Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το “μημόνιο” (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗ.ΜΑΡ) και το “αντι-μνημόνιο”(ΣΥΡΙΖΑ-”Ανεξάρτητοι” Έλληνες-ΚΚΕ). Ο λόγος αυτός, πολλές φορές, μολονότι παρουσιάζεται περισπούδαστος, είναι αβαθής και μολονότι φαίνεται πολιτικός είναι πολιτικάντικος. Η ορολογία αυτή είναι ηθελημένα σχηματική και σκόπιμα απλουστευτική. Τελεί δε μέσα στο αποδοτικό πολιτικό παιχνίδι των γενικεύσεων και των αφαιρέσεων, μέχρις όχι απλής απογυμνώσεως αλλά ξεσαρκώματος των ενοιών, ώστε να είναι σίγουρο ότι τα πράγματα θα πολωθούν μέχρι σύγκρουσης και μονομαχίας.
Η πόλωση είναι κονταροχτύπημα, αξίας και απαξίας. Με την μόνη διαφορά ότι κάθε μια πλευρά κρατά για τον ευατό της την “αξία” και αποδίδει στην άλλη την “απαξία”. Έτσι, η πολιτική μάχη ξεπέφτει στην λασπολογία, επειδή κάθε παράταξη ανασύρει και εκτοξεύει τις αδυναμίες, δηλαδή τις αθλιότητες της άλλης. Και τελικά ο πολιτικός αγώνας καταλήγει να είναι μία πελώρια εκστρατεία “ρετσινιάς”, σε βάρος του αντιπάλου και αντίστοιχη προσπάθεια ξεπλύματος απο αυτον που την δέχτηκε. Και τα πράγματα συνεχίζονται επ’ άπειρον, τα παρακολουθούμε κάθε μέρα στα τηλεπαράθυρα και στις εφημερίδες, με επιδίωξη τον εντυπωσιασμό - το σοκ - και την σκανδαλοθηρία, που κλιμακώνεται όλο και προς τα πάνω, ενώ το επίπεδο κατεβαίνει όλο και προς τα κάτω.
Η όλη πολιτική “συζήτηση” γινεται με στόχο να αποδείξει, ο ένας τον άλλον περισσότερο ψεύτη, περισσότερο κλέφτη, περισσότερο φαύλο, περισσότερο προδότη. Οπότε, τελείως φυσιολογικά, κατακάθεται μέσα στην λαϊκή συνείδηση, ότι όλοι τους ίδιοι είναι, και ότι οι αθλιότητες διαφέρουν μόνο ποσοτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου