Η "ΔΙΚΗ"

‘Αρχισε η “δίκη” του ηγέτη των σερβοβοσνίων Ράτκο Μλάντιτς. Δεν αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση του Ράτκο Μλαντιτς. Αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της αλήθειας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αλήθεια και μάλιστα πολύς κόσμος μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει. Αλλά ξέρουμε ότι το ψέμα υπάρχει, ξέρουμε ότι η συστηματική παραχάραξη των γεγονότων υπάρχει. Ζούμε μέσα σε μία παραχάραξη. Η παραχάραξη αυτή είναι πολύ επιδέξια, παρασύρει τις φαντασίες και ύστερα στηρίζεται στην ύπαρξη των φαντασιών αυτών. Εφεύραν μάλιστα και μία φιλοσοφία της παραχάραξης. Συνίσταται στο να μας εξηγούν ότι τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μέτρα είναι η εικόνα που έχουμε για τα γεγονότα. Φαίνεται ότι η αυτή η μεταφορά της πραγματικότητας είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η δίκη που θα γίνει έχει μία γερή βάση, πολύ πιο γερή από όσο νομίζεται γενικά. Μόνο που δεν είναι αυτό που διακηρύσσεται. Η κατάσταση στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δραματική από όσο λένε, γιατί η βάση των κατηγοριών και τα κίνητρα της , είναι πολύ πιο αγωνιώδη για τους νικητές. Η πραγματική βάση των "δικών" της Χάγης, αυτή που κανείς δεν τολμάει ποτέ να υποδείξει, είναι ο φόβος. Είναι το θέαμα των ερειπίων. είναι ο πανικός των νικητών. Πρέπει να είναι ο Ράτκο Μλάντιτς που έχει άδικο. Πρέπει. Γιατί αν κατά τύχη ο Μλάντιτς δεν είναι τέρας πόσο βάρος θα αντιπροσωπεύει η κατεστραμμένη Σερβία και οι χιλιάδες βόμβες για του νικητές; Είναι η φρίκη, η απελπισία των νικητών τα πραγματικά κίνητρα των "δικών".

Σκέπασαν τα πρόσωπα τους μπροστά σ' αυτό που αναγκάστηκαν να κάνουν και για να δώσουν θάρρος στον εαυτόν τους, μετέτρεψαν τις από αέρος σφαγές τους σε σταυροφορία. Εφεύραν ένα δικαίωμα σφαγών στο όνομα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Όντας φονιάδες αυτοπροήχθησαν σε χωροφύλακες. Για να συγχωρεθούν οι εγκληματικοί βομβαρδισμοί είναι απόλυτα αναγκαίο να ανακαλυφθούν πιο σοβαρά εγκλήματα από την πλευρά των ηττημένων. Πρέπει οπωσδήποτε τα ιπτάμενα einsatzgruppen του ΝΑΤΟ να εμφανισθούν σαν το ξίφος του Κυρίου. Οι "δημοκράτες" δεν έχουν άλλη εκλογή. Αν δεν διακηρύξουν επίσημα, αν δεν αποδείξουν ότι είναι οι σωτήρες της ανθρωπότητας και υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα είναι τίποτε άλλο από δολοφόνοι, που θα τους άξιζε μία θέση στο ίδιο σκαμνί με τον Μλάντιτς.

Υποπτευόμαστε ότι όλα είναι μία απλή κωμωδία και η κοινή γνώμη, σήμερα δεν αγνοεί το γεγονός της σκηνοθεσίας. Τον δικάζουν γιατί νικήθηκε. Οι αγριότητες που του προσάπτουν, κάθε δίκαιος άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι θα μπορούσαν να προσαφθούν στους Νατοϊκούς διοικητές. Οι βόμβες, φωσφόρου, απεμπλουτισμένου ουράνιου, Daisy Cutter Bomb, δεν είναι καλύτερες από τις σφαίρες των Καλάσνικοφ. Ένα δικαστήριο που δικάζει τον Μλάντιτς δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα Σερβικό δικαστήριο που θα δίκαζε τον διοικητή του ΝΑΤΟ Wesley Clark.Όπως με απόλυτη ειλικρίνεια δήλωσε ο Αμερικανός στρατηγός Curtis Lemay, που διέταξε την καταστροφή του Τόκιο με εμπρηστικές βόμβες το 1945: "υποθέτω ότι εάν είχαμε χάσει τον πόλεμο, θα είχα δικαστεί σαν εγκληματίας πολέμου. Ευτυχώς είμαστε οι νικητές."

Θα προτιμούσαμε τον νόμο του ισχυροτέρου γιατί είναι πιο έντιμη πράξη. Όταν o Γαλάτης Βρυέννιος φώναξε Vae Victis (ουαί τοις ηττημένοις) τουλάχιστον δεν έπαιρνε τον εαυτό του για Σολομώντα. Αλλά το δικαστήριο αυτό κατόρθωσε να είναι μία συνέλευση μαριονετών με τήβεννο, είναι το πρόγραμμα του μελλοντικού πολιτισμού μας. Μια μασκαράτα ένας εφιάλτης. Δικαστές σοβαροί και βαριοί στην πραγματικότητα δεν είναι παρά υποτακτικοί φυλάρχων και μέσα στην αίθουσα δεν ακούει κανείς πάρα τον απόηχο των τυμπάνων των νικητών που δίνουν τον ρυθμό.

Πιστεύουμε ακράδαντα στην τιμωρία των ενόχων, αλλά, όπως με πολύ σαφήνεια, έγραψε στα απομνημονεύματά του ο Αμερικανός δικαστής στην δίκη της Νυρεμβέργης Telford Taylor : "Οι νόμοι του πολέμου δεν ισχύουν μόνο για τα εγκλήματα πολέμου των νικημένων. Δεν υπάρχει νομική ή ηθική βάση να απαλλάσσονται οι νικητές από την διερεύνηση των πράξεων τους. Οι νόμοι του πολέμου δεν είναι μονόδρομος". Μέχρις ότου, αυτή η ρήση του Taylor αποτελέσει την βάση πάνω στην οποία θα στηρίζεται το δίκαιο του πολέμου, oι δικαστές της Χάγης πέτυχαν χωρίς να το ξέρουν, με την πρωτόγονη απλοϊκότητα τους, ένα αποτέλεσμα που αναμφίβολα κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Με την κακοπιστία τους αποκατέστησαν αυτούς που η υπεράσπιση τους είναι αδύνατη και έδωσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά το κόσμο, που δέχονται καθημερινά το βαρύ εκπολιτιστικό χέρι την Δύσης, το δικαίωμα να τους περιφρονούν.