Όλα εντάξει...

Όλα εντάξει. Το αυτοκίνητο αλλάζει λάστιχα. Έχουμε κυβέρνηση! Όλοι οι Έλληνες ακούν. Ακούν λόγια, λόγια, λόγια. Λόγια που πέφτουν πάνω τους σαν τα πουλιά στην ταινία του Χίτσκοκ. Παρατηρούν πως όλα αυτά τα λόγια βγαίνουν σαν μία αυτόματη ροή, δεν μεσολαβεί σκέψη. Καμιά συγκράτηση, υπολογισμός, ούτε μέτρημα. Μεταφέρουν στην πολιτική απωθήσεις ετών, πολιτικοί καραγκιόζηδες, χωρίς την κατεργαριά του Καραγκιόζη στα πρακτικά ζητήματα.

Κατά βάθος οι προθέσεις των πολιτικατζήδων δεν είναι ειλικρινείς, μπορεί μπροστά στις κάμερες να παριστάνουν τους δημοκρατικούς ιστρίωνες, αλλά στο ψυχολογικό κλίμα δεν είναι δημοκράτες. Δεν μετράνε τα πράγματα με το ανάστημα του ανθρώπου, όπως στις αρχαίες πολιτείες και στον Μακρυγιάννη. Δεν λένε “Έλληνα” ή “πατριώτη” ή έστω “σύντροφε¨ λένε “λαέ”, αυτό το αφηρημένο πλάσμα. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι Έλληνες έχουν την δική τους διαίσθηση και καταλαβαίνουν ότι από το να λες “λαός” ως το “Ein Volk, ein Fuhrer” δεν είναι μακρύς ο δρόμος.