Δηλώσεις Καστανίδη...

«Η θετική ψήφος μου δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως επιδοκιμασία στη συμμετοχή των υπουργών, που προέρχονται από το χώρο στης ακροδεξιάς. Δεν περιβάλλω με την εμπιστοσύνη μου υπουργούς, που υπηρέτησαν τη χουντική δεξιά, ή είναι γνήσιοι ή ιδεολογικοί απόγονοι του δικτατορικού καθεστώτος.

Αν το έκανα, θα ακύρωνα την προσωπική μου διαδρομή και την οικογενειακή μου ιστορία. Αποτελεί ιστορικό λάθος της δημοκρατικής παράταξης, που αποδέχθηκε τη συμμετοχή των ακροδεξιών υπουργών και υφυπουργών στην κυβέρνηση συνεργασίας.

Ελπίζω να μη δικαιωθεί ο Αντενάουερ, που προσδιόρισε την ιστορία ως το σύνολο των πραγμάτων, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί»

Αυτά το “σοφά” και ώραία δήλωσε ο σύντροφος Καστανίδης για να δικαιολογήσει την θετική του ψήφο στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο άνθρωπος αυτός έχει χάσει κάθε μέτρον και βυθίζεται στο βούρκο της πολιτικής του ανυπαρξίας. Ανίκανος για πολιτικές πράξεις προσπαθεί με σαπουνόφουσκες να βγάλει το άτομο του λάδι. Ο άνθρωπος είναι σκλάβος αλευθέρωτος φτωχοζεί και κυριαρχείται από τους οργισμένους ανέμους της αμετροέπειας. Στερείται την στοιχειώδη ικμάδα προς παραγωγή πολιτικής και πραγματικής ιστορίας. Αρπαξε την καρέκλα υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Θυμηθείτε τον όταν παρέα με τους πρασινοφρουρούς πήγαινε να κατεβάσει τα κάγκελα του Οργανισμού Λίμένος Θεσσαλονίκης. 36+1 ολόκληρα χρόνια αυτος ο άνθρωπος και η ετικετταρισμένη γενιά του, “γενιά πολυτεχνείου ΑΕ”, διαβουκόλησε τους έλληνες στο όνομα μιάς δημοκρατίας που ποτέ δεν πίστεψε και τους παρέδωσε σε μία πολιτική ανθυποκουλτούρα συλλεγμένη από λεξικά και τοποθετημένη δίκην προβολής θησαυρού που διέβρωσε τα πάντα. Αυτός και η παρέα του έφεραν την χώρα στην σημερινή της κατάσταση και σήμερα αντί να κάνει την αυτοκριτική του ή να σιωπά ψελλίζει περί χούντας και της δημοκρατικής παράταξης, την στιγμή που ο κόσμος ζει τον εφιάλτη της καθημερινότητας.

“Χουντική δεξιά” 36+1 απο την πτώση της χούντας ακόμη ασχολείται μαζί της και αντλεί τον πολιτικό του λόγο απο αυτήν γιατί δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Το μόνο που του έχει μείνει είναι η Χούντα, να την χρησιμοποιεί σαν το διαφημιστικό πανό που πάνω του κρεμάει την πολιτική του όντότητα γιατί δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει. Παρεπιπτόντως ο στρατηγός Παττακός περπαταέι μόνος του στους δρομούς. Σύντροφε Καστανίδη μπορείς να πάς κάπου χωρίς μπράβους;

Την δε επίκληση της “δημοκρατικής παράταξης” Ας γελάσω!

Η Ελλάδα πήρε μια γεύση του τι εστί δημοκρατική παράταξη όταν το "Κίνημα" ΄κύριος εκφραστής της και με σύνθημα "ο λαός στην εξουσία" ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. . Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έζησαν ένα έμπρακτο συλλογικό παραλήρημα. Πουλώντας το παραμύθι της δημοκρατίας πολλοί ανίκανοι για τον επιστημονικό ή επαγγελματικό στίβο, προσκολλήθηκαν σε συνδικαλιστικές οργανώσεις ή σε κομματικές νεολαίες και έφθασαν σε υπουργικές καρέκλες λανσάροντας πίστη σε κάτι που πότε δεν πίστεψαν. Άνθρωποι που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους ΄ξαφνικά εκτοξεύθηκαν στην κορυφή και άλλοι από την φτώχεια και την ανέχεια, ανέχεια που ανάγκαζε τις γυναίκες τους να κάνουν baby sitting, στο όνομα της "μεγάλης δημοκρατικής παράταξης" βρέθηκαν να κατοικούν σε ανάκτορα τίγκα στο μάρμαρο. Για μία εικοσαετία τα προσόντα για την κατάληψη κάποιας θέσης μετρίοντουσαν με τους πόντους, μη πάει το μυαλό σας στο πονηρό, τις αφίσες που είχε κολλήσει. Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη ήξερε να αμοιβει τους ανθρώπους της. Κολακέψε ό,τι πιο εγωκεντρικό και ευτελές έχει ο Nεοέλληνας μέσα του, εκμεταλλεύτηκε την ανασφάλεια, την απαιδευσιά, την ιταμότητα, να καταξιώσει την ηδονοθηρία, την καταναλωτική βουλιμία. Aλλά σφραγίδα στον ψυχισμό ανεξάλειπτη άφησε κυρίως η γεύση της εξουσίας, η αίσθηση της εξόδου από την ανωνυμία και το περιθώριο, η ηδονή να είσαι επιτέλους «κάποιος». Αρκούσε το περιβραχιόνιο της περιφρούρησης για να αποκτήσεις πρόσωπο και να βγεις από την κοινωνική αχρωμία. Αυτοί οι κάποιοι εγκαταστάθηκαν σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Aυτοί έκριναν για όλα, αυτοί αποφάσιζαν. Διόριζαν, απόλυαν, έκαναν προαγωγές και μεταθέσεις, μοίραζαν επιχορηγήσεις και δάνεια. Kαταλύθηκε κάθε κρατική ιεραρχία. Σε κάθε πόλη, χωριό, γειτονιά αλλά και σε σωματεία, συλλόγους, «πνευματικά ιδρύματα», εφημερίδες, είχαν απλωθεί τα αναρίθμητα πλοκάμια του πνιγερού κομματισμού της δημοκρατικής παράταξης . Hστράτευση ήταν (κατά κανόνα) με το αζημίωτο. Ασήμαντοι ρυπαροί και τρισάθλιοι ξαφνικά έγιναν πάμπλουτοι. Σε κάθε χωριό, σε κάθε συνοικία ο καθένας μας γνωρίζει έναν Χ που από την μία στιγμή στην άλλη βρέθηκε με ξενοδοχεία, πολυτελείς κατοικίες, κότερα, παιδιά να σπουδάζουν στην Εσπερία και το κυριότερο πρώτο τραπέζι πίστας στα σκυλάδικα πολυτελείας. Και ο κοσμάκης έτρωγε ότι περίσσευε και έλεγε και ευχαριστώ!