Δήμου ο Δυτικός....

Θέλω μια Ελλάδα με Έλληνες αλλά χωρίς "ελληνάρες" γιατί μας βλάπτουν ανεπανόρθωτα.
Θέλω μία Ελλάδα χωρίς αντί-δυτικούς, αντί-Αμερικανούς, αντί-οτιδήποτε γιατί είναι μόνο αντί.
Μία Ελλάδα με αυτοπεποίθηση που γενναιόδωρα θα άφηνε το όνομα Μακεδονία στους γείτονες χωρίς να παθαίνει υστερία.
Ευχαριστώ. Νίκος Δήμου

Με αυτές τις τρεις φράσεις ο κύριος Δήμου έδωσε το στίγμα το τί είναι και τι πιστεύει.
Η προσοχή όλων επικεντρώθηκε στην τελευταία του πρόταση:

"Μία Ελλάδα με αυτοπεποίθηση που γενναιόδωρα θα άφηνε το όνομα Μακεδονία στους γείτονες χωρίς να παθαίνει υστερία.",

η οποία και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών κοσμητικών επιθέτων και ότι μπορούσε να φανταστεί ο κάθε αγανακτισμένος Ελληνας. Εμείς τον αποκαλέσαμε "Μεγάλο Ιεροεξεταστή"(κλικ). Όμως μέσα στην αγανάκτηση για το ατόπημα του για το όνομα της Μακεδονίας μας ξέφυγαν οι λέξεις κλειδιά "χωρίς αντι-δυτικούς". Είναι οι λέξεις ανθρώπου που έχει πλέον εγκαταλείψει το ευγενές άθλημα της αναζήτησης και προτιμάει την δογματική πίστη στο "μεγαλειώδες και ανιδιοτελές τίποτα"

Ο κύριος Δήμου δεν είναι ανθέλληνας, μισέλληνας η οτιδήποτε άλλο του προσάπτουν. Ο Π. Πιπινέλης για το Γεώργιο Β είχε γράψει στη βιογραφία του ότι "ήταν Αγγλος στη ψυχή" το ίδιο ισχύει για τον Δήμου. Ο άνθρωπος αυτός είναι Γάλλος, Γερμανός, Αγγλος, Ευρωπαίος ακόμη και Αμερικανός δεν είναι 'όμως Ελληνας. Ανήκει στην Ευρώπη του Καρλομάγνου που θεωρεί τους Ελληνες ανατολίτες μη Ευρωπαίους, μεσογειακές μύγες αμόρφωτες απλοικές, ξένες που ενοχλούν, επιθετικά κουνούπια απο τα έλη.

Η Δύση για την όποια τόσο επαίρεται και τον κάνει δυστυχισμένο που κουβαλάει την ελληνική υπηκοότητα απαξίωσε την χιλιετή ιστορία και τον πολιτισμό της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης. Η αποτελεσματικότερη ιστορική πλαστογράφηση που επιτεύχθηκε ποτέ, ήταν η μετονομασία αυτής της χιλιετούς αυτοκρατορίας σε "Βυζάντιο"

Γνήσιος φραγκοφορεμένος "ελληνας" έχει ξεχάσει την οργανική σχέση που συνδέει τον ελληνισμό από τα Ομηρικά έπη μέχρι σήμερα. Σπουδασμένος σε ξένα σχολεία με την συστηματική αποσιώπηση του έργου και της προσφοράς των ελλήνων συγγραφέων, όπως όλοι οι δυτικοποιημένοι, θαυμάζει τους Ιταλούς, τούς Γάλλους, τούς Γερμανούς συγγραφείς οι οποίοι είναι άκρως παραμορφωτικοί του ελληνικού πνεύματος.

Το σύγχρονο ελλαδικό κράτος φιλοδοξεί να απεμπολήσει το άμεσο ιστορικό παρελθόν του και την πολιτιστική του ιδιαιτερότητα, προκειμένου να καταστεί ένα μιμητικό αντίγραφο των δυτικοευρωπαϊκών κρατών.Εδώ και εκατόν ογδόντα χρόνια τώρα, ο Ελληνισμός, τραγικά συρρικνωμένος στο ελλαδικό κρατίδιο και με χαμένες τις πανάρχαιες ιστορικές του κοιτίδες, λειτουργεί μόνο προς την κατεύθυνση του εκδυτικισμού του, έχοντας απεμπλολίσει κάθε ενεργό πολιτιστική ιδιαιτερότητα και απογυμνωθεί από κάθε πολιτιστική δυναμική. Φυσικά όπως όλοι οι δυτικοποιημένοι ο Νίκος Δήμου ταυτίζει την Ευρώπη με την Δύση και συνεπώς δεν συμπεριλαμβάνει σ΄αυτήν την ελληνοορθοδοξη Ανατολή. Απλά κατά την συνήθεια των Δυτικών σφετερίζεται προς χάριν της Δύσης τις ρίζες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που ξεκόβει με τον τρόπο αυτό από την Ελλάδα και τον προσαρτά στην Φραγκιά. Εξ ου και η προτροπή: "Μία Ελλάδα με αυτοπεποίθηση που γενναιόδωρα θα άφηνε το όνομα Μακεδονία στους γείτονες χωρίς να παθαίνει υστερία"
Κατά την συνήθεια των δασκάλων του Ευρωπαίων να μη θεωρούν οι Δυτικοί τους Ελληνες ως Ευρωπαίους μετά το τέλος του αρχαίου κόσμου και προ της εισόδου το 1981 στην Ευρώπη του Καρλομαγνου, μιλάει για "μία Ελλάδα". Εννοεί το φραγκοφορεμένο κρατίδιο του σήμερα Για αυτόν και τους ομοίους του η Ελλάδα τελείωσε το 526μχ με το κλείσιμο των τελευταίων φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας και αναβιώνει στην Δύση. Δωρίζει την Αρχαία Ελλάδα στους Δυτικούς και την αφαιρεί απο τον κορμό του βυζαντινού και νέου ελληνισμού. Αγνοεί την οργανική συνέχεια και δημιουργική εξέλιξη του αρχαιοελληνικού πνεύματος στα αναστήματα των Καππαδοκών, Μάξιμου Ομολογητή, του Ιωάννη Δαμασκηνού, Γρηγορίου Παλαμά και τόσων άλλων. Δεν διδάχθηκε ποτέ ότι στην ελληνορθόδοξη ανατολή έλαβε χώρα η μεγαλύτερη σύντηξη, αυτή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και της χριστιανική πίστης που υιοθέτησε το όνομα Ελληνορθοδοξία για να διαφοροποιηθεί από την Καθολική Εκκλησία της Ρώμης.

Ο Νίκος Δήμου φοβάται το περιθώριο. Οι πνευματικοί άνθρωποι κινούνται υποχρεωτικά στο περιθώριο γιατί μόνο ως περιφερειακοί απελευθερώνονται από την πνευματική δουλεία του κατεστημένου, αυτός αποφάσισε να ριχτεί στο κεντρικό ποτάμι της σάπιας πολιτικής που τον έφερε στην παρακμή του κομματισμού.

Το ερώτημα παραμένει: Ποιος θα αφήσει βαθύτερο στίγμα στην Ιστορία της Ελλάδας: ο Περικλής Γιαννόπουλος που το σώμα του αναπαύθηκε πνιγμένο στα νερά του Σαρωνικού. Ο δολοφονημένος από τους μπόγηδες του δυτικόφιλου Βενιζέλου Ιων Δραγούμης ή ο Νίκος Δήμου. Νομίζω ότι η καρδιά της Ελληνικής νεολαίας έχει ήδη αποφασίσει υπερ των δύο πρώτων.

Οι "Λοχίες"....

"Ευτυχώς, δεν υπάρχουν συνταγματάρχες...."

Με αυτή την φράση ο κύριος Καρκαγίαννης έκλεισε το άρθρο του "Πριν απο 42 χρόνια" (Καθημερινή 22/04/09).
Φυσικά και δεν υπάρχουν. Το είδος εξαφανίστηκε μέσα στην λαίλαπα της Δημοκρατίας 74. Σήμερα πλέον το είδος αυτό έχει μεταλλαχθεί σε κομματάνθρωπους που υπηρετούν έναν και τα έχουν καλά με όλους. Ελπίζουν για μία καλή προαγωγή στις "προμήθειες", για "κανένα δώρο στον εαυτό τους", και μετά την αποστρατεία μια θέση σε κάποιο αποθετήριο σκέψης, κατά προτίμηση ΕΛΙΑΜΕΠ και αν όλα πάνε καλά μία θέση στο ψηφοδέλτιο κάποιου κόμματος για να φροντίσουν και αυτοί το μέλλον - όχι των παιδιών τους, αυτό το έχουν ήδη φροντίσει -των εγγονών τους

Οι συνταγματάρχες μας τελείωσαν για να γεμίσει η Ελλάδα από "δεκανείς" και "λοχίες" των κομματικών στρατών που έχουν πέσει πάνω στην χώρα σαν τις ακρίδες και κατατρώγουν τα πάντα. Ένας νέος στρατός κατοχής. Με λόγους κούφιους, με έντονη την ανοχή στο ψεύδος και παραίτηση από κάθε απαίτηση ορθότητας έχουν επιβάλει στους Έλληνες την πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία". Αν η χούντα των συνταγματαρχών είναι "η επτάχρονη δικτατορία" αυτό που την διαδέχτηκε είναι η πλέον στυγνή "Φαυλοκρατία" που έχει γνωρίσει ο τόπος. Η πολυδιαφημισμένη Δημοκρατία έγινε ένα πρόσχημα και κενή ρητορεία, οι θεσμοί τύπος νεκρός και η δημοκρατία κουκλοθέατρο, ούτε καν θέατρο του παραλόγου. Η ύπαρξη βουλής, πολιτικών κομμάτων με κεντρικές επιτροπές και εκτελεστικά γραφεία δεν είναι αποδείξεις του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. "Η Πανούκλα" του Αντρέ Καμί δίνει την αγωνία της Ελλάδας σήμερα.

Σήμερα τους συνταγματάρχες του τότε διαδέχθηκαν οι "δεκανείς" και οι "λοχίες" του φαυλοκρατικού στρατού κατοχής που έχουν απλώσει τα λιμάρικα χέρια τους και αναίσχυντα "μπαχαλεύουν" την Ελλάδα και τους πολίτες της. Θυμίζουν έντονα τους δεκανείς και λοχίες των πρώην αποικιακών στρατών που μετά την ανεξαρτησία ανακηρύχθηκαν σε προέδρους, δικτάτορες, αυτοκράτορες των χωρών της Αφρικής με μόνο σκοπό να πλουτίσουν αδιαφορώντας για την μοίρα των λαών τους.
Ο Μοπμπούτου του Κονγκό, Ο Μπαμπάγιντα της Νιγηρίας και τόσοι άλλοι καταλήστευαν τις χώρες τους με τον ίδιο τρόπο που οι δικοί μας καταληστεύουν την Ελλάδα.

Μετά 42 χρόνια η χούντα θα έπρεπε να περνάει σαν απλή υποσημείωση της ιστορίας γιατί αυτό ακριβώς ήταν. Μια υποσημείωση, ένα τίποτα. Και όμως, 42 χρόνια από την επιβολή της και 35 από την πτώση της εξακολουθεί να είναι μέγιστο πολιτικό γεγονός και να της αφιερώνονται άρθρα εκπομπές και ότι άλλο έχει να προσφέρει το παζάρι των ΜΜΣ(κοταδισμού). Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή.

Μετά την χούντα και 35 χρόνια από την πτώση της, μια μικρονοϊκή μειοψηφία, με την κάλυψη των κομμάτων της αριστεράς από το "λαϊκό" ΠΑΣΟΚ, το απολίθωμα του ΚΚΕ, και τους αριβίστες της κοινωνικής ισότητας της ροζέ αριστεράς, - δεν μιλάμε για ΝΔ, αυτή δεν υπάρχει σαν αυτόνομη πολιτική δύναμη άπλα αναμασάει τις ορολογίες και το λεξιλόγιο της αριστεράς -, έχει παραμερίσει το σύνταγμα και τους νόμους και έχει μετατρέψει τα σχολεία και τα ΑΕΙ σε αρένα εξυπηρέτησης της πολιτικής των κομμάτων της και του "σοσιαλισμού" και χωματερή των ελπίδων και των προσδοκιών της ελληνικής νεολαίας που φτύνει αίμα και χύνει ιδρώτα για να "μπει" στο Πανεπιστήμιο. Όταν δε "μπει" οι προσδοκίες και οι ελπίδες της εξανεμίζονται γιατί έτσι θέλουν οι κομματικοί δεκανείς και λοχίες εγκάθετοι σύντροφοι.

Μετά την χούντα και 35 χρόνια από την πτώση της, συρρικνώνεται συνεχώς η επίγνωση του "ανήκειν", ο αυτοπροσδιορισμός μέσω των κοινών "αξιών", "παραδόσεων", "ιστορικών καταβολών". Από το 1981 το κόμμα του Yorgo με το σύνθημα ο λαός στην εξουσία επέβαλε στην ελληνική κοινωνία πραγματική "λοβοτομή". Γεμάτο "ηχηρό πάθος" κατάργησε κάθε θεσμό και διάκριση αριστείας, κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας, εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας, δημιουργικότητας. Αρκούσε μία κλαδική για να φθάσεις ψηλά, να μπουκώσεις το απύλωτο στόμα σου με το βιός των Ελλήνων και η Ελλάδα να φθάσει στο κατώτερο σκαλί του "κακού τη σκάλα"

Μετά την χούντα και 35 χρόνια από την πτώση της ο πλούτος της Ελλάδας διαγουμίζεται κανονικά. Τα χρόνια αυτά στην χώρα μπήκανε τόσα κεφάλαια όσα δεν είχαν μπει σε όλη την ιστορία της. Η Ελλάδα δεν απέκτησε ούτε σχολεία, ούτε Πανεπιστήμια, ούτε νοσοκομεία, ούτε υποδομές. Οι δεκανείς και οι λοχίες, οι διαφορές ελίτ, πολιτικαντζήδες, δημοσιογράφοι, καθηγητές-φιλόσοφοι λαμόγιες και διάφοροι επιτήδειοι μετέτρεψαν όλο αυτό τον πλούτο διαλεκτικά σε βίλες, κότερα, κτήματα, πολυκατοικίες.

Μετά την χούντα και την αποκατάσταση της "Δημοκρατίας" οι πολιτικά ανύπαρκτοι και κομματικά εντεταγμένοι δεκανείς και λοχίες της πολιτικής, του εργατοπατερισμού και του φοιτητοπατέρισμού δεν έχουν να δείξουν έργο. Αντλούν από την κομματική ένταξη την μεταπρατική τους πολιτική υπόσταση, εξουσιοδοτημένοι αλλότριων ιδεών και αποφάσεων. Με χαμηλούς δείκτες κατά κεφαλήν καλλιέργεια και υψηλά ποσοστά ψυχολογικής ανασφάλειας καταφεύγουν κάθε χρόνο στην χούντα. Την χρησιμοποιούν σαν το διαφημιστικό πανό που πάνω του κολλάνε την πολιτική τους ανυπαρξία για να της δώσουν υπόσταση.

"Τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός, του πολιτικού μας κόσμου.."

Πολιτικό Ημερολόγιο Α, 1935-1944, Ίκαρος, 1981, σελ. 257

Πριν από 42 χρόνια

Πριν από 42 χρόνια

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Οταν πολύ πρωί της 21ης Απριλίου του 1967, ακριβώς πριν από 42 χρόνια, με έπιασαν κυριολεκτικά στον ύπνο και στο κρεβάτι μου, με έπιασε μια μεγάλη στενοχώρια. Οχι τόσο γιατί με συνέλαβαν, αλλά γιατί άφησα τον εαυτό μου να συλληφθεί και μάλιστα στον ύπνο. Ενιωθα σαν στρατιώτης που αποκοιμήθηκε στη σκοπιά του, συνελήφθη από τους εχθρούς και αφοπλίσθηκε. Λίγο αργότερα με μετέφεραν στον Ιππόδρομο στο Δέλτα του Φαλήρου. Εκεί, προς μεγάλη μου έκπληξη, βρήκα σχεδόν ολόκληρη την ηγεσία της Αριστεράς, τη νόμιμη (βουλευτές, δημάρχους, συνδικαλιστές) και την παράνομη ή μισοπαράνομη (του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ). Ολους τους έπιασαν στον ύπνο, στα κρεβάτια τους, και τους συνέλαβαν. Κάπως ησύχασα στη σκέψη ότι δεν ήμουν ο μόνος φρουρός που αποκοιμήθηκε στη σκοπιά του. Ηταν και οι άλλοι, οι επώνυμοι και σημαντικοί, που αποκοιμήθηκαν, τελικά μια ολόκληρη παράταξη. Ως το μεσημέρι μάθαμε ότι όχι μόνο η ηγεσία της Αριστεράς, αλλά και οι ηγεσίες των άλλων κομμάτων, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί πιάστηκαν επίσης στον ύπνο και αφοπλίσθηκαν.

Από τότε με απασχολεί το ερώτημα και απάντηση δεν βρήκα: Πώς φτάσαμε στο σημείο ένα πολιτικό σύστημα να καταρρεύσει μέσα σε λίγες ώρες και να παραδοθεί αμαχητί, χωρίς μια τουφεκιά για την τιμή των όπλων; Αργότερα, οι τότε πολιτικοί ηγέτες έδωσαν απαντήσεις και γράφτηκαν πολλά βιβλία. Εμφαση δόθηκε στη συνωμοτική οργάνωση και δραστηριότητα των πραξικοπηματιών, του παρακράτους και στον ρόλο των «ξένων πρακτόρων». Δεν αμφισβητώ τίποτα από όλα αυτά, μερικές έρευνες μάλιστα ήσαν σοβαρές και αξιόλογες.

Δεν συνθέτουν όμως πλήρη απάντηση στο ερώτημα «πώς φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο». Η «νίκη» του πραξικοπήματος, η ακαριαία επικράτησή του σε όλη τη χώρα δεν ήταν μόνο η επιτυχής έκβαση μιας καλά οργανωμένης στρατιωτικής επιχείρησης από δυνάμεις που κρύβονταν πίσω από το παραπέτασμα του νόμιμου κράτους. Ηταν και αυτό, αλλά και κάτι παραπάνω και πολύ ουσιαστικό. Ηταν πολιτική «νίκη» του πραξικοπήματος, δηλαδή πολιτικό αίτημα που διατυπώθηκε σε πολιτικό κενό.

Το πολιτικό κενό άρχισε να διαμορφώνεται μετά το «παλατιανό» πραξικόπημα, όταν καμιά κοινοβουλευτική κυβέρνηση δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Οταν κομματικές συναλλαγές και αντιπαραθέσεις (που αργότερα αποκαλύφθηκε η ασημαντότητά τους) απαξίωσαν και εκμηδένισαν την πολιτική και τους πολιτικούς. Η μόνη σοβαρή και με συγκεκριμένους σκοπούς πολιτική πρωτοβουλία εκείνης της περιόδου ήταν η συμφωνία του Γεωργίου Παπανδρέου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου να σχηματίσει ο δεύτερος κυβέρνηση μειοψηφίας και να οδηγήσει σε εκλογές εντός του Μαΐου του 1967. Το ερώτημα ήταν όχι ποιος θα κερδίσει τις εκλογές, αλλά αν θα γίνουν εκλογές. Οι «πούροι δημοκράτες» της εποχής εκείνης δεν κατάλαβαν το νόημα της συμφωνίας και έσπευσαν να την καταγγείλουν ως «προδοσία». Το κατάλαβαν όμως οι πραξικοπηματίες και έσπευσαν να ματαιώσουν τη μόνη συναινετική λύση.

Αυτό ήταν το πολιτικό κενό. Το πολιτικό αίτημα των πραξικοπηματιών ήταν απλό: Μια στρατιωτική κυβέρνηση συνταγματικής εκτροπής που με τη βία, την αστυνόμευση, τα βασανιστήρια και τα στρατόπεδα, με την καταπίεση και τον καταναγκασμό θα έκανε αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν τα πολιτικά κόμματα: να κυβερνήσει. Πράγματι κυβέρνησε επί εφτά χρόνια και βύθισε τη χώρα στην προδοσία και το χάος.

Μη μου πείτε ότι και σήμερα δεν παρατηρείτε φαινόμενα απαξίωσης του πολιτικού κόσμου και της πολιτικής. Μερικοί εκβιάζουν την κυβερνητική παράταξη σε θέματα ηθικής τάξης και η αντιπολίτευση, για δικούς της λόγους, πιέζει για πρόωρες εκλογές. Μη μου πείτε ότι δεν είναι ορατό το πολιτικό κενό. Ευτυχώς, δεν υπάρχουν συνταγματάρχες....

Καθημερινη: 22-04-09

21η Απριλίου 1967: Σαράντα δυο χρόνια μετά...

Πριν από 42 χρόνια τα άρματα των Παπαδόπουλου, Μακαρέζου, Παττακού επέβαλαν στον ελληνικό λαό την επτάχρονη δικτατορία.

42 χρόνια μετά θα ξαναγραφούν τα ίδια και τα ίδια, θα εκφωνηθούν λόγοι της δεκάρας, θα επαναληφθούν τα ίδια βαρετά κλισέ για τους πραξικοπηματίες και το πώς κατέλυσαν την Δημοκρατία.

Το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967 παρουσιάζεται σαν ένα στιγμιαίο γεγονός. Όλοι οι ρέκτες που θα χύσουν τα κροκοδείλια δάκρυα για την δημοκρατία που χάθηκε δεν θα βγάλουν λέξη για το πώς φτάσαμε ως εκεί.

Το 1967 η βουλή είχε μετατραπεί, κατά την έκφραση του Γεωργίου Παπανδρέου, σε οίκο ανοχής και η δημοκρατία δεν ήταν παρά μία πεπειραμένη μελαχρινή με τσακίρικα μάτια, πονηρό μουτράκι και ένα κορμάκι με μικρά ηδονικά τρεμουλιαστά λακκάκια. Πόρνη που τριγυρνούσε στα έδρανα της βουλής με το βρακί της η και χωρίς βρακί. Κούναγε προκλητικά το τροφαντά πισινά και τους πουδραρισμένους γλουτούς της. Ανέμιζε δύο μαστάρια καλά κρεατωμένα, σφικτά, γεροστεκούμενα με μεγάλες καστανόμαυρες ρώγες ορθωμένες. Έβαζε χέρι στη σχισμή του παντελονιού τους και οι 300 κερατάδες με βλέμμα απλανές, με μισάνοιχτο στόμα ευχαριστούσαν εκ βάθους καρδίας την καλή κυρία που το σπίτι της ήταν τόσο εξυπηρετικό.

Μέσα σ’ αυτό το μπορντέλο δεν υπήρχαν πλέον, εκτός εξαιρέσεων, παρά βουλευτές εξαγορασμένοι και βουλευτές προς εξαγορά. Όλοι αυτοί, και ήταν 45, που σαν βουλευτές της Ένωση Κέντρου, δέχτηκαν με αυτές τις συνθήκες να εγκαταλείψουν το κόμμα τους και να γίνουν υπουργοί. Θα έπρεπε να παραμείνουν στην συνείδηση του ελληνικού λαού η ντροπή του κοινοβουλευτισμού και όμως ο Μητσοτάκης ζει και βασιλεύει και επί πλέον μας κληρονόμησε την σπορά του.

Έξω ο λαός σπρωχνόταν στα πεζοδρόμια από πολιτικατζήδες της κακιά ώρας που δεν ξέρανε τι τους γινότανε και τι θέλανε.

Το δίδυμο της αριστεράς ΕΔΑ (νόμιμη) ΚΚΕ (παράνομο) ακολουθώντας την παλιά και πάγια «πολιτική» του εναντία και κόντρα, το μαντζούνι της ύπαρξης της, έσπρωχνε τον λαό στο αγώνα και στην πάλη, χωρίς στόχους, σκοπό και λύσεις. Το μόνο που έκανε ήτανε να επαναλαμβάνει το ηττοπαθές καλαμπούρι: «ο Θεός να βάλει το χέρι του»! για να την πιάσουν χαράματα στον ύπνο και να την σύρουν με τις πιτζάμες και τα νυχτικά στα κρατητήρια και στις εξορίες.

Ο Ανδρέας(κλικ) που κατέπλευσε στην Ελλάδα μετά 30 χρόνια, χρησίμευσε σαν σύνδεσμος της CIA με την Ένωση Κέντρου του πατέρα του, χειροφίλησε την Φρειδερίκη, αποφάσισε να υπερκεράσει την αριστερά ΕΔΑ/ΚΚΕ. Δημαγωγώντας ασύστολα, οδήγησε τις πλάνες του λαού και ακολούθησε την αλήθεια της ιστορίας για να βρεθεί στο Πικέρμι και από εκεί με το αμερικάνικο διαβατήριο(κλικ) στη τσέπη να την κοπανίσει, αφήνοντας τον λαό στο σκοτάδι.

Σήμερα 42 χρόνια μετά, οι ίδιοι άνθρωποι αδύναμοι, άβουλοι, ταπεινοί παθητικά υποταγμένοι στην οποιαδήποτε μοίρας τους και φοβερότερη μοίρα από την κομματοκρατία δεν υπάρχει, αποτελούν την άρχουσα ελίτ, μια άρχουσα ελίτ στενοκέφαλη, απαιτητική, αυταρχική, επίμονη στις ελάχιστες ηλίθιες ιδέες της τις ριζωμένες στο κουτοπουλίσιο κεφάλι της πιστό αντίγραφο της κομματικής της ρίζας με μία γερή δόση υστερίας επιπλέον.

Δεν χτυπάνε πλέον τον Αντρέα στη ταράτσα της Μπουμπουλίνας.

Η Μπουμπουλίνας μετακόμισε. Εγκαταστάθηκε στα ΜΜΣ(κοταδισμού), στις ΜΚΟ, στα Πανεπιστήμια, στα Σχολεία. Εκεί χτυπάνε τον Ελληνικό λαό οι εγκάθετοι του Νεοταξίτικου χουντισμού. Προσπαθούν να επιβάλουν στους Ελληνες την ισοπεδωτική ομοιομορφία της Νέας Τάξης του αμερικανισμου. Σήμερα, 42 χρόνια μετά,"βαράνε" τις παραδόσεις τους, την ιστορία τους, το είναι τους.

Το ΕΑΤ/ΕΣΑ μεταλλάχθηκε(κλικ) στην νεοταξίτικη GESTAPO του ΕΛΙΑΜΕΠ και των διαφόρων καλοταϊσμένων χωματερών και αποθετηρίων σκέψεις που με πολύ λογισμό, συμπλεγματική μανία βυσσοδομούν κατά της Ελλάδας. Πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα προσπαθώντας να κάνουν τους Έλληνες αντικείμενα χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν και μέλλον, κατακάθια δουλοπαροίκων της νέας φεουδαρχίας της Νέας Τάξης.

Οι συμπλεγματικοί σκυλάνθρωποι αγράμματοι υποδεκανείς της ΕΣΑ που έπαιζαν μπάλα με το σώμα του Ανδρουλάκη -- Μίμη δεν σε πονάνε πλέον οι κατεστραμμένοι αυχενικοί σου σπόνδυλοι; -- κλονοποιήθηκαν στα σημερινά νεοταξίτικα σκυλιά του Παβλόφ, Δήμου, Σωμερίτη Μανδραβέλη, Βερέμη, Πρετεντέρη, Δραγώνα, Λιάκο......., που γαβγίζουν λυσσάρικα στο άκουσμα των λέξεων πατρίδα, έθνος, θρησκεία.

Σήμερα, 42 χρόνια μετά, τα δεκανίκια της Νέας Τάξης έχουν επιβάλλει στους Ελληνες την πλέον στυγνή δικτατορία που θέλει να καταργήσει κάθε εθνική συγκρότηση και συλλογική υπόσταση και να μας ρίξει πίσω σε μία νέα αποικιοκρατία με σύγχρονο μανδύα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ η ΠΑΤΡΙΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Την εκκλησίαν αγαπώ — τα εξαπτέρυγά της,
τ’ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.


Εκεί σαν μπω, μες σ’ εκκλησία των Γραικών•
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
μες τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό —
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό —
ο νους μου πηαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.


Κ.Π. Καβάφης

Πνευματικό εμβατήριο

Ομπρός. βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ΄ την Ελλάδα
Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ' τον κόσμο!
Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,
κι α, ιδέτε, χώθηκε τ' αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!
Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μοναχός του ν' ανέβει ο ήλιος
σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε απ' τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ' το γαίμα.
'Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!
Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του,
ομπρός, ομπρός, κ' η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!
Ομπρός, οι δημιουργοί!... Την αχθοφόρα ορμή Σας
στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!

Αγγελος Σικελιανος

ΠΑΛΑΜΑΣ

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένα βουνό
με δάφνες αν υψώσουμε ως το Πήλιο κι ως την Όσσα,
κι αν το πυργώσουμε ως τον έβδομο ουρανό,
ποιόν κλεί, τι κι αν το πεί η δικιά μου γλώσσα;

Μα εσύ Λαέ, που τη φτωχή σου τη μιλιά,
Ήρωας την πήρε και την ύψωσε ως τ' αστέρια,
μεράσου τώρα τη θεϊκή φεγγοβολιά
της τέλειας δόξας του, ανασήκωσ' τον στα χέρια

γιγάντιο φλάμπουρο κι απάνω από μας
που τον υμνούμε με καρδιά αναμμένη,
πες μ' ένα μόνο ανασασμόν: "Ο Παλαμάς !",
ν' αντιβογκήσει τ' όνομά του η οικουμένη !

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βογκήστε τύμπανα πολέμου... Οι φοβερές
σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα ! Ένας λαός,
σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός,
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Τι πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός
της αιωνιότητας, αστράφτει αυτήν την ώρα
Ορφέας, Ηράκλειτος, Αισχύλος, Σολωμός
την άγια δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα,

που αφού το έργο της θεμέλιωσε βαθιά
στη γην αυτήν με μιαν ισόθεη Σκέψη,
τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο
με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Βόγκα Παιάνα ! Οι σημαίες οι φοβερές
της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα !


Άγγελος Σικελιανός

Καλή Ανάσταση!

" Ώσπερ πελεκάν, τετρωμένος την πλευράν σου, Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς".

Ποιοι θέλουν να φιμώσουν το Ρεσάλτο.

Στο νέο τεύχος του ρεσάλτο ο ιδιοκτήτης του Περιοδικού Ρεσάλτο, Θύμιος Παπανικολάου καταγγέλλει πως η κ. Δάμα δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας κατέπεσε αγωγή εναντίον του. Μάλιστα η κυρία Δάμα ζητά από τον έκδοτη του γνωστού περιοδικού της πατριωτικής αριστεράς 1.000.000 ευρώ!!!!! Ένα ποσό δηλαδή αστρονομικό που σημαίνει την οριστική εξαφάνιση του Περιοδικού.

Το όλο ζήτημα της αγωγής ανέκυψε μετά από τις καταγγελίες του blog «Σίβυλλα» για μαιμού συνέντευξη της κ. Δάμα . Η συνέντευξη ήταν κομμένη και ραμμένη έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η προπαγάνδα του Ισραήλ για την ανάγκη βομβαρδισμού νοσοκομείων. Κάποιος αναγνώστης του φόρουμ αναπαρήγαγε τις απόψεις τοy blog «Σίβυλλα» και η κ. Δάμα όλως τυχαίως έκανε αγωγή στο Ρεσάλτο.
Ο ίδιος ο κύριος Παπανικολάου αποδίδει την μεμονωμένη αγωγή στην ίδια την Ελευθεροτυπία και κυρίως τους συντάκτες του «Ιου». Είναι αλήθεια ότι το Ρεσάλτο είναι από τις λίγες φωνές εξ Αριστερών που περνά από «γεννεές δεκατέσσερις» τους ανθέλληνες προπαγανδιστές του «Ιου» και έχει απειληθεί από το γνωστό ιστοχώρο της εξτρεμιστικής αριστεράς Indymedia (Τσακίστε το Ρεσάλτο).
Το γεγονός ότι μια φωνή σαν του Ρεσάλτο απειλείτε να σβήσει είναι απόδειξη πως η έντυπη και καθεστηκυία πληροφόρηση δεν ανέχεται την ελεύθερη πληροφόρηση. Ως Dexter σε πολλά ζητήματα διαφωνώ με το Ρεσάλτο αλλά είμαι κάθετος σε ένα πράγμα θέλω να το διαβάζω και να σερφάρω στο φόρουμ του. Είμαι ένας από αυτούς που παρά την δεξιά του πολιτική ταυτότητα βλέπει με ενθουσιασμό πως πολίτες και άλλων πολιτικών αποχρώσεων συμμερίζονται τις ίδιες απόψεις για την παρακμιακή επέλαση του ανθελληνισμού είτε με όχημα τον ακραίο και αντικοινωνικό νεοφιλελευθερισμό είτε με την «μαλακή» προπαγάνδιση του εκτρωματικού πολιτισμικού φιλελευθερισμού.
Η μήνυση αυτή μπορούσε άνετα να γίνει στο blog «Σίβυλλα», στις «Συντηρητικές Προσεγγίσεις» , στο Greek Alert στο Ας μιλήσουμε Επιτέλους, στο «αντίβαρο» , στο Greek- Salonika, Taxalia και σε όλους εκείνους τους blogger που αντιστέκονται στην επίθεση που δέχεται ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής μας. Ας μην αφήσουμε αυτούς που ετοιμάζουν την κηδεία της χώρας μας να φιμώσουν μια εστία αντίστασης. Αν αδιαφορήσουμε για το ρεσάλτο θα έλθει η δικιά μας σειρά.
Καλώ λοιπόν ,μέσω των φιλικών ιστολογιών που θα αναρτήσουν το εν λόγω κείμενο. (Ας μιλήσουμε επιτέλους , Ταχαλια, και το Greek Alert) ,όλους τους blogger να αναδείξουν το θέμα.

Dexter.

Πηγή: www.dexter-dexter1.blogspot.com

"Βία" ή "Βιά"

Το ανθρωπάκι του ΣΥΡΙΖΑ ο χολερικός αρλουμπολόγος Αλαβάνος βλέποντας την συμμορία του να βαδίζει ολοταχώς για τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, απαξιωμένη στα μάτια των Ελλήνων που υπέστησαν την κινηματική βία των κουκολοφόρων του, επιστράτευσε τον Διονύσιο Σολωμό για να τον βγάλει από τον βούρκο της εμπάθειας και της πολιτικής προστυχιάς. Κατάλαβε ο κακομοίρης ότι οι τελευταίοι ψηφοφόροι που απέμειναν στο μόρφωμα του είναι οι "κοσμοπολίτες" των βορείων προαστίων και οι τρόφιμοι της Σχολής Μωραιτη, του Κωστεά-Γείτονα και δεν συμμαζεύεται. Το "βία μετράει την γή" του Ύμνου εις την Ελευθερία ανασύρθηκε για δώσει άλλοθι στα εσχατοπροδοτικά τσογλάνια που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα, τα σχολεία, τα Πανεπιστήμια της σε καταβόθρες των ονείρων των Ελλήνων. Αμέσως ξεκίνησε η "συζήτηση" από τις εφημερίδες και τα τηλεπαράθυρα. Το κύριο θέμα ήταν, αν ο ποιητής εννοούσε "βία" ή "βιά(βιασύνη)". Ο Παντελής Μπουκάλας μας έδωσε ένα ωραίο δείγμα μιλώντας για "ακονισμένη ρομφαία". Επιστρατεύθηκε ο Μπαμπινιώτης, για να μπορέσουμε να φωτιστούμε αν είναι βία η βιά. Άκουσα μάλιστα ότι ζήτησαν την βοήθεια της κυρά Καλλιόπης, του γνωστού μέντιουμ που εξυπηρετεί τις κυράτσες του Ψυχικού και της Φιλοθέης, μπας και μπορέσει και έλθει σε επαφή με το πνεύμα του ποιητή ώστε να μας εξηγήσει ο ίδιος τι ήθελε να πει. Δυστυχώς όλες οι προσπάθειες απέτυχαν. Εμείς, επειδή το άθλημα είναι βαρετό και άλλωστε δεν έχουμε την ευρυμάθεια ενός Μπουκάλα, θα περιοριστούμε σε απλές ερμηνείες όπως θα τις έδινε ένας απλός κηπουρός, βοσκός ή καπετάνιος.

Ο ποιητής "βία" έγραψε και "βία" εννοούσε, βία άγρια, παράλογη, μανιασμένη, βία που έπνεε τον αέρα της Ελευθερίας, βία επαναστατική.

Από του Γκράκχους, ως την Γαλλική Επανάσταση, μέχρι τα αντιαποικιακά κινήματα η βία ήταν κομμάτι αναπόσπαστο της ιστορικής πορείας του κάθε έθνους. Ήταν το μέσο για ένα σκοπό, το μέσο για ένα στόχο. Ελευθερία! Η Γαλλική επανάσταση ήταν μία επανάσταση μιάς τρίτης τάξης. Ο Δαντόν, ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος ήταν μέλη αυτής της τάξης ενεργούσαν με την βία για λογαριασμό της. Οι ήρωες του 21 με σπαθιά, με ξύλα, με πελέκια, με νύχια και με δόντια, με φωτιά και τσεκούρια αγωνίστηκαν και κέρδισαν. Η βία τους ήταν ηρωική, απελπισμένη, βάναυση. Ήτανε πάλη με τον θάνατο, αγώνας για την αθανασία. Δεν πιάνανε αιχμαλώτους και ξέρανε τι τους παριμένει αν πιανόντουσαν αιχμάλωτοι. Δεν έχουμε ανάγκη απο καλοπροαίρετες ερμηνείες. Ναι ο ποιητής γράφει "βία" γιατί με την βία αποκτήθηκε η πολυπόθητη λευτεριά.

Η βία είναι η μαμή της ιστορίας, οπως παραφράζει τον Μάρξ ο Βέλτσος. Η βία σαν μέσον πάλης μιάς τάξης ενάντια μιάς άλλης. Σήμερα οι "επαναστάτες" της κουκούλας δηλοί θιασώτες της βίας με επικεφαλής τον Αλαβάνο έχουν κάνει ταξικό χαρακίρι. Μπορεί να υπάρχουν και εργάτες ή μεροκαματιάρηδες στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αυτοί είναι η εμπροσθοφυλακή της τάξης τους ενώ ο Αλαβάνος και η συμμορία του είναι η ομάδα αυτοκτονίας της δικιάς τους. Σε αντίθεση με το προλεταριάτο του Ψυχικού και της Εκάλης υπάρχουν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και γνήσιοι αγωνιστές του λαού, αγωνιστές Ελληνες, αυτοί είναι οι πρώτοι που θα φύγουν. Αργά η γρήγορα θα καταλάβουν από ένστικτο ότι υπάρχει κάτι αφύσικο σ' αυτούς που στο μέλλον θα πάρουν το δρόμο για τα Πανεπιστήμια της Εσπερίας, μετά μια βουτιά στην πισίνα της βίλας τους, το παίζουν επαναστάτες προλετάριοι σε βάρος των δικών τους σχολείων καταστρέφοντας και καίγοντας το μέλλον και τις ελπίδες τους.

Για τον Αλαβάνο και το ΣΥΡΙΖΑ η βία που επικαλείται είναι ένα διέξοδο στην μονότονη, άδεια ζωή, στην ανυπαρξία πολιτικού λόγου. Θαυμάζει και λατρεύει την βία των επαναστατών γιατί η δράσης τους είχε βάσεις υγιεινές και λογικές ενώ αυτός ζητάει να καταστρέψει μία κοινωνία που δεν του δίνει σημασία παρά μόνο σαν άρνηση.

Το ανθρωπάκι της βιας

Ο σύντροφος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μικρόψυχο ανθρωπάκι ξεχαληνωμένο στην ασυνειδησία, ένας αισχρός υποκριτής. Εθισμένος,στα όρια της εξάρτησης, στη δημαγωγίας της ατάκας δεν του έφθανε η "κινηματική βία" του Βέλτσου ή τα "συγκεκριμένα ποσά βίας" του συνασπισμένου εκπροσώπου του "λούμπεν του φραπέ" κατάντησε να επιστρατεύσει και τον Διονύσιο Σολωμό για να νομιμοποιήσει την βία της αριστεράς λαίλαπας που βασανίζει την χώρα. Ο σύντροφος του ΣΥΡΙΖΑ αδύναμος να ολοκληρωθεί σαν άτομο με ιδιοσυγκρασία αρρωστημένη, ίσως από κάποια βαριά κληρονομικότητα, έχει παρατηθεί παθητικά στην μοίρα του και στις ορέξεις της με ένα τρόπο στρυφνό και πολύπλοκο και λογική επιτηδευμένου πιθήκου. Μη μπορώντας να κουβαλήσει ολόκληρη την ύπαρξή του μισεί τον εαυτό του και την κοινωνία έχοντας στήσει μάχη μαζί της. Έχει μεταλλάξει την ύπαρξη του σε ένα τεράστιο τίποτα. Γι αυτόν δεν έχουν πλέον νόημα η άμιλλα της πολιτικής, ο διάλογος. Δεμένος χειροπόδαρα πάνω στις έμμονες ιδέες του τρέχει βογκά, και πασχίζει. Στο λίγο μυαλό του έχει εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζει πλέον μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάει μέσα της με την κουκούλα περασμένη στο άδειο του κεφάλι, ένας δειλός φανατικός της βίας. Τραγική ύπαρξη, αμετακίνητα παγιδευμένη, με το χρόνο να του ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο του σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτιά του το μέγα, απέραντο και ανίκητο μηδέν. Ζει μέσα σε ένα σκληρό όνειρο.

Ο άνθρωπος αυτός είναι η εικόνα της αριστεράς που παρήκμασε, γέρασε, αρτηριοσληρώθηκε και πριν καλά-καλά ωριμάσει, μολυσμένη απο μία τεχνική σκέψη, πέθανε. Μεθυσμένη από την παντοδυναμία της, κυλίστηκε με ηδονή μέσα στις "διακριτικές χαρές της μπουρζουαζίας". Ναρκωμένη από τις εύκολες και ενορχηστρωμένες "επιτυχίες" της, αυτοθαυμαζόμενη απο κοσμικά σαλόνια και από επιτηδευμένα φερέφωνα, στο τιμόνι της BMW της περιορίστηκε τελικά στο μηρύκασμα και μονότονη επανάληψη ενός μονοδρομικού μαρξιστικού τυφλοσούρτη, συνεχώς διαψευδόμενο από τα γεγονότα και την πραγματικότητα. Είχε σπασμούς μέσα σε μία φαντασίωση εξουσίας. Τυλίχθηκε στον μύθο της "πάλης των τάξεων", στα αντιδραστικά της όνειρα, στις μεταφυσικές αναφορές της, την θεμελιώδη παρελθοντολογία.

Όποια πέτρα και να σηκώσεις θα βρεις διαλεκτικούς σαν αυτόν που προπαγανδίζουν την προλεταριακή απλότητα, τις σερνικές γεροντοκόρες που ποτέ δεν τους έχει προταθεί η εξουσία. Και όλοι τους θέλουν να ρίξουν το δέντρο γιατί δεν φθάνουν τους καρπούς του. Μέσα στο διανοητικό παραλογισμό τους, τον πλινθοκεραμισμό των γνώσεων τους, και την ανυπαρξία οποιασδήποτε συγκράτησης ή μετρήματος κυριαρχούμενοι από συμπλεγματικά ιδεολογήματα αγωνίζονται σπασμωδικά να επιβάλλουν την χοντροκομμένη τους άποψη.

Η βία που με κυκλοθυμική μανία διακηρύσσει ο άνθρωπος αυτός έχει μία δυναμική όσον αφορά τον στόχο της. Οι επαναστάτες του 1821 με βία μετρούσαν τη γή, γιατί για κείνους η βία, και η φωτιά ήταν το λογικό μέσο για να πετύχουν το στόχο τους, την απελευθέρωση της Ελλάδας. Για τον άνθρωπο αυτόν και το παρακράτος του ΣΥΡΙΖΑ η βία είναι μία διέξοδος στην υστερία τους. Ισχύει απόλυτα για αυτόν τον κοινωνικό ντελβέ η ρήση του Σαλβόρ Χάρντιν από το "οι Δήμαρχοι" Η Γαλαξιακή Αυτοκρατορία του Ισαάκ Ασίμωφ: "Η βία είναι το τελευταίο καταφήγιο των ανικάνων".

Μας ενοχλούν αφάνταστα οι τύποι σαν αυτόν και την συμμορία του. Το ένστικτο μας λέει ότι υπάρχει κάτι αφύσικο και παράξενο στην επιθυμία τους να το παίζουν φτωχοί όταν όλοι αγωνίζονται να ξεφύγουν από την φτώχεια . Μήπως έχουμε άδικο; Μέχρι τώρα οι τραμπούκοι του σημερινού Gladio, με τις πλάτες γερά καλυμμένες, στο όνομα του λαού, καταστρέφουν την περιουσία του ,τα Πανεπιστήμιά του, τα σχολεία του, τα μαγαζιά του, τα αυτοκίνητα του. Κανένας δεν τολμάει να πάει κατά τα χρυσά γκέτο της πλουτοκρατίας σε αυτούς που πράγματι ρουφούν το αίμα της Ελλάδας και διαλεκτικά μετατρέπουν τον ιδρώτα και το βιός τής χώρας σε βίλες και κότερα και να τους μετρήσει με την βία. Σιγά μην πάνε κατά Πολιτεία η Πανόραμα. Χαζοί είναι να κάψουν την BMW του μπαμπά ή το Cayenne της μαμάς. Σιγά μη χαλάσουν την Σχολή Μωραΐτη και το Λύκειο Μακρή. Ζουν μέσα σε ένα σκληρό όνειρο με το δεκαπέντε ή είκοσι τις εκατό του εαυτού τους. Πρέπει να μεγάλωσαν στην τύχη, μέσα στις ερημιές και στη σιωπή, σαν άθλια αγρίμια που τα ξαμολήσανε, ο λαμόγιας μπαμπά και η μποβαρίζουσα μαμά, μέσα στο μπουρδέλο της κοινωνίας να αρπάξουν και αυτά το κομμάτι τους, αναλώσιμα προκατασκευασμένα ζωάκια απαραίτητα για να λιπάνουν την αιώνια κρεατομηχανή του κόσμου. Η απαραίτητη κοπριά, ο ανθρακίτης που πυρώνει το καυστήρα και κινεί εσαεί τις μηχανές που περιπλέκουν την κατάσταση και φτιάχνουν την πραγματικότητα και τον ρυθμό της, η πιο φτηνή καύσιμος ύλη του κόσμου. Δεν χρειάστηκαν σκοτεινά ορυχεία και γεωτρήσεις στα έγκατα της γης για να ρθει στο φως. Στην Φιλοθέη, την Πολιτεία και το Ψυχικό αυτό το είδος περισσεύει.

Αλλά, όπως σε όλα, υπάρχει και η αρνητική πλευρά γι΄αυτήν την ίδια την αριστερά. Ο εθισμός στην παντοδυναμία της τυφλής βίας, την κατέστησε ευάλωτη από τους "άγρυπνους" σκεπτόμενους της "δεξιάς", όχι του παλαιούς αρτηριοσκληρωμένους που ζητάνε συγγνώμη πριν καλά-καλά ανοίξουν το στόμα τους, αλλά τους νέους για τους οποίους οι έννοιες δεν έχουν χάσει τις λέξεις τους, ούτε οι λέξεις τις έννοιές τους.

Μπροστά σ΄ αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια του ξεκουρδισμένου ανερμάτιστου συντρόφου και της συμμορίας του ΣΥΡΙΖΑ, οπαδών ενός δόγματος στο όνομα του οποίου έχει παραδοθεί στην λεηλασία και την καταστροφή η πατρίδα μας και που παρ΄όλα αυτά εμφανίζονται , με το χέρι στην καρδιά και το γαρύφαλλο στο πέτο, σαν υπερασπιστές της ελευθερίας και της δημοκρατίας, οι νέοι της Ελλάδας ας απαντήσουν με ένα τεράστιο γέλιο και ας συνεχίσουν την αγωνιστική τους πορεία. Το σήμερα, το αύριο, το μέλλον είναι εδώ σ΄αυτήν την ξέρα που κατοικούμε. Δεν μας περιμένουν τα LSE, Harvard, Yale, Imperial που οι θιασώτες της βίας στέλνουν τα παιδιά τους. Το μέλλον είναι εδώ και μας ανήκει.

Άρης Αλεξάνδρου, Το μαχαίρι

Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κ' οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

Κύριε Καρκαγίαννη... Αυτή είναι η Αριστερά...

Η Ελλάδα επί 35 χρόνια ζει την βαρβαρότητα της "επαναστατικής" μεταπολίτευσης. Η αριστερά γεμάτη βαθύτατη, υπεροπτική και κυνική περιφρόνηση προς τους Ελληνες και το μέλλον τους, με τρόπο αγύρτικο, δημαγωγικό και παραπλανητικό επιβάλει την θέληση της με την απροκάλυπτη βία. Ο Καρκαγίαννης από την Καθημερινή, πως κατάντησε η εφημερίδα του Βλάχου, με πολύ λογισμό και άφθονη οίηση αγωνίζεται σας άλλος Τέτζελ να μας πουλήσει το πολιτικό της συγχωροχάρτι. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο καλός αυτός άνθρωπος θέλει να μας πείσει ότι η βαρβαρότητα που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι έκφραση της αριστεράς αλλά "φέρει το βασικό χαρακτηριστικό του φασισμού: την επιβολή της θέλησης με την απροκάλυπτη βία" ( Καθημερινή 6/12/07). Επειδή η λέξη φασισμός ενοχλεί έντονα την "δημοκρατική" μας συνείδηση την επικαλείται με μόνο σκοπό την δημιουργία εντυπώσεων και την ικανοποίηση υποκειμενικών ιδεολογικών ανασφαλειών. Όλα στην προτεραιότητα των εντυπώσεων, στην αμνησία των γεγονότων, στον συμβιβασμό με την αοριστολογία, ώστε να μη θίξουμε τα αριστερά θέσφατα. Μιλάει για το πρόβλημα (ώστε να κερδίζει τις εντυπώσεις των τυραγνισμένων πολιτών της Ελλάδας) και επιδιώκει την άφεση αμαρτιών της φράξιας του ξεθάφοντας νεκρές ιδεολογίες.

Ο κύριος Καρκαγιάννης σαν γνήσιος αβανταδόρος της αριστερής λεηλασίας και τρομοκρατίας, έντρομος μπροστά στην πιθανότητα οι ελληνες και οι ελληνιδες να καταλαβουν, επι τέλους, τι είναι αριστερά, προσπαθεί να την σώσει από την απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας, κοινωνίας που διαπερνάται από φόβο, ανησυχία, ανασφάλεια για το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της.

Σέρνεται αγκυλωμένος με ιδεολογικά στερεότυπα του παρελθόντος, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι η λέξη "φασισμός" δεν είναι παρά η ιδεολογική γλίτσα που έχει κατακαθίσει στα αρρωστημένα μυαλά των παπατζήδων της αριστεράς που καλουπωμένοι μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις αδυνατούν να αρθρώσουν δημιουργικό λόγο. Πρόκειται για φαινόμενο ανθρώπινης αναπηρίας που κυριολεκτικά μας φοβίζει. Καλή η προσπάθεια αλλά θα παραμείνει προσπάθεια. Προσπαθεί να παραποιήσει ή και να αντιστρέψει την εικόνα αισθητών δεδομένων, ψηλαφητών πραγματικοτήτων.
" Όμως η πτώση είναι βεβαία".


Κύριε Καρκαγιάννη! Αυτή είναι η αριστερά. Δεν είναι "το σύγχρονο προσωπείο του φασισμού"(Καθημερινή 1/4/09). Είναι η πραγματική αριστερά του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και δεν συμμαζευεται. Η αριστερά που πέταξε το προσωπείο και εμφάνισε το πραγματικό της πρόσωπο, αποδεικνύοντας πόσο μισάνθρωπη, μισαλλόδοξη και μισελληνική είναι και θα είναι πάντα. Από τα πειθήνια 45άρια της "17 Νοέμβρη", το μαρξιστικό καθηγηταριό με την κούφια ρητορεία που προσπαθεί να βρεί μία αρρενωπή συντροφικότητα μέσα από την "κινηματική βία" του Βέλτσου, μέχρι τις αριστερές συμμορίες των παρακρατικών που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια και τα έχουν μετατρέψει σε άντρα ανομίας μοιράζοντας "συγκεκριμένα ποσά βίας" σε όποιον τολμήσει να φέρει εμπόδιο στην ποικίλη και σκοτεινή συναλλαγή φοιτητικών παρατάξεων και κομμάτων με την διοίκηση των πανεπιστημίων και τους "φωταδίστικους" μηδενιστές. Είναι όλη αυτή η καμαρίλα που συμπεριφέρεται σαν να είναι όχι μόνο το κράτος, αλλά ολόκληρη η ελληνική κοινωνία δική της.

Αυτή είναι η σημερινή αριστερά, η αριστερά των βανδάλων, των κουκουλοφόρων, των καλάσνικοφ. Οι άνθρωποι της καίνε βιβλιοπωλεία, χτυπούν καθηγητές μέσα στις αίθουσες των Πανεπιστημίων,κάψανε την Ελλάδα τον Δεκέμβρη 2008, καταστρέφουν τα πανεπιστήμια, την χώρα και από τις εφημερίδες και τα ΜΜΣ(κοταδισμού) λοιδορούν και βρίζουν όποιον τολμήσει να εκφράσει αντίθετη άποψη.

Κύριε Καρκαγιάννη η βία των δολοφόνων και των κουκουλοφόρων δεν "είναι μία μορφή φασισμού που ασκείται από μειοψηφίες και με την βία επιβάλλει τον καταναγκασμό και την ιδεολογική τρομοκρατία" (Καθημερινή 1/4/09) . Αυτή είναι η σημερινή αριστερά. Αυτή η αριστερά έχει γίνει σήμερα ο γελειωδέστερος και γλειοδέστερος φορέας, το παρασιτικό περιτύλιγμα του πλέον βάναυσου ολοκληρωτισμού. Από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης με την βία επέβαλε την στυγνή της δικτατορία. Οι κόκκινες ορδές των μουσάτων με τα αμπέχονα και το κουλτουριαρικο ύφος με την στρατωνισμένη σκέψη και την μονοτροπία του ιστορικού υλισμού περασμένων εποχών επέβαλλαν μια στυγνή δικτατορία φρίκης σε ολόκληρη της χώρα τρομοκρατώντας και προπηλακίζοντας όποιον θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση στον πλινθοκεραμισμό των σκέψεων τους. Το Πανεπιστημιακό άσυλο από άσυλο ιδεών η αριστερά το μετέτρεψε σε άσυλο κάθε είδους εγκληματικής πράξης. Η τρομοκρατία της αριστεράς λυμαίνεται τα πανεπιστήμια έχοντας τα μετατρέψει σε Γκούλαγκ των προσδοκιών και των ελπίδων των νέων. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι παρά το άλλοθι των μκρονοικών μειοψηφιών που επιβάλουν την κατάλληλη προώθηση των πλέον παρακμιακών στρεβλώσεων ξεπερασμένων δοξασιών. Η αριστερά στο σύνολό της με πρωτογονικό ντελίριο έχει μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε γκούλαγκ απελπισίας. Η μαφία των τραμπούκων με την ανοχή των ασήμαντων και των τενεκέδων της πανεπιστημιακής κοινότητας που διαχειρίζεται φιλοσοφώντας και μπουκώνει τα απύλωτα στόματα της με το βιός των Ελλήνων έχει κάνει τα πανεπιστήμια "αυλές των θαυμάτων".

Φυλακισμένα μνήματα

Πριν από δέκα χρόνια ο αείμνηστος αγωνιστής Μάριος Πλωρίτης

Φυλακισμένα μνήματα

ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, θα τη θυμηθούν όλοι, βέβαια, και θα την τιμήσουν, τη μεθαυριανή μέρα. Αλλά στην Ελλάδα, πόσοι; Κι όμως, εκείνη την 1η Απριλίου 1955 άρχισε ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα... Σαράντα τρία, κιόλας, χρόνια από τότε ­ και οι πόνοι και τα αίματα των Κυπρίων, όχι την ένωση δεν έφεραν, αλλά τον τραγικό χωρισμό του νησιού...

ΕΚΕΙΝΟΣ ο μικρός κλειστός περίβολος με τους ψηλούς πέτρινους τοίχους, στο εσωτερικό των Κεντρικών (άλλοτε, αγγλικών) Φυλακών της Λευκωσίας, κλείνει τα σώματα δεκατριών θυσιασμένων παλικαριών ­ σύμβολο, όχι μόνο για την εξεγερμένη κατά της βρετανικής κατοχής Κύπρο, μα και για κάθε λαό, κάθε άνθρωπο, που μάχεται για την ανεξαρτησία του, για την ανθρώπινη υπόστασή του.

Το λιόχαρο προχτεσινό πρωινό έκανε να στραφταλίζουν τα μάταια συρματοπλέγματα και σπασμένα γυαλιά, που είχαν φυτέψει στην κορφή των τοίχων οι άγγλοι δ

εσμοφύλακες του νησιού. Μ' αληθινά σελάγιζαν οι λουλουδόπνιχτοι τάφοι κα

ι οι κάτασπροι σταυροί και οι μικρές φωτογραφίες των παιδιών που απαγχονίστηκαν ή σκοτώθηκαν απ' τους σμπίρους της αυτοκρατορίας, στην τετραετία 1955-1959 του απελευθερωτικού αγώνα.

Ζοφερός, αντίθετα, είναι ο δρόμος ως εκεί: η μακριά σειρά από κελιά των φυλακισμένων... ύστερα, τα κελιά των μελλοθάνατων... τέλος, το δωμάτιο με τις αγχόνες, να κρέμονται πάνω απ' την καταπακτή, που άνοιγε για να κρεμαστούν τα σώματα των καταδίκων. Ολη η «δόξα» μιας κοσμοκράτειρας (και κάθε τυραννίας), που πιστεύει πως θα «διαιωνισθεί», καταπνίγοντας τη φωνή των «απείθαρχων» αιχμαλώτων της.

Εκεί, μέσα στα λουλούδια και τη σιωπή, κείτονται ο Μιχάλης

Καραολής και ο Αντρέας Δημητρίου (οι πρώτοι που απαγχονίστηκαν, στις 10.5.1956), ο Ιάκωβος Πατάτσος, ο Αντρέας Ζάκος κι ο Χαρίλαος Μιχαήλ (στις 9.8

.1956), ο Μιχαήλ Κουτσόφτας, ο Στέλιος Μαυρομάτης κι ο Αντρέας Παναγίδης (στις 21.9.1956), κι ο νεότερος απ' όλους, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης (στις 14.3.1957). Κι ακόμα, ο Μάρκος Δράκος, που σκοτώθηκε σε ενέδρα (18.1.1957), ο Γρηγόρης Αυξεντίου, που έγινε ολοκαύτωμα στο κρησφύγετό του, ύστερα από πολύωρη μάχη με τους Αγγλους (3.3.1957), ο Στυλιανός Λένας, που πέθανε απ' τα τραύματά του σε μάχη (28.3.1957) και ο Κυριάκος Μάτσης, που σκοτώθηκε κι αυτός στο κρησφύγετό του (19.11.1958).

Οι θυσιασμένοι ήταν 13, αλλά τα μνήματα είναι εννιά: οχτώ απ' αυτούς, τους έθαψαν μαζί οι Αγγλοι (ανά δύο σε κάθε τάφο) για να οικονομήσουν χώρο... ­ με την ελπιδοφόρα προοπτική πως θα είχαν κι άλλην ανθρώπινη λεία, που δεν θα χωρούσε στο μικρό «αλώνι»...

Λεβέντικη στάθηκε, ακόμα και μετά το τέλος, η στάση των «κονκισταδόρων»: έθαβαν τους νεκρούς αμέσως μετά τον απαγχονισμό ή το θάνατό τους, στον περίβολο, απαγορεύοντας στους δικούς τους να παρευρεθούν, έστω κι από μακριά, στο ξόδι. Ακόμα κι ο παπάς έψελνε τη νεκρώσιμη ακολουθία έξω απ' την κλειστή είσοδο του κοιμητηρίου... Μα πώς να κάνουν αλλιώς; Ηταν σίγουροι πως, αν έδιναν τις σορούς στους συγγενείς, η κηδεία των ηρωομαρτύρων θα γινόταν ένας ακόμα μέγας αγερμός οργής και «φιλελεύθερης λαλιάς»...

ΤΟΝ καιρό που άρχισε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ζούσε ακόμα και δρούσε ένας περίπυστος άγγλος πολιτικός, που είχε κάποτε υμνήσει τους ενωτικούς πόθους των Κυπρίων και θα μπορούσε να ήταν ο ευφραδέστερος συνήγορος των υπόδικων αγωνιστών: ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Βέβαια, τη συνηγορία του την είχε διαλαλήσει μισόν αιώνα πριν: όταν, το 1907, υφυπουργός των Αποικιών, είχε επισκεφθεί το νησί:

«Είναι φυσικό ­ είπε ­ ο λαός της Κύπρου, ελληνικής καταγωγής, να θεωρεί την ενσωμάτωσή του με τη μητέρα πατρίδα ως ένα ιδανικό που αξίζει να το επιδιώξει σοβαρά, επίμονα και ενεργητικά... Τα αισθήματα αυτά είναι ένα δείγμα του πατριωτισμού, που, τόσο υπέροχα, χαρακτηρίζει το ελληνικό έθνος»...

Αλλά και πολύ αργότερα, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, περνώντας το 1943 απ' την Κύπρο, δεν παρέλειψε να «συγκινηθεί» για τη συμμετοχή των Κυπρίων στον συμμαχικό αγώνα κατά των άλλων δορυκτητόρων, των νατσιστών:

«Οταν τελειώσει ο πόλεμος, το όνομα της Κύπρου θα περιληφθεί ανάμεσα σ' εκείνα που στάθηκαν άξια, όχι μόνο για τη δική μας, αλλά και για τις μελλούμενες

γενιές»...

Φυσικά, αυτά τα «άξια» και «υπέροχα» όχι μόνο ξεχάστηκαν μετά, αλλά και θεωρήθηκαν έγκλημα εσχάτης προδοσίας απέναντι στη βρετανική κυριαρχία. Κι επιπλέον, το Λονδίνο, εφαρμόζοντας την πάγια πολιτική τού «διαίρει και βασίλευε», φρόντισε να υποκινήσει τους Τουρκοκύπριους κατά των Ελληνοκυπρίων, να χαϊδολογήσει τους πρώτους και να εκφοβίζει τους δεύτερους με την απειλή να «μοιραστεί το νησί ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία». Εριξε, έτσι, τον σπόρο της ελληνοτουρκικής αντιπαλότητας, τον πότισε και τον έθρεψε ­ ώσπου έγινε ο ανθρωποβόρος μανδραγόρας ανάμεσα στις δύο κοινότητες... για να φουντώσει θριαμβικά με την εισβολή του 1974...

Την αποτρόπαιη κι επαίσχυντη «πράσινη γραμμή», που σκίζει τη μεγαλόνησο στα δύο ­ το οδυνηρότερο τραύμα για τους Κυπρίους, που πολλοί τους έγιναν πρόσφυγες στον τόπο τους ­ την πρωτοχάραξε η φαρισαϊκή και διχαστική πολιτική της «πανούργου Αλβιώνος». Αυτής, που ο λόρδος Curzon ­ αντιβασιλιάς των Ινδιών και υπουργός Εξωτερικών, το 1919-1924 ­ την είχε δοξολογήσει έτσι: «Η Μεγάλη Βρετανία είναι, μετά τη Θεία Πρόνοια, η μεγαλύτερη δύναμη του καλού, που μπορεί να υπάρξει στον κόσμο»...

Πόσο ευεργετική Πρόνοια στάθηκε η κραταιή αυτοκρατορία, το δοκίμασαν πάμπολλοι λαοί στα πέρατα του κόσμου. Και την ευποιία της την σκιαγράφησε ένας άλλος Αγγλος, ο ονομαστός συγγραφέας Η. G. Wells, σχολιάζοντας τη βρετανική στάση κατά τη συνθήκη των Βερσαλλιών, του 1920:

«Η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν ένα από τα κυριότερα εμπόδια για την πραγματοποίηση μιας οργανωμένης παγκόσμιας ειρήνης. Οντας ήδη μια κοινωνία εθνών, ένας σχηματισμός από κράτη που είχε υποδουλώσει, κι από χώρες που τις εκμεταλλευόταν, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να υπάρξει έλεγχος των εξοπλισμών της».

Και στην Παγκόσμια Ιστορία του (1928), μιλάει για «εκπρωσισμό (στρατικοποίηση) της νοοτροπίας των άγγλων ηγετών, από τη βικτωριανή εποχή», και οικτίρει τον «εθνικιστικό ιμπεριαλισμό» τους, που «αποτελεί ένα κράμα Μακιαβέλι και Αττίλα».

Τι προφητική η αναφορά στον Ούννο κατακτητή που, για την κτηνωδία του, είχε επονομασθεί «μάστιγα του Θεού» ­ και που θα ξαναδοξαζόταν απ' τους άξιους επιγόνους του, δίνοντας το πολυτιμημένο όνομά του στη «μάστιγα» της εισβολής του 1974!

ΟΤΑΝ αποτινάχθηκε η βρετανική κυριαρχία, οι Κύπριοι διαμόρφωσαν το θυσιαστήριο των φυλακών της Λευκωσίας και τ' ονόμασαν «Φυλακισμένα Μνήματα» ­ προσκύνημα στους ηρωομάρτυρες από δικούς και ξένους.

Ο νεότερος από εκείνους, ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης είχε γράψει, λίγον καιρό πριν απ' τον απαγχονισμό του, εκφράζοντας κι όλους τους συμμαχητές του:

«Θα πάρω μιαν ανηφοριά,

θα πάρω μονοπάτια,

να βρω τα σκαλοπάτια,

που πάν' στη λευτεριά».

Πλήθος κατακτητές πέρασαν πάνω απ' τη «γλυκείαν χώραν Κύπρον», μέσα στους αιώνες ­ Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Ρωμαίοι, Αραβες, Φράγκοι, Ενετοί, Τούρκοι, Αγγλοι. Πέρασαν κι έφυγαν, αφήνοντας ερείπια και όλεθρο. Αλλά ποια «μονοπάτια», ποια «σκαλοπάτια» θα βρεθούν για να απολακτισθεί η τωρινή «μάστιγα»;

Το ΒΗΜΑ, 29/03/1998 , Σελ.: B02
Κωδικός άρθρου: B12474B022
ID: 74579

Πηγή: Το Βήμα