Ακου λοιπόν, Χρυσαυγίτη, άκου, αμόρφωτε άνθρωπε: ποιος σου είπε ότι σε όλα τα βάθρα των αγαλμάτων -θεών, ανθρώπων και τεράτων- οι αρχαίοι χάραζαν ή ζωγράφιζαν μαιάνδρους; Αντιθέτως. Συνήθως τον μαίανδρο ωςδιακοσμητικό και μόνον στοιχείο τον βρίσκουμε στα κιονόκρανα (στην επικρανίτιδα ζωγραφική) ή κάτω απ’ τη ζωοφόρο.
Στάθης εισαι ενας απο τους πολλούς μαρτυρολόγους καλλιτέχνες που η αριστερά έδωσε ψωμί. Η αλήθεια να λέγεται.Φάγανε ψωμάκι οι ατάλαντοι και παντεσπάνι οι ξύπνιοι. Και κοινό γκαραντί και μπετόν αρμέ. Κάποιοι μάλιστα σαν εσένα Στάθη πρώτα φάγανε παρέα με τα μαφίοζικα συγκροτήματα και τώρα φτύνουν στο καζάνι. Ανθρωπάκια που συμπεριφέρονται σαν τις πουτάνες της Ακομινάτου, μιά φορά και ένα καιρό. Καλό παιδί ο Στάθης δεν λέω. Αλλά σαν να μιλάς με αρειανό- προγλωσσική κατάσταση- τα χρόνια αλλάζουν τις προοπτικές της μνήμης.
Το να το παιζεις αριστερός-δημοκράτης Στάθη είναι πιο οικονομικά απο παραδουλεύτρα, πιο φτηνά απο πουτάνα, πιο υγειινά απο μαγέρικο. Ο κόσμος σου είναι ο κόσμος της αριστεράς. Ένας κόσμος ανακυκλωμένος, επαναλαμβανόμενος, αναπλασμένος, κλωνοποιημένος χωρίς ρίζες και αισθητική περα απ' αυτή της γρήγορης κονόμας και του εύκολου μιμητισμού που είναι η σπουδαιότερη ικανότητα, το πιο αναμφισβήτητο ταλέντο της. Ξέχασες τα σημαντικά και ασχολείσαι με τις ανοητες αντιδράσεις μιας αλλαφρόμυαλης "δημοκρατικής παράταξης" που μεταλλάχθηκε σε "συνταγματικό τόξο" που έχει τις προτεραιότητες που τις αξίζουν, ανίκανη να προσφέρει μια ζωή με άλλους ορίζοντες. Φτήνια, φωνή απο σαπουνόπερα, λόγια απο σενάριο γραμμένο στο γόνατο - καμιά αίσθηση του γελοίου! Μεσα απο τα παραληρήματά σου ξεχωριζει η απόγνωση για την αδυναμία να εκφράσεις όλο σου το μίσος γι αυτόν που δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Είσαι καλό παιδί Στάθη αν ήσουν γυναίκα θα σε λέγαμε τσόκαρο.
Θα σου δώσουμε με τη μία, πατ κιούτ, το ζουμί. The gist, για τον αγγλομαθή Τσίπρα που είναι μορφωμένος και πολύ άνετος στα αγγλικά (the bottom line, να πούμε)
Απο την «Φλογέρα του Βασιλιά» του Κωστή Παλαμά
Λόγος Δέκατος
..........................................
Οχτρός μου εμέν κ΄η άσοφη σοφία του διαβασμένου
όλοι οι φονιάδες της ζωής και οι πνίχτες της αλήθειας.
Φύτρα κακή, γραμματικοί, ρητόροι, φιλοσόφοι,
με τα γεμάτα ονόματα και τα άδεια τα κεφάλια,
πλέχτες των αερόλογων και των ανόητων ψάλτες!
Είν’ όμορφος ο θάνατος απ’ ό,τι μέσα του έχει
αξήγητο κι απέραντο κι αθάνατο και μέγα,
κ’ εσείς, αντι να γίνετε των κρίνων τρυγητάδες
που μέσα απο τα μνήματα σαν πιό χλωρά φυτρώνουν,
(γιατί τα πότισαν καρδιές με δάκρυα καί με αίμα),
και κάτου από των αμάραντων κυπαρισσιών τους ίσκιους
αντί να μελετήσετε τον κόσμο που διαβαίνει
κι όλο είν’ ο ίδιος κι όλο αλλάζει, - εσείς γυρτοί στούς τάφους
ταράζετε τα κόκκαλα κια ψηλαφολογάτε
τις κάμπιες, κι απ’ του θανάτου την νέκρα έίναι η ζωή σας.
Καί ζήτε από την ασκήμια σαν καταχωνιασμένοι,
κι’ όλο φανταζεστε πώς είναι αχτίδα της αλήθειας
τάχνόφεγγο του σκέλεθρου και της πυφολαμπίδας,
πάντα στραβοί, κι αγγρίκητα κι αμίλητα σάς είναι
όλα τα ωραία και ταγαθά, δειχτά ή κρυφά της Πλάσης.
Η γλώσσα που βροντομαχά στο λογο μου είν’ η γλώσσα
Της αργατιάς, της λεβεντιάς, και των ακέριων, και είναι
με τι δική σας άμοιαστη πόχει τα λόγια πάντα
ξεθωριασμένα σα νεκρά και σα μπαλσαμωμένα.
Εμένα ροδοκόκκινα τα λόγια μου σαλεύοθν
σαν του ματού το παίξιμο, και σαν την όψη αλλάζουν,
γιατί στην γλώσσα των απλών, κάθε που την αφήσουν
όλο να δώσει τάνθος της, το Πνεύμα τάγιο πνέει
που χέρια πάει και λογισμούς προς τα μεγάλα έργα.
Και ρίμες και πιττάκια σας κι όλα σας τα γραμμένα,
φύτρα κακή, σχολαστικοί, ξυλόσοφοι, λογάδες,
δεν είναι τίποτε, μπροστ’α στο καταφρονεμένο,
στα άγραφο, σταποσπερινό τραγούδι που ταρχίζει
σάν κατεβαίνη απο το χλωμό βουνόπλαγο ο τσοπάνος
καί του ταρπάζει η θάλασσα και του ταποτελειώνει
στη μέρα που αργοσβύνοντας τακούει, κι αναγαλλιάζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου