Νικος Δήμου: Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής

Θέλω μια Ελλάδα με Έλληνες αλλά χωρίς "ελληνάρες" γιατί μας βλάπτουν ανεπανόρθωτα.
Θέλω μία Ελλάδα χωρίς αντί-δυτικούς, αντί-Αμερικανούς, αντί-οτιδήποτε γιατί είναι μόνο αντί.
Μία Ελλάδα με αυτοπεποίθηση που γενναιόδωρα θα άφηνε το όνομα Μακεδονία στους γείτονες χωρίς να παθαίνει υστερία.

Ευχαριστώ. Νίκος Δήμου

Πηγή: Greek Alert

Αυτά τα μεστά και περιεκτικά δήλωσε ο Δήμου. Το επίπεδο του λόγου του είναι αφόρητα χαμηλό, ένα συνονθύλευμα ξερολησμού και ασυναρτησίας. Λόγια ενός ξεπεσμένου σαλτιμπάγκου που για να διασκεδάσει αποφάσισε να κατέβει από το δέντρο και να παίξει τον διαφορετικός. Τα λόγια του τα διακρίνει μία έκπτωση του ιστορικού λόγου σε ιδεολόγημα, μία υποβάθμισή του έντεχνη, άσκηση φτηνής και κακοντιαγραμμένης μικροπολιτικής παράλληλα με την αδίστακτη υιοθέτηση του κανόνα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τον διακρίνει ένα μικροπολιτκάντικος επαγγελματισμός, εξουσιαστική φίμωση, μικρονοϊκή αμβλυωπία, πολιτική παιδαριωδία. Εκφράζεται απαξιωτικά για το δικαίωμα των ελλήνων να έχουν γνώμη. Προσπαθεί να επιβάλλει τις νεοταξίτικες απόψεις του και συκοφαντεί όσους διαφωνούν μαζί του, ενώ συμμαχεί με τα πλέον σκοτεινά στοιχεία της δημόσιας ζωής, νταραβερίζεται με τα φερέφωνα της Νέας Τάξης και πολύ εύκολα υπερασπίζεται καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Ο Δήμου είναι επικίνδυνος για όλους.

Ακούς εκεί, να νομίζει ο Δήμου ότι μπορεί, αποκαλώντας τους Έλληνες πατριώτες ελληνάρες, να φέρει τη ζωή της Ελλάδας στα μέτρα του. Εδώ απέτυχαν κατακτητές ο ένας μετά τον άλλον να σκηνοθετήσουν την ζωή και την μοίρα του έθνους και θα το κατορθώσει ο Νίκος Δήμου, με το μουσάκι του, τα καθωσπρεπίστικα γυαλάκια του. Χρειάστηκε να περάσει χρόνος για να προσέξω τα μακαρονίστικα κείμενα του για να ψυλλιαστώ, για να με ζώσουν τα φίδια. Έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι κάτοχος της απόλυτης σοφίας. Ο μολιερικός του αρχοντοχωριατισμός τον έχει πείσει και νομίζει ότι πράττει το απόλυτα σωστό. Καμία υποψία δεν περνάει από το φτωχό του το μυαλό, ότι δεν είναι παρά ένα μικρό καρφάκι στα χέρια αυτών που θέλουν να σταυρώσουν την Ελλάδα.

Ο Δήμου δεν είναι κανένα σπάνιο είδος. Στους διαδρόμους των παράκεντρων της εξουσίας κάτι τύποι σαν και αυτόν περισσεύουν. Έχει την εντύπωση ότι μπορεί να μπει στον κόσμο της εξουσίας. Έχει την εντύπωση ότι για χάρη του δηλητηρίου που ξερνάει κατά των Ελλήνων θα ανοίξουν οι πόρτες και θα εισέλθει στους ναούς του κόσμου τροπαιοφόρος και νικητής. Φρούδες ελπίδες πανικοβλημένου ζώου που βλέπει την φωτιά της ανυπαρξίας να τον περικυκλώνει και προσπαθεί να βρει διέξοδο. Πρέπει να είναι πολύ μεγάλος ο τρόμος που έχει σμιλέψει στην ψυχή του ένα τόσο κακότεχνο μνημείο εγωισμού. Απολύτως παγιδευμένο ανθρωπάκι στήνει δόκανα στον ίδιο τον εαυτό του, κατακομματιασμένη θλιβερή ύπαρξη. Κάθε είδος σεβασμού προς τους άλλους, κάθε αξιοπρέπεια την έχει ξεριζώσει από μέσα του σαν βρόμικο άντερο και το έχει κάνει θηλιά στο λαιμό του. Δεν είναι παρά ένας δούλος βουτηγμένος μέσα στην σκληρότητα της έπαρσης και του ναρκισσισμού του. Ανίκανος για δημιουργικό λόγο τραβάει ο ίδιος το σκοινί, γυρίζει γύρω γύρω τυφλωμένος από τον πόνο και έχει την εντύπωση ότι αυτό το τυφλό σημειωτόν είναι τρόπος ζωής, και δημιουργίας. Κουραστικός και κενός στα όρια της εκπόρνευσης, πανικόβλητος , οδηγημένος μονάχα από τον εκτραχηλισμό της πολιτικής και τους εμπρηστικούς λόγους των πουλημένων νεροκουβαλητών του αμερικανισμού και της Νέας Τάξης περιμένει μόνο το εύγε των πλανητικών νταβατζήδων.

Ο λόγος του Δήμου δεν είναι παρά ο απόηχος μιας αβουλίας. Ανίκανος να υψώσει νέο λόγο μηρυκάζει τα συνθήματα των καιρών, έχοντας καταπιεί τα δολώματα σαν χάνος. Με τον φόβο να του ροκανίζει τα ποδάρια και την οδύνη φωλιασμένη βαθιά στην ψυχή του αγωνίζεται, φωνάζει: "νάμαι και εγώ εδώ!".

Και να βρισκότανε ένας θεατρικός συγγραφέας να ανακαλύψει και να περιγράψει τον φόβο και την οδύνη του Δήμου, οι θεατές ύστερα από τα πρώτα δέκα λεπτά θα σηκώνονταν και θα φεύγανε, δεν θα αντέχανε τόσο πηχτή μονοτονία και τέτοια άπνοια πάνω στη σκηνή. Όχι, το θέατρο δε θα μπορούσε να αποδώσει την φρικτή του κατάσταση. Η ζωγραφική Ναι. Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής του Ελ Γκρέκο τον αποδίδει απόλυτα. Η ίδια έκφραση, το ίδιο ύφος, η ίδια αλαζονεία. Υπάρξεις αιωρούμενες μεταξύ φόβου και οδύνης και πίσω οι φωτιές του auto da fe που καίει τους αιρετικούς τότε και ,πολύ θα το θελε, τους "ελληνάρες" σήμερα.