“Τυραννοκτονία” και παρακράτος

Να θυμίσω απλώς, έτσι για την ιστορία, ότι μετά το 1974 η ελληνική πολιτική σκηνή μπορούσε να επαίρεται ότι είχε διαγράψει το παρακράτος της Δεξιάς της εποχής του 60, ένα κατακερματισμένο κόσμο χαφιέδων και χαφιεδομένων, παπατζήδων, τεμπέληδων και ακαμάτηδων έτοιμων για κάθε λαμόγια και κάθε μορφής βίας οργανωμένο κάτω από ταμπέλες σαν την "Συντονιστική Επιτροπή Εθνικών Οργανώσεων" την οργάνωση της "Καρφίτσας", κλπ. Έναν κόσμο που το πρωί έπαιζε πρέφα στο Ideal, το γνωστό καφέ τραμπούκ και το βράδυ έβγαινε παγανιά για να ξυλοκοπήσει "κουμούνια", να κατέβει σε "αντισυγκεντρώσεις" με ευγενές πάθος χωρίς να ξέρει το γιατί και τελικά να δολοφονήσει τον Λαμπράκη. Εναν κόσμο που κινείτο στους δυσώδεις διαδρόμους των μυστικών υπηρεσιών, τον κοινωνικό ντελβέ και την βρωμιά του τότε, το λούμπεν αυτή την κοινωνική σαπίλα, τα αποβράσματα που πάνω τους στηρίχτηκε ένας ολόκληρος τρομοκρατικός μηχανισμός. Ένας μηχανισμός αναιδέστατος ασήμαντος που φυτοζοούσε με ψίχουλα και εκινείτο στα περιθώρια του νόμου με την πλάτη καλυμμένη από τους αόρατους προστάτες του Gladio και της "Κόκκινης Προβιάς" που ανάγκασαν τον τότε πρωθυπουργό, Καραμανλή Α', να ξεφωνίσει το γνωστό "ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;".

Το παρακράτος του τότε πήγε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, όμως δεν χάθηκε. Το παρακράτος του τότε, που περιέγραψε απαράμιλλα ο Ανδρέας Λεντάκης και τό έκανε μυθιστόρημα ο Σκαμπαρδώνης (πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου) ξαναγεννήθηκε, βαφτίστηκε στην κολυμβήθρα του ΣΙ(λο)Αμ και  το ζούμε σήμερα με τις καινούργιες του ταμπέλες και τους καινούργιους μηχανισμούς, Antifa, Αντιρατσιστικές Οργανώσεις και Συσπειρώσεις, ΜΚΟ, ΜΜΕ(ξαπάτησης)  για να αποτελέσει το σύγχρονο Gladio, την σημερινή "Κόκκινη Προβιά".

Ένα παρακράτος που θέλει σώνει και καλά να επιβάλει στους Έλληνες τα Diktat της Νέας Τάξης. Το σημερινό παρακράτος ξαναβγαίνει ανανεωμένο και δυνατό κινώντας τα νήματα του καινούργιου μεταλλαγμένου Gladio με τις νέες του ταμπέλες. Το σύγχρονο παρακράτος  τρομοκρατεί τους Έλληνες που αρνούνται να καταπιούν τις κοσμοπολίτικες και πολυπολιτισμικές αρλούμπες και επιμένουν, παρ' όλα τα ελαττώματα τους, να εμμένουν στις εθνικές και αγωνιστικές παραδόσεις τους, όπως έχουν μεταφερθεί από την μία γενιά στην άλλη στην ιστορική τους πορεία πολλών δεκάδων αιώνων. Η βρωμιά του τότε δεν διαφέρει σε τίποτα από την ανίκανη για δημιουργία έτοιμη να πουληθεί για το τίποτα να καίει, να καταστρέφει,να λεηλατεί, να βυσσοδομεί, να συκοφαντεί  βρωμιά του σήμερα. Τα αποβράσματα του τότε κλωνοποιήθηκαν όπως οι προβατίνες Ντόλη στα περιτρίμματα του "αντιεξουσιαστικού" χώρου, τους μεροκαματιάρηδες πανεπιστημιακούς, τους παρακοιμώμενους δημοσιογράφους, του σήμερα που πάνω του στηρίζεται ένας ολόκληρος μηχανισμός υποταγής των Ελλήνων. Οι εγκάθετοι του σημερινού παρακράτους καίνε τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις των αγωνιστών του Έθνους (Ε. Μπούκουρα του Κορίνθιου, αγωνιστή της Χρυσής Αυγής), απόπειρα δολοφόνίας του χυσαυγίτη στο Ηράκλειο της Κρήτης, προκαλούν τρομακτικούς βανδαλισμούς σε σχολεία και Πανεπιστήμια, καίνε τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, την Ελληνική Σημαία, διαστρεβλώνουν τα γεγονότα, παραπληροφορούν την κοινή γνώμη, κάνουν "αντισυγκεντρώσεις" οργανωμένα και κατευθυνόμενα με την σιγουριά της ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ του τότε, ότι τίποτα δεν θα πάθουν. Σε όλη την Ελλάδα γίνονται σημεία και τέρατα κατά της Χρυσής Αυγής και δεν συλλαμβάνεται κανένας, δεν εντοπίζεται τίποτα.

Το παρακράτος του σήμερα χρησιμοποιώντας τις ίδιες κλασσικές συνταγές, που στοίχησαν την ζωή στον Λαμπράκη και θανάτωσαν την δημοκρατία την δεκαετία του 60, προσπαθεί να επιβάλει τις πολιτικές λύσεις που θέλουν τα υπερεθνικά κέντρα εξουσίας.
Βλέπουμε, διαβάζουμε, ακούμε την αλητεία της παραμορφωμένης πολιτικής ιντριγκας, την κουστωδία των φαντασμάτων της πολυπολιτισμικότητας, προάγγελων άλλων κακών που έρχονται, και διαισθανόμαστε ότι η ΚΑΡΦΙΤΣΑ είναι εδώ. Βλέπουμε τις "αντισυγκεντρώσεις", τους βανδαλισμούς, τις απόπειρες δολοφονίας των εγκαθέτων αφιονισμένων τραμπούκων που κινούνται στην χώρα με ασυδοσία και ατιμωρησία, ακριβώς όπως οι τραμπούκοι του τότε παρακράτους και καταλαβαίνουμε ότι οι Γκοτζαμάνηδες είναι ανάμεσα μας.

Όπως οι τραμπούκοι του τότε είχαν την υποστήριξη σκοτεινών κύκλων χρηματοδοτούμενων από μυστικά κονδύλια και κάναν τον τσάμπα κόκκορα με τα λεφτά της CIA. Οι τραμπούκοι του σημερινού παρακράτους έχουν την υποστήριξη των ανωτάτων κομματικών ηγεσιών του πολιτικού κατεστημένου ή τουλάχιστον την ανοχή τους. Οι κάποιοι μάγκες δεν πέτυχαν πλήρη ασυλία με τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Έχουν ασυλία γιατί κάποιος τους την παρέχει. Οι πολιτικές κακουργίες του σημερινού παρακράτους  έχουν πολιτική νομιμοποίηση δια της σιωπής των πολιτικατζήδων, δημοσιογραφική προτροπή και κάλυψη: Νίκος Ξυδάκης “δεν επιτρέπεται να θολώνει τον νουν τους και να ξεχνούν τις ιδρυτικές παραδόσεις ελευθερίας και τυραννόκτονίας” (Καθημερινή 28/8/2012). Η λέξη “τυραννοκτονία” του πολύ Ξυδάκη παρέχει  την ίδια πολιτική κάλυψη που είχαν οι πολιτικές κακουργίες του παρακράτους του 60.  Είναι Χρυσαυγίτες...Σκοτώστε τους. Το Παρακράτος έχει νομιμοποίηση,  πήρε το μήνυμα  δια χειρός Ξυδάκη.

Η “πιασάρα” δημοσιογραφία

Διαβάσαμε δύο άρθρα στην Καθημερινή, πως κατάντησε η εφημερίδα του Βλάχου, με τους πιασάρικους τίτλους: “ποιούς απειλούν οι ξιφολόγχες;” του Νικου Ξυδάκη και “ “Χρυσαυγίτες” ‘οπως “φαιοχιτωνες” “ του Αγγελου Στάγκου. Οι κύριοι αυτοί σαν γνήσιοι εκπρόσωποι του νεοταξίτικου Αγκιτ-Προπ ακολουθούν κατά γράμμα  τον σταλινικό Γκλέτκιν:“Ο,τι παρουσιάζεται ως σωστό, πρέπει να λάμπη σαν το χρυσάφι. Ό,τι παρουσιάζεται ως λάθος πρέπει να είναι μαύρο σαν πίσα” (Αρτουρ Καίσλερ, “Το Μηδέν και το Απειρον” μετάφραση Αλ. Κοτζιά σελ. 204, 1970).  Είναι χαμένοι στο λαβύρινθο των υπολογισμένων ψευδών και των διαλεκτικών προφάσεων, στο λυκόφως μεταξύ αλήθειας και χίμαιρας.

Συμπαγείς και ξερόλες είναι η κτηνώδης προσωποποίηση της Μεταπολίτευσης στην οποία της οφείλουν την υπαρξή τους. Παραφράζοντας τον Άκη Πάνου:”Το θολωμένο τους μυαλό τους έχει προδώσει προ πολού του λέν αλλού και τρέχει αλλού τους κάνει και παραμιλούν”. Είναι κουρασμένοι  απο τα χρόνια του “μεγάλου φαγοπότι”, τσακισμένοι απο το σκύψιμο και το γλείψιμο των κέντρων και παράκεντρων της εξουσίας. Πνευματικά αφυδατωμένοι απο την αδιάκοπη νευρική υπερένταση  να κατανικούν συνεχώς τον φυσικό τους φόβο ότι κάποτε οι τυραγνισμένοι Έλληνες  θα σηκώσουν κεφάλη και θα αγκαλιάσουν την  Χρυσή Αυγή που δίνει φωνή στους τυραγνισμένους Έλληνες.

Στην αξιοθαύμαστη αναίδεια της υπαλληλικής δημοσιογραφίας των Στάγκου και Ξυδάκη που βυσσοδομεί ασύστολα, στους οπαδούς ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου εσφάγησαν εκατομμύρια άνθρωποι, και στραγγίστηκαν ψυχές, στο θράσσος της Παπαρήγα που ποζάρει αυτάρεσκα, ανερρυθρίαστα μπροστά στο πορτραίτο του αρχισφαγέα Λένιν, στην αναίδεια των υμνητών του πατερούλη Στάλιν που "σκύβει και φυσάει την φωτιά σου ν' ανάψει" ή του "ο Στάλιν ζεί" στα “συγκεκριμένα ποσά βίας” του ΣΥΡΙΖΑ και που παρ' όλα αυτά εμφανίζονται με ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, ένα ρόπαλο στον ώμο, ώς υπερασπιστές της ελευθερίας, η Χρυσή Αυγή   απαντάει  με ένα μεγάλο γέλιο και συνεχίζει  την αγωνιστική της πορεία για την απελευθέρωση και αναγέννηση του Ελληνισμού...

Χρυσαυγίτες είναι η γενιά που άρχισε να σκέφτεται μετά τον κατακλυσμό, το μεταπολιτευτικό τσουνάμι. Είναι η γενιά που παρά τις προσπάθεις των σεσημασμένων διαγουμιστάδων του Ελληνισμού, της "γενιά του Πολυτεχνείου ΑΕ" να της κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν, την ιστορία, τις παραδόσεις ξεκίνησε τον αγώνα. της τιμής και της αξιοπρέπειας. Τιμή είναι να υπηρετείς την Ελλάδα χωρίς ματαιοδοξία, χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου, και μέχρι την τελευταία συνέπεια.

Οι Χρυσαγίτες βγήκαν απο τα σπλάχνα του λαού. Πήγαν στα δημόσια σχολεία και όχι στα Αρσάκεια, τα Κολέγια, του Κωστέα-Γείτονα (ξέρουν αυτές), ούτε στην Εσπερία. Δουλέυουν την γή και την έχουν ποτίσει με ιδρώτα. Είναι παιδιά δικά μας. Είναι παιδιά της Ελλάδας.  Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς, οι τυρρανοκτόνοι.  Στους αρίστους, στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες, όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή “χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την φιλοδοξία της  αριστεράς που σημαίνει απλά κοινωνικό ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της Χρυσής Αυγής, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας, προσφοράς και αγάπης για την αιώνια Ελλάδα.

Στην Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ' αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Χρυσαυγίτης, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Οι Χρυσαυγίτες είναι σήμερα η βαθύτερη συνείδηση μιάς πάσχουσας κοινωνίας. Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς που δεν επιτρέπουν στους  ημιμαθείς Στάγκο και Ξυδάκη με τα πασσαλείματα γνωσεων, τις συλλογές τσιτάτων και τα πιασάρικα, κατα παρεγγελία, άρθρα τους να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας. Προχωρούν ίσα μπροστά δεν στέκονται στην άκρη με ρεβεράντζες και τσιριμόνιες στην απολυταρχία των οπαδών του δόγματος του αίματος.

Η Χρυσή Αυγή,  με τις καθαρές ιδέες της, έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνηθεί τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς, των νεοφιλελεύθερων άσχετων  και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Η Χρυσή Αυγή   διακηρύσσει αυτό που είναι.  Αναγνωρίζει τον κυριότερο εχθρό της Ελλάδας, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμο και το κυριότερο,   ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.

Οι Δωσίλογοι εν έτει 2012

«χωρίς τη σαβούρα το παπόρι μπατάρει».

Μανιάτικη παροιμία

“Οι μεγαλύτεροι ανθέλληνες βρίσκονται εντός Ελλάδος” Σπύρος Παπαδόπουλος Στην Υγεία μας, ΕΡΤ 30/6/2012

Δωσίλογοι: η λέξη πλάστηκε κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και χαρακτήρισε αυτούς που συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς, Γερμανούς, Βουλγάρους κατά την κατοχή. Φυσικά ο όρος αναφέρεται στους ηττημένους. Αν τον πόλεμο τον είχε κερδίσει ο άξονας δωσίλογοι θα ήτανε ο μισθοφόρος των εγγλέζων ΕΛΑΣ, ο εσμός των παράξενων τύπων που την κοπάνησαν από την Ελλάδα, της πείνας και της κατοχής, κατέφυγαν στην Μέση Ανατολή και περνούσαν τις μεν ημέρες τους γλείφοντας τους Άγγλους τις δε νύχτες στα καμπαρέ της Αλεξάνδρειας. Ένας εσμός που ανάγκασε το Σεφέρη αγανακτισμένο να γράψει: «η μωρία και η διανοητική αναπηρία τις ελληνικής άρχουσας τάξης σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις» ( Γ. Σεφέρη. Πολεμικό Ημερολόγιο).

Με μάρτυρά τους τις 500.000 χιλιάδες νεκρούς από την πείνα, που ο Βρετανικός αποκλεισμός - για τον οποίο δεν μιλάει κανένας, Τυχαίο: Δεν νομίζω!- επέβαλε στον ελληνικό λαό (Προκόπης Παπαστράτης , BritishPolicy towards Greece during the Second World War 1941-1945), το ολοκαύτωμα του Πειραιά από τους Εγγλέζικους βομβαρδισμούς με τις 2.500 νεκρούς(Χρ. Πετρίτη, το Ολοκαύτωμα του Πειραιά, Λαβύρινθος, Αριθ. 7 Ιαν 2004), τις βαρβαρότητες του Δεκέμβρη, την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου (ΑνδρέαςΓερολυμάτος, Red Acropolis Black Terror) και τις κρεμάλες στην Κύπρο, οι Έλληνες δεν χρωστάνε σε κανένα και τίποτα. Η Ελλάδα ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έπρεπε να έχει την δική της φωνή, υπερήφανη δυνατή. Να διεκδικεί με σθένος και στυγνή ψυχρή λογική δύναμη το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, Να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και Τενέδου. Να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου (ζητώ συγγνώμη από τον σύντροφο Κουναλάκη Νότια Αλβανία ήθελα να πώ)! Να απορρίπτει τις ιταμές απαιτήσεις του ΝΑΤΟ να ξαναγράψουμε την ιστορία μας...”Ετσι να διδάσκεται το παρελθόν σας” (Παρασκευή+13 15/4/2011)

Το παρελθόν μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε «περήφανοι» να απαιτούμε και να διεκδικούμε. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο που πολέμησε τον φασισμό, τον ναζισμό, τον κομουνισμό και την αγγλική αποικιοκρατία. Θα έπρεπε να θυμίζουμε στους Ευρωπαίους εταίρους μας, που ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμοι να συκοφαντήσουν την Ελλάδα, ότι αυτή η χώρα δεν έδωσε ούτε ένα στρατιώτη στα Waffen-SS σε αντίθεση με τις μεραρχίες των Γάλλων, των Βέλγων, των Δανών, των Ολλανδών και πάει λέγοντας. Και όμως η Ελλάδα σιωπά. Δέχεται αδιαμαρτύρητα την επιβολή από το State Department και τον Soros
την αλλοίωσης της ιστορίας της, τις ιταμότητες και προσβολές των διεθνών λακέδων της  Νέας Τάξης. Ανέχεται τις αχαρακτήριστες και υβριστικές επεμβάσεις στην εσωτερική μας πολιτική. Ανέχεται τα υβρίστικα σχόλια των Αγγλικών εφημερίδων και συγχρόνως τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) μας δείχνουν τους βασιλικούς τους γάμους, την ζωή της Diana..Ανέχεται τις γερμανικές εφημερίδες να βυσσοδομούν ασύστολα κατα της πατρίδας και κανένας πολιτικός σαλντιμπάγκος η τηλεαστέρας της “ενημέρωσης” δεν τόλμησε να πεί: ότι οι απόγονοι των δολοφόνων, οι εκτελεστές των Καλαβρύτων, του Διστόμου καλλιτερα να σιωπούν.  Όχι γιατί η χώρα δεν έχει χαρτιά να παίξει, αλλά γιατί εν έτει 2012 οι δωσίλογοι του τότε κλωνοποιήθηκαν, αλά προβατίνες Ντόλι της πολιτικής, σε δωσίλογους της Νεοταξίτικης φράκτ(CΙΑ)ς, σε μεταπράτες ξένων πολιτικών που κάποια επικοινωνιακή δομή συμφερόντων φροντίζει να είναι παναταχού παρόντες. Τους ανθρώπους αυτούς διακρίνει, όπως και τους ομοίους τους του τότε, ένα κοινό σύνδρομο δουλικότητας και συμπεριφοράς. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας και οι διάφορες ελίτ πάσχουν από κατεστημένα συμπλέγματα χατζηαβατισμού και παγωμένα αντανακλαστικά. Αρκεί ένα bravo από τούς «μεγάλους» για να τα δώσουν όλα.

Οι Νεοταξίτες δωσίλογοι εν έτει 2012 διακρίνονται σε πολλές κατηγορίες..

Σε αυτούς που συνδυάζουν τα ψυχολογικά συμπλέγματα με την επιδίωξη αμοιβών και ωφελημάτων πχ μία πρόσκληση στην Bilderberg, μία υποτροφία σε ίδρυμα της Εσπερίας,  δημοσίευση ενός άρθρου τους στην Wall StreetJournal (Ανδριανόπουλος, ο έλληνας σιωνιστής Μιχας ), Foreign Policy (Δημητράς), συμμετοχή σε ένα συνέδριο με τα έξοδα πληρωμένα, κατά προτίμηση στο Harvard (Δραγώνα, Φραγκουδάκη) άντε και κάνα Princeton ή Yale. Κεφάλια γεμάτα άχυρα που περνάνε τα άχυρα για μεγάλες ιδέες.

Σε αυτούς τους επιστημονικά μεταμφιεσμένους προπαγανδιστές που συνειδητά και με συγκεκριμένα ανταλλάγματα πρακτορεύουν συμφέροντα ξένων Δυνάμεων (Είμαστε βαθιά νυχτωμένοι και πάσχουμε από παιδαριώδη αφέλεια να πιστέψουμε ότι το είδος αυτό εξέλιπε από τη χώρα μας).

Σε αυτούς που  έχουν αφομοιώσει ψυχολογικά τον ενδοτισμό ξεκινώντας από ποικίλες τραυματικές ή συμπλεγματικές αφετηρίες. Το «ιδού ο στρατός σου» του Π. Κανελλόπουλου το αντικατέστησαν το «ιδού η ιστορία σας» του Λιάκου και της Ρεπούση προσφέροντας ανερυθρίαστα την Ελλάδα στα νύχια του Νεοταξίτικου Μολώχ,το “ιδού η Ελλάδα” της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ κλπ) που παραδίδει την χώρα στα στίφη των λαθρομεταναστών, το  “ιδου το Αγαίο”, “ιδού η Θράκη”, “ιδού η Κύπρος”

Σε αυτούς που  θέλουν να μας πείσουν, για μία έπαυλη στον Νείλο, για ένα  μέγαρο στην πόλιν, ότι δεν είμαστε χώρα, αλλά χώρος, ότι δεν είμαστε έθνος με 3000 χρόνια ιστορίας αλλά λαός.  Τους εκατοντάδες επιστημονικά μεταμφιεσμένους προπαγανδιστές, γενίτσαρους του πνεύματος, που εργολαβικά επιτίθενται κατά οτιδήποτε αφορά το συμφέρον της Ελλάδας, την εθνική της ανεξαρτησία, τις εξωτερικές απειλές, το παρελθόν της, την εδαφική της ακεραιότητα

Σε αυτούς  τους κυρίους ή κυρίες,  αυτούς/ες αλλά και άλλους εξ ίσου σχεδόν τυφλωμένους από προκάτ ιδεολογικά σχήματα (Lacan, Sizek, Hobsbawn, Huntington)  νεόκοπους  ιστοριοσχολιαστές (όχι ιστοριοδίφες, γιατί αυτό θέλει κόπο και πονόμματο, π' ανάθεμά το) αναμασούν και μηρυκάζουν ότι το έθνος των Ελλήνων γεννήθηκε το 1821.  Επιμένουν ότι: “το εθνος συνιστά μια σχετικώς πρόσφατη και χωρίς ιστορικό προηγούμενο “κατακευή” με την οποία τα ανθρώπινα όντα μπόρεσαν να συγκροτήσουν ταυτότητα” (Ρένα Δούρου, Η απόλαυση του εθνικισμού, σελ 11).

Οι καραμπουζουκλήδες

Θα το πούμε εκ των προτέρων: δεν μπορούμε, δεν θέλουμε και δεν σκοπεύουμε να δεχθούμε  τον πολιτικό λόγο που εκπορεύεται απο την αριστερά, απο τους παλιούς, τους τωρινούς και τους μελλοντικούς δημίους, τους δειλούς θιασώτες της βίας, τους λαθρολάγνους, τους συμπλεγματικούς που μισούν τον Ελληνικό χώμα που πατάνε, τους υπεραπιστές των 45αριών της 17Ν, τους λακέδες της Νέας Τάξης, όποιοι και αν είναι οι "ευγενικοί" σκοποί που τους καθοδηγούν. Για μας τους Ελληνες εθνικιστές η λέξη “αριστερά” ήταν και παραμένει συνώνυμη των λέξεων “παρακμή”, “σκοταδισμός”, “βϊα” “προδοσία” και “αίμα”. Κι αυτό απο την πλευρά των Ελλήνων εθνικιστών δεν είναι πολιτικό ή ρητορικό σχήμα, αλλά υπεύθυνη κατηγορία γιατί στο διαστημα της μεταπολίτευσης   με την λέξη “αριστερά” συνδέονται μόνο η λάσπη η λαμογιά και η βία.  

Η καταστροφική αριστερά και οι διάφορες συμμορίες της ανίκανες να παράγουν έργο φέρονται απέναντι  στην χωρα με μία “λούμπεν ανευθυνότητα” σαν να μην εκτιμάν τίποτα στη ζωή και σαν να μην είναι υπεύθυνες  για τίποτα. Όλες οι ιδεολογίες, όλες οι παρατάξεις επιδιώκουν και προσπαθούν να κερδίσουν την εκτίμηση των Ελλήνων με όσα πρόσφεραν και όχι με όσα έπαθαν. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις θέλουν να έχουν τον θαυμασμό του λαού και όχι την λύπη του. Μόνον η αριστερά κλαψουρίζει και προβάλλει όσα, αλήθεια ή ψέματα, δίκαια ή άδικα, έπαθε και ζητάει αναγνώριση μέσα απο την λύπη. Καμία πολιτική παράταξη ή ιδεολογία δεν ανήγαγε σε υψηλή πολιτική να την λυπούνται οι άλλοι. Χιλιάδες βάναυσες, μελοδραματικές, υποκριτικές σελίδες έχουν γραφτεί για το τι υποτίθεται τράβηξε η αριστερά. Ακόμα και σήμερα εν έτει 2012 οι διάφοροι δήθεν θυμούνται τον Μεταξά το κράτος της Δεξιάς, την “χούντα” και κλαψουρίζουν.  Δείξτε μας μία σελίδα για το τι πρόσφερε;

Το μόνο που πρόσφερε ήταν να αναδειχθεί η αριστερά στον κατ έξοχήν θεσμό κοινωνικής ανέλιξης και να φθάσουμε στην εποχή του lifestyle και της καλόπερασης. Οι καραμπουζουκλήδες της Αριστεράς για 38+1 χρόνια  ξεχαρβάλωσαν και μαζικοποίησαν καθε θεσμό για να φθάσουμε σήμερα στο χάος της κατάρρευσης.

Το τέλος της αριστεράς "μεταπολίτευσης"

Από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης η αριστερά με την βία επέβαλε την στυγνή της δικτατορία. Οι κόκκινες ορδές των άλουστων ξέκολων ανθυποκουλτουριάσων με τις αξύριστες μασχάλες,  των μουσάτων με τα αμπέχονα και το κουλτουριαρικο ύφος με την στρατωνισμένη σκέψη και την μονοτροπία του ιστορικού υλισμού περασμένων εποχών επέβαλλαν, με την βοήθεια και την αρωγή του Καραμανλή Α, μια στυγνή δικτατορία φρίκης σε ολόκληρη της χώρα τρομοκρατώντας και προπηλακίζοντας όποιον θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση στον πλινθοκεραμισμό των σκέψεων τους. Η πολυτραγουδισμένη μεταπολίτευση δεν ήταν παρά η συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με άλλα μέσα. Ένας άνθρωπος που θα διάβαζε “Ελεύθερο Κόσμο”, έστω και τριπλογυρισμένο, κινδύνευε να φακελλωθεί απο τους  εγκάθετους της μεταπολίτευσης. Δεν τολμούσες να προφέρεις τις  λέξεις πατρίδα, Έθνος, Ελλάδα και έπεφτες θύμα της πλέον χυδαίας συκοφαντίας και βάρβαρου διασυρμού.  Με άναρθρες κραυγές και υψηλή υστερία αναμασούσαν με ηδονή τα μουχλιασμένα υποπροϊόντα της ιδεοληψίας τους, χωρίς να βρίσκουν κανέναν λόγο να ξανασκεφτούν κάτι, μόνιμα ασφαλείς στις γενικολογίες και αερολογίες, μόνιμα βέβαιοι ότι αυτές δείχνουν το σωστό δρόμο. Με ιησουίτικη μονομέρεια προσπάθησαν και προσπαθούν να μας διδάξουν ότι: "η "δημοκρατία" είναι η αυθαιρεσία, η "ελευθερία" είναι να ψεύδεσαι ασύστολα, “νόμος” είναι το δίκαιο του εργάτη,  και ο "στοχασμός" είναι η φθηνή προπαγάνδα των μακντολναντοποιημένων γνωμοδιαμορφωτών της παγκοσμιοποίησης.

Η μεταπολίτευση διέγραψε  τον δημοκρατικό πολιτισμό, που είναι η ανάσα και η ουσία της δημοκρατίας, και με το πελατειακό σύστημα των κλαδικών και  των πρασινοφρουρών άρμεξε και αρμέγει το κράτος και τους πολίτες. Η γενιά του Πολυτεχνείου εξαργύρωσε βιαστικά το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” με τα σύμβολα και τα προνόμια της εξουσίας. Χωρίς στοιχειώδη εφόδια πνευματικής καλλιέργειας η γενιά του Πολυτεχνείου έγινε μία Ανώνυμη Εταιρεία κρατικοδίαιτων κηφήνων που κυβερνά έως σήμερα. Ακολούθησε με ασυνείδητη μακαριότητα το δρόμο του λαϊκισμού και με ψευδεπίγραφα κλισέ: “Αχ! Ελλάδα σ’αγαπώ!”, υποδαύλισε μια κοινωνία αργόσχολων καταναλωτών με αποκούμπι το κράτος, χωρίς το σφρίγος της ανάπτυξης και την αυτοπεποίθηση της προκοπής  και ωδήγησε την Ελλάδα στην σημερινή κατάντια.

Σήμερα, τα κατεστραμμένα Πανεπιστήμια, τα υποβαθμισμένα Πανεπιστήμια, τα λουκέτα στα μαγαζιά, η απόγνωση στις γειτονιές της Ελλάδας, οι τραγωδίες  στην Πάρο, οι καθημερινές ληστείες και τα εγκλήματα παίρνουν την σωστή τους θέση. Οι ανώμαλες γωνιές τους, κατάλοιπα της αριστερής λαίλαπας, εξαφανίζονται δένονται σε ένα συμπαγές σύνολο απελευθέρωσης.

Επιτέλους το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας. Έχουμε αποτινάξει τα δεσμά του παρελθόντος, τα εικονικά πιστεύω και τα φανταστικά χρέη προς τα περιτρίμματα της αριστεράς. Η αριστερή βαρβαρη χυδαιότητα των επιδοτούμενων, με την ρηχή συνείδηση, λακέδων της Νέας Τάξης, που βιώσαμε σαν Έθνος μας λύτρωσε και το μυαλό είναι ξεκάθαρο όσο ποτέ άλλοτε, μας απάλλαξε ξαφνικά από μία πίεση επίμονη, από ένα μαρτύριο τρομερό που δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε άλλο. Από εδώ και εμπρός η λάμπα θα μένει αναμμένη. Τώρα, ξέρουμε ότι τα φαντάσματα έχουν εξορκιστεί και ο εφιάλτης δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Δεν υπάρχουν πιστωτές και μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.

Πάντα υπάρχει ένας δυνατότερος για να σταθεί στο πλευρό του έθνους που βασανίζεται. Εμείς οι Έλληνες πατριώτες είμαστε οι Δυνατοί. Εμείς οι Δεξιοί,  οι ακροδεξιοί, οι χρυσαυγήτες- όπως και να μας πουν καρφί δεν μας καίγεται-  ξεπερνάμε, αποτελεσματικά, χωρίς λάθος ή αμφιβολία κάθε δυσκολία. Είμαστε το στόμα που καρτερεί  η Ελλάδα  να της πει το “έλα πάλι”. Η αλήθεια που  για 38+1 χρόνια  πνίγανε οι αριστερόστροφες προοδευτικάντζες είναι ανοιχτή πλέον στην ιστορία. Την ίδια στιγμή που το κενό αισθήματος στην Ελλάδα διαμορφώνει συνθήκες αποσύνθεσης έφτασε η ώρα της Δεξιάς. Η Δεξιά σημερα οδηγεί την κοινωνία δεν την περιμένει. Εάν η μεταπολίτευση ήταν ένας εμφύλιος με άλλα μέσα, το τέλος της μεταπολίτευσης  είναι η αναγέννηση της Δεξιάς σαν ιδέας, σαν τρόπος και σκοπός ζωής.  Για πρώτη φορά μετα 38+1 χρόνια βρίσκει διέξοδο με ένα τρόπο συνθετικό η πνευματικότητα, η πίστη  ενός λαού μέσα απο τις γραμμές ενός πολιτικού Εθνικιστικού κινήματος.

Οι Ρινόκεροι

Στον άγιο αυτό τόπο, την Ελλάδα μας, ξαφνικά ακούμε σαν κύμα απο μακριά το βροντερό ποδοβολητό απο το πλήθος τις όπλες των ρινόκερων. Το ποδοβολητό δυναμώνει ώσπου τέλος μας γεμίζει ολόκληρους. Το αρπαχτικό, το σκληρό, το πολεμικό κοπάδι με μάτια θαμπωμένα ελαφρά από αιματηρή ομίχλη και με τα ροζιασμένα κέρατα έτοιμα για μάχη τρέχει διαπερνώντας την ανίσχυρη ψυχή μας, ορμά, ρίχνει όλα τα εμπόδια με λυσσαλέο ξεφύσημα και ρογχο, αναδίνοντας γύρω του στυφή οσμή μανιασμένου ιδρώτα σκορπίζει μπρός του τούφες απο σάλιο και αφρό. Στην αρχή, σ΄αυτό τον συνεχή ρόγχο και το ποδοβολητό δεν ξεχωρίζεις τίποτα το έναρθρο, σιγά, σιγά όμως απο το ανακάτωμα των χαοτικών ήχων αρχίζει να σχηματίζεται μία κάποια ομιλία που μοιάζει με ανθρώπινη....

Είναι ένα καθηγητής διανούμενος, ένα διάστημα μάλιστα διετέλεσε πρόεδρος μίας καλοπληρωμένης ΜΚΟ. Προοδευτικός, νεοφιλελεύθερος ως τις ακρες των φαγωμένων του νυχιών. Μιλά απο την τηλεόραση, γεμάτος ηχηρό πάθος, προφέροντας σιγά, σιγά τις λέξεις και με τέτοια υπερόπτική αδιαφορία σαν να ξέρει την απόλυτη αλήθεια. Τα αναποδογυρισμένα ρουθούνια του τού δημόσιου διανοούμενου φουσκώνουν με σαρκοβόρα βουλιμία καθώς προαισθάνεται την λεία του, την Ελλάδα, και εμείς ακούμε καθαρά το τομάρι του τού ρινόκερου να τρίζει με αυτοπεποίθηση κάτω απο το καλοραμμένο κουστούμι του...

Αυτός είναι άλλος τύπος. Είναι σκεπασμένος ολόκληρος με ξεφτισμένα τζίν παντελόνια είναι επιμελημένα αχτένιστος και στο ίδιο πάντα στάδιο αξυρισιάς, σαν να σταμάτησαν για την ώρα να μεγαλώνουν τα γένεια του, είναι το απαλό πέπλο της ψυχικής ανωτερότητας που του περιποιείται κάθε πρωί ένας καλλιτέχνης κουρέας. Συνεργάστηκε  σε ένα υπερπροοδευτικό, σουπερμοντέρνο κανάλι με καταστρεπτικές ιδέες και απόκλιση προς τον εθνομηδενισμό. Διατρέχει ορμητικά όλο το “ιστορικό” κέντρο της Αθήνας  και με οξυδέρκεια δεν προσέχει κανέναν και τίποτα γύρω του...

Με τούτον μόλις γνωριστήκαμε. Είναι ήσυχος γαλίφης, μ΄ένα παντοτινό χαμόγελο στο προσωπό του. Είναι διασημος. Είναι πετυχημένος. Είναι αναγνωρισμένος κ.τ.λ. κ.τ.λ. Γνωστός επίσης στο πλατύ κοινό για την εκλεκτική του συμπάθεια στις “μάχημες αμμεσοδημοκρατικές διαδικασίες”. Λαχταρά να μοιράσει το ξένο ψωμί και μάλιστα με την βοήθεια του καλάσνικοφ και της μολότοφ.

Κι άλλο ένα δείγμα με την ίδια λαβή του ρονόκερου. Η εθνικότητα της είναι απροσδιόριστα θολή.  Πρόκειται ή για εκτουρκισμένη Ελληνίδα ή για εξελληνισμένη Τουρκάλα. Ενσαρκώνει την πλήρη ενότητα μορφής και περιεχομένου, η φύση την αδίκησε σε όλα, όπως ο Θεός τη χελώνα.

Αυτοί είνα μερικοί απο τους ρινόκερους που ορμάν κατά της Ελλάδας. Κέρατο με κέρατο, ρουθούνι με ρουθούνι και το σάλιο σαν βεντάλια απο αφρούς. Χυμούν, σχηματίζουν κύκλο. Και η σπιθαμή της ελληνικής γής ελευθερης απο το ποδοβολητό τους, οπου στέκεται ο μοναχικός Έλληνας άνθρωπος γίνεται όλο και πιο μικροσκοπική και στενή. Τον κυκλώνουν απ΄όλες τις μεριές κοιτάζοντας με το λοξό αιμάτινο βλέμμα τους τον καταδικασμένο αλλόκοτο Έλληνα άνθρωπο που δεν θέλει να υποχωρήσει μπροστά τους. Πίασε το χέρι της Χρυσής Αυγής. Να πιάσε το χέρι της , Έλληνα, δεν θα υποχωρήσει. Ναι μπορεί να συμβούν σφάλματα, να ανατραπούν σχέδια, να υπάρχουν ασάφειες στο σύνολο του όμως ο αγώνας της γίνεται στο όνομα των ίδιων ιδανικών που λέγεται Ελλάδα. Χαρη σ΄αυτά ζει, σκέφτεται, προσπαθεί, όσο της  το επιτρέπουν οι δυνάμεις της  και η νοήση της , να εργάζεται δίνοντας αμυντικό αγώνα σε τέσσερα μέτωπα εναντίον της ανελέητης πίεσης των ρινοκέρων.

“Όλοι τους ίδιοι είναι”...

Πολύς  λόγος γίνεται στις μέρες μας για το “μημόνιο” (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗ.ΜΑΡ)  και το “αντι-μνημόνιο”(ΣΥΡΙΖΑ-”Ανεξάρτητοι” Έλληνες-ΚΚΕ). Ο λόγος αυτός, πολλές φορές, μολονότι παρουσιάζεται  περισπούδαστος, είναι αβαθής και μολονότι φαίνεται πολιτικός είναι πολιτικάντικος.  Η ορολογία αυτή είναι ηθελημένα σχηματική και σκόπιμα απλουστευτική. Τελεί δε μέσα στο αποδοτικό πολιτικό παιχνίδι των γενικεύσεων και των αφαιρέσεων, μέχρις όχι απλής απογυμνώσεως αλλά ξεσαρκώματος των ενοιών, ώστε να είναι σίγουρο ότι τα πράγματα θα πολωθούν μέχρι σύγκρουσης και μονομαχίας.

Η πόλωση είναι κονταροχτύπημα, αξίας και απαξίας. Με την μόνη διαφορά ότι κάθε μια πλευρά κρατά για τον ευατό της την “αξία”  και αποδίδει στην άλλη την “απαξία”.  Έτσι, η πολιτική μάχη ξεπέφτει στην λασπολογία, επειδή κάθε παράταξη ανασύρει και εκτοξεύει τις αδυναμίες, δηλαδή τις αθλιότητες της άλλης. Και τελικά ο πολιτικός αγώνας καταλήγει να είναι μία πελώρια εκστρατεία “ρετσινιάς”, σε βάρος του αντιπάλου και αντίστοιχη προσπάθεια ξεπλύματος απο αυτον που την δέχτηκε. Και τα πράγματα συνεχίζονται επ’ άπειρον, τα παρακολουθούμε κάθε μέρα στα τηλεπαράθυρα και στις εφημερίδες, με επιδίωξη τον εντυπωσιασμό - το σοκ - και την σκανδαλοθηρία, που κλιμακώνεται όλο και προς τα πάνω, ενώ το επίπεδο κατεβαίνει όλο και προς τα κάτω. 

Η όλη πολιτική “συζήτηση”  γινεται με στόχο να αποδείξει, ο ένας τον άλλον περισσότερο ψεύτη, περισσότερο κλέφτη, περισσότερο φαύλο, περισσότερο προδότη. Οπότε, τελείως φυσιολογικά, κατακάθεται μέσα στην λαϊκή συνείδηση, ότι όλοι τους ίδιοι είναι, και ότι οι αθλιότητες διαφέρουν μόνο ποσοτικά.

Η μιγάδα...παραλληρεί....

Λιάνα Κανέλλη: Ρατσιστική φρενοβλάβεια εναντίον του ελληνικού λαού

ΠΗΓΗ: Ρεσάλτο

Διαβάσαμε, στον Κυριακάτικο «Ριζοσπάστη», το φρενοβλαβές λιβελλογράφημα της Λιάνας Κανέλλη εναντίον του ελληνικού λαού. 
  Η ικανότητα αντίστασης του νευρικού μας συστήματος κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτή τη σκανδαλώδη αυθάδεια της «κομμουνίστριας» των αστικών σαλονιών, των «νταβατζίδικων» τηλεοπτικών σώου και των πολυπλόκαμων διαπλοκών…

Όταν καταρρέει η «ψυχραιμία» μας δεν γράφουμε, διότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη γλώσσα μας… 

Όταν η Λιάνα Κανέλλη, αυτό το «κομμουνιστικό» όνειδος που σιτίζεται και συναγελάζεται στα τραπέζια των κεφαλαιοκρατών και σκηνοθετεί τα καραγκιοζιλίκια της στις τηλεοπτικές κάμερες των «νταβάδων», έχει το αβυσσαλέο θράσος να αποκαλεί τον ελληνικό λαό «ρατσιστή», «μαλάκα», «φασίστα» κ.λπ, ΤΟΤΕ δεν μπορούμε να σταθούμε ψύχραιμοι… 

Μπροστά στις χωρίς όρια σκανδαλώδεις προκλήσεις αυτής της «κομμουνίστριας» των μεγαλοκαρχαριών γκρεμίζονται και τα όρια του νευρικού μας συστήματος και η ΟΡΓΗ πολλαπλασιάζεται από την αηδία… 

Διαβάζοντας το άρθρο της, «Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;», νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο χώρο του Indymedia:«Αντιρατσιστικές», ηθικολογικές μπούρδες και ένα δηλητηριώδες, ΕΜΠΑΘΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ μίσος εναντίον του ελληνικού λαού… 

Αυτό το βροντώδες σάλπισμα «αντιρατσισμού» της Κανέλλη (ρατσιστική φρενοβλάβεια εναντίον του ελληνικού λαού) σηματοδοτεί τούτο: Ότι η ηγεσία του ΚΚΕ μπαίνει ΑΝΟΙΚΤΑ, πλέον, στην πρωτοπορία της Νέας Τάξης, παίρνοντας τη σκυτάλη και από αυτούς ακόμα τους ακραιφνής επαγγελματίες του «αντιρατσισμού», ξεπερνώντας ακόμα και την εστία του Σόρος: Το Indymedia 
Όσοι έχουν γερά νεύρα μπορεί να διαβάζουν το ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ λιβελογράφημα της Κανέλλη εναντίον του ελληνικού λαού, εδώ: 
http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=6994876&publDate=19/8/2012 

Εμείς δεν θα πούμε περισσότερα γι’ αυτές τις «αντιρατσιστικές» στριγκές της θεατρίνας. Θα ασχοληθούμε πιο συστηματικά με την ηγεσία του ΚΚΕ που πλέον εφορμά, ακόμα πιο ξετσίπωτα και δουλικά, στην πρωτοπορία της Νέας Τάξης 

Εδώ, θα αναδημοσιεύσουμε απλώς ένα παλιότερο άρθρο μας για την Κανέλλη: 

Λιάνα Κανέλλη: Ο ήχος της παρακμής του ΚΚΕ 
Από τη Σκύλλα της μικρολογίας στη Χάρυβδη του γελοίου 

Η ικανότητα αντίστασης του νευρικού συστήματος του ανθρώπου έχει τα όριά της. Τα δικά μας όρια αποδείχτηκαν πολύ ανθεκτικά μπροστά στις, χωρίς όρια, σκανδαλώδεις προκλήσεις της Λιάνας Κανέλλη. Δεν μιλούσαμε, μέχρι σήμερα γιατί δεν θέλαμε να συμβάλουμε στην περαιτέρω γελοιοποίηση του ΚΚΕ. 

Αν ήταν, απλώς μια προσωπική περίπτωση, δεν θα μας απασχολούσε καθόλου. Τέτοια εξαμβλώματα ναρκισσιστικής αυθάδειας, αυτοϊκανοποιημένου αισθητισμού και νοσηρού θεατρινισμού θα τα αφήναμε στην ψυχανάλυση. 

Εδώ όμως πρόκειται για μια βουλευτίνα ενός κομμουνιστικού κόμματος που εξευτελίζει και γελοιοποιεί κάθε έννοια κομμουνιστικής θεωρίας και πράξης, κάθε έννοια αγωνιστικής συμπεριφοράς και ηθικής. 

Εδώ πρόκειται για ένα πολιτικό πρόσωπο που μιλάει στο όνομα του κομμουνισμού και περιφέρεται σαν ο χειρότερος αστός πολιτικάντης από τη Σκύλλα της μικρολογίας στη Χάρυβδη του γελοίου. 

Φυσικά η ευθύνη για τα σώου και τους παρακμασμένους, μικροαστικούς θεατρινισμούς της δεν βαρύνουν την ίδια. Αλλά το ΚΚΕ που την αποδέχεται και την ανέχεται. Και εδώ, ακριβώς, το «πρόσωπο» της Λιάνας Κανέλλη αποκτάει την άλλη διάσταση, την πολιτική διάσταση. 

Είναι το «πρόσωπο» που αποτυπώνει την πολιτική τραγωδία και παρακμή του ΚΚΕ. Όπως ο ήχος είναι η ακουστική συνοδεία της έννοιας, έτσι και η Κανέλλη είναι ο ήχος της έννοιας του σημερινού ΚΚΕ. 

Η Κανέλλη συμβολίζει το αχυροκάλαμο της δράσης του ΚΚΕ.Αποτυπώνει την ολοκληρωτική κατάπτωση του ΚΚΕ σε μια κατάσταση στυμμένου λεμονιού, σε μια κατάσταση ροκανισμένη από τα αστικά τρικ και τεχνάσματα του εντυπωσιασμού και ενσωματωμένη στο αστικό θέατρο, στο νοσηρό καθεστωτικό θέαμα. 
Μια και το περιεχόμενο των επαναστατικών ιδεών και της ηθικής έχει δολοφονηθεί εντελώς, έχει εξοριστεί κυριολεκτικά, καλύπτεται αυτό το κενό με φόρμες γυαλιστερές, με ταχυδακτυλουργικά τρικ, με πλαστικές τέχνες και χρώματα. 

Η Λιάνα Κανέλλη το κάνει αυτό τέλεια: Με πλουσιότατο αστικό οπλοστάσιο (μέσα σε αυτό διαμορφώθηκε και απέκτησε το πολιτικό προφίλ τής σταρ), με ποικίλες γκάμες και ασκήσεις λεκτικής δεξιοτεχνίας, δημοσιογραφικής ευρυμάθειας, πολιτικού αυτοσχεδιασμού και με όλα τα σύνεργα του φωνακλά σαλτιμπάγκου του παζαριού. 

Αποτυπώνει, με τον πλέον ζωντανό τρόπο, όλη την παρακμιακή τραγωδία της σταλινογενούς αριστεράς. 

Τέτοια που να περιφέρεται στις τηλεοπτικές πασαρέλες, να σκούζει και να καθυβρίζει τους πάντες και να εξωραΐζει τη φίλη-αφεντικό της Γιάννα Αγγελοπούλου. 

Αυτή η κομουνίστρια να συμμετέχει σε σκυλοκαβγάδες αποπροσανατολισμού, να στηρίζει την καπιταλιστική δομή των «κολλητών» τής βιομηχανίας τής «Ενημέρωσης» και να μην αρθρώνειούτε λέξη για τις καπιταλιστικές δομές των ΜΜΕ και τη λειτουργία τους. 

Αν αυτή η κυρία έχει οποιαδήποτε σχέση με την αριστερή θεωρία και πράξη, άλλο τόσο έχουμε και εμείς με τον Πάπα… 


Για το ίδιο πρόσωπο διαβάστε και εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=2716

Πυρο-τρομοκρατία

Πυρο-τρομοκρατία ορίζεται ως η χρησιμοποίηση εμπρηστικών μηχανισμών για την τρομοκράτηση, τον εκφοβισμό, των  πολιτών και για να υποχρεώσει  τις κυβερνήσεις να προωθήσουν συγκεκριμένες πολιτικές η να αλλάξουν άλλες . Σε αντίθεση με τους εμπρηστές οι οποίοι έχουν κίνητρο καμιά φορά την εκδίκηση, αλλά κυρίως την κονόμα, οικοπεδοφάγοι, βοσκοτόπια, αύξηση της καλλιεργήσιμης γης, οι πυρο-τρομοκράτες έχουν  όλα τα χαρακτηριστικά που ορίζουν την τρομοκρατία: στοχεύουν  τον άμαχο πληθυσμό, έχουν πολιτικά κίνητρα, εξασκούν ψυχολογική βία, και είναι οργανωμένο.   

Η Ελλάδα είναι η τελευταία στον κατάλογο χωρών που δέχτηκαν χτυπήματα πυρο-τρομοκρατίας. Το 2003 η πόλη της  Γαλλικής Ριβιέρα  Roquebrune-sur-Argens ήταν θύμα μιας οργανωμένης επίθεσης με κοκτέιλ μολότοφ και βόμβες βενζίνη που κόστισαν 4 νεκρούς και έκαψαν 50 σπίτια. (Ο δήμαρχος της περιοχή απεκάλεσε τις φωτιές μία νέα μορφή τρομοκρατίας)  Τον Απρίλιο του 2004 το Ισραήλ βρέθηκε αντιμέτωπο με ένα κύμα πυρο-τρομοκρατίας το οποίο πήρε το όνομα Ιντιφάντα Εμπρησμών.

Μετά τις αποκαλύψεις Γιλμαζ για την εμπλοκή Τούρκων πρακτόρων στις πυρκαγιές που ρήμαξαν τα νησιά του Αιγαίου η Ελλάδα είχε υποστεί και αυτή με την σειρά της μία επίθεση πυρο-τρομοκρατίας.  Οι Τούρκοι εμπρηστές, οι υπεύθυνοι για τις καταστροφές δεν ήταν μόνοι τους. Μαζί τους δούλευε και μία ντόπια πέμπτη φάλαγγα ενισχυμένη από τις πεδινές ταξιαρχίες των ΜΜΣ(κοταδισμού) που λοιδορούσε με αγοραία παραφορά όποιον τολμούσε να εκφράσει έστω και την παραμικρή υποψία περί οργανωμένης έξωθεν δολιοφθοράς, ασσύμετρης απειλής. Για όλο αυτόν τον εσμό των ντόπιων προθύμων της αριστερόστροφης προοδευτικάντζας - μία βολτα στην αρθογραφία της εποχής θα πείσει - για όλα φταίγανε οι χωματερές, η ΔΕΗ,η κυβερνήσεις  και ότι άλλο κατέβαζε το φτωχό τους μυαλουδάκι. Ούτε λέξη για το ενδεχόμενο οι φωτιές του 2007 να ήταν μία οργανωμένη επίθεση πυρο-τρομοκρατίας.

Σήμερα γίναμε μάρτυρες μιας νέας πυρο-τρομοκρατικής εκστρατείας κατά της Ελλάδας  και όμως κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται ή να ανησυχεί. απλά κάνουν διαπιστώσεις και ευχολόγια. Ο κύριος Δενδιας μίλησε για “ενδείξεις αν όχι αποδείξεις εμπρησμών” στην Χίο και ζητάει τώρα κατόπιν εορτής την συνδρομή της ΕΥΠ.  Οι εμπρησμοί είναι μία πυρο-τρομοκρατική επίθεση κατά της Ελλάδας   και δεν αρκεί ένα μοντέλο δασοπυρόσβεσης ή πρόληψη  όπως μας λέει στην επερώτηση του ο βουλευτής Ευβοίας του ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Αποστόλου, στην οποία μεταξύ άλλων κάνει λόγο για ανύπαρκτη πρόληψη αλλά και ελλιπή σχεδιασμό έγκαιρης επέμβασης. «Για ακόμη χρονιά η χώρα παραδίδεται στις φλόγες λόγω της ελλιπούς έως ανύπαρκτης χρηματοδότησης της δασοπροστασίας, αλλά και του αποτυχημένου μοντέλου δασοπυρόσβεσης που ακολουθείται». Επιβάλλεται να απαλαγούμε απο την φτηνή και μικρή πολιτική και να δούμε την πραγματικότητα στα μάτια. Οι 589 πυρκαγιές στην χώρα τις τελευταία δέκα μέρες, κατα τα λόγια του υπουργού ΠΡΟ-ΠΟ, δεν έχουν αιτία την ελλειπή δασοπροστασίας ή πρόληψης, αλλά είναι μία οργανωμένη τρομοκρατική επίθεση που καταστρέφει τις πλουτοπαραγωκικές πηγές της χώρας. Έφτασε η ώρα να βάλουμε στο πολιτικό μας λεξιλόγιο και την λέξη "πυρο-τρομοκρατία" για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε ανάλογα τους εμπρησμούς που μας διαλύουν.

Για περισσότερες λεπτομέρεις εδώ http://www.rieas.gr/images/galatasnew.pdf

Ο “φερόμενος” και οι πραγματικοί

Αναστάσιος Θεοφίλου, ο φερόμενος σαν δολφόνος της Πάρου. Προσέξετε με πόση ευαισθησία, απλοχεριά και τάκτ τα ΜΜΕ(ξαπάτησης)  που δολοφονούν ανελέητα τη σκέψη, περιφρονούν τους Έλληνες, θεοποιούν την αμορφωσιά και τη βαρβαρότητα της βλακείας μαζί με την χορωδία των πονηρών πνευμάτων της σεσημασμένης δημοσιογραφίας του χαρίζουν το τεκμήριο της αθωότητας. Είναι οι ίδιοι λακέδες που την επομένη του φόνου του μαθητή Γρηγορόπουλου ανέβαζαν και κατέβαζαν τον Κορκονέα δολοφόνο. Το τεκμήριο αθωότητας ισχύει μόνο για τα μέλη της αριστερόστροφης προοδευτικής φράξιας τους.

Η δικαιοσύνη θα αποφασίσει αν ο φερόμενος σαν δολοφόνος είναι δολοφόνος,  ο φυσικός αυτουργός του ειδεχθούς εγκλήματος. Οι πραγματικοί δολοφόνοι, αυτοί που γεμισαν το όπλο του, βρίσκονται ανάμεσά μας. Η δολοφονία του Μίχα και όσα ακολουθούν αυτές τις γκαστρωμένες ημέρες και νύχτες αποκαλύπτουν την ηθική αυτουργία. Οι ηθικοί αυτουργοί έχουν όνομα και ταυτότητα και το όνομα αυτών Αριστερά.

Απο το 1974 η Μεταπολίτευση έγινε η συνέχεια ενός εμφυλίου πολέμου με άλλα μέσα, ένα ζωντανό πολιτικό διακύβευμα. Το τσουνάμι του αριστερίστικου λαϊκισμού της μεταπολίτευσης μας είχε μετατρέψει σε μία κοινωνία που θεοποιούσε την έν ψυχρώ δολοφονία κάποιου και η σεσημασμένη δημοσιογραφία  την νομιμοποιούσε έμμεσα επικροτώντας τους τρομοκράτες επειδή φροντιζαν να μη χτυπάν “αθώα θύματα”, λες και τα θύματά τους ήταν εξ’ ορισμού ένοχα επειδή η αριστερόστροφη προοδευτικάντζα αποφάσισε να το παιξει δικαστής, ένορκος και δήμιος, εκτελώντας όποιον θεωρούσε ένοχο.

Η Αριστερά αφου άρπαξε την καρέκλα που της πρόσφερε το σύστημα της μεταπολίτευσης βολεύτηκε και άραξε και σε όλες  της εκφάνσης της όχι μόνο κατάκλεψε τους Έλληνες (Πάντειο, Υποβρύχια, Χρηματιστήριο....), όχι μόνο έφαγε με δέκα μασέλες (ευρωπαϊκά προγράμματα, ΜΚΟ αλά Soros....), όχι μόνο μεταβλήθηκε σε ένα απεριγραπτο κηφηναριό που δεν παράγει τίποτα, αλλά με τα Adidas και τα Grant αποδύθηκε, με την ελευθερη διακίνηση της βίας, σε ένα ηροστράτειο έργο (ημέρες οργής) κατεδάφισης κάθε αξίας, κάθε έννοιας δικαίου.

Στην λογική της έξαλλης αριστεράς δεν υπάρχουν συντεταγμένοι θεσμοί. Μόνος θεσμός είναι το πεζοδρόμιο “νομος είναι το δίκαιο του εργάτη”  και εξαρτάται απο το ισοζύγιο της βίας. Η αριστερά απέτυχε να πείσει την κοινωνία με παρωχημένες πολιτικές ιδέες και τις αντικατέστησε με την πολιτική της πλήρους άρνησης και της βίαιης επιβολής της άποψης της θεωρητικοποιώντας την βία σαν “μάχιμες αμμεσοδημοκρατικές διαδικασίες”.   Κάθε αποδεδειγμένο “καθοίκι” που με την κουκούλα του δήμιου και 45άρι ξεφώνιζε “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός” γινόταν σημείο αναφοράς και ηρωισμού γιατί η αριστερά έχει “καθαρές απόψεις σαν γάργαρο νερό για τη βία και τους κουκουλοφόρους και δεν ζήτά πιστοποιητικά κοινωνικής νομιμοφροσύνης”. Την ίδια στιγμή κυκλοφορούσε το ημερολόγιο της “Αυγής” με 70 φωτογραφίες, προβάλλοντας την δράση των κουκουλοφόρων, δηλαδή την καταστροφή και την διαρπαγή καταστημάτων, φλεγόμενους αστυφύλακες, το κάψιμο και το χάος της Αθήνας τον Δεκέβρη 2008. Επι πλέον η αριστερά βία δικαιώνονταν,  με ασπίδα τις ψυχώσεις του, απο τον περιώνυμο σατιρικό σχολιαστή-σαλντιμπάγκο και στη “τηλεοπτική δημοκρατία” οι κουκουλοφόροι και οι δολοφόνοι της αριστεράς κάναν καριέρα..

Για την αριστερά η νομιμότητα είναι  κατ΄αποκοπή και ορίζεται αναλογα της πολιτικής συγκυρίας. Έβλεπα τους διάφορους εκπροσώπους του ΖΥΡΙΖΑ, της προοδευτικής σάχλας και CIA “να καταδικάζουν” την δολοφόνια της Πάρου απο τον αντιεξουσιαστή διαδικτυακό φίλο τους και η έκφραση τους μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια. Όταν η μάνα μου με ανάγκαζε να πιώ ένα κουταλάκι του εμετικού μουρουνέλαιου.

Έχουν μια ευακαιρία οι της “προόδου” να αποδείξουν ότι δεν υποκρίνονται όταν διακηρύσσουν πως καταδικάζουν την δολοφονία του 53χρονου ταξιτζή της Πάρου Δημήτρη Μίχα.Στα τόσα συλλαλητήρια που κάνουν καθημερινά για ψύλου πήδημα να κάνουν και ένα για τον αδικα δολφονημένο Μίχα. Να δείξουν ότι εναντιώνονται καθολικά στη βια, είτε αυτή πρόερχεται απο τα 45άρια της 17Ν, είτε απο το πιστόλι του “αντιεξουσιαστή” Αναστάσιου Θεοφίλου. Να απομονώσουν τους δολοφόνους που τρέφαν για χρόνια στα σπλάχνα τους. Να φωνάξουν “αντιεξουσιαστές, γουρούνια, δολοφόνοι”

Ο "αντιεξουσιαστής"....

“Η άνομη βία του “αντιεξουσιαστή” εκπορεύεται από το ίδιο λίκνο που επωάζει τις Αριστερές δοξασίες”

Μετά την σύλλυψη του φερόμενου ως δολοφόνου της Πάρου μαζεύτηκε στα ΜΜΕ(ξαπάτησης), ο λόχος ψυχολογικού πολέμου που απαρτίζεται από πρόθυμα δημοσιογραφικά “παπαγαλάκια” και πολιτικούς ρακοσυλλέκτες και διάφορες ρεπατζούδες της ενημέρωσης να τον βαφτίσει “αντιεξουσιαστή” Είναι η λέξη  κλισέ που οι απελπισμένες μετρέσες της νεοταξίτικης αριστεράς χρησιμοποιούν για να συσκοτίσουν  το πού ανήκει το ανθρωποειδες αυτό. Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει μόνο μία βία. Η βία της αριστεράς.

Η Ελλάδα επί 38+1 χρόνια ζει την βαρβαρότητα της "επαναστατικής" μεταπολίτευσης. Η αριστερά γεμάτη βαθύτατη, υπεροπτική και κυνική περιφρόνηση προς τους Ελληνες και το μέλλον τους, με τρόπο αγύρτικο, δημαγωγικό και παραπλανητικό επέβαλε  την θέληση της με την απροκάλυπτη βία.  Η παρέα των διάφορων δήθεν των ΜΜΕ(ξαπάτησης) με πολύ λογισμό και άφθονη οίηση προσπάθούν   να μας πουλήσουν το πολιτικό συγχωροχάρτι της αριστεράς. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι καλοί αυτοί άνθρωποι θέλουν  να μας πείσουν  ότι η βαρβαρότητα του δολοφόνου είναι κάτι το άλλο το αντιεξουσιαστικό.  Ε! λοιπόν το παιχνίδι τελείωσε! Η άνομη βία του “αντιεξουσιαστή” εκπορεύεται από το ίδιο λίκνο που επωάζει τις Αριστερές δοξασίες. Με συνέπεια να ταυτίζονται στο μυαλό  της κοινής γνώμης!!

Οι σεσημασμένοι δημοσιογράφοι σαν γνήσιοι αβανταδόροι της αριστερής λεηλασίας και τρομοκρατίας, έντρομοι μπροστά στην πιθανότητα οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να καταλάβουν, επί τέλους, τι είναι αριστερά, προσπαθούν να την σώσουν από την απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας, κοινωνίας που διαπερνάται από φόβο, ανησυχία, ανασφάλεια για το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της με το ασαφές “αντιεξουσιαστής” ή “αντιεξουσιαστικός χώρος”

Όλα στην προτεραιότητα των εντυπώσεων, στην αμνησία των γεγονότων, στον συμβιβασμό με την αοριστολογία, ώστε να μη θίξουμε τα αριστερά θέσφατα. Μιλάν για τον δολοφόνο με το ουδέτερο “αντιεξουσιαστής”  ώστε να κερδίσουν τις εντυπώσεις των τυραγνισμένων πολιτών της Ελλάδας και επιδιώκουν  την άφεση αμαρτιών της φράξιας τους αοριστολογώντας για κάποιον δήθεν ¨αντιεξουσιαστικό χώρο”.

Καμίνης: Ο Ήσυχος Αμερικανός αριστερός......

«Όταν, σχεδόν καθημερινά, συνάνθρωποί μας πέφτουν μαχαιρωμένοι στους δρόμους, πρέπει η κοινωνία να βρίσκεται σε εγρήγορση και η Πολιτεία, μόνη αρμόδια για την τήρηση των νόμων και της τάξης, συνεπής στην υποχρέωσή της να οδηγήσει τους δράστες στη Δικαιοσύνη. Το κράτος δικαίου αποτελεί τη μόνη εγγύηση για την έξοδο από την κρίση βίας, που προκαλεί η αθρόα παράνομη είσοδος μεταναστών, καθώς και η απόπειρα μηχανοκίνητων φασιστοειδών συμμοριών, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Να συμβάλουμε όλοι, δικαστική εξουσία, κεντρική διοίκηση, πολιτικά κόμματα, τοπική αυτοδιοίκηση, κοινωνία των πολιτών και πνευματικός κόσμος, ώστε να δοθεί ένα τέλος στη φρίκη των δολοφονιών στη μέση του δρόμου».

Αυτά τα σοφά και μεστά περιεχομένου δήλωσε ο κύριος Καμίνης αφήνοντας υπονοούμενα κατά των Ελλήνων πατριωτών των ελληνόψυχων της Χρυσής Αυγής. Υπονούμενα! Δεν τολμάει να πει τίποτα με σαφήνεια και ευθύτητα γιατί ξέρει ότι οι τυραγνισμένοι Έλληνες που καθημερινά ληστεύονται, οι παπούδες και οι γιαγιάδες τους δολοφονούνται με πρωτοφανή αγριότητα στα χωριά τους, κυκλοφορούν στην Αθήνα με τον φόβο και το ερώτημα “θα γυρίσω σπίτι”, θα τον “πάρουν με τα γιαούρτια”.
Ο κύριος Καμίνης και η κλίκα του ερμηνεύοντας τους νόμους όπως επιτάσσει η ιδεολογοπολιτική του στράτευση  απεργάζεται μία Ελλάδα "πολυπολιτισμική". Μία Ελλάδα όπου οι Έλληνες θα είναι φιλοξενούμενοι στην πατρίδα και στο έλεος του κάθε αλλοδαπού εγκληματία.

Γεννήθηκε στην Αμερική και έτσι απέκτησε την αμερικάνικη υπηκοότητα  (by right of birth) χωρίς  να παίξει πιάνο (δακτυλικά αποτυπώματα), να περάσει από εξετάσεις και τέλος να ορκισθεί πίστη στην αμερικάνικη σημαία. Εφ όσον  δε πέρασε του λόγου του από αυτή την διαδικασία, αφού την πήρε ( υπηκοότητα)  με την γέννηση του, ας ρωτήσει κάποιον, πως παίρνεται η υπηκοότητα με πολιτογράφηση (by naturalization). Θα μάθει, τι τραβάνε οι αλλοδαποί στο αμερικάνικο immigration. Πόσες φορές θα τους πάρουν δακτυλικά αποτυπώματα, τι γιατρούς περνάνε, τι εξετάσεις αμερικανικής ιστορίας δίνουν στην πολυπολιτισμική Αμερική για να πάρουν την πολυπόθητη υπηκοότητα. Στην Αμερική κύριε Καμίνη η μόνιμη κατοικία (Green Card) ή η υπηκοότητα δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο.

Προς τα έξω η Αμερική αυτοδιαφημίζεται σαν η χώρα μοντέλο του «πολυπολιτισμικού», του «πολυφυλετικού» του «πολυσυλλεκτικού» κράτους. Είναι οι λέξεις παγίδες για τους λαούς, τις μικρές χώρες που τις κυβερνάν μικρονοϊκές  ή μικρόψυχες ελίτ οι οποίες, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» αποδoμούν τις αξίες των Ελλήνων για μία θέση γύρω από το τραπέζι της Bilderberg, προτρέπουν να γίνουμε η «Αμερική των Βαλκανίων» για ένα bravo. Προς τα μέσα η Αμερική είναι μία μονολιθική αυτοκρατορία, ένα έθνος ομοούσιο και αδιαίρετο  το οποίο  καλλιεργεί έναν πρωτόγνωρο, πρωτοφανή εθνικισμό με άξονα οδηγητικό την ιδιαιτερότητα των «αμερικανικών  ιδεωδών». Που δεν είναι τίποτε άλλο από μία τάση για συνεχή επέκταση, για συνεχή κυριαρχία κάτω απο το αγρυπνο βλέμμα του Θεού. « ..Και ευλόγησεν  αυτούς ο Θεός, λέγων αύξανεστε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γήν και κατακυριεύσατε αυτήν» (Γενεσις Α,28).

Η Αμερική είναι μια πανσπερμία φυλών και θρησκειών και μια ημέρα τον χρόνο εκδηλώνουν τον φυλετισμό τους στις διάφορες εθνικές εορτές των πρώην πατρίδων τους, 25η Μαρτίου, 4 Novembre... Ο πολυπολιτισμός σταματάει εδώ. Τις υπόλοιπες 364 μια τεράστια αμερικάνικη σημαία καλύπτει τους πάντες και τα πάντα και αλίμονο σε αυτόν που θα βγει από την σκιά της. Το άγρυπνο μάτι του Αμερικάνικου αετού είναι πανταχού παρών.
Η βαριά ανάσα του FBI καψαλίζει το σβέρκο όποιου τολμήσει να αμφισβητήσει το αμερικάνικό όνειρο και το Immigration ή Migra ακουμπάει τα νύχια του στην πλάτη του όποιου δύστυχου τολμήσει να σηκώσει κεφάλι
Τα παιδιά  στο σχολείο άσπρα μαύρα κίτρινα κόκκινα  ξεκινάνε την ημέρα τους με όρκο πίστης στη σημαία της χώρας.

I pledge allegiance to the Flag
of the United States of America,
and to the Republic for which it stands:
one Nation under God, indivisible,
With Liberty and Justice for all.

Αν δεν το πιστεύετε ρωτήστε τον Yorgo and his brothers.

Οι επίδοξοι υποψήφιοι για το αξίωμα του Αμερικανού προέδρου και οποιοδήποτε άλλο αξίωμα  συναγωνίζονται σε προτάσεις για την λύση του λαθρομεταναστευτικού προβλήματος. Προτείνουν απελάσεις, αρνήσεις αδείας οδηγήσεως, αποκλεισμό των παιδιών από την δημόσια εκπαίδευση. Απαγόρευση ενοικίασης σπιτιών σε λαθρομετανάστες. Ένα τεράστιο "τοίχος" με κάμερες ηλεκροφόρα συρματοπλέγματα κτίζεται μεταξύ Μεξικού και ΗΠΑ. Άτυπες πολιτοφύλακες κυνηγάνε, σαν τα αγρίμια, τούς δύστυχους μέσα στις ερήμους του New Mexico και της Arizona και όμως κανείς δεν τόλμησε να τους χαρακτηρίσει ξενοφοβικούς ή ρατσιστές.

Ο αμερικανογεννημένος  κύριος Καμμίνης θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε χωματερή. Πολύ που τον ενδιαφέρει. Το διαβατήριο το έχει έτοιμο στην τσέπη. Οι χαχόλοι που τον ψήφισαν θα τραβήξουν τον διάβολό τους και θα καταριούνται την ώρα και την στιγμή που ψήφιζαν. Κοψοχέρηδες είναι γεμάτη η Ελλάδα.

Κάποιος ή κάποια θα ρωτήσει, με άφθονη εξυπνάδα. “Τι με νοιάζει το τι κάνει η Αμερική;”
Και όμως μας νοιάζει.  Ο κύριος Καμίνης δηλώνει “ελληνοαμερικανός αριστερός”. Φυσικά στην Αμερική, αν έλεγε και έκανε αυτά που λέει και κάνει  στην Ελλάδα δεν θα ήταν   δήμαρχος ούτε καν κλητήρας. Επιπλέον ο "σοφός" Βερέμης μεταξύ των άλλων ευρηματικών και ανεύθυνων που ξεστομίζει ή γράφει μας είπε ότι "θέλει να γίνει η Ελλάδα... η Αμερική των Βαλκανίων, πολυπολιτισμική" εδώ γελάνε ή κλαίνε όπως τι βρίσκει ο καθένας...

Πάμε "διακοπές"....!

Μεταπολίτευση: Απο τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Τον Ιουλιο 1974 πέσαμε απο την Σκύλλα στη Χαρυβδη. Άξιζε αλήθεια να “απελευθερωθούμε”, να “δραπετεύσουμε” απο την χουντα, για να γίνουμε παιδιά που μας δέρνουν, μας σκοτώνουν, μας δολοφονούν στην δικτατορία του κοινωνικού σνομπισμού. Απο μία κάποια άποψη όλα είναι τα ίδια, η λογοκρισία, ο διαχωρισμός σε δικούς μας και τους άλλους, το εκδοτικό μποϋκοτάζ  και το μποϋκοτάζ των κριτικών, ο κονφορμισμός απο την ανάποδη, με ευϋπόληπτα δημοκρατικά καρικεύματα, και η μέθοδος της πολεμικής  είναι κι αυτή η ίδια και πιο βάρβαρη. Είναι απο καιρό γνωστή απο τις ψυχοσωτήριες συζητήσει στα καφέ της γνωστής πλατείας, στα τηλεπαράθυρα, στην αρθογραφία του αναθέματος.

Στους νέους θιασώτες της Χάρυβδης,της δημοκρατικής δικτατορίας, τους μιλάς για συγκεκριμένα γεγονότα, κι αυτοί σου μιλάν για ταξικούς αγώνες και άλλες παρλαπίπες.  Ταξικούς αγώνες! Ας γελάσουμε! Δεν υπάρχει ταξικός αγώνας στη φύση, για 38 χρόνια πια στην Ελλάδα διεξάγεται ένας μοναδικός θανάσιμος αγώνας, ο αγώνας ανάμεσα στην μεγάλη και στην μικρή μπουρζουαζία, στους μεγάλους και στους μικρούς αστούς. Οι δύο αυτές μπουρζουαζίες χρησιμοποιοόυν στον αγώνα πρός όφελος της υλικής και ψυχικής τους άνεσης ( γεννητούρια Τσίπρα στο “Ιασώ”, ιδωτικά σχολεία για τα παιδιά τους, Πανεπιστήμια στην Εσπερία) όλες τις άλλες τάξεις, μαζί με τις ιδέες τους.  Μετά την νίκη αφήνουν τους πρώην συμμάχους-ψηφοφόρους στο έλεος της μοίρας τους, αντε να τους δώσουν κανα κοκκαλάκι να γλείψουν, κάνετε ότι θέλετε αρκεί να μας ψηφίζετε, για να τους πουν κατόπιν: γιατι φωνάζετε; “μαζί τα φάγαμε”.

Οι μεγάλοι και μικροί αστοί για 38 χρόνια έχουν αλέσει με τι ψεύτικες οδοντοστοιχίες και προσαρμόσει στην δική τους κατανάλωση ό,τι πιό καλο κι ό,τι πιο άγιο έχει πετύχει η Ελλάδα μέσα απο τα βάσανα της, την ελευθερία, τον πολιτισμό, τη θρησκεία. Για να παραμείνει κανείς προσωπικότητα, οποιαδήποτε εποχή έπρεπε να είναι ανδρείος και να έχει συνείδηση. Οι αστοί για 38 χρόνια στην Ελλάδα δυστυχώς δεν έχουν ούτε ανδρεία ούτε συνείδηση, έχουν μόνον οδοντοστοιχίες και ζωική προσαρμοστικότητα. Οι σημερινοί αστοί μικροί ή μεγάλοι είναι τάγμα, είναι μαφία, είναι διεθνείς, είναι πολυπολιτισμικοι. Αν θέλετε ο αστός δημόσιος υπάλληλος  και ο αστός διανούμενος δεν διαφέρουν σε τίποτα απο τον αστό-επαναστάτη (Κανέλλη) και τον αστό κομματικό σύντροφο (Τσιπρα). Ασφαλώς προσέξατε ότι παρ΄όλες τις πολιτικές και κομματικές διακρίσεις συνεννοούνται γρήγορα, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, κοινώς μπετατζήδες, και οι χθεσινοί απαλλοτριωτές, οι σνόμπ που το παίζουν λαϊκοί και οι εστέτ της πάλης των ταξεων με τα Armani, οι ανθρωπιστές της 17Ν με τα πειθήνια 45άρια και οι ανθρωποφάγοι με τις μολότοφ των “συγκεκριμένων ποσών βίας”, ο γνωστός μας πρόεδρος με τα καμώματα ενός φιλελέθευρου αριστοκράτη και οι δήμιοι του ελληνισμού. Είναι άπειροι και το όνομα τους λεγεών...

Μίσος κατά των Ελλήνων

Περισσότερο εγκλήματα μίσους, κατά συγκεκριμένων ομάδων - στόχων, παρά ρατσιστικά, χαρακτήρισε ο καθηγητής εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Πανούσης τα κρούσματα των ημερών.
Μιλώντας πριν λίγο στην εκπομπή των Μάνου Νιφλή και Ελεάννας Τρυφίδου στον Real FM, με αφορμή την δολοφονία του Ιρακινού χθες στην οδό Αναξαγόρα, ο κ. Πανούσης τόνισε ότι δυστυχώς κάποιοι αυτόκλητοι σωτήρες της Ελλάδας έχουν αναλάβει τη ...δουλειά με κράνη, κουκούλες, λοστούς και μαχαίρια. enikos.gr

Ευ. Βενιζέλος: Ποια Χρυσή Αυγή; Τη βία την πολιτική, την ένταση, το προπηλακισμό, τις αντισυγκεντρώσεις, δεν τα έφερε στην πολιτική ζωή ο κ. Μιχαλολιάκος ούτε ο κ. Κασιδιάρης. Τον έχουν φέρει από τ’ αριστερά. Μια συγκεκριμένη ριζοσπαστική λαϊκιστική αντίληψη. Πηγή



Σε αντίθεση με την θεία Όλγα που ξέρει, στην γνωστή διαφήμηση του ΟΜΟ του 60, ο καθηγητής Γιαννης Πανούσης  δεν ξέρει...
Σχολιάζοντας σήμερα (13/8//2012) απο το ραδιόφωνο του RealFm τα τελευταία επεισόδια με πρωταγωνιστές λαθρομετανάστες, με γνήσια αριστερίστικια “διαλεκτική” προσπαθεί να μεγαλώσει το μικρό και να μικρύνη το μεγάλο. Πίσω απο την ωραία και πιασάρικη λέξη “μίσος” ο κύριος καθηγητής με υποκειμενικό διανοουμενισμό και αποχρώσεις φολκλόρ προσπαθεί να κρύψει την λέξη "βία". Βία που βιώνουν οι Ελληνες τα τελευταία χρόνια  Καλή προσπάθεια να καλύψουμε την πραγματικότητα και τους υπευθύνους της βίας που βιώνουν καθημερινά οι Ελλήνες.  Οι εκλεκτικές του συγγένειες τον εμποδίζουν να μάθει. Αν δεν  ξέρεις ρώτησε, διάβασε και μάθε. Η αριστερά με τις παραφυάδες των -ισμών της  μαρξισμό, λενινισμό, σταλινισμό, τροτσκισμό, μαοϊσμό, λαϊκισμό, για να περιοριστούμε σε λίγες απο τις σύγχρονες ολέθριες ενσαρκώσεις της και με τα παρελκόμενα τρομοκρατία, βαρβαρότητα, εκσυγχρονισμό, προοδευτισμό, νεοταξισμό και γιατί όχι δημοκρατισμό εμφιλοχώρησε παντού, διέβρωσε τα πάντα. Πολυφυής (αν και μονοδιάστατη), πολυκέφαλη (αν και μικρόνους), πολυκέλαδη (αν και μονοσήμαντη), πολυεπικίνδυνη (αν και φύσει εαύλωτη). Και βέβαια φονταμεταλίστικη, όποια και αν είναι η αίρεση-δόγμα που κουβαλάει στο δισάκι της. Αδιάφορη στην λογική του λογισμού και ευαίσθητη μόνο στην λογική της ισχύος...

Καμία περιοχή του ιδιωτικού ή δημοσίου βίου, της δράσης της σκέψης που να μείνει αμόλυντη. Η συνδικαλιστική απολυταρχία, ο αφελληνισμός και η αποσύνθεση της Παιδείας, η φενάκη του διαλόγου, η απάτη του "ακαδημαϊκού ασύλου" είναι η προσφορά της Αριστεράς στην χώρα... Απο τα “συγκεκριμένα ποσά βίας” της Αυγής, στην “κινηματική βία του Βέλτσου  μέχρι τα υψηλά και περισπούδαστα φληναφήματα των ημετέρων, που είναι ανίκανοι να καταλάβουν τι είναι πολιτισμός και ικανοί μόνο να ακολουθούν την πολιτισμένη ηγεσία τους, οι Έλληνες έζησαν για 38 χρόνια τις τελετουργίες της αριστεράς βίας.. Αφού έκτισε την ύπαρξη της σε μία μεγάλη αφήγηση δόξας, τρόμου, μίσους και εκδίκησης που στο βάθος της υποσχέθηκε την οριστική και ολοκληρωτική Δικαίωση-Κυριαρχία επί των άλλων Η εκτραχηλισμένη αριστερά έφθασε στο τέλος της...Αφου έκαψε λεηλάτησε σήμερα καταρρέει  Οταν οι ιδέες της καταρρέουν η Αριστερά καταφεύγει σε εκδηλώσεις λαθρολαγνείας. Από την μιά η αναποφασιστική κι' αντιφατική αστυνομία. Κι από την άλλη τα αντανακλαστικά της παραδοσιακής Αριστεράς που αισθάνεται σχεδόν υποχρεωμένη να παραβλέπει και ακόμη να υποστηρίζει έμμεσα -φτωχοί άνθρωποι- την εγκληματίκοτητα των λάθρομεταναστατών γιατί τους βλέπει σαν αγωνιστές ενάντια στο κακό "αστικό " κράτος. 

Σήμερα λατρεύει τους λάθρομετανάστες που βιάζουν καθημερινά τους Έλληνες γατί τιμωρούν μία κοινωνία που σήκωσε κεφάλη. Η άνομη βία των λάθρο λοιπόν εκπορεύεται από το ίδιο λίκνο που επωάζει τις Αριστερές δοξασίες. Μίσος κατά των Ελλήνων. Υπάρχει ένα στοιχείο ψυχοπαθολογίας στα σχόλια του Γιάννη Πανούση

Γιώργος Κοντογιώργης: ενδιαφέρον, αλλά τίποτα το Καινούργιο.....

Ο γνωστός καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης κ. Γιώργος Κοντογιώργης είναι, προς τιμή του, από τους ελάχιστους Έλληνες πανεπιστημιακούς που στρέφονται κατά του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Στο βίντεο που ακολουθεί, ο κ. Κοντογιώργης απαντά με ευθύτητα στις καταιγιστικές ερωτήσεις των δημοσιογράφων κ.κ. Κουρή και Ταλαμάγκα, στην εκπομπή «επί του πιεστηρίου» στον τηλεοπτικό σταθμό ΚΟΝΤΡΑ.
Είναι πολλά και σημαντικά αυτά που θα ακούσετε. Μεταξύ αυτών εμείς ξεχωρίζουμε δύο.
Όταν οι δημοσιογράφοι επισήμαναν στον κ. Κοντογιώργη ότι εμείς ψηφίζουμε αυτούς τους πολιτικούς, απάντησε με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι είναι λάθος να κατηγορούμε τους πολίτες πως…. εκείνοι επιλέγουν αυτούς τους πολιτικούς. Οι Έλληνες τόνισε, δεν ψηφίζουν με την αληθινή έννοια της ψήφου. Οι Έλληνες απλά καλούνται να νομιμοποιήσουν, δηλαδή να επιλέξουν μεταξύ εκείνων των επιλογών που προτείνουν  οι μηχανισμοί του συστήματος. Σε άλλο δε σημείο του λόγου του επισήμανε πως αυτό το σύστημα παράγει σκουπίδια, δεν παράγει φιλοδοξία, άρα δεν παράγει προσωπικότητες, τις αποκλείει. (εδώ)


Αυτά δήλωσε ο καθηγητής κ. Γιώργος Κοντογιώργης στο Kontra channel. Κομμάτι του συστήματος ενός συστήματος που για 38 χρόνια λυμαίνεται την πατρίδα μας ο κύριος καθηγητής δεν είπε κάτι καινούργιο. Πολυ πρίν αυτον ο Κωνσταντίνος Πλέυρης είχε γράψει:
“Με άλλα λόγια η δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο, στο οποίο ο λαός, έχει το δικαίωμα να διαλέγη αυτούς, που θα τον εκμεταλλευτούν.” Κώστας Πλεύρης, Αντιδημοκράτης.(εδώ)

Για να συμπληρώσει Ο Αλαιν ντε Μπενουα “βέβαια τα κόμματα εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο. Αλλά δεν είναι πια τα μόνα. Και εξ άλλου, οι μηχανισμοί αποκλεισμού είναι πιά στην θέσι τους, ώστε ορισμένα ρεύματα σκέψεως να μην μπορούν πλέον να θίξουν, κατ αυτό τον τρόπο τίποτε άλλο παρά ένα μικρό μέρος της κοινής γνώμης. Τα μέσα εημερώσεως, οι ομάδες πιέσεως, πήραν την σκυτάλη απο τις κλασσικού τύπου πολιτικές δυνάμεις” Αλαίν ντε Μπενουά, οι Ιδέες στα Ορθά, Ελεύθερη Σκέψις, 1980 (εδώ)

Αλλά και ο γνωστός και μη εξαιρετέος κ. Κύρτσος είναι ακόμη πιο κυνικός και  σαφής:

““Στο “Βυζαντινό” βρήκα τον Σπυρόπουλο (σημ. φίλος του του τότε προέδρου της ΝΔ Μητσοτάκη με τεράστια επιρροή στη χάραξη πολιτικής) καθισμένο πίσω απο δύο τραπέζια γεμάτα τηλέφωνικές συσκευές και εφημερίδες. Ήταν το ιδιότυπο γραφείο του. Αντιμετώπισε με σεβασμό τον έμπιστο του Βουδούρη (σημ. τον Κύρτσο) και μέσα σε μία ώρα είχαμε κάνει τις αναγκαίες διορθώσεις. Τρείς αστερίσκοι δίπλα στα ονόματα βουλευτών και στελεχών της  ΝΔ που έπρεπε να υποστηριχθούν απο την εφημερίδα, δύο αστερίσκοι δίπλα σ΄ εκείνους που θα είχαν ουδέτερη επικοινωνιακή μεταχείριση, ένας αστερίσκος δίπλα στα ονόματα εκείνων που δεν έπερεπε να προβληθούν απο την εφημερίδα. Στα 33 μου χρόνια, η μέθοδος Βουδούρη-Σπυρόπουλου, μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και δικαιολογημένο προβληματισμό. Αργότερα διαπίστωσα ότι οι θεσμικές, εξωθεσμικές παρεμβάσεις στα ΜΜΕ για την διαμόρφωση προνομιακών σχέσεων με πολιτικά στελέχη ή τον επικοινωνιακό αποκλεισμό τους  είναι μέρος της εκδοτικής δημοσιογραφικής ρουτίνας”” Γιώργος Κύρτσος, Ο Μυστικός Πόλεμος των Εξουσιών. εκδόσεις Καστανίωτη, 2003, σελ. 30.

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε τίποτα. Ο κύριος Κύρτσος είναι σαφέστατος πώς οι Έλληνες μπαίνουν στο μαντρί της δημοκρατικής διαδίκασίας των εκλογών. Τους αστερίσκους τους βλέπουμε κάθε μέρα στα ΜΜΕ(ξαπάτησης) στα δελτία των 8, στις καλοστημένες παρεμβάσεις, στις συζητήσεις πανηγυρια παραπληροφόρησης.  ΝΔ. ΠΑΣΟΚ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Καμμένος, έναν απο αυτούς τους αστερίσκους ένα απο αυτα  τα εγκεκριμένα κόματα ή συνδικάτα ελέγχου της κοινής γνώμης  διαλεξε στις 17 Ιουνίου 2012 ο ώριμος ελληνικός λαός όταν ψηφίσε αυτούς, ανώριμος όταν ψηφίσε Χρυσή Αυγή.

Συμπέρασμα. Ο κύριος Κοντογίωργης  δεν μας είπε τίποτε καινούργιο. Ήλθε δεύτερος. Η πραγματική Δεξιά, η πατριωτική Δεξιά, η εθνοκρατική Δεξιά το ήξερε πολύ πιό πρίν. Δεν χρειαζότανε η Δημοκρατία 74 να μας πάει στο πάτο και στον απόπατο για να καταλάβουμε ότι η σύγχρονη Democracy είναι η μεγαλύτερη απάτη της ιστορίας.

4η Αυγούστου 1936

Ιωάννης Μεταξάς,  Αιώνιος
Ο χρόνος και το πέρασμά του είναι η δοκιμασία που ο κάθε πολιτικός θα υποχρεωθεί να πέραση ώστε να μετρηθεί το βάθος των αχναριών του στην ιστορία της Ελλάδας.. Ποιός θυμάται τον Πάγκαλο, τον Σοφούλη και τόσους άλλους από δαύτους; Αναρωτήθηκε κανείς πόσα εκατομμύρια έχουν επενδυθεί (βιβλία, άρθρα, συμπόσια κλπ) ώστε να κρατιέται φρέσκια η μνήμη μερικών άλλων (Βενιζέλου, Καραμανλή Α’, άντε και Ανδρέα)  για να μη μπουν στην ανυπαρξία του χρονοντούλαπου της ιστορίας. Πόσα ιδρύματα πρώην πολιτικατζήδων χρηματοδοτούν οι Ελληνες και οι Ελληνίδες για να διατηρείται ζωντανή η μνήμη των διαφόρων ολετήρων του Εθνους που ανακάλυψαν ότι η Κύπρος είναι μακρυά, έκαναν δώρα στον εαυτόν τους, κατέβασαν σημαίες και ευχαρίστησαν.

Ο Ιωάννης Μεταξάς περνάει την δοκιμασία του χρόνου και το πέρασμα του  με άριστα . Σήμερα 77 χρόνια από την 4η Αυγούστου 1936 και 72 χρόνια από τον θάνατό του αφθονούν οι βιογραφίες του, οι περισσότερες συκοφαντικές, υβριστικές και ανόητες γραμμένες από πανεπιστημιακούς, ξυλόσοφους λογάδες, δημόσιους υπαλλήλους που αγωνίζονται για το ψωμάκι τους ή το κρουασάν ελπίζοντας για καμιά θεσούλα επισκέπτη καθηγητή στην Εσπερία και τυμβωρυχόντας στα απορρίμματα των αρχείων συνθέτουν ιστορικά παραμύθια. Αφθονούν τα "περισπούδαστα" άρθρα από πουλημένους κονδυλοφόρους, πλέκτες των αερόλογων και των ανόητων ψάλτες, που προσπαθούν να βγάλουν κανένα τάλιρο με πολύ λογισμό αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση.

Ήτανε, είναι και θα είναι ο μοναδικός πολιτικός που δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Δεν άλλαξε τις σκέψεις του, τα πιστεύω του. Δεν προσαρμόστηκε στις ανάγκες της στιγμής ώστε να διευκολύνει την πολιτική του καριέρα.... “Εξάλλου ο Νικολούδης μου έλεγε ότι πριν αρχίσει η δημοσιογραφική επίθεση της Ιταλίας εναντίον μας, νόμισε χρέος του να ρωτήσει τον Μεταξά μήπως θα 'πρεπε να σκεφθεί να τα φτιάξει με τους Βουλγάρους κάνοντας μερικές παραχωρήσεις (έξοδο στο Αιγαίο). Ο Μεταξάς αγρίεψε: "Όσο είμαι εγώ πρωθυπουργός, δεν παραχωρώ ούτε μία σπιθαμή ελληνικού εδάφους. Αυτά να τα κάνετε εσείς, όταν καθίστε σ' αυτή την καρέκλα."
Γιώργος Σεφέρης, Πολιτικό Ημερολόγιο τόμος Α' 1935-1944 σελ. 33

Πόσοι και ποίοι πολιτικοί της σημερινής Ελλάδας έχουν αυτό το προνόμιο; Κανένας! Τα τελευταία πενήντα χρόνια οι εναγκαλισμοί του χθές εναλλάσσονται με τις ύβρεις του σήμερα και στη μέση ο λαός περιμένει μια καλύτερη μέρα, βλέποντας τα όνειρα του να ποδοπατούνται, τις ελπίδες του να λεηλατούνται στο όνομα της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που από πολίτευμα έχει μετατραπεί σε ιδεολόγημα. Έχει μετατραπεί στην στυγνότερη μορφή δικτατορίας όπου στον λαό της Ελλάδας επιβάλλονται οι ανεξέλεγχετες παρορμήσεις του αφιονισμένου όχλου. Ενός όχλου που κυριαρχείται από ένστικτα,. τρώει τα ψίχουλα που περισσεύουν από το τραπέζι της κομματικής νομενκλατούρας ήσυχος ασυνείδητος και ευτυχής μη έχοντας γνωρίσει άλλη ευτυχία παρά μόνο την πλάνη της ευτυχίας των reality show. Και μία ναρκισσιστική αριστερά που αυτοαποκαλείται “δημοκρατική” με την πτώση του υπαρκτού, της πνευματικής της πατρίδας, έσπευσε να πνίξει το πένθος μπουκώνοντας το απύλωτο στόμα της με το βιός της Ελλάδας και τις επιδοτήσεις του State Department και του Soros.

Ο Ιωάννης Μεταξάς  ήτανε, είναι και θα παραμείνει  ο μοναδικός πολιτικός που μέσα στην Βουλή, («αυτό το μπορντέλο όπου τριακόσοι μασκαράδες γαμούν τις πολιτικές ελευθερίες του ελληνικού λαού» Μ. Καραγάτση, Τα στερνά του Μίχαλου, σελ. 225), βροντοφώναξε. ΕΓΩ! Αναλαμβάνω τις ευθύνες....και η βουλή υποτάχθηκε. Τα ανθρωπάκια γίνανε χαμηλά-χαμηλά, ισόπεδα, ταπεινά, χώμα-γιοφύρι να γενώ να με πατήσεις άρχοντά μου, δουλοπρεπείς χατζηαβάτηδες και τον ψήφισαν Πρωθυπουργό..και μετά άρχισαν να στριμώχνονται στις πόρτες των ξένων πρεσβειών γλείφοντας τα πόδια των ισχυρών πρακτορεύοντας την Ελλάδα μπας και τους ξαναπαραδόσουν την εξουσία.

Μετά το 1974 οι εκπορνοποιημένοι όχλοι όρμησαν με γερανούς και τσιγκέλια και γκρέμισαν κάθε άγαλμα και κάθε προτομή του. Οι ίδιοι αυτοί συρφετοί μέσα στην υστερία τους περνάνε μπρος από το άγαλμα του Τρούμαν και δεν έχουν τους γεννητικούς αδένες να το ρίξουν δημόσια , με νταϊλίκι και τσαμπουκά στο φώς της ημέρας, όπως έριξαν του Μεταξά. Του Τρούμαν που συν τοις  άλλοις, έκαψε με napalm τους ομοϊδεάτες τους στο Γράμμο... Αλλά τι μπορεί κανείς να περιμένει απο τους δειλούς νταήδες της απελπισίας επιγόνους των καπεταναίων; Τι μπορεί κανείς να περιμένει από του λαϊκούς ηγέτες που ιδρώνουν μπάς και η κόρη ή γιος δεν πάρει την πολυπόθητη υποτροφία για το......Έτσι δεν είναι σύντροφοι .και συντρόφισσeς....;