Ποίο Κράτος......;

Ενα κράτος υπό πολιορκία(κλικ)

Στο παρελθόν, επιθέσεις κατά αστυνομικών τμημάτων γίνονταν μόνο σε περιόδους ανταρσίας κατά του κράτους. Σήμερα, αποτελούν κοινή πρακτική κάθε ομάδας διαμαρτυρομένων. Από εκείνους που δεν θέλουν Χώρο Υγειονομικής Ταφής στην περιοχή τους, μέχρι εκείνους που στοχεύουν –και δυστυχώς τελικώς καταφέρνουν– στην απελευθέρωση συλληφθέντων για τροχαίες παραβάσεις.

Η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Χτυπάει καμπανάκι για την έκπτωση αξιών της ελληνικής κοινωνίας και δείχνει ότι ο σεβασμός στην έννομη τάξη έχει φτάσει στο ναδίρ. Αποκαλύπτει επίσης ότι η ελληνική πολιτεία δεν μπορεί να επιβάλλει το νόμο ούτε στην καρδιά του κράτους: στα αστυνομικά τμήματα.

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται υπό πολιορκία. Όχι από εξωτερικούς εχθρούς, αλλά από την διάχυτη ανομία που διογκώνεται στην ελληνική κοινωνία. Οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα, με αίτημα μάλιστα την απελευθέρωση συλληφθέντων, είναι το έσχατο σύμπτωμα που δείχνει κατάρρευση της έννομης τάξης. Θα θορυβηθεί κανείς;

Το ανωτέρω κειμενάκι της Καθημερινής είναι η συμπύκνωση της βλακείας, ανοησίας, και αμετροέπειας ανθρώπων που φοβούνται να πούνε την αλήθεια στους Έλληνες. Είναι σαν το συμπυκνωμένο γάλα Βλάχας γλυκερό και άνοστο. Μας λέει αυτό που ήδη γνωρίζουμε και ξέρουμε.

Ο συντάκτης του κειμένου βλέπει αυτά που θέλει, αλλά δεν βλέπει πολιτικά πέρα από την μύτη του. Σαν ένας γνήσιος επαγγελματικά και πολικά ασώματος τουρίστας γίνεται ουρά ενός ανίερου παιχνιδιού. Οι επιθέσεις κατά των αστυνομικών τμημάτων τον μάραναν. Εκείνο που θα έπρεπε να τον ανησυχεί πραγματικά είναι η βια που στρέφεται κατά της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολο της. Οι επιθέσεις και πυρπολήσεις των βιβλιοπωλείων, οι καταστροφές των σχολείων και των Πανεπιστημίων περνάνε στο έτσι. Δεν λέω! Τα αστυνομικά τμήματα είναι τα σύμβολα της ύπαρξης του Κράτους. Μα για ποιο κράτος μιλάμε. Κράτος στην Ελλάδα του σήμερα είναι η εικόνα αυτών που μπήκαν στην υπηρεσία του και εικόνα αυτών είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που περνάμε δίπλα από τα καμμένα βιβλιοπωλεία, τα κατεστραμμένα σχολεία, δίπλα από τις βιλαρες και τα κτήματα των ηθικών αυτουργών και μετά πάμε και τους ψηφίζουμε με χέρια και με πόδια. Μάλλον με το πόδι πρέπει να ρίχνουμε την ψήφο μας, δεν εξηγείται αλλιώς. Για να ψηφίζουμε όπως μας θέλουνε πρέπει ο εγκέφαλος μας να έχει μετακινηθεί στα ποδάρια μας.

"Το κράτος δεν μπορεί να επιβάλει τον νόμο στην καρδιά΄του κράτους: στα αστυνομικά τμήματα". Ας γελάσω! Το κράτος είναι ανίκανο να προστατέψει του Έλληνες πολίτες από τους επιδοτούμενους και καθοδηγούμενους βανδάλους που στρέφουν τη τυφλή βία κατά της ελληνικής κοινωνίας, κατά των εθνικών συμβόλων και παραδόσεων. Ποια είναι ή που είναι η ευνομούμενη πολιτεία, που βαυκαλίζεται να αυτοαποκαλείται "Δημοκρατική"; Ποία πολιτεία θα επέτρεπε μέλος κόμματος την βουλής να νομιμοποιεί την βία με δηλώσεις "συγκεκριμένα ποσά βίας"(κλικ) και θα την πέρναγε στο ντούκου; Ας μας πει ο κύριος Δήμου που την λέξη Ευρωπαίος την μασάει σαν τσίχλα. Σε ποια Ευρωπαϊκή χώρα μέλος κόμματος θα έλεγε τις βλακείες του φραπεδάκια του ΣΥΡΙΖΑ(κλικ) και δεν θα γινότανε το έλα να δεις; Ας μας πει ο "σοφός" Βερέμης, που θέλει να γίνουμε η Αμερική των Βαλκανίων, θα τόλμαγε ποτέ μέλος του Ρεπουμπλικανικού η του Δημοκρατικού κόμματος να μιλήσει για συγκεκριμένα ποσά βίας χωρίς να έχει εξοστρακιστεί; Θα διαιωνίτω ποτέ η Washington Post να φιλοξενήσει άρθρο του στιλ: «Στο επίπεδο της κινηματικής αριστεράς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί οι ενέργειες πρέπει να έχουν την πρωτόγονη, βίαιη υποχρεωτικά έκφραση και είναι ηλίθιοι αυτοί που λένε να καταδικάσουμε τη βία. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή αν δεν υπάρξει βία, ως μαμή της ιστορίας, που είναι η περίφημη έκφραση του Μαρξ». (Το Βήμα της Κυριακής, ΒΗΜagazino, τ. 403, 6/7/2008) με το οποίο μας τίμησε ο επαναστάτης των Φαμπερζέ και της καρβουνόσκαλας(κλίκ). Θα τον είχε πάρει ο διάβολος και θα τον είχε σηκώσει και θα έψαχνε για δουλειά.

Ο συντάκτης της Καθημερινής μην ψάχνει στο απρόσωπο κράτος να βρει την απάντηση. Η απάντηση βρίσκεται μέσα στον πολιτικό κόσμο, στους δημοσιογράφους, στους δημόσιους διανοούμενους που μισούν το κράτος σαν θεσμό, υποθάλποντας τα νοσηρά αυτά φαινόμενα, αλλά συγχρόνως το απομυζούν προς ιδίαν τέρψη και ωφέλεια και σε εμάς που τους ανεχόμαστε παθητικά.