω αυτό που νιώθω. Τους φοβάμαι..."

"Πολύ Βούτυρο στο Τομάρι του Σκύλου"

Το "Πολύ Βούτυρο στο Τομάρι του Σκύλου" του Σκαμπαρδώνη η αριστερά κριτική δεμένη χειροπόδαρα πάνω στις ιδεολιψίες της, λειτουργώντας σαν έμπειρη αυτιστική, το παρουσίασε σαν μία πραγματική εικόνα μιας εποχής που σημάδεψε την ζωή του τόπου. Το βιβλίο από την στιγμή που φεύγει από τα χέρια του συγγραφέα παραδίδεται στον αναγνώστη και ο αναγνώστης θα βρει την δική του αλήθεια. Για μας το βιβλίο αυτό δεν είναι μια γραφική περιγραφή γεγονότων, χαρακτήρων και ανθρώπων του τότε. Το βιβλίο αυτό είναι ένας ζωντανός διπλός καθρέπτης Από την μία μεριά του καθρέπτη βλέπουμε το παρακράτος της εποχής του 60, ένα κατακερματισμένο κόσμο χαφιέδων και χαφιεδομένων, παπατζήδων, τεμπέληδων και ακαμάτηδων έτοιμων για κάθε λαμόγια και κάθε μορφής βίας οργανωμένο κάτω από ταμπέλες σαν την "Συντονιστική Επιτροπή Εθνικών Οργανώσεων" την οργάνωση της "Καρφίτσας" Έναν κόσμο που το πρωί έπαιζε πρέφα στο Ideal, το γνωστό καφέ τραμπούκ και το βράδυ έβγαινε παγανιά για να ξυλοκοπήσει κουμούνια με ευγενές πάθος χωρίς να ξέρει το γιατί. Ο Σκαρμπαδώνης δίνει με μαεστρία και αποκαλύπτει τους δυσώδεις διαδρόμους του παρακράτους, τον κοινωνικό ντελβέ και τα την βρωμιά του τότε, το λούμπεν αυτή την κοινωνική σαπίλα, τα αποβράσματα που πάνω τους στηρίχτηκε ένας ολόκληρος τρομοκρατικός μηχανισμός. Δεν παραλείπει να μας θυμίσει το Gladio και την "Κόκκινη Προβιά" έναν μηχανισμό αναιδέστατο ασήμαντο γεμάτο παρατσούκλια, όπως ο Βεδουίνος, ο Αφρός, ο Μόσιαλος που φυτοζοούσε με ψίχουλα και εκινείτο στα περιθώρια του νόμου με την πλάτη καλυμμένη από αόρατους προστάτες που ανάγκασαν τον τότε πρωθυπουργό, Καραμανλή Α', να ξεφωνίσει το γνωστό "ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;".

Κοιτάζοντάς το καθρέπτη του σήμερα βλέπουμε το ίδιο παρακράτος με του ίδιους απαράλλακτους χαρακτήρες την σάρα, την μάρα και την κουκουνάρα με κάπως ποιο βελτιωμένα, προς το αμερικανικότερο, παρατσούκλια ο Abebablom, ο Jimmy, ο Gimme Five να έχουν πέσει πάνω στην Ελλάδα για να την κατασπαράξουν. Ο στρατηγός Δοβρομήρος πήγε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, Δεν χάθηκε. Ξαναβγείκε ανανεωμένος και δυνατός κινώντας τα νήματα του καινούργιου μεταλλαγμένου Gladio με τις νέες του ταμπέλες όπως Antifa, Αντιρατσιστικές Οργανώσεις, Αντιεξουσιαστές. Η βρωμιά του τότε, που έφερε στην επιφάνεια ο Σκαμπαρδώνης, δεν διαφέρει σε τίποτα από την ανίκανη για δημιουργία έτοιμη να πουληθεί για το τίποτα να καίει, να καταστρέφει και λεηλατεί βρωμιά του τώρα.

Οι παλαιότεροι, στο βιβλίο θα βρουν γνώριμες καταστάσεις, πρόσωπα και πράγματα που ακούγονται γνωστά έστω και μετά από τόσα χρόνια. Όσοι το διαβάσουν να κρατάνε μολύβι στο χέρι και ας αλλάζουν τις λέξεις κομμουνιστής - πατριώτης, αντικομουνιστής - εθνοφοβικός. Κάνοντας τις μικρές αυτές αλλαγές θα καταλάβουν ότι στο βιβλίο καθρεφτίζεται το παρακράτος του σήμερα. Είναι ο λιγδιάρικος χώρος των κουκουλοφόρων, των δοσοληψιών και των διάφορων Δοβρομήρων που έχουν βαλθεί δια ροπάλου να πνίξουν την Ελλάδα.

Το "Βούτυρο στο Τομάρι του Σκύλου" δεν είναι τίποτα άλλο παρά το χρονικό της εποχής μας, του σήμερα. Είναι η εικόνα μίας χώρας ανοχύρωτης και στο έλεος του σημερινού Νεοταξίτικου παρακράτους. Είναι ένα "1984" προς το παρελθον για να μπορέσουμε να δούμε αυτό που γίνεται σήμερα. Είναι η παρουσιάση του σημερινού Νεοταξίτικου παρακράτους σε όλο το εγληματικά οργανωμένο περιβάλον του, που ρίχνει το βαθύ σκοτάδι στη ζωή μας και απειλή την ύπαρξή μας.

Η σιωπή των Ποντικιών.....

Η σιωπή των Ποντικιών(κλίκ)

Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι οι πυρπολήσεις των βιβλιοπωλείων Γιαννάκενα και Γεωργιάδη θα περνούσαν χωρίς σχολιασμό από όλους τους δημοκρατικούς "διανοουμένους" της Αριστεράς και της "Προόδου".

Εννοώ αυτούς που πριν από λίγο καιρό με πύρινα άρθρα, δηλώσεις, ανακοινώσεις μαζικά υπογραφόμενες, τηλεοπτικές συζητήσεις και με κάθε άλλο τρόπο στηλίτευαν την αποφαση του δικαστηρίου να αποσυρθεί από τις σχολικές βιβλιοθήκες το βιβλίο της Έρση. Υπενθυμίζω ότι το βασικό επιχείρημα τους ήταν ότι σε μία δημοκρατία οι πνευματικοί άνθρωποι είναι ελεύθεροι να εκφράζονται όπως τους καθοδηγεί η φαντασία τους και η αισθητική τους, έστω και ον όσα γράφουν δεν αποδίδουν την πραγματικότητα ή σχολιάζουν κατά τρόπο που ενοχλεί ή προσβάλει κάποιους.

Δυστυχώς δεν επρόκειτο περί αυτού. Είχαμε για μία ακόμη φορά να κάνουμε με την παραδοσιακή και συνήθως αποτελεσματική αντίδραση- ο κ.Χατζηγάκης διέταξε προκαταρκτική ανάκριση εις βάρος του δικαστή Δ. Γαβαλά(κλίκ)- της ιδεολογικής τους συντεχνίας, που θέλησε να υπερασπισθεί το κορίτσι της και καλό στέλεχος των κοινοβίων ή κοινωνιών της νεοταξίτικης αριστεράς(κλίκ) με πρόσχημα την διαφωνία τους προς κάθε είδους λογοκρισίας και απαγόρευσης.

Και η απύθμενη υποκρισία τους προκύπτει όχι μόνο ότι σιωπούν για το κάψιμο των βιβλιοπωλείων , αλλά και γιατί η συμπεριφορά τους είναι απόδειξη ότι οι εν λόγω υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου ενδιαφέρονται αποκλειστικά και μόνο για την απρόσκοπτη διάδοση του δικού τους νεοταξίτικου λόγου, χάριν της οποίας δεν διστάζουν να τάσσονται υπέρ της κατάπνιξης κάθε άλλης άποψης που αμφισβητεί την μονομερώς επικρατούσα αγιογραφία τους.

Η σιωπή του αρλουμπολογου Χριστόπουλου προέδρου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου ή του επιδοτούμενου προέδρου του ΕΚΕΒΙ Μαρκάκη που υπερασπίσθηκαν με τόσο πάθος τις διπλοκέφαλες ψωλές των φαντασιώσεων της Ερσης(κλίκ), ή των κάποιων άλλων που θαύμασαν την δημιουργικότητα του αυνανισμού της Στεφανή, αποδεικνύει ότι κάποιοι ιδιαίτερα προβεβλημένοι σαν προοδευτικοί υπέρμαχοι της ελευθερίας του λόγου εννοούν την ελευθερία του δικού τους λόγου και κανενός άλλου.

Μνήμη Μαλβίνας Κάραλη

Αναβλήθηκε η λήψη απόφασης για την προσφυγή Σωμερίτη

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ) αναμένεται να συζητηθεί εκ νέου η προσφυγή που κατάθεσε ο δημοσιογράφος κ. Ριχ. Σωμερίτης κατά του τηλεοπτικού σταθμού Mega και της κυρίας Μαλβίνας Χαριτοπούλου. Το Συμβούλιο ύστερα από συνεδρίαση τριάμισι ωρών την περασμένη Πέμπτη (απόντος του προέδρου κ. Γ. Κασιμάτη, που ήταν ασθενής) ανέβαλε την απόφασή του καθώς το Mega κατέθεσε υπόμνημα με τις θέσεις του λίγη ώρα προτού συγκροτηθεί σε σώμα. Οπως είπε ο αντιπρόεδρος κ. Αντ. Μανιτάκης, η υπόθεση βρίσκεται σε προκαταρκτικό στάδιο και το αρμόδιο κλιμάκιο «δεοντολογίας και παραπόνων των πολιτών» δεν έχει υποβάλει εισήγηση για το θέμα.

Ολα ξεκίνησαν την 1η Δεκεμβρίου 1997. Η κυρία Χαριτοπούλου, στην εκπομπή της «Μαλβίνα Hostess», που προβάλλεται στο Mega, έκανε λόγο για «νυκτερινούς επισκέπτες στο Μαξίμου», κατονομάζοντας και δημοσιογράφους μεταξύ των οποίων και τον κ. Σωμερίτη. Δύο ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα ­ και ενώ ο κ. Σωμερίτης είχε εκφράσει τις διαμαρτυρίες του ­ η δημοσιογράφος επανήλθε λέγοντας ότι «ένας που σκέπτεται να μου κάνει μήνυση γιατί τον έβαλε το Μαξίμου ­γέλιο που έχουμε να κάνουμε ­διότι αυτός ο τυπάκος όταν ήταν παιδί αμούστακο στην Κατοχή αξιώθηκε την καταγέλαστη αθανασία. Διότι ήταν το μόνο κατοχικό παιδί που ήτανε τόσο μπαλό, τόσο χοντρό που οι φίλοι του το φωνάζουνε "ντικ". Θε μου, σχώρα με, και ποια παιδιά ήταν χοντρά "φακάτοι"; Τα παιδιά των δωσιλόγων ή τα εκ γενετής παχύδερμα, αυτά που ουδεμία σχέση με Ριχάρδο Λεοντόκαρδο ούτε με Ρίτσαρντ Γκιρ μόνο με "ντικ"...». Ο κ. Σωμερίτης αντέδρασε έντονα τονίζοντας ότι ο ίδιος και η οικογένειά του αντιστάθηκαν στις κατοχικές δυνάμεις και ότι η «επίθεση» που δέχθηκε οφείλεται στο γεγονός ότι είχε ασκήσει κριτική στο βιβλίο του συζύγου της κυρίας Χαριτοπούλου «Αρης ο αρχηγός των ατάκτων». Παράλληλα ο δημοσιογράφος προσέφυγε στο ΕΣΡ. Επειδή και ο ίδιος είναι μέλος του Συμβουλίου, ζήτησε την εξαίρεσή του από τις διαδικασίες.

Η πρώτη συζήτηση έγινε πριν από περίπου δέκα ημέρες στην Επιτροπή Δεοντολογίας του Συμβουλίου, αλλά οι εκπρόσωποι των κομμάτων διατύπωσαν διαφορετικές θέσεις. Οι προσκείμενοι στη Ν. Δημοκρατία κ.κ. Ν. Κουλούρης και Τ. Αθανασιάδης, καθώς και οι κ.κ. Μ. Κοψίδης και Π. Αλέπης από το ΚΚΕ έκριναν ότι δεν τίθεται θέμα επανόρθωσης. Αντίθετα υπέρ της επανόρθωσης τάχθηκαν οι εκπρόσωποι του ΠαΣοΚ κυρία Βάσω Αρτινοπούλου και κ. Π. Σούρλας, καθώς και ο κ. Ν. Καϊμάκης από τον Συνασπισμό.

Πάντως το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις την περασμένη εβδομάδα και μέσω του Τύπου, σε ορισμένες μάλιστα εφημερίδες έγινε και πρωτοσέλιδο. Τις απόψεις του εξέφρασε ο κ. Σωμερίτης και σε συνέντευξη Τύπου την περασμένη Τετάρτη, τονίζοντας ότι θα καταφύγει και στα δικαστήρια: «Το μόνο που επιθυμώ από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης» είπε ο κ. Σωμερίτης «είναι να αξιώσει από το Mega και όχι από τη Μαλβίνα Χαριτοπούλου την αποκατάσταση των πραγμάτων. (...) Δεν αμφισβητώ το όργανο αλλά τις πιέσεις που ασκούνται σε αυτό, σε μια απόπειρα μετατροπής του σε ένα είδος διακομματικής επιτροπής».

Επί της ουσίας, τώρα, ο κ. Σωμερίτης αμφισβήτησε τα όσα υποστήριξαν σε συνάντηση με τα μέλη του ΕΣΡ οι νομικοί σύμβουλοι του Mega, ότι η εκπομπή της κυρίας Χαριτοπούλου είναι σατιρική και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπισθεί. Ο κ. Σωμερίτης είπε ότι δεν μπορεί να δεχθεί ότι η συκοφαντία είναι σάτιρα, ενώ αναφερόμενος στη δήλωση της κυρίας Χαριτοπούλου στο ΕΣΡ, ότι τιμά τη μνήμη του πατέρα του, επανέλαβε ότι πρέπει να γίνει από το κανάλι δημόσια επανόρθωση.

Το ΒΗΜΑ, 22/02/1998 , Σελ.: A64
Κωδικός άρθρου: B12469A642
ID: 68537

Κτύπα πεπρωμένο!

Τι θλίψη να το ξέρει κανείς! Όλα φαίνονται απλά, λογικά, συμπαγή, η θύρα της σωτηρίας είναι πολύ κοντά, μπορούμε να την αγγίξομε με το δάκτυλο μας, και όμως έχουμε την εντύπωση πώς δεν θα ανοίξει ποτέ. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτοί την σκέψη και την αποδέχονται, και άλλοι περισσότεροι ακόμη, θα την αποδέχονταν αν την γνώριζαν. Αλλά το όνειρο αυτό είναι σαν ένας άλλος κόσμος. Ένας καθρέφτης, ένας απλός καθρέφτης - όπως στο παραμύθι «η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» - μας χωρίζει από αυτά τα μέρη και δεν θα τον σπάσουμε ποτέ! Αλλά σ΄αυτόν τον καθρέφτη βλέπουμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα, την τραγωδία της ύπαρξης μας, την αγωνία του θανάτου μας. Γιατί οι χώρες τα έθνη πεθαίνουν, πολύ πιο συχνά από ότι πιστεύουμε ή φανταζόμαστε. Και πολλές φορές μοιάζουν με ένα νεκρό δέντρο. Στέκουν στο έδαφος είναι στη θέση τους και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούνε. Κρεμόμαστε από τα κλαδιά τους όπως από εκείνα των Χριστουγεννιάτικων δέντρων με τις γιρλάντες και τα φωτάκια και καθόμαστε γύρω τους για να ανοίξουμε τα δώρα. Αλλά ο χυμός και η φλούδα τους έχουν πεθάνει και ο κορμός δεν είναι παρά ξερό, κούφιο ξύλο. Μ΄αυτό τον τρόπο τα έθνη μπορούν να επιζήσουν για καιρό, όρθια στη θέση τους, με ψευδαισθήσεις.

Σ΄αυτούς τους όρθιους νεκρούς, τους φτιασιδωμένους και στολισμένους, αποδίδουν για λίγο καιρό ακόμη, το πολύ για μερικές δεκαετίες, τις τιμές που θα είχαν αν ζούσαν. Ταριχευμένες, καλλωπισμένες μούμιες, σαν εκείνες των Φαραώ της Αιγύπτου, κείνται στην μεγάλη αίθουσα. Οι νέοι πρίγκιπες υποκλίνονται ακόμη μπροστά τους, φέρουν για λίγο καιρό, για μερικές φορές τα σύμβολα εξουσίας. Έπειτα ξεσπάει μια θύελλα και μετατρέπει τα πάντα σε σκόνη.

Οι πάντες παρηλάσανε μπροστά σ’ αυτούς τους ένδοξους και δοξασμένους νεκρούς. Μεταφέρθηκαν πάνω σε θρόνους και έθνη γονάτισαν ευλαβικά στο πέρασμα της κηδείας. Σάλπιγγες σήμαναν την δόξα αυτών των φαντασμάτων που νέοι άνθρωποι είχαν πεθάνει γι αυτά. Μόνο ένα ζητιάνος κραύγασε με απελπισία και ίσως οργή βλέποντας ένα σαβανωμένο πτώμα μέσα στον βασιλικό μανδύα και ο όχλος, το πλήθος των γονατισμένων τον λιθοβόλησε.

Στο νεκρό ξύλο που βρισκόμαστε είναι δυνατόν να φυτρώσει κάτι, θα είναι άραγε βιώσιμο; Δεν θα πνιγεί από όλο αυτό το πύων που υπάρχει στις κακοφορμισμένες πληγές μας. Αποβλακωμένη από τα ναρκωτικά της, η Ελλάδα, τυφλή «τα τ’ ώτα τον τε νούν τα τ’ όμματει», αδύνατη γριά πια, αγωνίζεται πάνω στα τρεμάμενα γόνατα της, κάτω από τα αλύπητα κτυπήματα του καμτσικιού του πεπρωμένου. Κτύπα πεπρωμένο! Κτύπα κουφέ αμαξά! Ας την αφυπνίσουν οι ήττες της, ας την τυφλώσει το αίμα της, ας κυρτώσει η κατάκοπη ράχη της από την δυστυχία και την ντροπή! Ας ξεσπάσει η νεροποντή στα πόδια της, ας ανοιχθεί ο δρόμος μπροστά της, ας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι της. Κτύπα πεπρωμένο! Ας σηκωθεί τέλος, ας σηκωθεί, και θα την δούμε υπερήφανο Βουκεφάλα των προγόνων μας, υπερήφανο Βουκεφάλα του σήμερα, νέο Βουκεφάλα του αύριο, υπερήφανο άτι της ελευθερίας μας! Μ΄ ένα κτύπημα, θα συντρίψει το ψέμα και την απόγνωση και θα την «αναγνωρίσουμε». Κτύπα, πεπρωμένο, μη φοβάσαι. Ας σηκωθεί, ας ξυπνήσει και ας εκδικηθεί. Γίνε το χέρι μας, αφού εμείς δεν μπορέσαμε να γίνουμε το δικό σου...

Και εμείς που αγαπούμε αυτόν τον τόπο, που όλα όμως τον δεσμεύουν και τον συντρίβουν, ας μάθουμε να υπομένουμε την μοίρα των απελπισμένων, αυτήν που μας προσφέρει η αμείλικτη Κλειώ. Ας κοιτάξουμε κατά πρόσωπο στα μάτια την Νέμεση και ας μάθουμε να παίρνουμε και από την απελπισία μας ό,τι σωτήριο έχει.

Από πολύ καιρό, ότι είναι ελληνικό πέφτει πάντοτε στην παγίδα της «πίστης» και της «τρυφερότητας». Όταν οι κάτοικοι αυτής της ξέρας που κατοικούμε «οι νουν έχουσι» πολλαπλασίασαν, για πολλά χρόνια, τις προειδοποιήσεις και τις επιπλήξεις, όταν κατήγγειλαν τα ελαττώματα του συστήματος που το οδηγούν στην καταστροφή, όταν το δράμα που προείδαν και ανήγγειλαν ξεσπάει. Τότε, εκείνη τη στιγμή, οι επίγονοι των ανθρώπων του 35, οι Gunga Din της ολιγαρχίας που μας κυβερνάει, οι Επιμηθείς της νομενκλατούρας που μας νέμεται φροντίζουν με κάθε τρόπο να σωθούν, λέγοντας ότι η ύπαρξη, η επιβίωση της Ελλάδας ταυτίζεται με την επιβίωση και την ύπαρξη της κάστας τους και της νομενκλατούρας τους και ότι όποιος κτυπά αυτά τα δύο χτυπά την πατρίδα!

Εκείνη τη στιγμή οι Έλληνες, οι δημιουργικοί στην σύλληψη και ηρωικοί στην πράξη, πρέπει να αρνηθούν την νόθο ταύτιση, κάστας, νομενκλατούρας – Ελλάδας, με την οποία συμμετέχουν ενεργά στην δολοφονία της χώρας και τον εξανδραποδισμό των ανθρώπων της.

Μπορούν να διασώσουν το μέλλον μόνο αφού πρώτα απαιτήσουν την εξαφάνιση των ιθυνόντων και της δημαγωγίας τους που καταλήγει στην παρακμή των θεσμών, στην σιωπηλή δικτατορία της ισοπέδωσης, του συνεταιρισμού των εμπόρων και να απαιτήσουν την εθνική αναμόρφωση, βασιζόμενοι όχι στις αιτίες που προκαλούν την παρακμή – και που δεν μπορεί παρά να προκαλέσουν και άλλες – αλλά, στα διδάγματα της ίδιας της παρακμής, που απαιτούν να χαραχθούν νέοι δρόμοι από διαφορετικούς ανθρώπους.

Αλίμονο, δυστυχώς, αυτό δεν το κάνουν ποτέ! Δεν ακούν παρά τη φωνή της καρδιάς τους, δεν βλέπουν παρά μία Ελλάδα ταπεινωμένη αιμόφυρτη και πέφτουν με το κεφάλι στην παγίδα της ιερής «εθνικής ενότητας», προσφέροντας στους πραγματικούς εχθρούς τους, που ποτέ δεν άλλαξαν, την εγγύηση της παρουσίας τους και την πολύτιμη βοήθεια της θυσίας τους! Υπάρχει σε κάθε Έλληνα ένα πολύ τρυφερό παιδί που αυτοκτονεί από αγάπη! Αφού δείξει ένα προς ένα τα χάσματα σ αυτήν την πολυαγαπημένη ενότητα που τον απωθεί, αφού την παρακαλέσει να προσέχει, όταν έλθει το κακό παρά την θέληση του, δεν του μένει παρά να προσφέρει την ζωή του και, σαν μαθητευόμενος του την παίρνουν... Την προσφέρει και του την παίρνουν.. Ύστερα, η ζωή συνεχίζεται τραβώντας την ανηφόρα χωρίς σημαίες χωρίς τραγούδια, και η κάστα υπάρχει, η νομενκλατούρα υπάρχει και οι λόγοι του θανάτου υπάρχουν. Η θυσία του δεν χρησίμευσε σε τίποτα, ο αγώνας του δεν χρησίμευσε πουθενά και μετά από αυτόν, ως την συντέλεια του χρόνου, γενεές επί γενεών Ελλήνων δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτα, αν στη κρίσιμη στιγμή, ξεχνούν ότι είναι εχθροί και αντίπαλοι όσων σφετερίζονται το όνομα Ελλάδα και γίνονται αντίθετα οι σωματοφύλακες και υπηρέτες τους...

Μετά από όλα αυτά παραξενευόμαστε γιατί το κατέβασμα στού «κακού τη σκάλα», που δεν το καταπολεμήσαμε παρά πλατωνικά αερολογώντας, συνεχίζεται αμείωτο! Πήραμε μερίδιο του θανάσιμου έργου όταν αρνηθήκαμε να είμαστε απόλυτοι και ακραιφνείς. Δεν αρκεί να κάνουμε περίπατο κάτω από το βράχο και να κοιτάμε την Ακρόπολη. Πρέπει να την βλέπουμε. Δεν φθάνουν οι εκδρομές στην ελληνική γή για να θαυμάζουμε την φύση, να γευμόστε λιχουδιές και να πίνουμε το κρασάκι μας ανταλλάσσοντας ευφυολογήματα. Πρέπει να ακούμε τους ψιθύρους της σιωπής και να δακρύζουμε. Να αφουγκραζόμαστε τις πέτρες που μας καλούν ζητώντας βοήθεια και να αγριευόμαστε. Κάνουμε βουτιά στα νερά του Αιγαίου και η αρμύρα που κολλάει στην σάρκα μας αντί να ξυπνήσει μέσα μας το θηρίο της απαίτησης και της αγανάκτησης μας ρίχνει σε λήθαργο και ραστώνη.

Θα καταφέρουμε ποτέ να υπερνικήσουμε τις αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα μας. Τυλιχθήκαμε με τις σημαίες. Κατεβήκαμε κοπαδιαστά να γιορτάσουμε την νίκη της Εθνικής μας. Ανεμίσαμε τις σημαίες. Ξελαρυγγιαστήκαμε ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο για κάθε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς. Όταν ένας νέος άνθρωπος, ένα παλικάρι, έδωσε την ζωή του, έπεσε για αυτές τις σημαίες εξαφανιστήκαμε. Γίναμε χαμηλοί – χαμηλοί, ισόπεδοι, ταπεινοί, «χώμα – γιοφύρι να γενώ να με πατήσεις άρχοντά μου», δουλοπρεπείς Χατζηαβάτηδες.

Είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε ρομαντικά ανδρείκελα, άψυχες μαριονέτες που τους κουνάνε τα σκοινιά, άψυχα κρέατα για τα κανόνια. Στο δρόμο του μοιραίου θα αντιπαρατάσσουμε μόνο άρθρα γεμάτα άσοφες σοφίες, φληναφήματα και φράσεις στολισμένες με λεκτικές πομφόλυγες;

Αισθανόμαστε αυτή την αντίφαση στον εαυτό μας, ο καθένα από εμάς το ξέρει. Είναι η ίδια η χώρα που αιμορραγεί, είναι η δύναμή της που μειώνεται, είναι η ικμάδα της που ροκανίζεται, είναι το μέλλον της που διακυβεύεται.

Αν δεν μπορέσουμε να υπερβούμε αυτές τις αντιφάσεις τουλάχιστον ας τις μετριάσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το βασικό συμφέρον της χώρας αυτό το σύνολο ανθρώπων, συμφερόντων, παρουσίας που ακούει στο όνομα Ελλάδα απαιτεί να τελειώνουμε με την ολιγαρχία που μας «κυβερνάει» η οποία παρασέρνεται σε μία «φυγή προς τα εμπρός» του κοινωνικού και «θειοπρονοητικού» τομέα μιας τάσης την πρωτοβουλία της οποίας επήραν από αδυναμία ή δημαγωγία και που θα είναι πάντα η αιτία του χαμού τους. Οι άνθρωποι της εξουσίας δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους άλλους της αντιπολίτευσης, οι οποίοι δεν έχουν παρά να ζητάν περισσότερα. Και οι δύο όμως πέραν των παροχών και των ωραίων λόγων δεν έχουν όραμα ή σκοπό για το αύριο. Έχουν όμως στόχο την διαιώνιση του είδους τους, την κληρόδοτηση της νομής της χώρας στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το καθήκον μας ως πολιτών είναι συνεπώς, η εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας, κάθε αλλαγής και κάθε ιστορικής συγκυρίας για να την ανατρέψουμε.

Έχοντας αυτή την σκέψη στο μυαλό μας, θα δράξομε κάποια μέρα την στιγμιαία προσφορά της ιστορίας, το μικρό άνοιγμα από το οποίο θα περάσει η αναγέννηση μας.

Δεν είναι αλήθεια ότι ένα ιστορικό πεπρωμένο παρασέρνει τους λαούς, τα έθνη στην καταστροφή τους. Οι λαοί είναι εκείνοι που καθορίζουν την μοίρα τους. Το κάνουν, όπως οι άνθρωποι, με την θέληση και το θάρρος. Ας επανακτήσουμε την θέληση της δύναμης μας και τότε θα επανακτήσουμε ένα μέλλον. Ένα όραμα βίαιο, άγριο, γεμάτο οργή, πάθος ακόμα και μίσος χρειάζεται για να επανεύρουμε το δρόμο της ζωής. Ας μη ξεχνάμε «άγριο κι αν είναι τοραμα καλό είναι το σημάδι»....

Οι "Κοσμοπολίτες"

Έχει πήξει η Ελλάδα από διάφορους ξεριζωμένους, εθνοφοβικούς κυριαρχούμενους από υποσυνείδητα πλέγματα μειονεξίας αποτυχημένου Μογγόλου, ικανούς ή κατάλληλους , ανίκανους η ακατάλληλους για πολλά ίσως - και τόνα και τ' άλλο το ίδιο κάνει. Είναι αυτοί που γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι "πληροφορημένοι" χολερικοί παγκοσμιολάγνοι ξερόλες , μαλαγάνες και ανούσιοι. Ξερνανε από τις στήλες των εφημερίδων χολή και δηλητήριο και αγκυλωμένς απόψεις. Δημοσιεύουν αυθαίρετες πολιτικές αναλύσεις για όλα και για όλους με μαχητικές απαιτήσεις υψίστης εγκυρότητας. Ξημεροβραδιάζονται στα κοινόβια και στις κοινότητες των "λογίων" και μιλάνε για όλα τα είδη του επιστητού αρτιότατα και δεν έχουν άλλον ουσιαστικό προορισμό παρά να ξεπουλάνε την ελληνικότητα για να δρέψουν την ξένη δάφνη. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος ανήθικος και κατάβαθος , ένας ταλαιπωρημένος από την βλακεία του κόσμος. Το περιβάλλον τους είναι τα φυσικά πλαίσια της ασέβειας, της πονηριάς, της λαιμαργίας, τηςλαμόγιας και της ηθικής ασυδοσίας. Οι άνθρωποι των καταγωγίων των μυστικών υπηρεσιών δεν τους είναι ξένοι. Είναι επιρρεπείς πρός κάθε βρωμιά και ασυδοσία. Τα σκουπίδια που μαζώνουν από τους οχετούς, μοιάζουν να τους προσφέρουν μια παράξενη ευχαρίστηση. Η λάσπη δεν τους τρομάζει. Πολλοί από αυτούς είναι κοινωνικά κατακάθια, παράσιτα, περιτρίμματα άξια μόνο για το κακό. Ανθρωποι ρευστοί, τόσο ρευστοί που κυλώντας, υπηρετώντας έναν και έχοντάς τα καλά με όλους φτάσανε εκεί που φτάσανε. Δευτερης κατηγόριας κονδυλφόροι που μουτζουρώνανε χαρτιά, διορθώνανε την δουλειά των άλλων. Νάνοι που στη ψυχή τους φωλιαζε μίσος βαθύ. Ζούσανε σιωπηλά και ύπουλα μία άδεια ζωή, κι αναμένανε με αγωνία το γεγονός που θα τους έβγαζε από την απελπιστική αχρωμία της μετριότητάς τους, που θα τους επέτρεπε να βγουν σε κάποιο προσκήνιο, να φανούν επιτέλους, να θυμίσουν στους άλλους ανθρώπους ότι υπάρχουν. "Νάμαστε και εμείς εδώ". Και τι είδους γεγονός ήτανε αυτό που έδωσε τροφή στην χθαμαλή τους ματαιοδοξία; Ω, τίποτα εξαιρετικό! Νεά Τάξη, Παγκοσμιοποίηση. Και τίποτα άλλο. Η Νέα Τάξη τους έδωσε την ευκαιρία να ξεφύγουν από το άχρωμο περιθώριό τους και να γίνουν κάτι. Τους άρπαξε στα θεληματικά της χέρια. Τους όνόμασε "κοσμοπολίτες". Τους κώλησε σαν μαλάκια στην καρύνα του πλοίου ΕΛΛΑΣ. Μπούκωσε τα απύλωτο στόμα τους με λεφτά και τους έδωσε την εντολή: Ξερνάτε τον βόθρο και τον οχετό των νεοταξικών σχηματοποιήσεων του Χάντιγκτον, των καλών "διεθνιστών" και των κακών "αναχρονιστών" ή "σκοταδιστών" ή "πατριωτών". Λοιδωρήσθε, όποιον τολμήσει να πεί πατρίδα, έθνος, εθνικό. Χλευάστε όποιον ψελλίσει Αιγαίο, Κύπρος, Μακεδονία. Θα γράφετε όπως το λέω και το θέλω. Θα αγωνίζεστε για το σχέδιο Αναν. Θα αναρωτιέστε γιατί οι βομβαρδισμοί της Γιουγκοσλβίας άργησαν τόσο. Θα υπερασπισθείτε με μανία το βιβλίο αίσχος. Θα υπερθεματίζετε υπέρ του δικαιώματος των Σκοπίων να ονομάζονται όπως θέλουν. Δεν θα ξεχάσετε το Θιβέτ. Και μην τολμήσει κανένας από σας να αλλάξει γνώμη η φανταστεί ότι έγινε κάποιος και τώρα μπορεί να μας την φέρει. Θα επιστρέψει απο εκεί που ήλθε. Θα ξαναγίνει αυτό πού ήτανε, "ένα τίποτα". Ούτε θέση διορθωτή δεν θα μπορεί να βρει. Νάστε λοιπόν ευχαριστημένοι που σας διαλέξαμε και σαν απονειμαμε τον τίτλο του "κοσμοπολίτη"