Μιχάλης Σπανουδάκης

Συλλυπητήρια στην οικογένεια του νεκρού αστυνομικού Μιχάλη Σπανουδάκη. Έπεσε νεκρός απο τις σφαίρες ληστών που "απαλλοτρίωναν" υποκατάστημα τραπέζης. Οι ληστές πάτησαν την σκανδάλη του όπλου. Το όπλο το είχαν γεμίσει και οπλίσει η ανικανότητα, η διανοητική αναπηρία και οι φοβίες της ελληνικής άρχουσας τάξης, της κυβέρνησης χρεοκοπημένων στραγαλατζήδων, ανθρώπων που βουλιάζουν και είναι σαν ένα γκιουβέτσι που κλείσανε μέσα στο φούρνο. Με επιπόλαιες εκφράσεις θυμώνουν τα χάνουν και αντί να ξυπνήσουν πέφτουν και πάλι σε νάρκη. Έχουν κλειστεί μέσα σε στεγανά διαμερίσματα όπως τα καράβια την ώρα του ναυαγίου. Η δολοφονία του αστυφύλακα δείχνει την τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, τον εξευτελισμό και θεομπεχτισμό του πολιτικού μας κόσμου. Όλο αυτό το συνονθύλευμα που μας κυβερνά, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ ΜΚΟ και πάει λέγοντας θυμίζει μία θλιβερή συλλογή από δοχεία νυχτός για να ρίχνουν μέσα τις ευθύνες τους.

Διάβασα σε διάφορα μπλογκς αποστροφές του τύπου: τι θα πουν τώρα οι αριστεροί ρέκτες που ξεφωνίζουν σαν υστερικές πουτάνες για την βία των "μπάτσων". Εμείς οι Ελληνες πατριώτες δεν τους θέλουμε να πούνε τίποτα. Ότι και να πει το κόμμα των ληστών και των κουκουλοφόρων θα προσβάλει την μνήμη του ήρωα που έπεσε γιατί έτσι επέβαλε το καθήκον του. Ότι και να γράψει ο Μπουκάλας και όλη η συνομοταξία του θα είναι ύβρις. Δεν θέλουμε κανέναν από δαύτους να αρθρώσει κουβέντα ούτε να γράψει λέξη. Ο Μιχάλης Σπανουδάκης είναι δικός μας ήρωας. Εμείς θα τον κλάψουμε. Εμείς θα γράψουμε. Ηταν παιδί από τα σπλάχνα του λαού και όχι "λαϊκός" του Ψυχικού και της Φιλοθέης που το πρωί τον μαζεύει το λεωφορείο του ιδιωτικού, όπως η σκουπιδιάρα τα σκουπίδια, για να τον πάει στου Μωραΐτη ή σε οποιοδήποτε σχολείο διαλέξει ο λαμόγιας μπαμπάς και η μποβαρίζουσα μαμά του και μετά να κατεβεί στα Εξάρχεια για να το παίξει προλετάριος.

Στην μητέρα του νεογέννητου παιδιού του ήρωα που δεν πρόλαβε να το χαρεί, γιατί έτσι θέλησε μία φωνακλάδικη αριστερά και μία ανύπαρκτη και φοβική ΝΔ, μαζί με τα θερμά συλλυπητήρια από όλους εμάς που πονάμε τον τόπο μας, λατρεύουμε τις πέτρες και τα λιβάδια του, μας μιλάνε τα βουνά και τα καταράχια, μας αγριεύει η αρμύρα της θάλασσας , μεθάμε με το αθάνατο κρασί του 21, κατά το παράγγελμα του Παλαμά και ακούμε το βροντολόγημα των ελληνικών αρμάτων, όπως ξεπηδά από τα ποιήματα του Βαλαωρίτη, μία παραίνεση. Ας μεγαλώσει το παιδί της με τα λόγια του αειμνήστου Κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά στην καρδιά της. Ας του τα εμφυσήσει στη ψυχή και θα κάνει τον ήρωα πατέρα του υπερήφανο και την Ελλάδα μία καλλίτερη πατρίδα.

Σήκω επάνω, ελληνική νεολαία. Δεν υπάρχει δια σε άλλη πραγματικότης παρά η ελληνική πατρίς, μόνον εκεί θα επανεύρης τον εαυτό σου. Μόνο μέσα είς τας εθνικάς παραδόσεις θα επανεύρης τον προορισμόν σου. Μόνον μέσα είς τον ελληνικόν πολιτισμόν θα επανεύρης τα ιδανικά σου και τα όνειρα σου. Χωρίς αυτά δεν μπορείς να ζήσης, ελληνική νεολαία. Μόνον εκείνα τα οποία σου εδημιούργησεν η ελληνική ιστορία αποτελούν το σώμα σου και την ψυχήν σου.