ΚΑΡΑΤΖΙΤΣ: Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ

ΚΑΡΑΤΖΙΤΣ: Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ(κλικ)
http://www.resaltomag.gr
(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου, οι ηγέτες του UCK που δεν άφησαν ούτε εκκλησάκι και τάφο Σέρβικο στο Κοσσυφοπέδιο, αλλά και οι Κροάτες ηγέτες της Κροατίας και οι Μουσουλμάνοι της Βοσνίας είναι ευυπόληπτα πρόσωπα , μέλη της διεθνούς κοινότητος .

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου, οι Μπους, Μπλέρ , Κλάρκ , Ολμπράιτ, Χόλμπρουκ, Περλ κλπ που κονιορτοποίησαν την Σερβία χωρίς καν την συγκατάθεση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν είναι.

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα , οι πρόεδροι Κλίντον, Μπους(πατέρας και υιός) που ευθύνονται για τον θάνατο άνω των 1.500.000 ψυχών Ιρακινών και 4.500 περίπου Αμερικανών που πέθαναν εξ αιτίας των δύο πολέμων και του εμπάργκο στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, δεν είναι.

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα, οι Αμερικανοί πρόεδροι(Κέννεντι, Τζόνσον, Νίξον) που επι 7ετία ισοπέδωσαν το Βιετνάμ με εκατομμύρια νεκρούς Βιετναμέζους και 45.000 χιλιάδες Αμερικανούς νεκρούς, δεν είναι .

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα , οι εγκληματίες του Ισραήλ που εκτελούν συστηματική γενοκτονία επί 60 χρόνια των Παλαιστινίων, δεν είναι.

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα, οι Τούρκοι στρατοκράτες σφαγείς του Κυπριακού λαού δεν είναι . [Αυτούς όχι μόνον η Διεθνής Κοινότητα τους αναγνώρισε πανηγυρικά την σφαγή αλλά και οι ίδιοι οι σφαγιασθέντες Κύπριοι τώρα τους φιλούν τις ματωμένες μπότες για κάποια ‘λύση’ του Κυπριακού]


Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου , όχι όμως και οι Τούρκοι στρατοκράτες που έκαναν το πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης το 1955.



Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου , όπως και ο Χίτλερ ήτο εγκληματίας πολέμου, όχι όμως οι Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ που ισοπέδωσαν τη Δρέσδη και τις άλλες Γερμανικές πόλεις με θύματα αμάχους . Αλλά και για την πυρπόληση από τα Αμερικανικά αεροπλάνα με εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ του Τόκιο με 150.000 νεκρούς αμάχους.

Ο Ραντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου, όπως και ο Χίτλερ ήτο εγκληματίας πολέμου , αλλά ο πρόεδρος Τρούμαν που έρριξε τις ατομικές βόμβες στην Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι δεν είναι.

Ο Ραντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου , το κράτος των Νεοτούρκων που εξόντωσε 1,5 εκατομμύρια Αρμενίους, 750.000 Ποντίους, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Πόλης και της Μικράς Ασίας και εξερρίζωσε 3,5 εκατ. Ελλήνων από τις εστίες τους δεν είναι. Μόνον το Ολοκαύτωμα των Εβραίων θεωρείται Γενοκτονία.

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου, όχι όμως και το βαθύ Τουρκικό κράτος που εξαφάνισε άνω των 5.000 Κουρδικών χωριών , σκότωσε- και συνεχίζει να σκοτώνει-δεκάδες χιλιάδες Κούρδους . Η Τουρκία είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Ισραήλ και των ΗΠΑ .

Ο Ράντοβαν Κάρατζιτς είναι εγκληματίας πολέμου και ευθύνεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος, όχι όμως οι ΗΠΑ που ευθύνονται για σωρεία πραξικοπημάτων, βομβαρδισμών, εμπάργκο και άλλων πράξεων βίας , διαρπαγών και βαρβαρότητος ανά τον κόσμο.

Τώρα που είναι στα χέρια σας το θήραμα, δικάστε και καταδικάστε τον Ράντοβαν Κάρατζιτς στο Ειδικό Δικαστήριο της Χάγης-το γνωστό και ως ‘καγκουροδικείο’-για να ξεπλύνετε όλα τα αμαρτήματα σας , δεδομένου ότι δεν μπορέσατε να το κάνετε με τον Μιλόσεβιτς διότι δεν σας βγήκαν οι μαρτυρίες. Τώρα ο Κάρατζιτς είναι το εξιλαστήριο θύμα σας . Θα καθαρίσει τις αιματοβαμμένες μπότες σας και τα παπιγιόν σας από το αίμα αθώων.

Ωραία!! την κοινή γνώμη την εξαπατάτε με τα ΜΜΕ, όμως πως θα βολέψετε την συνείδηση σας, αν έχει απομείνει ένας κόκκος από αυτήν;

"Δίκη..."

Δεν αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση του Ράντοβαν Κάρατζιτς. Αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της αλήθειας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αλήθεια και μάλιστα πολύς κόσμος μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει. Αλλά ξέρουμε ότι το ψέμα υπάρχει, ξέρουμε ότι η συστηματική παραχάραξη των γεγονότων υπάρχει. Ζούμε μέσα σε μία παραχάραξη. Η παραχάραξη αυτή είναι πολύ επιδέξια, παρασύρει τις φαντασίες και ύστερα στηρίζεται στην ύπαρξη των φαντασιών αυτών. Εφεύραν μάλιστα και μία φιλοσοφία της παραχάραξης. Συνίσταται στο να μας εξηγούν ότι τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μέτρα είναι η εικόνα που έχουμε για τα γεγονότα. Φαίνεται ότι η αυτή η μεταφορά της πραγματικότητας είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η δίκη που θα γίνει έχει μία γερή βάση, πολύ πιο γερή από όσο νομίζεται γενικά. Μόνο που δεν είναι αυτό που διακηρύσσεται. Η κατάσταση στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δραματική από όσο λένε, γιατί η βάση των κατηγοριών και τα κίνητρα της , είναι πολύ πιο αγωνιώδη για τους νικητές. Η πραγματική βάση των "δικών" της Χάγης, αυτή που κανείς δεν τολμάει ποτέ να υποδείξει, είναι ο φόβος. Είναι το θέαμα των ερειπίων. είναι ο πανικός των νικητών. Πρέπει να είναι ο Ράντοβαν Κάρατζιτς που έχει άδικο. Πρέπει. Γιατί αν κατά τύχη ο Κάρατζιτς δεν είναι τέρας. Πόσο βάρος θα αντιπροσωπεύει η κατεστραμμένη Σερβία και οι χιλιάδες βόμβες για του νικητές; Είναι η φρίκη, η απελπισία των νικητών τα πραγματικά κίνητρα των "δικών".

Σκέπασαν τα πρόσωπα τους μπροστά σ' αυτό που αναγκάστηκαν να κάνουν και για να δώσουν θάρρος στον εαυτόν τους, μετέτρεψαν τις από αέρος σφαγές τους σε σταυροφορία. Εφεύραν ένα δικαίωμα σφαγών στο όνομα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Όντας φονιάδες αυτοπροήχθησαν σε χωροφύλακες. Για να συγχωρεθούν οι εγκληματικοί βομβαρδισμοί είναι απόλυτα αναγκαίο να ανακαλυφθούν πιο σοβαρά εγκλήματα από την πλευρά των ηττημένων. Πρέπει οπωσδήποτε τα ιπτάμενα einsatzgruppen του ΝΑΤΟ να εμφανισθούν σαν το ξίφος του Κυρίου. Οι "δημοκράτες" δεν έχουν άλλη εκλογή. Αν δεν διακηρύξουν επίσημα, αν δεν αποδείξουν ότι είναι οι σωτήρες της ανθρωπότητας και υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα είναι τίποτε άλλο από δολοφόνοι, που θα τους άξιζε μία θέση στο ίδιο σκαμνί με τον Κάρατζιτς.

Υποπτευόμαστε ότι όλα είναι μία απλή κωμωδία και η κοινή γνώμη, σήμερα δεν αγνοεί το γεγονός της σκηνοθεσίας. Τον δικάζουν γιατί νικήθηκε. Οι αγριότητες που του προσάπτουν, κάθε δίκαιος άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι θα μπορούσαν να προσαφθούν στους Νατοϊκούς διοικητές. Οι βόμβες, φωσφόρου, απεμπλουτισμένου ουράνιου, Daisy Cutter Bomb, δεν είναι καλύτερες από τις σφαίρες των Καλάσνικοφ. Ένα δικαστήριο που δικάζει τον Κάρατζιτς δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα Σερβικό δικαστήριο που θα δίκαζε τον διοικητή του ΝΑΤΟ Wesley Clark. Όπως με απόλυτη ειλικρίνεια δήλωσε ο Αμερικανός στρατηγός Curtis Lemay, που διέταξε την καταστροφή του Τόκιο με εμπρηστικές βόμβες το 1945: "υποθέτω ότι εάν είχαμε χάσει τον πόλεμο, θα είχα δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου. Ευτυχώς είμαστε οι νικητές."

Θα προτιμούσαμε τον νόμο του ισχυροτέρου γιατί είναι πιο έντιμη πράξη. Όταν o Γαλάτης Βρυέννιος φώναξε Vae Victis (ουαί τοις ηττημένοις) τουλάχιστον δεν έπαιρνε τον εαυτό του για Σολομώντα. Αλλά το δικαστήριο αυτό κατόρθωσε να είναι μία συνέλευση μαριονετών με τήβεννο, είναι το πρόγραμμα του μελλοντικού πολιτισμού μας. Μια μασκαράτα ένας εφιάλτης. Δικαστές σοβαροί και βαριοί στην πραγματικότητα δεν είναι παρά υποτακτικοί φυλάρχων και μέσα στην αίθουσα δεν ακούει κανείς πάρα τον απόηχο των τυμπάνων των νικητών που δίνουν τον ρυθμό.

Πιστεύουμε ακράδαντα στην τιμωρία των ενόχων, αλλά, όπως με πολύ σαφήνεια, έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Αμερικανός δικαστής στην δίκη της Νυρεμβέργης Telford Taylor : "Οι νόμοι του πολέμου δεν ισχύουν μόνο για τα εγκλήματα πολέμου των νικημένων. Δεν υπάρχει νομική ή ηθική βάση να απαλλάσσονται οι νικητές από την διερεύνηση των πράξεων τους. Οι νόμοι του πολέμου δεν είναι μονόδρομος". Μέχρις ότου, αυτή η ρήση του Taylor αποτελέσει την βάση πάνω στην οποία θα στηρίζεται το δίκαιο του πολέμου, oι δικαστές της Χάγης πέτυχαν χωρίς να το ξέρουν, με την πρωτόγονη απλοϊκότητα τους, ένα αποτέλεσμα που αναμφίβολα κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Με την κακοπιστία τους αποκατέστησαν αυτούς που η υπεράσπιση τους είναι αδύνατη και έδωσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά το κόσμο, που δέχονται καθημερινά το βαρύ εκπολιτιστικό χέρι την Δύσης, το δικαίωμα να τους περιφρονούν.

"το πρωτοπαλλίκαρο τηs Χούντας που ποδοπάτησε την δημοκρατία".....

Η "έγκριτος" δημοσιογράφος και δημόσια διανοούμενη συντρόφισσα Μαριαννα Τζιαντζή με αρφομή την παρουσία του στρατηγού Παττακού στο Alter άρπαξε την ευκαιρία απο τα μαλλία να μας ρίξει την βαθιά πολιτική της σκέψη. Αποκάλεσε τον στρατηγό μισητό δικτάτορα. Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο ήτανε μισητός γιατί δεν υπήρχαμε τότε. Αλλά για να το λέει κάτι θα ξέρει. Θα ρώτησε το κολιτάρι της τον Δημητρά που σαν γυιός υπουργού του Πατακού κάτι θα ξέρει παρα πάνω απο έμας. Αποκαλεί τον στρατηγό "το πρωτοπαλλίκαρο τηs Χούντας που ποδοπάτησε την δημοκρατία". Ας γελάσω!

Το 1967 η βουλή είχε μετατραπεί, κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε οίκο ανοχής και η δημοκρατία δεν ήταν παρά μία πεπειραμένη μελαχρoινή με τσακίρικα μάτια, πονηρό μουτράκι και ένα κορμάκι με μικρά ηδονικά τρεμουλιαστά λακκάκια. Πόρνη που τριγυρνούσε στα έδρανα της βουλής με το βρακί της η και χωρίς βρακί κούναγε προκλητικά το τροφαντά πισινά και τους πουδραρισμένους γλουτούς της, ανέμιζε δύο μαστάρια καλά κρεατωμένα, σφικτά, γεροστεκούμενα με μεγάλες καστανομαυρες ρώγες ορθωμένες. Έβαζε χέρι στη σχισμή του παντελονιού τους και οι 300 κερατάδες με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα ευχαριστούσαν εκ βάθους καρδίας την καλή κυρία που το σπίτι της ήταν τόσο εξυπηρετικό.

Μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο δεν υπήρχαν πλέον, εκτός εξαιρέσεων, παρά βουλευτές εξαγορασμένοι και βουλευτές προς εξαγορά. Όλοι αυτοί, και ήταν 45, που σαν βουλευτές της Ένωση Κέντρου, δέχτηκαν με αυτές τις συνθήκες να εγκαταλείψουν το κόμμα τους και να γίνουν υπουργοί, θα έπρεπε να παραμείνουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού η ντροπή του κοινοβουλευτισμού και όμως ο Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει και επί πλέον μας κληρονόμησε την σπορά του.

Έξω ο λαός σπρωχνότανε στα πεξοδρόμια από πολιτικατζήδες της κακιά ώρας που δεν ξέρανε τι τους γινότανε και τι θέλανε. Το δίδυμο της αριστεράς ΕΔΑ (νόμιμη) ΚΚΕ (παράνομο) ακολουθώντας την παλιά και πάγια «πολιτική» του εναντία και κόντρα, το μαντζούνι της ύπαρξης της, έσπρωχνε τον λαό στο αγώνα και στην πάλη, χωρίς στόχους, σκοπό και λύσεις. Το μόνο που έκανε ήτανε να επαναλαμβάνει το ηττοπαθές καλαμπούρι: «ο Θεός να βάλει το χέρι του»! για να την πιάσουν χαράματα στον ύπνο και να την σύρουν με τις πιτζάμες και τα νυχτικά στα κρατητήρια και στις εξορίες.

Το 1967 το δημοκρατικό πολίτευμα καταλύθηκε μέσα σε λίγες ώρες χωρίς να προβάλει καμιά αντίσταση, επειδή πριν καταλυθεί είχε υπονομευθεί πολιτικά, ιδιαίτερα μετά τα «ιουλιανά» του 1965. Ενα παράδοξο παιχνίδι μεταξύ ακραίων δυνάμεων, μια αλληλοτροφοδοσία σε ακραία συνθήματα θα έλεγα μια υπόγεια και άτυπη συμμαχία διέβρωσε το δημοκρατικό πολίτευμα, ιδεολογικά το αχρήστευσε. Επεσε όχι σαν ώριμο φρούτο, αλλά σαν σαπισμένο(κλικ)

Επέτειος.....Ήτανε όλοι τους εκεί

Ήτανε όλοι τους εκεί, Καραγκιόζηδες και Κολλητήρια, Χατζηαβάτηδες και Μπάρπα-Γίωργηδες. Κορδωμένοι για την προσφορά τους στην δημοκρατία κρύβανε το μπασταρδο πρόσωπο τους πίσω από το όνομά της. Γιόρταζαν την αποκατάσταση της που ήλθε μετά από μια εθνική τραγωδία που όλοι τους, άλλος πολύ άλλος λίγο, είχαν παίξει τον ρόλο τους, είχαν βάλει το δαχτυλάκι τους. Παρέλασαν στο Προεδρικό μέγαρο σαν τις πριμαντόνες. Ένα πραγματικό θέατρο σκιών. Οι έμπουσες και οι μπωβαρίζουζες της δημοκρατίας με τα καλοβαμμένα πόδια τους και τα μούτρα τεζαρισμένα από το Botox, οι κύριοι με τα σκούρα κι τις γραβάτες, που και που κανένα μειράκιον μπλουτζηνάτο, σε ένδειξη λαϊκής συμπαράστασης, οι Κρύσοι ανεξέλεγκτης εξουσίας και πλούτου, ήταν ένα θέαμα χυδαίο και αισχρό.

Ακούσαμε τα άκριτα φληναφήματα περί δημοκρατίας να ξεστομίζονται από τα χείλια κορακιών και ορνέων σαν ρητορικά παραμύθια για την αποχαύνωση μας. Ήτανε ένα πανηγύρι κυνισμού. Χωρίς να πιστεύουν λέξη από τις ωραίες φράσεις και τα παχιά λόγια τα μεγάλα που σερβίριζαν γιόρτασαν. Λίγο πιο πέρα τα αποκαΐδια και οι στάχτες από τα καμένα βιβλιοπωλεία, τα κατεστραμμένα σχολεία σύμβολα βαριά της χρεωκοπίας ενός πολιτικού συστήματος που υποσχέθηκε πολλά και δεν προσέφερε τίποτα.

Η σημερινή επέτειος θα περάσει σαν μία ωμή καπηλεία της συλλογικής πίστης σε ένα ανώτερο ιδεώδες. Από την αποφράδα εκείνη ημέρα στους Έλληνες και τις Ελληνίδες επιβλήθηκε αργά αλλά σταθερά ο στυγνότερος κομματισμός. Οι θεσμοί καταρρακώθηκαν στο όνομα του λαού, αυτού του αφηρημένου πλάσματος. Καταργήθηκε κάθε θεσμός και διάκριση αξιοκρατίας, κάθε έλεγχος και αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας,ανιδιοτέλειας , εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας και δημιουργικότητας. Η Ελλάδα ισοπεδώθηκε προς τα κάτω: στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο λειτουργίας ποιοτικών κριτηρίων. Στα 34 αυτά χρόνια μεθοδικά, επιστημονικά ο Έλληνας άνθρωπος, από υπερήφανος, δημιουργικός στην σύλληψη και ηρωικός στην πράξη μεταβλήθηκε σε μιζαδόρος, ζήτουλας,λαμόγιας, ζητιάνος των κομματικών μαγειρείων.

Σήμερα, 34 χρόνια μετά οι άνθρωποι που γιορτάζουν αδύναμοι, άβουλοι, ταπεινοί παθητικά υποταγμένοι στην οποιαδήποτε μοίρας τους και φοβερότερη μοίρα από την κομματοκρατία δεν υπάρχει, αποτελούν την άρχουσα ελίτ, μια άρχουσα ελίτ στενοκέφαλη, απαιτητική, αυταρχική, επίμονη στις ελάχιστες ηλίθιες ιδέες της ριζωμένες στο κουτοπουλίσιο κεφάλι της πιστό αντίγραφο της κομματικής της ρίζας με μία γερή δόση υστερίας επιπλέον.

Δεν χτυπάνε πλέον τον Αντρέα στη ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Η Μπουμπουλίνας μετακόμισε στη Χρήστου Λαδά. Εκεί βαράνε τον Ελληνικό λαό οι εγκάθετοι του Νεοταξίτικου χουντισμού. Προσπάθησαν να επιβάλουν το σχέδιο Ανάν, το βιβλίο αίσχος και τώρα βαράνε τις παραδόσεις του, την ιστορία του το είναι του...

Το ΕΑΤ/ΕΣΑ μεταλλάχθηκε στην νεοταξιτικη(κλικ) GESTAPO του ΕΛΙΑΜΕΠ, των διαφόρων καλοταϊσμένων χωματερών και αποθετηρίων σκέψεις των ΜΚΟ που με πολύ λογισμό, συμπλεγματική μανία βυσσοδομούν κατά της Ελλάδας. Πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα προσπαθώντας να κάνουν τους Έλληνες αντικείμενα χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν και μέλλον.

Οι συμπλεγματικοί σκυλάνθρωποι αγράμματοι υποδεκανείς της ΕΣΑ που έπαιζαν μπάλα με το σώμα του Ανδρουλάκη -- Μίμη δεν σε πονάνε πλέον οι κατεστραμμένοι αυχενικοί σου σπόνδυλοι; -- κλονοποιήθηκαν στα σημερινά νεοταξίτικα σκυλιά του Παβλόφ, Δήμου, Σωμερίτη Μανδραβέλη, Κρεμμύδα , Πρετεντέρη......., και τους διαφόρους δημόσιους διανοούμενους που γαβγίζουν λυσσάρικα στο άκουσμα των λέξεων πατρίδα, έθνος, θρησκεία. Συμμαχούν με τα ποιο σκοτεινά στοιχεία της δημόσιας ζωής, ξεπουλάνε την ψυχή τους όχι μόνο στον διάβολο αλλά και στον Μαμμωνά απαλλοτριώνοντας τον ελληνισμό και προδίδοντας την ίδια την Δημοκρατία.

Αδειασμα Μπαρόζο...Ας γελάσω!

'Αδειασμα Μπαρόζο σε Γκρουέφσκι(κλικ)

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο απάντησε στον Σκοπιανό πρωθυπουργό, Νίκολα Γκρούεφσκι πως η ΕΕ είναι αναρμόδια να ασχοληθεί με ζητήματα μειονοτήτων και ανάκτηση περιουσιών στα κράτη-μέλη.

Αυτό το ωραίο μας έγραψε η Καθημερινή 27/7/2008.

Εκείνο το οποίο δεν μας λέει όμως, είναι ο,τι ο κύριος Μπαρόζο έκρινε ότι «Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει κάποια γενική αρμοδιότητα σε θέματα μειονοτήτων», όχι γιατί ξαφνικά αντιλήφθηκε τα δίκαια της Ελλάδας, άλλα γνωρίζει πολύ καλά ότι μια απόφαση υποστηρικτική των θέσεων του κυρίου Γκρούεφσκι θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου μέσα στην ΕΕ.

Εκατομμύρια Γερμανοί μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, στην (τότε) Γιουγκοσλαβία και άλλες χώρες. Μισό αιώνα μετά οι απόγονοι τους ζητάνε αποζημιώσεις και επιστροφή περιουσιών (Prussian Trust).

Καταλαβαίνεται λοιπόν, ότι δεν χρωστάμε καμία χάριν στον Μπαρόζο ούτε κανένα Μπαρόζο. Ο άνθρωπος θα είχε γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τις όποιες ελληνικές αντιδράσεις και θα είχε δείξει κατανόηση στον Σκοπιανό κύριο αν δεν υπήρχε το μεγαλύτερο πρόβλημα των απαιτήσεων των Γερμανών προσφύγων

Και όμως οι δημόσιοι διανοούμενοι...το βουλώνουν!

Ημέρα Γιορτής για το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής...(κλικ)

Δεν το χωράει ο νους μου... Ήρθε μία δασκάλα σε ένα μουσουλμανικό σχολείο στο Μεγάλο Δέρειο, στον Ν. ¨Εβρου, στα όρια με το Ν. Ροδόπης με διάθεση να προσφέρει όλο της "το είναι" για να ανεβάσει το επίπεδο αυτών των παιδιών ... Να συμμετέχει ακόμη και στα παιχνίδια της, ακόμη και ποδηλασία να κάνει μαζί τους ... Να τους μαθαίνει πράγματα που κανείς άλλος δάσκαλος δεν τους είχε μάθει... Άλλωστε είναι κοινό μυστικό ότι για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό Χριστιοανών δασκάλων τα μουσουλμανικά σχολεία είναι ένα χώρος για κάποιο έξτρα επίδομα κάνοντας ταυτόχρονα ....τουρισμό, πηγαίνοντας στο ότι ώρα θέλουν....

Και ήλθε μία δασκάλα, Η Χαρά Νικοπούλου, η οποία χαλάει την ...."πιάτσα"!!!.... Και έκανε τα παιδιά αυτά να τη λατρέψουν... Γιατί προσπαθεί να πάει μέχρι και στο Μέγαρο Μουσικής τα παιδιά αυτά προκειμένου να αποκτήσουν άλλες παραστάσεις, να ανοίξουν οι ορίζοντες τους... Το Τουρκικό Προξενείο με συντονισμένες ενέργειες κάποιων φανατικών κατορθώνει τελικά να ακυρώσει αυτή την προσπάθεια... Δικαολογημένη η προσπάθεια του αφού βλέπει για πρώτη φορά μία δασκάλα να σταματάει τις προσπάθειές του για Τουρκοποίηση των Πομάκων της περιοχής... Αυτό που όμως δεν δικαιολογώ είναι η προσπάθεια πολιτικών της περιοχής μας να εκδιώξουν τη συγκεκριμενη δασκάλα από την περιοχή μας...

Κατηγορήθηκε η δασκάλα αυτή για ...εθνικισμό! Αν είναι δυνατόν!... Εθνικισμός σημαίνει να αγαπάς μόνο τους ομοεθνείς και να μισείς του όλους τους αλλοεθνείς.... Μα η Χαρά Νικοπούλου, η δική μας Χαρά, ποτέ δεν έκανε κάτι τέτοιο... Δεν θα της επέτρεπαν τα πιστεύω της, η ιδεολογία της... Η Χαρά μαθαίνει στα παιδιά απλώς ότι είναι μουσουλμάνοι μεν στο θρήσκευμα, αλλά Έλληνες Πολίτες και ως εκ τούτου αξίζει ν΄αγαπούν την Ελλάδα...

Αποτελεί ένα αγκάθι για το Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής η δασκάλα αυτή γιατί, οπως είπε και φανατικός μουσουλμάμος δημοσιογράφος- όργανο του Προξενείου- τα μουσουλμανόπαιδα πηγαίνουν το πρωί στο σχολείο με Τουρκική συνείδηση και το μεσημέρι φεύγουν με Ελληνική!!!

Και έρχεται τώρα με έγγραφο του Δήμαρχος του Ορφέα και απαιτεί με έγγραφό του εντός 10ημέρου η δασκάλα να εγκαταλείψουν το σπίτι που δίνει Δήμος στον εκάστοτε χριστιανό δάσκαλο της περιοχής... Ουσιαστικά όμως τους διώχνει από την περιοχή αφού ειναι ενελώς αδύνατον να βρουν κάποιο άλλο κατάλυμμα για να μείνουν...

Είναι άραγε τυχαίο ότι οι ψήφοι του μουσουλμανικού στοιχείου καθορίζουν το αποτέλεσμα των εκλογών στο συγκεκριμενο Δήμο;

Ειλικρινά ντρέπομαι γιατί κανείς από τους πολιτικούς παράγοντες του ¨Εβρου δεν είχε "τα κότσια" να στηρίξει μία πραγματικά ηρωίδα Ελληνίδα δασκάλα.... Μονος στόχος όλων η επανεκλογή τους...Γιατί -κακά τα ψέμματα- γλυκειά η καρέκλα της εξουσίας...

Αλλά κι εγω ως απλός πολίτης τι κάνω; Περιμένω ενέργειές από αυτούς που δε θα κάνουν ποτέ τίποτα, γιατί πάνω από όλα βάζουν τις προσωπκές τους φιλοδοξ;iες;

Και όμως ο καθένας από μας τους απλούς πολίτες μπορεί να κάνει πάρα πολλά.... Μπορεί να ενημερώσει όσο το δυνατόν περισσότερους άλλους πολίτες, να διαμαρτυρηθούν όλοι μαζί και να κάνουν σαφές ότι πέρασε η εποχή που ψηφίζαμε τους πολιτικούς ανάλογα με τα ρουσφέτια που μας υπόσχονταν την τελευταία στιγμή... Τώρα πλεον ολοι κρίνονται από τη στάση τους σε κρίσιμα θέματα όπως αυτό... Προσωπικά με αφήνει εντελώς αδιάφορο αν κάποιος ανήκει στο δεξιό ή στον αριστερό ή στον κεντρώο χώρο ...Προσωπικά θα αγωνιστώ με τις λίγες δυνάμεις μου για όποιον μου αποδείξει ότι εχει ιδανικά και δεν φοβάται το πολιτικό κόστος... Αν την ιδια στάση κρατήσει κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι πολίτες, χωρίς κομματικές παρωπίδες ίσως ...ίσως κάποια πολιτικά πρόσωπα αρχίζουν να "ταρακουνούνται" και στηρίξουν στο πρόσωπο της δασκάλας Χαράς Νικοπούλου την ίδια τη Θράκη μας...

Τυχόν απομάκρυνση της παραπάνω δασκάλας απο το Μ. Δέρειο θα είναι ημέρα γιορτής για το Τουρκικό Προξενειο Κομοτηνής αλλά και ημέρα ντροπής για τον Ελληνισμό...

Εσύ Εβρίτη, θα το ανεχθείς;

Εσύ Θρακιώτη, θα ανεχθείς;

Εσύ Έλληνα πατριώτη, θα το ανεχθείς;

Από citizenofdidymoteicho on Πέμπτη, 24 Ιουλίου 2008 @ Πέμπτη, 24 Ιουλίου 2008 12:00 πμ

Π.Σ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ: ΤΑ BLOG ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ

Π.Σ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ: ΤΑ BLOG ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΕΡΓΑΤΩΝ

Ενας δημόσιος ανησυχεί.....

Βάζοντας το μαχαίρι στο κόκαλο ο δημόσιος καθηγητής(κλικ) εκφράζει την ανησυχία του για τις πατριωτικές φωνές που βρίσκουν διέξοδο και έκφραση στο διαδίκτυο. Ενοχλείται ο άνθρωπος που μέσα από το διαδίκτυο μπορούν και εκφράζουν τις απόψεις τους Έλληνες πατριώτες. Δεν του αρέσει καθόλου που οι πατριωτικές φωνές βρήκαν επιτέλους τρόπο να ξεφύγουν από τον αποκλεισμό και να ξεπεράσουν το μονοπώλιο και το νταβατζιλίκι των ΜΜ(Σ)κοταδισμού. Τα αμερικανόδουλα προπαγανδιστικά μαντεία έχασαν την αποκλειστικότητα της ενημέρωσης. Οι πατριώτες μέσα από το διαδίκτυο χάλασαν το πάρτι του έξανδραποδισμού των Ελλήνων. Ο αγώνας εναντίον του βιβλίου έκτρωμα είναι τρανή απόδειξη. Θα είχαν μάθει ποτέ οι Έλληνες ότι το βιβλίο αίσχος είχε χρηματοδοτηθεί από το State Department με 100.000 δολάρια(κλικ), αν δεν υπήρχε το Διαδίκτυο; Βυσσοδομούσαν οι διάφοροι εγκάθετοι της παρασιτικής δημοσιογραφίας και οι πανεπιστημιακοί μισθοφόροι εναντίον όλων όσων αγωνιζόντουσαν εναντίον του ξεπουλήματος της ψυχής των Ελληνόπουλων στα άνομα συμφέροντα της Νέας Τάξης. Το διαδίκτυο έδωσε την μάχη. Οι κηπουροί, οι νοικοκυρές και οι καπετάνιοι με το πάτημα ένος πλήκτρου πηγαίνανε στο Αντίβαρο(κλικ) και σε ολα τα πατριωτικά blogs για μια ανάσα ελπίδας και ανανέωσης. Άτομα όπως ο Παναγιώτης Ηφαιστος, ο Νεοκλής Σαρρής, ο Σαράντος Καργάκος, ο Γιώργος Καραμπελιάς....έδωσαν την μάχη μέσα από τις ιστοσελίδες και το μήνυμα ελπίδας στους Έλληνες και τις Ελληνίδες "Νυν υπέρ πάντων Αγών! Δεν είναι όλοι πουλημένοι!". Τα εκσυγχρονιστικά παπαγαλάκια, οι σύγχρονοι αχυράνθρωποι, τα άβουλα πιόνια, οι δημόσιοι διανοούμενοι που πουλιούνται στον πιο καπάτσο και πληρώνονται με ομόλογα ασυνειδησίας ανησυχούν. Όπως παλαιότερα ο Λένιν αναρωτιόταν "Τι να κάνουμε;" έτσι και σήμερα οι εγκάθετοι του νεοταξίτικου παρακράτους με τις "αριστερές" περγαμηνές με αγωνία κραυγάζουν "κάτι πρέπει να γίνει". Το διαδίκτυο πρέπει να φιμωθεί. Ο πανεπιστημιακός ζογκλέρ (Κρεμμύδας) αλιεύοντας μέσα στις ιστοσελίδες ενοχλήθηκε από τις πατριωτικές εξάρσεις ορισμένων. Δεν τον ενόχλησαν τα "συγκεκριμένα ποσά βίας"(κλικ) που μας πέταξε το κολλητήρι του ΣΥΡΙΖΑ ούτε η "...πρωτόγονη, βίαιη υποχρεωτικά έκφραση..."(κλικ) που βαρύγδουπα δήλωσε ο καραγκιόζης Βέλτσος(κλικ). Ενοχλείται, όμως από τις ανώδυνες πατριωτικές εξάρσεις μιας μερίδας που δεν έχει κάψει σχολεία, καταστρέψει Πανεπιστήμια, ρίξει βόμβες σε βιβλιοπωλεία και εφημερίδες.

......λύση προς τα αριστερά.

Ο αυτάρεσκος σύντροφος Τσίπρας μετά τα "συγκεκριμένα ποσά βίας"του Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου(κλίκ) θέλησε να βάλλει το κερασάκι στην τούρτα και μας δήλωσε τα κατώτερα περιεκτικά και γέματα νόημα: «Το να έχουμε ακυβερνησία δεν είναι για μας κατάρα. Ενδεχομένως να είναι και ευλογία για τον τόπο, αν οδηγήσει σε λύση προς τα αριστερά», δήλωσε χθες ο κ. Τσίπρας, μιλώντας στο ρ/σ ΝΕΤ 105,8.(κλίκ) Δεν μας διευκρίνισε για ποια αριστερά μιλάει. Αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών μάλλον απευθύνεται στην αριστερά του Cayenna, της Don Perignon και του Cohiba. Είναι η αριστερά του Ψυχικού, της Εκάλης, του Καστριού, της Πολιτείας, του Πανοράματος, κοκ. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ατόμων που κάνοντας δώρα στον εαυτό τους τα χοντρό κονόμησαν. Δυστυχώς ο πλούτους που αποκτήθηκε με την λαμόγια την μίζα, την απάτη μετατράπηκε σε βίλες και κότερα σπουδές των βλασταριών στην εσπερία. Δεν συνοδεύτηκε από την ανάλογη πνευματική ανέλιξη. Ξεκινώντας από το πουθενά και την στέρηση ακολουθώντας το μονοπάτι για την υπουργική καρέκλα ή το αναπαυτικό γραφείο του κομματάνθρωπου έφθασαν κάπου και σταμάτησαν εκεί. Τώρα υπάρχει ανάγκη να δείξουν και τον άγνωστο η ανύπαρκτο εσωτερικό τους κόσμο. Σε αυτό τον κύκλο η λατρεία για τον λαό, που τόσα εξυπηρέτησε, έγινε μυστικοπαθής θρησκεία. Θαυμάζουν τον λαουτζίκο, χορεύουν την Δραπετσώνα και προσπαθούν να βγούνε από την διανοητική τους έρημο. Η αριστερά, από αγώνας έγινε μόδα. Θαυμάζουν και φθονούν συγχρόνως τον κόσμο της εργατιάς γιατί η δράση του είχε βάσεις υγιεινές και λογικές. Βαρέθηκαν να κουρνιάζουν στην κορυφή του δένδρου και σκέφτηκαν πώς θα ήτανε διασκεδαστικότερο να παίξουν για αλλαγή τον επαναστάτη στο όνομα της Δικαιοσύνης και της Ελευθερίας. Αν η ανάγκη της Δικαιοσύνης και τηςΕλεθυερίας ήταν πρωταρχικά ένστικτα της ανθρώπινης ράτσας, αν οι ηθικές παρορμήσεις ήταν τόσο γνήσιες όσο και οι γενετήσιες, τότε ο Τσιπρας και η συμμορία του θα είχε κάποιο άλλο χαρακτήρα, θα ήτανε οι καινούργιοι Προμηθείς που θα κλεβανε την φλόγα από τους θεούς, και όχι ένας συρφετός νευρωτικών ικανών μόνο να καταστρέφουν, να λεηλατούν, να τα σπάζουν και που πέφτουν από την μία ήττα στην άλλη. Αυτή την αριστερά πρέπει να δώσουμε στους Έλληνες. Είναι το γαγγραινιασμένο μέλος της χώρας και εμείς δεν έχουμε παρά να το κουνήσουμε για να πέσει.

Ζούμε με ψευδαισθήσεις.

Επειδή έχουμε το δικαίωμα να γράφουμε και να εκδηλώνουμε την δυσαρέσκεια μας, νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι... Επειδή διαβάζουμε εφημερίδες και περιοδικά νομίζουμε ότι σχηματίζουμε γνώμη...Επειδή γράφουμε και βάζουμε το όνομα μας από κάτω νομίζουμε ότι είμαστε κυρίαρχοι... Επειδή σφραγίζουν τα διαβατήρια μας στα όρια της επικράτειας νομίζουμε ότι είμαστε προστατευμένοι... Επειδή έχουμε δικαστές νομίζουμε ότι έχουμε δικαιοσύνη... Επειδή κάνουμε την στρατιωτική μας θητεία νομίζουμε ότι έχουμε στρατό...Επειδή δεν βλέπουμε ότι μας βάζουν σε σειρά νομίζουμε ότι περπατάμε μόνοι μας...Τα πιστεύουμε πραγματικά όλα αυτά και τα γεγονότα μας διαψεύδουν συνεχώς. Ένας πανούργος εγκέφαλος μας οδηγεί σε σκοπέλους, εξαπολύει καταιγίδες και θύελλες, το πηδάλιο δεν υπακούει πια, το σκάφος κάνει νερά και εμείς αναρωτιόμαστε με πίκρα, ποιος αόρατος τυφώνας μας σπρώχνει προς την δίνη του. Αισθανόμαστε ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά». Προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί, πως ενώ θα έπρεπε να αισθανόμαστε σχετικά προνομιούχοι σήμερα έναντι των όσων έχουμε ακούσει η διαβάσει για τις συνθήκες της ζωής των πατέρων η των παππούδων μας αισθανόμαστε αντίθετα μια πικρή γεύση στο στόμα. Γιατί, ενώ έχουμε τόσα «δικαιώματα» που κανονικά μας καθιστούν κυρίαρχους του εαυτού μας, νοιώθουμε καταπιεσμένοι και ψάχνουμε να βρούμε παντού «καταπίεση» για να διαμαρτυρηθούμε; Γιατί, ενώ μπορούμε να διαλέξουμε τους βουλευτές μας, τους πρωθυπουργούς μας έχουμε την εντύπωση ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι μας; Γιατί, ενώ έχουμε τόσα πολλά, τόσες δυνατότητες, τόσες ευκαιρίες, τόσα αγαθά στη διάθεση μας, είμαστε μελαγχολικοί, σκεπτόμαστε μόνο προβλήματα και δυσκολίες και αναζητούμε μετά μανίας λίγη «χαρά ζωής». Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι η εποχή μας είναι η εποχή της ελευθερίας της δημοκρατίας, της αδελφοσύνης, της ευτυχίας. Αυτή είναι η κυριαρχούσα άποψη.

«Ελευθερία» υπάρχει. Μπορεί να έχει υποκειμενική έννοια αλλά υπάρχει. Είναι κατοχυρωμένη με Σύνταγμα, με Νόμους, με περγαμηνές, σφραγίδες και κορδέλες. Θεοποιείται και υμνείται κάθε μέρα και κάθε νύχτα σε ναούς σύγχρονους και παλαιούς, σε περιοδικά και εφημερίδες από το ιερατείο των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων με ψάλτες και χορωδίες. Τα «ωσαννά» της Ελευθερίας είναι ατέλειωτα, και μέρος της καθημερινής πραγματικότητας, σε σημείο που να μην ακούγονται πλέον. Αλλά το σταμάτημα τους μπορεί να μας κάνει να τεντώσουμε τα αυτιά μας. Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει».

«Δημοκρατία» υπάρχει. Μπορεί να είναι λίγη για μερικούς ή πολλή για άλλους. Αλλά υπάρχει και δοξάζεται και αυτή με το ίδιο πάθος μέρα και νύχτα στους ίδιους ναούς και από το ίδιο ιερατείο. Κάθε παρέκκλιση από το δόγμα της, είναι σύνθημα για κογκλάβια σύγχρονα, για λιτανείες, για παρακλήσεις , για αναθέματα και καθεδρικούς αφορισμούς από τα παράθυρα των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, τα οποία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις φωτιές της «Ιεράς Εξέτασης». Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει»;

«Αδελφοσύνη» υπάρχει. Βέβαια κανείς δεν λεει ότι είναι απόλυτη, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Αλλά όλοι «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» στην παραμικρή αμφισβήτηση ότι δεν την αισθάνονται απόλυτα θρησκευτικά παντού και πάντα. Όσοι δεν έχουν δεχθεί το φως της νοιώθουν βαρύ το βλέμμα της αποδοκιμασίας του ποικιλόχρωμου ιερατείου της και του «αδελφεπωνύμου και πειθήνιου ποιμνίου» του. Προ πάντων αν πρόκειται για τους ασεβείς αυτής της ασεβούς συνομοταξίας που έχουν ακόμη την δυνατότητα να σκέπτονται και να διαλογίζονται και - οι αχρείοι- δεν έχουν ακόμη φωτισθεί από τον Γιαχβέ της νέας τάξης και τον ορθολογισμό της παγκοσμιοποίησης και παίρνουν οι τρισκατάρατοι αμαρτωλοί τον Εωσφόρο της ιδιαιτερότητας για Θεό τους. Από που προέρχεται αυτή η αμηχανία του αν υπάρχει και –ω έγκλημα καθοσιώσεως- για το αν πρέπει να υπάρχει;

«Ευτυχία» αυτή και αν υπάρχει. Ίσως βέβαια να μην είναι όλοι απόλυτα ευτυχείς. Πάντα θα υπάρχουν οι αχάριστοι και οι ανικανοποίητοι. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Αλλά πόσες προσπάθειες δεν κατέβαλαν οι αρχιερείς, οι ιερείς και προπάντων οι φαρισαίοι για να διαδώσουν την απέραντη, απόλυτη, άχραντη και άφθαρτη αίσθηση την ευδαιμονίας στο «ελεύθερον, ίσον και ενίοτε αχάριστο ποίμνιό» τους; Πόσα και τι περισσότερα θέλουν να πάρουν; Μισθοί, επιμίσθια, αργομισθίες, επιδόματα, αρχαιότητες, και πέρα από αυτά σπίτια. εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη, την στιγμή που οι παππούδες τους δεν είχαν ούτε κατσίκα, ούτε καν πόρτα...και αν αυτά δεν είναι αρκετά να τους κάνουν ευτυχισμένους έχουνε το Ritalin για τα παιδιά τους, το Prozac και το Viagra για τους εαυτούς τους. Από που προέρχεται αυτή η πικρή γεύση ότι ευτυχία δεν υπάρχει.

Αυτά τα πικρά συναισθήματα ταλαιπωρούν, εμάς τους ταπεινούς υπηκόους της σημερινής Ελλάδας, τρώνε και καίνε τα σωθικά μας Αυτό που μας λείπει πολύ συχνά είναι το κλειδί του σύγχρονου κόσμου, όπως σε ένα θαλασσοπόρο η πυξίδα. Βλέπουμε να διαδραματίζονται γεγονότα, αλλά δεν αντιλαμβανόμεθα την σημασία τους. Βλέπουμε αυτό που είναι απτό, υλικό και πασιφανές, αλλά μας ξεφεύγει αυτό που είναι ασύλληπτο για τον κοινό νου και που είναι πολύ πιο σημαντικό. Θα μας χρειαζότανε μια έκτη αίσθηση για να συλλάβουμε και πιθανόν να κατανοήσουμε την εποχή μας. Τότε θα βλέπαμε πραγματικά αυτό το κάτι που σήμερα διαφεύγει από τις διανοητικές μας δυνατότητες, συσσωρεύεται σαν πυκνό σύννεφο, ξεσπάει σαν θύελλα και προκαλεί την διάλυση των κοινωνιών και την εξαφάνιση των κρατών. Θα βλέπαμε ότι υπεράνω των λαών και των ηπείρων της γής υπάρχουν ήπειροι σκέψης που ελέγχουν και καθοδηγούν το πεπρωμένο. Αυτή η πνευματική γεωγραφία είναι εξ ίσου σημαντική με την φυσική γεωγραφία. Οι εξουσιαστές αυτών των ηπείρων σκέψης εξουσιάζουν και την δική μας χώρα. Εκτρέπουν προς όφελος τους τα ρεύματα, αλλοιώνουν το είναι μας , τα διαμορφώνουν όπως θέλουν και τους αρέσει, προξενούν κακοτυχίες και μας μετατρέπουν σε στείρους, ανίκανους συνεταιρισμούς εμπόρων και μεταπρατών.

Ξέρουν πώς να περιπαίζουν τις ψυχές μας, να τις αποδυναμώνουν εντελώς, να τις συμμορφώνουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, να παραλύουν κάθε αντίσταση. Γνωρίζουν τις δόσεις του δηλητηρίου, το αντίδοτο, καθώς και το πως ανταποκρίνεται η ψυχή μας. Έβαλαν μπρος την φαρμακοποιία της σαγήνευσης. Ξέρουν καλά πως να μας αποκοιμίζουν, να μας ταίζουν και να μας ποτίζουν τα φίλτρα που μας ναρκώνουν. Τα σύννεφα σκεπάζουν τον γαλανό μας ουρανό. Η βροχή έρχεται και τίποτα δεν μας προστατεύει. Δεχόμαστε ασυνείδητα και ευτυχισμένα την βροχή αυτή που ονομάζουμε ευημερία, και δεν γνωρίζουμε ότι είναι σπορά άλλων και ότι η ελευθερία με την οποία υποτίθεται ότι ζούμε είναι ουσιαστικά η ελευθερία δράσης για το χρήμα και την ύλη, δηλαδή η ελευθερία καταστροφής.

Κοιμόμαστε «ήσυχοι ασυνείδητοι και ευτυχείς» μέχρις ότου ξυπνήσουμε απότομα μπροστά σε ένα άγνωστο τοπίο που λέγεται «ήττα» και το οποίο φυσικά δεν καταλαβαίνουμε. Είναι απλά η αληθινή μας ιστορία, η αόρατη ιστορία μας που αποκαλύπτεται τότε μπροστά μας. Μία κουρτίνα ανασηκώνεται για ένα δευτερόλεπτο βρίσκουμε στη γραμμή της ιστορίας το ακριβές σημείο της πτώσης μας. Έπειτα ξαναπαίρνουμε το όπιο μας γυρνάμε από την άλλη μεριά και βυθιζόμαστε πάλι σε λήθαργο.

Χρηματοδοτήσεις....

Ο Κύριος Σωκράτης Τσίχλιας με ένα άρθρο του στην Καθημερινή 19/7/2008(κλίκ) Υποβάλει την ακόλουθη ερώτηση/απορία:

"Αλήθεια τι εμποδίζει τον κ. Γιώργο Παπανδρέου ή τον κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή, χωρίς να συνεδριάσει προηγουμένως καμιά επιτροπή, κοινοβουλευτική ή κομματική, να προχωρήσουν σ’ ένα διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό, όπου θα ανακηρύξουν επιτέλους τα κόμματά τους σε απόλυτη διαφάνεια; Πόσοι σοφοί χρειάζεται να συνεδριάσουν για να ανέβουν στο Ιντερνετ οι προϋπολογισμοί των κομμάτων; Λεπτομερείς, με τους μισθούς των κομματικών στελεχών, με έσοδα και έξοδα που να πιστοποιούνται από αποδείξεις. Υπάρχει πιο απλό πράγμα στον κόσμο;"

Είναι μία ερώτηση που βρίσκετε στα χείλη του κάθε Έλληνα και Ελληνίδας. Η απάντηση είναι πολύ απλή. Την δίνει με γλαφυρότητα ο Γ. Σεφέρης στο Πολεμικό του ημερολόγιο

...Ήτανε με τον Βενιζέλο (Σοφοκλή) στου Παπανδρέου (Γεώργιο) - προτού ορκιστεί - που έψαχνε χωρίς να τους βρίσκει συνεργάτες ή υποστήριξη. Ένα αδιέξοδο. Ξαφνικά ο Βενιζέλος του λέει. "Γιατί δεν κάνεις υπηρεσιακή κυβέρνηση;" Ο Παπανδρέου αμέσως: "Θα με υπεστήριζες εν τοιαύτη περιπτώσει;" Κι όταν ο Βενιζέλος αποκρίθηκε "ναι", δύο χέρια - του Παπανδρέου - τινάχτηκαν αμέσως στον αέρα: το ένα άρπαξε το καπέλο και το άλλο την παλάμη του Βενιζέλου. "Σε συγχαίρω δια την πατριωτική σου στάση", φώναξε ο υποψήφιος πρωθυπουργός, "πηγαίνω στην Αγγλική Πρεσβεία". Και χάθηκε. Ο Κανελλόπουλος συμπέραινε: "Σπάνια είδα στην ζωή μου άνθρωπο που να έχει τέτοια δίψα της εξουσίας." (Γιώργος Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο, τομ. Α, 1035-1944, Ικαρος, 1981, σελ. 212)

Δίψα για την εξουσία είναι η κινητήριος δύναμης που καθορίζει τις πολιτικές και τις επιλογές των κομματανθρωπων και των παρακεντέδων τους. Δεν είναι βέβαια μόνο η λάτρεία της εξουσίας η "του πλούτου οχορταγιά, τση δόξας πείνα, - του χρουσαφιού ακριβειά καταραμένη" (Β. Κορνάρου, Ερωφίλη), που ανοίγει τα ταμεία των κομμάτων στις οποιεσδήποτε χρηματοδοτήσεις.

Οι κρυφές και μυστικές χρηματοδοτήσεις ελέγχουν ποιος θα πάρει τη εξουσία, όπως με πολύ απλότητα, αλλά και χωρίς μισές λέξεις παρατηρεί ο Καραγάτσης : "Είναι γνωστό πώς στην Ελλάδα τις εκλογές δεν τις κερδίζει το κόμμα που έχει τα ηθικότερα στελέχη, τον ικανότερο αρχηγό, το καταλληλότερο πρόγραμμα, μα εκείνο που διαθέτει τα δυνατότερα οικονομικά μέσα. Αυτό λέγεται "ελευθέρα εκδήλωσις της θελήσεως του κυρίαρχου ελληνικού λαού, εντός του πλαισίου του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος". (Μ Καραγάτση, Ο Γιούγκερμαν και τα Στερνά του, εκδ. Εστίας, σελ. 230).

Αναρωτιέται ο κύριος Τσίχλιας γιατί οι κ.κ Παπανδρέου και Καραμανλής, και οι δύο σπουδασμένοι στις ΗΠΑ, δεν παίρνουν την μεγάλη απόφαση για ένα νόμο που θα ελέγχει τα οικονομικά των κομμάτων και των υποψηφίων, όπως στην χώρα των σπουδών τους.

Λυπάμαι! Αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν και δεν θα γίνει ποτέ. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος ελέγχου μιας χώρας από το να υπάρχουν ένα, δύο, τρία, τέσσερα κόμματα με σκοτεινά ταμεία. Να παίζεις το ένα κόμμα εναντίον του άλλου ανοίγοντας ή κλείνοντας τις βρύσες των χρημάτων είναι το αποτελεσματικότερο μέσο επηρεασμού των αποφάσεων και του τρόπου δράσεως της κάθε κυβέρνησης. Τα κόμματα πέραν της εσωτερικής πολιτικής, για την οποία δεν ενδιαφέρεται κανείς - ποιος δίνει δεκάρα αν τα σχολεία της χώρας είναι κερχανάδες, τα νοσοκομεία χωματερές, και τα Πανεπιστήμια αυλές των θαυμάτων - έχουν γνώμη και φωνακλάδικα επηρεάζουν την εξωτερική πολιτική. Εξ άλλου η μόνη πολιτική που μετρά είναι η εξωτερική πολιτική. Από τον τρόπο που εκφράζεται και επιβάλλεται, στον εκτός των συνόρων, κόσμο, είτε λέγεται σχέδιο Ανάν, "Ευρωπαϊκή προοπτική" της Τουρκίας, η βέτο στα Σκόπια.

Παραφράζοντας των κ. Κύρτσο τρεις αστερίσκοι δίπλα στο κόμμα που πρέπει να υποστηριχθεί γιατί παίζει το παιχνίδι, δυο αστερίσκοι δίπλα σε εκείνο που είναι έτσι και έτσι και ένας αστερίσκος σε εκείνα που ακόμη και το άκουσμα του ονόματός τους προκαλεί αλλεργία. (Γιώργος Κύρτσος, Ο Μυστικός Πόλεμος των Εξουσιών, Καστανιώτης, 2003, σελ. 30).

Έτσι είναι. Οι χρηματοδοτήσεις κομμάτων, παρατάξεων, οργανώσεων ήτανε, είναι και θα είναι το πλέον αποτελεσματικό μέσο υποταγής των κυβερνήσεων των κρατών στη θέληση του ισχυροτέρου της ιστορικής στιγμής και ποδηγετήσεως των λαών Οι πλουσιότατα βιβλιογραφικά τεκμηριωμένες, χρηματοδοτήσεις των αντικομουνιστικών κομμάτων στις μεγάλες εκλογικές αναμετρήσεις του 1948 σε Ιταλία και Γαλλία από την CIA και τα αποτελέσματα των εκλογών εκείνων είναι αδιάψευστες μαρτυρίες του τι γινότανε, τι γίνεται και πιθανόν θα γίνεται.

Μία αποφοίτηση με σημασία...

Διαβάσαμε το άρθρο της κυρίας Μπίστικα στην Καθημερινή(κλίκ)13/7/2008 για την 79η Τελετή αποφοίτησης του (αμερικάνικου) Κολεγίου Αθηνών- Ψυχικού και πραγματικά αισθανθήκαμε υπερήφανοι. Το ίδιο υπερήφανοι με τους πεινασμένους όχλους του Παρισιού που μια φορά στο κάθε τόσο τους άνοιγαν τις πόρτες των Βερσαλιών για να πάρουν μάτι πώς και τι έτρωγε ο Λουδοβίκος ΙΔ, ο βασιλιάς Ήλιος, και μετά ευτυχισμένοι επιστρέφανε στο πλιγούρι και στην μιζέρια τους.

Με γλυκερό τρόπο μας δίνει ανάγλυφη την εικόνα του κομματικού κοτσαμπασισμού και των λεκέδων του. Ήτανε όλοι εκεί! Αριστεροί, Δεξιοί, Κεντρώοι σαν καλοί φίλοι είχαν μαζευτεί να καμαρώσουν τα βλαστάρια τους. Μετά από 12 χρόνια σκληρή δουλειά χωρίς καταλήψεις και καταστροφές, ούτε τους κουκουλοφόρους του κυρίου Αλαβάνου και χωρίς "συγκεκριμένα ποσά βίας"(Κλίκ) πήραν το πολυπόθητο χαρτί. Τα αγόρια με σκούρο κουστούμι και γραβάτα και τα κορίτσια με μακριές βραδινές τουαλέτες, γιατί έτσι επιβάλλει η σημαντική αυτή στιγμή και οι κανόνες του σχολείου. Σκεφτείτε για λίγο! Εάν ο υπουργός παιδείας έστελνε μια εγκύκλιο στα δημόσια σχολεία της χώρας και πρότεινε μία παρόμοια αμφίεση κατά τις τελετές αποφοίτησης, τι θα είχε γίνει; Ο Αλαβάνος θα είχε αμπολήσει του κουκουλοφόρους να ρίξουν πέντε κιλά βίας. Ο σύντροφος Κωνσταντοπουλος θα μας έλεγε με βλακώδη θυμοσοφία ότι τα ξενόφερτα αυτά έθιμα υποσκάπτουν αυτές τις ρίζες του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η τελετή αποφοίτησης όπως μας την περιγράφει η δημοσιογράφος και ο κατάλογος των πολιτικατζήδων και λακέδων που μαζεύτηκαν να καμαρώσουν τα παιδιά τους, είναι η εικόνα της χαμέρπειας, της διανοητικής αναπηρίας και της βλακείας της Ελληνικής "άρχουσας τάξης", που μας φέρνει στην ανάγκη να ξεράσουμε. Όλοι αυτοί οι κομματάνθρωποι , οι χαμαιλέοντας με τα κουστούμια και τις γραβάτες θα βγουν την άλλη μέρα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια ουρλιάζοντας για την παιδεία του λαού. Αφού έκλεισαν τα παιδιά τους στο θερμοκήπιο του Κολεγίου σαν ακριβές ορχιδέες, θα αμοληθούν για να μετατρέψουν τα σχολεία του μεροκαματιάρη Έλληνα σε οικόπεδα με τσουκνίδες, παραδίδοντάς τα στην πιο εξαθλιωτική ρυπαρότητα, στην ασυδοσία κάθε μικρονοϊκής μειονότητας, στην ψυχοπαθολογία του κάθε κομματικού εγκάθετου που ασελγεί αναίσχυντα στην παιδεία του κοσμάκη.

Συγχαρητήρια στα παιδιά! Με το απολυτήριο στο χέρι άλλο θα τραβήξει για Oxford, άλλο για Cambridge, LSE, Tuffts, Imperial κα πάει λέγοντας. Δεν θα είναι δύσκολη η προσαρμογή. Mετά το θερμοκήπιο του Κολεγίου τα ιδρύματα γνώσης της εσπερίας θα είναι ευπρόσδεκτα. Θα φοιτήσουν σε Πανεπιστήμια όπου οι καθηγητές κρίνονται, οι φοιτητές είναι αφιερωμένοι στη γνώση, οι καταλήψεις αδιανόητες και οι κομματικές παρατάξεις είναι ανύπαρκτες και αν υπάρχουν ούτε που τολμάνε να λερώσουν τους τοίχους με τα αποξέσματα του μυαλού τους. Φεύγοντας από την Ελλάδα θα χάσουν βέβαια την ευκαιρία να συμμετάσχουν στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες για ένα καλύτερο αύριο με μπροστάρηδες τις μανάδες και του πατεράδες τους και τις κομματικές τους παρατάξεις. Ας μην ανησυχούν! Θα είμαστε εμείς εδώ να φροντίσουμε ώστε τα πανεπιστήμια της χώρας να εξακολουθούν να συνιστούν μία ανυπόφορη ντροπή εξαθλιωτικής ρυπαρότητας και βαρβαρισμού.

Όταν με το καλό τελειώσουν τους περιμένουμε με ανοικτές αγκάλες και προσμονή για να μπαρμπερίσουν στο κεφάλι του κασίδη όπως μπαρμπερίζουν οι μανάδες και οι πατεράδες και όπως μπαρμπέρισαν οι παππούδες τους. Αν ακούσουν την συμβουλή του Νίκου Παπανδρέου :"Η Ελλάδα είναι μόνο για τα Σαββατοκύριακα"(κλίκ), τότε γεια σας και καλη τύχη..

Η αλλοτρίωση μας...

Το σημερινό καθεστώς στην Πατρίδα μας διαστρέφει υλικά και βιομηχανικά την θέληση μας, υποχρεώνοντας την να χρησιμοποιεί διαύλους που την αλλοιώνουν και την εκφυλίζουν. Αλλά συγχρόνως, η σημερινή πολιτική σκέψη έχει σαν αποτέλεσμα την δολοφονία του έθνους και των λαϊκών μας ενστίκτων, κάνει την πολιτική μας θέληση, πριν ακόμη εκφρασθεί, κάτι που δεν είναι δικό μας, δεν μας ανήκει. Μας κλέβουν την ψήφο μας και μας αποστερούν, προς όφελος του εξωτερικού, ό,τι βαθύτερο και ισχυρότερο υπάρχει μέσα μας, την θέληση μας να ζήσουμε, την επιθυμία μας για δικαιοσύνη, με μία λέξη την ψυχή μας. Οι δύο αυτές επιχειρήσεις ταυτίζονται Οι απατεώνες των ψήφων κάνουν ό,τι και οι πορτοφολάδες είναι οι μηχανικοί της πολιτικής, είναι επικίνδυνοι, αλλά θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ό,τι είναι επικίνδυνοι μόνο για λίγο. Το τόσο τέλειο εργοστάσιο αρπαγής της θέληση μας μπορεί να υποστεί κάποια μέρα μία μεγάλη διαρροή.

Οι ιδεολογίες είναι αυτές που επιτελούν ένα έργο απείρως σοβαρότερο. Απομυζούν από την πατρίδα μας, το έθνος μας το αίμα και την δύναμη του. Είναι όπως οι βρυκόλακες! Και εμείς αδρανούμε. Η πατρίδα μας είναι αναιμική, γιατί το πολύτιμο αίμα που επάλλεττο άλλοτε γι αυτήν τώρα τροφοδοτεί άυλα τέρατα, άπληστους θεούς από λάσπη, που λιβανίζονται σε ξένες πόλεις, από άγνωστους γραφειοκράτες.

Αυτή η αλλοτρίωση των ψυχών μας, προσέξτε, είναι ο τελικός στόχος, όχι των πολιτικατζήδων μας, που είναι ύπουλοι μύωπες και δεν βλέπουν πέραν από την επόμενη τετραετία, αλλά των "Σοφών" που ασχολούνται, "προς το συμφέρον μας" δήθεν, με το πεπρωμένο μας. Οι ψυχές μας, το αίμα μας, τα πιστεύω μας, η θρησκεία μας, η ιστορία μας, η προσκόλληση στην γη μας, στην Πατρίδα μας είναι ακριβώς αυτό που δεν τους αρέσει, είναι αυτό που δεν μας έχει κάνει ακόμη μία πειθήνια και εύπλαστη μάζα στα χέρια τους. Θα ήταν τόσο καθησυχαστικό, τόσο βολικό, αν ανήκαμε όλοι στην ίδια ευνουχισμένη και ήσυχη φυλή που από τον Βόρειο μέχρι το Νότιο Πόλο και από Ανατολή σε Δύση φορά τα ίδια εσώρουχα, τα ίδια μπλουζάκια, πίνει τα ίδια ποτά, έχοντας τις ίδιες ανάγκες, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια διατροφή, τους ίδιους κανόνες εργασίας, καταπίνοντας τις ίδιες ταινίες, διαβάζοντας τα ίδια βιβλία, επιδεκτικοί των ίδιων αγανακτήσεων και των ίδιων καλών αισθημάτων, ικανοποιημένοι μια για πάντα από τους ίδιους μισθούς και χαιρετώντας συναδελφικά, το διευθυντή παραγωγής μέσα στην μεγάλη τουBMW, τον μεγάλο αγαπητό γενικό πρόεδρο, τον φίλτατο στρατηγό, τον ερίτιμο διευθυντή που αξίζει μερικά εκατομμύρια Ευρώ.

Εμείς οι Έλληνες ενοχλούμε όλο τον κόσμο με τις χωριάτικες ιδέες μας! Είμαστε η τροχοπέδη "στο άρμα του πολιτισμού" όπως λένε. Είναι καιρός να μας μορφώσουν, να μας αναμορφώσουν, να μας παραμορφώσουν. Είναι καιρός να μας εκριζώσουν, όπως ένα σάπιο δόντι, ό,τι απομένει από την ψυχή μας και μαζί με αυτήν ό,τι μας απομένει από αναμνήσεις, ιστορία, αισθητική και τρυφερότητα και επίσης από τα όνειρα μας που φαίνονται σαν εξωφρενικοί εφιάλτες στους Fuhrer της Νέας Τάξης!

Για χρόνια, μας εκριζώνουν, μας ξεπλένουν, μας διαμορφώνουν μέσα στα μεγάλα καζάνια της "ιδεολογίας" όπως πλένουν το κάρβουνο, τα τεύτλα, τα μεταλλεύματα. Και όμως παρά το ξέπλυμα έχει μείνει ακόμη λίγο χώμα, χώμα ιερό, χώμα ελληνικό στις σόλες των παπουτσιών μας μας. Υπομονή! Όταν γυρίσει ακόμη λίγο η ρόδα του χρόνου, τότε όλα όσα αγαπήσαμε, όλα όσα υπήρξαμε, θα φαίνονται τόσο παράξενα στα εγγόνια μας όσο και οι Ινδιάνοι που κάπνιζαν την πίπα της ειρήνης. Θα έχουν σκοτώσει σε αυτά αυτό που θα έχουν σκοτώσει σε μας, είναι αυτό που λατρέψαμε, αυτό που αγαπούσαμε, αυτό για το οποίο θυσιαζόμαστε, αυτό που ακόμη αγαπούν τα παιδιά τα "νούν έχουσι", αυτό που ήμασταν, αυτό που είναι τα παιδιά μας και πρέπει να είναι και τα εγγόνια μας. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε στους αφέντες μας, μη ξεχνάτε εμείς τους διαλέξαμε.
Αυτή είναι η πληγή που ενσαρκώνουν και στο όνομα της οποίας έχουν κάτσει στο σβέρκο μας. Είναι οι αρχιερείς, οι πρυτάνεις και οι ιθύνοντες της αλλοτρίωσης μας. Είναι ισχυροί γιατί δεν είμαστε πλέον τίποτα, και για να συνεχίσουν να είναι ισχυροί πρέπει η Ελλάδα να συνεχίσει να μην είναι τίποτα. Αντιπροσωπεύουν, τον διχασμό, την διαίρεση και την ανυπαρξία Το ξέρουν, αλλά ζούνε από αυτό. Για να συνεχίσει να υπάρχει η μηχανή τους, πρέπει η θέληση της Ελλάδας να διαμελισθεί και να καταδικαστεί στην αδυναμία. Γιατί αν η δύναμης της Ελλάδας δεν μετριασθεί, εξατμισθεί από κάποια αινιγματική σπατάλη, θα τινάξει στον αέρα το ωραίο σύστημα που θέλουν να στίσουν.
Λεπτολόγοι έμποροι σκλάβων, ξέρουν ότι οι φυλές που δαμάζονται είναι αυτές που αποδυναμώνονται Με διάφορα λοιπόν δηλητήρια, άγνωστα, που η ιατρική δεν γνωρίζει, με δηλητήρια καθαρώς ηθικά, αργά, σταγόνα- σταγόνα μας ρίχνουν το κώνειο. Μας ρίχνουν τα μικρόβια της επιδημίας όπως άλλοτε οι άποικοι της Αμερικής μοίραζαν μολυσμένες με ανεμοβλογιά κουβέρτες στους Ινδιάνους από τους οποίους ήθελαν να απαλλαγούν. Και κάποια μέρα, χωρίς αμφιβολία, όπως οι απόγονοι των Ινδιάνων, αυτό που θα έχει απομείνει από τους Έλληνες θα βρεθεί σε περιχαρακωμένους χώρους (reservations) σε στρατόπεδα, όπου θα χορεύουμε κουρντισμένα ανδρείκελα προς τέρψη τον τουριστών που θα χειροκτρότανε βροντερά και πίνοντας την μπίρα τους θα φωνάζουν "How nice!"

"..συγκεκριμένα ποσά βίας..."

Αυτό το όμορφο δήλωσε ο αιώνιος έφηβος του ΣΥΡΙΖΑ ο αδύναμος να ολοκληρωθεί σαν άτομο με ιδιοσυγκρασία αρρωστημένη ίσως από κάποια βαριά κληρονομικότητα παρατημένος παθητικά στην μοίρα του και στις ορέξεις της με ένα τρόπο στρυφνό και πολύπλοκο και λογική επιτηδευμένου πιθήκου Μη μπορώντας να κουβαλήσει ολόκληρη την ύπαρξή του μισεί τον εαυτό του και την κοινωνία έχοντας στήσει μάχη μαζί της. Έχει μεταλλάξει την ύπαρξη του σε ένα τεράστιο τίποτα, γι αυτόν δεν έχουν πλέον νόημα η άμιλλα της πολιτικής ο διάλογος. Δεμένος χειροπόδαρα πάνω στις έμμονες ιδέες του τρέχει βογκά, και πασχίζει. Στο λίγο μυαλό του έχει εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζει πλέον μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάει μέσα της με το ποτήρι του φραπέ στο χέρι ένας δειλός φανατικός της βίας. Τραγική ύπαρξη, αμετακίνητα παγιδευμένη, με το χρόνο να του ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο του σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτια του το μέγα, απέραντο και ανικητο μηδέν. Ζει μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τις εκατό του εαυτού του. Πρέπει να μεγάλωσε στην τύχη, μέσα στις ερημιές και στη σιωπή, σαν άθλιο αγρίμι που το ξαμολήσανε στο μπουρδέλο της κοινωνίας να αρπάξει και αυτό το κομμάτι του, αναλώσιμο προκατασκευασμένο ζωάκι απαραίτητο για να λιπάνει την αιώνια κρεατομηχανή του κόσμου, η απαραίτητη κοπριά, ο ανθρακίτης που πυρώνει το καυστήρα και κινεί εσαεί τις μηχανές που περιπλέκουν την κατάσταση και φτιάχνουν την πραγματικότητα και τον ρυθμό της, η πιο φτηνή καύσιμος ύλη του κόσμου. Δεν χρειάστηκαν σκοτεινά ορυχεία και γεωτρήσεις στα έγκατα της γης για να ρθει στο φως Στις επαρχίες της Ελλάδας και της Αθήνας το είδος αυτό περισσεύει.

Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις τους διαλεκτικούς που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλότητα, τις σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία. Και όλοι τους θέλουν να ρίξουν το δέντρο γιατί δεν φθάνουν τους καρπούς του. Μέσα στο διανοητικό παραλογισμό του, τον πλινθοκεραμισμό των γνώσεων του, και την ανυπαρξία οποιασδήποτε συγκράτησης ή μετρήματος κυριαρχόυμενος από συμπλεγματικά ιδεολογήματα αγωνίζεται σπασμωδικά να επιβάλλει την χοντροκομμένη του άποψη. Κάποιος φαίνεται του σφύριξε ότι ο Μαρξ είπε "η βία είναι η μαμμή της ιστορίας" και κανείς δεν βρέθηκε να του θυμίσει, ότι αυτή η ρήση είναι μία διαστρέβλωση των Χατζήδων και των Κούτβηδων και των μακελλάρηδων του ΚΚΕ που θέλανε έτσι και δήθεν να δικαιολογήσουν το σφάξιμο των Ελλήνων.

Είναι ένα μικρόψυχο ανθρωπάκι ξεχαλεινωμένο στην ασυνειδησία, ένας αισχρός υποκριτής. Ακούς εκεί "ποσά βίας" Η βια δεν ζυγίζεται με την μπαλάντζα του μπακάλη. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Αλαβάνο να μαζεύει τους κουκουλοφόρους του και να τους λέει "σύντροφοι σήμερα θα μοιράσουμε πέντε κιλά βία!"

Πέραν της ποσότητας υπάρχει και μία ποιότητα. η βία που με κυκλοθυμική μανία διακηρύσσει έχει μία ποιότητα όσον αφορά τον στόχο της. Οι επαναστάτες του τότε που ηδονίζεται να μηρυκάζει και να φαντασιώνεται μαζί τους ήταν οι μπροστάρηδες της τάξης τους. Ο Δαντόν , ο Ροβεσπιέρος, ο Μαρά ήταν μέλη αυτής της τάξης και ενεργούσαν για λογαριασμό της. Κτυπούσαν βασιλιάδες, υπουργούς, πρίγκιπες. Μπουκάρηζαν σε ανάκτορα και παλάτια. Για κείνους η βία, τα οδοφράγματα και η φωτιά ήταν το λογικό μέσο για να πετύχουν το στόχο τους. Για το παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ η βία είναι μία διέξοδος στην υστερία του. Ισχύει απόλυτα για αυτόν τον κοινωνικό ντελβέ η ρήση του Σαλβόρ Χάρντιν από το "οι Δήμαρχοι" Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Ισαάκ Ασίμωφ: "Η βία είναι το τελευταίο καταφήγιο των ανικάνων".

Μας ενοχλούν αφάνταστα οι τύποι σαν τον Αλαβάνο και την συμμορία του. Το ένστικτο μας λέει ότι υπάρχει κάτι αφύσικο και παράξενο στην επιθυμία τους να το παίζουν φτωχοί όταν όλοι αγωνίζονται να ξεφύγουν από την φτώχεια . Μήπως έχουμε άδικο; Μέχρι τώρα οι τραμπούκοι του σημερινού Gladio, με τις πλάτες γερά καλυμμένες, στο όνομα του λαού καταστρέφουν την περιουσία του , τα σχολεία του, τα μαγαζιά του, τα αυτοκίνητα του. Κανένας δεν τολμάει να πάει κατά τα χρυσά γκέτο της πλουτοκρατίας και να δώσει μια δόση βίας σε αυτούς που πράγματι ρουφούν το αίμα της Ελλάδας και διαλεκτικά μετατρέπουν τον ιδρώτα και το βιός τής χώρας σε βίλες και κότερα. Σιγά μην πάνε κατά Πολιτεία η Πανόραμα. Χαζοί είναι να κάψουν την BMW του μπαμπά ή το Cayenne της μαμάς.

Η "Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη"

Το τελευταίο καιρό σαν τα γραμμόφωνα που τα κουρδίζουν οι άνθρωποι της περιορισμένης βλακείας, των έμμονων ιδεών, και στα περασμένα και τα τωρινά, οι διάφορες τσούλες της πολιτικής μηρυκάζουν σαν τα κατσίκια το στεγνό και κούφιο: "Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη". Οι γελοίοι σαλτιμπάγκοι διψασμένοι για εξουσία και κονόμα έχουν πάρει το όνομα της Δημοκρατίας και το έχουν μετατρέψει σε σύνθημα. Εκείνο που έχει ανάγκη ψυχοθεραπείας είναι η μανία των κυρίων και των κυριών να αντιπροσωπεύουν μονοπωλιακά την δημοκρατία και τους Έλληνες Οι άλλοι που δεν έχουν τις πολιτικές τους ιδέες, μοιάζουν να είναι για δαύτους από άλλο ανέκδοτο. Καθαρά ψυχολογία πανικού τελειωμένων ανθρώπων. Αλλά τέλος πάντων ας του απαλλάξουμε από τις παραπάνω κατηγορίες έστω και λόγω αμφιβολιών και ας εξετάσουμε τι ακριβώς είναι αυτό το πράγμα αυτός ο συρφετός που αυτοαποκαλείται "μεγάλη Δημοκρατική παράταξη". Η Ελλάδα πήρε μια γεύση του τι εστί δημοκρατική παράταξη όταν το "Κίνημα" ΄κύριος εκφραστής της και με σύνθημα "ο λαός στην εξουσία" ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. . Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έζησαν ένα έμπρακτο συλλογικό παραλήρημα. Πουλώντας το παραμύθι της δημοκρατίας πολλοί ανίκανοι για τον επιστημονικό ή επαγγελματικό στίβο, προσκολλήθηκαν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις ή σε κομματικές νεολαίες και έφθασαν σε υπουργικές καρέκλες λανσάροντας πίστη σε κάτι που πότε δεν πίστεψαν. Άνθρωποι που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους ΄ξαφνικά εκτοξεύθηκαν στην κορυφή και άλλοι από την φτώχεια και την ανέχεια, ανέχεια που ανάγκαζε τις γυναίκες τους να κάνουν baby sitting, στο όνομα της "μεγάλης δημοκρατικής παράταξης" βρέθηκαν να κατοικούν σε ανάκτορα τίγκα στο μάρμαρο. Για μία εικοσαετία τα προσόντα για την κατάληψη κάποιας θέσης μετρίοντουσαν με τους πόντους, μη πάει το μυαλό σας στο πονηρό, τις αφίσες που είχε κολλήσει. Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη ήξερε να αμοιβει τους ανθρώπους της. Κολακέψε ό,τι πιο εγωκεντρικό και ευτελές έχει ο Nεοέλληνας μέσα του, εκμεταλλεύτηκε την ανασφάλεια, την απαιδευσιά, την ιταμότητα, να καταξιώσει την ηδονοθηρία, την καταναλωτική βουλιμία. Aλλά σφραγίδα στον ψυχισμό ανεξάλειπτη άφησε κυρίως η γεύση της εξουσίας, η αίσθηση της εξόδου από την ανωνυμία και το περιθώριο, η ηδονή να είσαι επιτέλους «κάποιος». Αρκούσε το περιβραχιόνιο της περιφρούρησης για να αποκτήσεις πρόσωπο και να βγεις από την κοινωνική αχρωμία. Αυτοί οι κάποιοι εγκαταστάθηκαν σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Aυτοί έκριναν για όλα, αυτοί αποφάσιζαν. Διόριζαν, απόλυαν, έκαναν προαγωγές και μεταθέσεις, μοίραζαν επιχορηγήσεις και δάνεια. Kαταλύθηκε κάθε κρατική ιεραρχία. Σε κάθε πόλη, χωριό, γειτονιά αλλά και σε σωματεία, συλλόγους, «πνευματικά ιδρύματα», εφημερίδες , είχαν απλωθεί τα αναρίθμητα πλοκάμια του πνιγερού κομματισμού της δημοκρατικής παράταξης . H στράτευση ήταν (κατά κανόνα) με το αζημίωτο. Ασήμαντοι ρυπαροί και τρισάθλιοι ξαφνικά έγιναν πάμπλουτοι. Σε κάθε χωριό, σε κάθε συνοικία ο καθένας μας γνωρίζει έναν Χ που από την μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε με ξενοδοχεία, πολυτελείς κατοικίες, κότερα, παιδιά να σπουδάζουν στην Εσπερία και το κυριότερο πρώτο τραπέζι πίστας στα σκυλάδικα πολυτελείας. Και ο κοσμάκης έτρωγε ότι περίσσευε και έλεγε και ευχαριστώ!

H Ψυχοπαθολογία της Αριστεράς

Είναι γεγονός, ότι στον κόσμο αυτό, τα αριστεροειδή δεν επιτυγχάνουν ποτέ. Συσσωρεύουν τις νίλες και τις αποτυχίες τα μίση και τις ταπεινώσεις και τα κάνουν μια μάζα εσωστρεφή για να εκραγούν σε «κοινωνικές διεργασίες» που συνοδεύονται από τα ουρλιάγματα πόνου, τους λόξιγκες αγωνίας των θυμάτων τους και τα χάχανα των μπόγηδων («Μεγάλος» Δεκέμβρης), με συνιστώσα την καταστροφική μανία (κάψιμο Πολυτεχνείου, καταστροφές Θεσσαλονίκης, καταστροφές σχολείων - οχι των ιδιωτικών-κάψιμο βιβλιοπωλείων). Μισούν την Ελλάδα που δεν τους επιτρέπει παρά ταπεινώσεις και θέσεις δευτερεύουσες και αισθάνονται την σχεδόν φυσική ανάγκη να κατασκευάσουν μίαν άλλη στην διάσταση και στα μέτρα του μίσους τους και των επιδιώξεών τους. Το ιδεώδες τους άλλωστε δεν είναι ποτέ στο παρόν (αντιληπτό σαν επικαιρότης αυτού που προϋπήρξε) αλλά σε ένα ουτοπιστικό μέλλον που θα «τραγουδά». Το «εμπρός» των αριστερών όπως το υπερπέραν των μεταφυσικών, είναι πάντα αντιληπτό ως επανάληψη ενός «χρυσού αιώνα» ανύπαρκτου, τον οποίον η σειρά των ιστορικών γεγονότων κατέστρεψε. Ο σοσιαλιστικός παράδεισος επρόκειτο να επαναλάβει την αρχική Εδέμ, το κράτος χωρίς τάξεις, να ξαναφτιάξει την αρχέγονη κοινοκτημοσύνη, κλπ. Ετσι εκφράζεται η ιεραποστολή των ανικάνων της αριστεράς σήμερα, αυτή η πνευματική έκλυση ελαττωματικών όντων, που δεν έχουν παρά έναν «άλλο κόσμο» για να εκδικηθούν αυτόν εδώ!

Οι αριστεροί του τότε ήτανε τραγικοί και φρικτοί. Τα αριστεροειδή του σήμερα είναι φρικτά και φαιδρά Ονειρεύονται μια κοινωνία, της οποίας όλοι οι δρόμοι θα είναι ανήφορος και στην οποία θα πάρουν την εκδίκηση τους. Γιατί το παρελθόν τους είναι βουβό. Όλοι αυτοί οι αρρωστημένοι ελπίζουν ενστικτωδώς στη οργάνωση «αγέλης». Ο λόγος είναι αυτονόητος. Ο αριστερός πιστεύει ότι προσθέτοντας τις αδυναμίες θα μπορέσει να δημιουργήσει μία δύναμη. Ελπίζει να δημιουργήσει μια μονάδα προσθέτοντας συνεχώς μηδενικά. Είναι το ανθρωποειδές του όχι, του ιδεοληπτικού «ενάντια και κόντρα». Είναι το ανθρωποειδές της αμφισβήτησης, της μνησικακίας, του διχασμού και του παιγνιδιού των κομμάτων. Είναι το ανθρωποειδές που τα υποσυνείδητα συμπλέγματα μειονεξίας το αναγκάζουν να χαράσσει γραμμές υπεροχής καλλιεργώντας των φιλιστινισμό των μαζών, οδηγώντας τις πλάνες των όχλων και ακολουθώντας την αλήθεια της ιστορίας. Ένας εμετός ύπαρξης δηλαδή, τυφλωμένο, κολλημένο ανθρωπόμορφο ζώο, επικίνδυνο, χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό του μήτε για τους άλλους γύρω. Το συναντάμε κάθε μέρα, στην γειτονιά, στο σχολειό, στη δουλειά, στα bar, στις διακοπές. Είναι ο εκπρόσωπος ενός λούμπεν που η χαρά της ζωής και της δημιουργίας του είναι βάρος, στόματα σφιγμένα, γεμάτα μίσος και απόγνωση. Ακαλαίσθητο από φυσικού του, ακόμη και κάτω από το Armani παραμένει ο ψυχισμός του μογγόλου.

Μπορούμε να παρομοιάσουμε το αριστεροειδές με το αιλουροειδές, που τραυματίζει αντί να σκοτώσει. Είναι η άρνηση που ακολουθεί και συνοδεύει κάθε θέση, το ανάποδο σε κάθε ορθό, το όχι που απαντά σε κάθε ναι. Διαβάστε τα αποξέσματα εντέρων που ο κάθε κιτρινιάρης αριστερός, αριστερίζων, ή επαμφοτερίζων ξερνάει καθημερινά στα ΜΜΣ(κοταδισμού) και προσπαθήστε να βρείτε έστω ένα ΝΑΙ, έστω και μια Θέση. Πολύ αμφιβάλω.

Το όχι του αριστερού είναι αλληλένδετο με το ναι, όπως το παράσιτο με τον οργανισμό σε βάρος του οποίου ζει. Υπάρχει στα ανθρωποειδή του «όχι» (τον κομουνιστή που ρίχνει ανάθεμα στον κόσμο, τον αμφισβητία που καταριέται την κοινωνία, τους κουκουλοφόρους του Αλαβάνου, τα πρακτορίδια και τους πράκτορες του Νεοταξισμού) μια κτυπητή αντίθεση μεταξύ της υπερικανότητας να καταστρέφουν και της απολύτου ανικανότητας να δημιουργήσουν. Μ΄αυτό το νόημα είναι που οι όποιες επιτυχίες του ανθρωποειδούς του όχι μεταβάλλονται όλες σε αποτυχίες, που σκοτώνεται σφάζοντας, που εξαφανίζεται εξαφανίζοντας. Γιατί δεν υπάρχει παρά σαν αντίθεση. Η θέση τού είναι μοιραία και το αναπόφευκτο τέλος του η χωματερή της Ιστορίας.

(ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ)

Το παραμύθι της υποκριτικής «πατριωτικής Αριστεράς» και το αντιδεξιό της μίσος

Το παραμύθι της υποκριτικής «πατριωτικής Αριστεράς» και το αντιδεξιό της μίσος

Π.Σ ΘΕΡΜΟΠΥΛΑΙ: