Ενα παιδί με τα μαύρα γράφει

Ενα παιδί με τα μαύρα γράφει

Στην Αριστερά

Δεν νομίζω πως ελπίζεις πια σε κάτι, δεν περιμένεις κάτι, απλώς γίνεται αβάσταχτη, ώρες ώρες, αυτή η πτωματική γεύση στο στόμα σου, ξεχειλίζουν μέσα σου οι χυμοί της αποσύνθεσης αυτού που υπήρξες, και τότε η στοιχειωμένη ερήμωση στις   σκοτεινές   γιάφκες και στους τεκέδες σε θλίβει θανάσιμα. Ευτυχώς κάτι γεγονότα εδώ και εκει θα σου θυμήζουν οτι κάποτε έζησες. Κολλημένη στις έμμονες ιδέες σου, δέντρο ξεραμένο που δεν κυλάει ζωή μέσα του. Θα νοιώθεις οτι αποξηρενεσαι σιγά-σιγά, οτι εξαερώνεσαι και οτι σε λίγο θα καταντήσεις ένα κέλυφος του εαυτού σου άχρηστο και κούφιο, ένας εμετός ύπαρξης, θληβερή επαίτης. Αδυνατο να ξεμπλέξεις πια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ρημαγμένη απο την μοναξιά και την αγωνία με το μυαλό να έχει γίνει σκεπάρνι και η ψυχή κοφτερό πριόνι θα ροκανίζεις την άγρια κραυγή της κενής σου ματαιοδοξίας οτι είσαι η μοναδική και υπέρτατη, η εκλεκτή που με αγκλίτσα την κουκουλα, την μολοτοφ και τα “συγκεκριμένα ποσά βίας” θα σαλαγήσει το κοπάδι των Ελλήνων. Σαν τα λυσσασμένα σκυλιά δηλαδή, που όλην ώρα γυρίζουν γύρω γύρω και δαγκώνουν την ουρά τους μεχρι να γεμίσει αφρούς το στόμα τους και να ξεψυχήσουν απο την εξάντληση.

Αυτό που δεν θα συγχωρέσεις ποτέ μα ποτέ στον εαυτό σου ειναι που βρέθηκε ενα παιδί με μαυρα πιο έξυπνο απο σένα και τίναξε στον αέρα όλα τα σχεδιάκια σου και αλλα κουραφέξαλα που είχες καταστρώσει μέσα στο μυαλουδάκι σου!

Για πρώτη φορά στη ζωή κατάλαβες οτι έχεις πεθάνει προ πολού. Πήγες στο κάτω κόσμο και γυρίσες ζωντανή νεκρή. Τώρα συνειδητοποίησες οτι όλα αυτά τα χρόνια ήσουν μια σκιά, μια περιπλανώμενη νεκρή που ζητούσε να πάρει πίσω την χαμένη της ζωή. Δεν σου φτάνει όμως μια ζωή γιατι γερνάς και δεν μπορείς να την ξεχειλώνεις και να την κάνεις να αξίζει όσο δέκα, γιατί καίγεσαι και δεν αισθάνεσαι τίποτα στο τέλος. Τα χάνεις όλα . Την δημιουργία, ! Την προσφορά:! Τη ζωντάνια σου, την ανθρωπία σου! Ολα! Μία υστερία άνευ αιτίας σου μένει. Τραγική ύπαρξη, αμετακίνητα παγιδευμένη, με το χρόνο να σου ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο  σου σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτια σου το μέγα, απέραντο και ανικητο μηδέν. Τελικά παραμένεις ενστικτώδης, ένα οχι και τόσο σπάνιο είδος. Στις επαρχίες της Ελλάδας και της Αθήνας το είδος αυτο περισσεύει.

Μοιάζεις με ένα μπόγο απο σάρκες και οστά που προσπαθεί να ελευθερωθεί και να αναστήσει το νερωμένο του αίμα με λέξεις, λόγια φτασμένες στα άκρα. Ετσι θα περνάει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένη χειροπόδαρα πάνω στις θύμησες να τρέχεις, να βογκάς, να πασχίζεις ...την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, θρήνησέ τα!... Δεν μπορείς να ξεχάσεις όσο και να κυλιέσαι στο πάτωμα. Το θολωμένο σου μυαλό ...θέλει, μα δεν βουλεί να λησμονήσει... Εχεις χάψει τα δολώματα των καιρών με τέτοια βουλιμία και αφέλεια, που στο ορίζοντα της ζωής σου δεν φαίνεται καμιά περίπτωση αυτογνωσίας, ουτε βέβαια κάποια πιθανότητα για λύτρωση και γαλήνη. Ετσι θα περάσει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένη χειροπόδορα πάνω στις ιδεοληψιες σου, να τρέχεις, να βογκάς, να πασχίζεις, να καίς και να ξεραίνεις τα αισθήματά σου και τη χαρά της δημιουργίας  λειτουργόντας σαν έμπειρη αυτιστική. Εχεις μεταλλαχθεί  σε  μια μηχανή, γι’αυτό δεν έχουν πια κανένα νόημα ο διαλογος, οι ιδέες, οι άνθρωποι. Θα ακούς τις λέξεις Χρυσή Αυγή και θα νομίζεις οτι ακους την αξίνα που σκάβει τον τάφο σου. Στο μυαλό σου έχεις πλέον εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζείς πια μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάς...

Ενα παιδί με τα μαύρα