Προσπαθήστε να μην γελάσετε.....!

Άλλος ένας δημόσιος διανοούμενος αποφάσισε με την ευκαιρία της τελετής έναρξης του Πεκίνου να ρίξει την χολή του. Ο κύριος Βατόπουλος(κλικ) πρέπει να έχει κάποιο πρόβλημα, που δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Ας το συζητήσει με τον ψυχίατρό του. Δεν μπορεί όμως, με το έτσι θέλω, μέσα από τις σελίδες της Καθημερινής να βατεύει την νοημοσύνη μας αραδιάζοντας ότι αρλούμπα μπορεί να κατεβάσει ο συφιλιδικός του εγκέφαλος. Ακούς αμήχανοι απεναντι στην Κίνα! Ας γελασω

Έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες η μόνη επαφή που έχουν με την Κίνα "ήταν το τελευταίο delivery στο σπίτι με γλυκόξινο χοιρινό και σπρινγκ ρολς." Του λόγου του, όμως, έχει αποκτήσει βαθιά κινέζικη παιδεία τρώγοντας πάπια του Πεκίνου στο Far East και με ξυλαράκια παρακαλώ, σε ένδειξη αβίαστου και γνήσιου κοσμοπολιτισμού. Αναρωτιέται "τι είναι αυτό που παρακινεί τον μέσω Έλληνα να είναι ξερόλας". Κατά τον κύριο αυτό ό μέσος Έλληνας δεν επιτρέπεται να έχει γνώμη. Άπαξ και ξεφύγει από την πεπατημένη αυτομάτως βαπτίζεται ξερόλας. Φαίνεται ότι μόνο οι δημόσιοι και οι δημόσιες διανοούμενοι από τον Μανδραβέλη στον Δήμου και από τον Μπουκάλα στον Σωμερίτη ή την Τασούλα μπορεί να έχουν γνώμη επί παντός επίκτητου και ο Λαζόπουλος επί παντός επίκτητου και επιστητού όλοι οι άλλοι πρέπει να τρώνε το κουτόχορτο που τους σερβίρουν τα ΜΜΣ(κοταδισμού) ήσυχα ταπεινά και σιωπηλά.

Ενοχλήθηκε από την σύγκριση Αθήνας-Πεκίνου. Είμαστε βέβαιοι ότι η ενόχληση του δεν έχει λόγους αισθητικής. Τρέμει με την ιδέα ότι η υπερηφάνεια που ένιωσαν τότε οι Έλληνες για τον τόπο τους θα ξαναεπιστρέψει και θα εκραγεί.

Τότε ο Έλληνας, η Ελληνίδα τα Ελληνόπουλα συμμετείχαν ολόψυχα, συγκινήθηκαν, μετείχαν, εντάχθηκαν στον παλμό της γιορτής. Η συγκίνηση ήταν συνεχώς παρούσα, Στα αισθήματα των Ελλήνων υπερίσχυσαν η ικανοποίηση, η χαρά, και η υπερηφάνεια! Η ανάμνηση αυτών των στιγμών τον ενοχλεί.. Η τελετή έναρξης της Αθήνας ήταν μια καθαρτήρια τελετή, η οποία ήλθε να μας λυτρώσει και να μας βοηθήσει να ανακτήσουμε και πάλι την αυτοπεποίθηση μας.
Κέντρο της τελετής ήταν η πορεία του ανθρώπου ως λόγος και γνώση, η επισήμανση της πολύτιμης συνεισφορά του Έλληνα στην μεγαλειώδη περιπέτεια της κυριαρχίας του πνεύματος πάνω στην ύλη. Η διάσταση της Ελληνικής τελετής ήταν πνευματική. Αυτό που είδαν οι Έλληνες και ο κόσμος πριν τέσσερα χρόνια δεν ήτανε ένα φολκλορικό θέαμα ούτε ένα χολιγουντιανό υπερθέαμα μίας εικονικής πραγματικότητας. Το θέαμα της Αθήνας δεν βασίστηκε στην συμμετοχή αμέτρητου πλήθους. Επικαλέστηκε την αύρα της τέχνης. Στην Αθήνα έλαμψε μια καθαρή ελληνική διαφάνεια, μία ευγένεια και λεπτότητα. Όπως τη στιγμή που στο απέραντο νερένιο στάδιο δεν υπάρχει παρά ένα χάρτινο παιδικό καραβάκι(κλικ) με ένα αγοράκι μέσα που κρατάει μια μικρή ελληνική σημαία ενώ η μουσική παίζει στις όχθες ένα τρυφερό νοσταλγικό σκοπό του Μάνου Χατζιδάκι..Και αυτή η επίκληση και η ευλογία της τέχνης είναι που κάνει την διαφορά της Αθήνας από το Πεκίνο.

Αυτήν την διαφορά αισθάνονται οι Έλληνες, όχι γιατί είναι "ξερόλες" αλλά γιατί κατάλαβαν το ένιωσαν ότι η τελετή μας δεν ήταν θέαμα αρένας, ήταν μία επιτυχή διατύπωση για την ελληνική ρίζα του παγκόσμιου πολιτισμού. Προσπαθεί ο Βατόπουλος να βατέψει την θέληση της δύναμης που αποκτήσαμε τότε, ο κακομοίρης... Αφήστε τον να προσπαθεί η χώρα μας βαπτίζεται συνεχώς στο παρόν με βουλιμία και πίστη, με αντινομίες, με αυτοσαρκασμό. Με τόσο παρελθόν στην πλάτη γιατί να φοβόμαστε την σύγκριση.

Στη συνέχεια μας μεταφέρει συζητήσεις που δήθεν άκουσε και προσπαθεί να βγάλει συμπεράσματα, τρομάρα του. Αν ο Έλληνας έμαθε την Κίνα μέσα από τα βιβλία της Περλ Μπακ, έχει καλώς, τουλάχιστον διάβασε. Η αφεντιά του από που την έμαθε; Πολύ φοβάμαι από τον κινηματογράφο, βλέποντας τα χολιγουντιανά παραμύθια. Έκλαψε με τα "Βότσαλα της άμμου" η καμάρωσε τον Τσάρλτον Ηστον να καθαρίζει Κινέζους στο '55 μέρες στο Πεκίνο" και συνάμα να καταριέται την Άβα Γκάρντνερ που τόλμησε να έχει εραστή Κινέζο.

Όσον αφορά το τελευταίο σχόλιο: " Το άκουσες ότι έκρυψαν ολόκληρες περιοχές για να μη δουν οι ξένοι την φτώχεια" που του θύμισε τον δικό μας πονοκέφαλο με τους καταυλισμούς των τσιγγάνων. Θα πρέπει να του θυμίσουμε την Ατλάντα του 96 όπου όλοι οι άστεγοι της πόλης εξαφανίστηκαν και αρκετά μαύρα γκέτο γκρεμίστηκαν για να δοθεί μια ωραία εικόνα, η το Σίδνεϊ που εξαφάνισε όλους τους άστεγους από τους δρόμους προς χάριν της ευπρέπειας των αγώνων. Αλλά τον συγχωρούμε για αυτές τις παραλήψεις μάλλον θα ξέχασε. Οι ανάγκες της ζωής κάνουνε την μνήμη επιλεκτική.

Το άτομο είναι πραγματικό γελοίο και ασώματο. Απορώ και αναρωτιέμαι: "είναι δυνατόν η εφημερίδα του Α. Βλάχου και της Ε. Βλάχου να φιλοξενεί αυτού του'είδους τις μπαρούφες!"