Δεν φταίει... ο καπιταλισμός ηλίθιε...

Δεν φταίει ο καπιταλισμός για τα ελληνικά χάλια...Φταίει η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας.
Τα Λιπάσματα, την TVX, την Pirelli και πάει λέγοντας τις εκλεισε η "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" σε αγαστή συνεργασία με μία ομάδα στελεχών της νυχτωμένης διαχρονικά ΝΔ με επικεφαλής τον Καραμανλή Α' που χρειαζότανε ένα μεγάλο κοινωνικό στρατό για να πάρει στα χέρια της το κράτος. Ο στρατός αυτός είναι το διεφθαρμένο και τεμπέλικο τμήμα της γραφειοκρατίας των υπουργείων, των Δήμων και των κρατικοδίαιτων εργατοπατέρων των συνδικάτων που ζει σαν παράσιτο απο το σώμα των Ελλήνων και όλου του παραγωγικού 'Εθνους.

Αφού έκλεισαν τις περισσότερες και τις μεγαλύτερες βιομηχανίες έρχονται τώρα να πουν στους Ελληνες ότι για την αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας φταίνε οι βιομήχανοι, κυρίως το διεθνές κεφάλαιο που φεύγει επειδή, λένε, προτιμάει χώρες με φτηνά εργατικά χέρια...

Πρόκειται για αισχρή και χυδαία απάτη. Είναι όντως γεγονός ότι οι καπιταλιστές πάνε όπου τους συμφέρει. Αλλά οι πιο πολλές βιομηχανικές επενδύσεις στο πλανήτη γίνονται στις αναπτυγμένες χώρες που έχουν μεροκάματα διπλάσια απο τα ελληνικά και όχι στις χώρες με τα χαμηλά μεροκόματα. Στις ανεπτυγμένες χώρες δεν γίνονται επενδύσεις σε βιομηχανίες με πολλά χέρια (σε σχέση με τα μηχανήματα εργαλεία παραγωγής), αλλά γίνονται επενδύσεις σε βιομηχανίες με πολλά μηχανήματα εργαλεια παραγωγής (σε σχέση με τα χέρια) και υψηλή τεχνολογία. Έτσι όταν σε τέτοιες χώρες φεύγουν οι βιομηχανίες του σώβρακου και τις φανέλας για να πάνε με φτηνά εργατικά, στη θέση τους στήνονται άλλες πιο βαριές.

Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει απόλυτη αποβιομηχανοποίηση γιατί εδώ σκότωσαν την βαριά βιομηχανία, συνέτριψαν την τεχνολογία και έκαναν την χώρα ανίκανη να σταθεί στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Αυτή είναι η διαφορά της ελληνικής οικονομικής κρίσης απο την ερωπαική ή αμερικανική. Εδώ έχουμε κρίση αποβιομηχανοποίησης, εκεί κρίση καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων. Αυτό εκφράζεται στο ότι εδώ οι εξαγωγές έχουν καταποντιστεί στο τίποτα, ενώ εκεί βρίσκονται στο 30-40% του ΑΕΠ. Στην Ελλάδα εχουμε κρίση εξ αιτίας ενός αντιβιομηχανικού και αντιαναπτυξιακού πολέμου 35 ετών. Αυτόν τον πόλεμο τον διεξάγει ένα πολιτικό σύμπλεγμα που έχει κλείσει εκατοντάδες εργοστάσια, ματαιώσει χιλιάδες επενδύσεις και χάσει χιλιάδες θέσεις εργασίας..

Πώς έγινε η αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας....

Α. Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη σκάρωνε "επιτροπές κατοίκων" εναντίον της εγκατάστασης των βιομηχανιών, μία βόλτα στα αρχεία των εφημερίδων της 35ετίας θα σας πείσει. Αυτές οι επιτροπές κατέφευγαν στους Δήμους και τις Νομαρχίες που με την ανοχή και ακόμη και την ενθάρρυνση του πολιτικού κατεστημένου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΝ) υιοθετούσαν το αίτημα τους. Τελικά όλοι μαζί, σαν "κίνημα" προσέφευγαν στο διαβρωμένο από αντιβιομηχανιστές Συμβούλιο Επικρατείας που ακύρωνε τις επενδύσεις. Έτσι έκλεισαν τα Λιπάσματα Δραπετσώνας και ακύρωσαν τεράστιες στρατηγικές επενδύσεις, όπως του χρυσού (TVX) και στη Θράκη, της Πετρόλα, του Πετροχημικού Αγρινίου κά.

Β. Με άλλοθι αυτά τα "κινήματα" οι κυβερνήσεις του λαού φτιάξανε νόμους και διατάγματα που απαγόρευαν τις νέες βιομηχανίες και τον εκσυγχρονισμό των παλιών στην Αττική, δηλαδή στο κέντρο της βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα (Νόμοι 84/84 και 2965/2001). Επίσης έδωσαν κίνητρα για να φύγουν τα εργοστάσια μακριά από το βιομηχανικό κέντρο της χώρας μέχρι και να μεταφερθούν στο εξωτερικό.

Γ. Αλλά χρησιμοποίησαν και πιο "ταξικά" μέσα. Κατέστρεψαν την φαρμακοβιομηχανία (ΧΡΩΠΕΙ) υποχρεώνοντάς την να πουλάει διατιμημένα τα φάρμακα της στο όνομα του "φτηνού λαϊκού φάρμακου". Με ειδικούς δασμούς κατέστρεψαν την πρώτη αυτοκινητοβιομηχανία (Νισσάν Βόλου). Επέβαλαν σε εργοστάσια σε κρίση το απεργιακό αίτημα καμία απόλυση ή το επέβαλαν διοικητικά (Pirelli, Izola), ή γέμιζαν τα κρατικοποιημένα εργοστάσια με υπεράριθμους διορισμένους κηφήνες και ταυτόχρονα δεν τους ανέθεταν έργα του Δημοσίου (Πειραϊκή-Πατραϊκή, ΠΥΡΚΑΛ, Σκαραμαγκάς κά)

Δ. Το μεγαλύτερο όπλο τους ήταν οι πολύχρονες καθυστερήσεις από τα διάφορα υπουργεία στις άδειες εγκαταστάσεων ή στις άδειες για νέα προϊόντα ή στις άδειες εξαγωγών που τις εμφάνιζαν σαν "γραφειοκρατικό πρόβλημα" ενώ επρόκειτο για βιομηχανικό σαμποτάζ.

Ε. Όταν παρ όλες τις προσπάθειες μία βιομηχανία επέμενε να υπάρχει, ειδικά μία βαριά, αναλαμβάνανε τα ιδεολογικά και πολιτικά προστατευόμενα απο αυτούς πειθήνια 45 της 17Ν να δώσουν το έσχατο των χτυπημάτων στερώντας από τον φορέα του κεφαλαίου ακόμη και την φυσική του ύπαρξη.