Καραμανλής Α’ ο υπερβατικός..
Σύσσωμη η πολιτειακή, πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της χώρας παραβρέθηκε στην εκδήλωση «Κωνσταντίνος Καραμανλής τότε και τώρα» του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του, με αφορμή την συμπλήρωση δεκαπέντε χρόνων από τον θάνατό του.
«Οφείλουμε να γίνουμε συνεχιστές του έργου του και να αντιληφθούμε τις αρχές και τις αξίες του και να πάμε πιο πέρα την κληρονομιά του» ανέφερε ο κύριος Σαμαράς. (Καθημερινή 6/2/2013)
Εμείς θα “γιορτάσουμε” την συμπλήρωση 15 χρόνων απο το θανατό του με τα δικά μας σχόλια.
Ο Καραμανλής Α’ με την επιστροφή του, καβάλα στα τουρκικά άρματα μάχης, στην Ελλάδα το 74 δημιούργησε το κόμμα της ΝΔ. Κόμμα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς κοινωνική πρόταση, το οποίο δεν ήτανε παρά ένα μεταλλαγμένο πολιτικό μόρφωμα, χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό λειτουργώντας όχι σαν πολιτικό κόμμα με πιστεύω και ιδεολογία, αλλά σαν σωματείο. Ένα γερασμένο και εσωτερικά ερειπωμένο, κουφό και τυφλό σωματείο που παρέδοσε ανευ όρων την Ελλάδα σε μία σιωπηλή και γεμάτη μνησικακία και εσωστρέφεια αριστερά. Μοναδική έγνοια του Καραμανλή Α’ ήταν να στελεχώσει τον δημόσιο βίο μόνο με καθαρόαιμους "προοδευτικούς", μήπως και αφήσει περιθώρια υποψίας ότι εμμένει στο παρελθόν της ιδεολογικής του καταγωγής.
Αφού απογύμνωσε την Ελλάδα από κάθε περιεχόμενο πολιτιστικής ιδιαιτερότητας, γόνιμης ετερότητας ιστορικών εθισμών και συλλογικών αναγκών: «ανοίκομεν στην Δύση», περιορίστηκε στην διαχείριση της εξουσίας χωρίς την μεγάλη σύνθεση που θα έφερνε την Ελλάδα σε μία δημιουργική επαφή με την κληροδοτημένη πείρα της παράδοσης . Την παράδοση που δεν είναι αντίθετη με τον νεωτερισμό , αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να γίνονται οι νεωτερισμοί, ώστε να έχουν σημασία και διάρκεια. Όχι αυτό που είναι «πίσω μας», αλλά αυτό που είναι μόνιμο, αυτό που είναι «μέσα μας». Ο «εθνάρχης» Καραμανλής μπόλιασε το κόμμα του με ανεξίτηλη φοβία μήπως και χαρακτηριστεί «εθνικιστικό» και παρέμεινε προσκολλημένο στην παθητική μίμηση της «προοδευτικής» χολερικής αρλουμπολογίας. Κόμμα ουραγό του «προοδευτικού» μηδενισμού και λακέ της ιμπεριαλιστικής απανθρωπιάς της «Νέας Τάξης».
Απο το 1974 η Μεταπολίτευση έγινε η συνέχεια ενός εμφυλίου πολέμου με άλλα μέσα, ένα ζωντανό πολιτικό διακύβευμα. Το τσουνάμι του αριστερίστικου λαϊκισμού της μεταπολίτευσης μας είχε μετατρέψει σε μία κοινωνία που θεοποιούσε την έν ψυχρώ δολοφονία κάποιου, τις καταστροφές, τις λεηλασίες, την βία, το βρώμισμα της τέχνης. Η σεσημασμένη δημοσιογραφία των μυστικών κονδυλίων και των μπετατζήδων τα νομοιμοποιουσε έμμεσα. Επικροτώντας τους τρομοκράτες επειδή φροντιζαν να μη χτυπάν “αθώα θύματα”, λες και τα θύματά τους ήταν εξ’ ορισμού ένοχα επειδή η αριστερόστροφη προοδευτικάντζα αποφάσισε να το παιξει δικαστής, ένορκος και δήμιος, εκτελώντας όποιον θεωρούσε ένοχο. Θεοποιούσε την βία επειδή είναι η μαμή της ιστορίας και η αντεπίθεση στο αστικό κράτος που τους έδωσε τις βίλες, τα Armani, τα Rolex τις Ferrari και το Αμερικάνικο Κολέγιο. Λάτρευε τα καλλιτεχνικά σκουπίδια που ξέρναγε η αριστερόστροφη προοδευτική σάχλα. Σφύριζε αδιάφορα στην εισβολή των λαθροστιφών.
Η Αριστερά άρπαξε την καρέκλα που της πρόσφερε ο κυριαρχούμενος απο ενοχικά σύνδρομα και ανασφάλειες Καραμανλής Α’. Με τον φόβο, τον τρόμο να φωλιάζει στην ψυχή του, αν είχε ποτέ ψυχή, πήρε “χάος και έκανε κράτος” και για να επιβιωσει παρέδωσε τα πάντα στα χέρια της Αριστεράς, επειδή είχε ανάγκη τους παράνομούς μηχανισμούς της για να κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Το καραμανλικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υφάρπαξε τις ψήφους των Ελλήνων και απελάκτισε την ίδια ιστορία της ηρωικής παράταξης. Ξεκίνησε την αποβιομηχανοποιηση της χώρας καταδιώκοντας με μανία μιγάδα σημμαδεμένου απο διάφορα συμπλέγματα τους ανθρώπους που έφτιαξαν εργοστάσια και έδωσαν δουλειές. Δημιούργησε ένα κράτος παρασινοφρουρών και ερυθροφρουρών φακελλώνοντας και στέλνοντας στον εισαγγελέα όσους παρέμεναν πιστοί σε εθνικές ιδέες και αξίες και δεν παραδέχονταν ότι οι μεγαλύτεροι προασπιστές της δημοκρατίας είναι ο αιμοσταγής Αρης βελουχιώτης και ο πίθηκος του Στάλιν Νίκος Ζαχαριάδης η αναρωτιόνταν: “ως πότε οι δολοφόνοι του 5/42 θα είναι αναμεσά μας”. Οι τοίχοι της Ελλάδα γέμιζαν με κόκκινα σφυροδρέπενα. Αλοίμονο σε εκείνον που ζωγράφιζε ένα στέμα, απο το αυτί και στο εισαγγελέα. Το σύστημα της μεταπολίτευσης που ίδρυσε ο Καραμανλής Α’ βολεύτηκε και άραξε και σε όλες της εκφάνσης της όχι μόνο κατάκλεψε τους Έλληνες (Πάντειο, Υποβρύχια, Χρηματιστήριο....), όχι μόνο έφαγε με δέκα μασέλες (ευρωπαϊκά προγράμματα, ΜΚΟ αλά Soros....), όχι μόνο μεταβλήθηκε σε ένα απεριγραπτο κηφηναριό που δεν παράγει τίποτα, αλλά με τα Adidas και τα Nike αποδύθηκε, με την ελευθερη διακίνηση της βίας, σε ένα ηροστράτειο έργο (ημέρες οργής) κατεδάφισης κάθε αξίας, κάθε έννοιας δικαίου.
Ο Καραμανλής Α’ “έκανε υπερβάσεις και άλματα” κατά τον κύριο Σαμαρά. Ο Έλληνας άνθρωπος ντρεπόταν πια έστω και να προφέρει τις λέξεις: πατρίδα, έθνος, παράδοση, ιστορικό παρελθόν. Η καραμανλική ΝΔ νοχελικά, με πνευματική οκνηρία έστρωσε το κρεββάτι της αριστεράς και σαν καλή καμαριέρα πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιο της να θρηνήσει απονέμοντας στους άλλους την ευθύνη της δικής της μοίρας.
Σύσσωμη η πολιτειακή, πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της χώρας παραβρέθηκε στην εκδήλωση «Κωνσταντίνος Καραμανλής τότε και τώρα» του Ιδρύματος που φέρει το όνομά του, με αφορμή την συμπλήρωση δεκαπέντε χρόνων από τον θάνατό του.
«Οφείλουμε να γίνουμε συνεχιστές του έργου του και να αντιληφθούμε τις αρχές και τις αξίες του και να πάμε πιο πέρα την κληρονομιά του» ανέφερε ο κύριος Σαμαράς. (Καθημερινή 6/2/2013)
Εμείς θα “γιορτάσουμε” την συμπλήρωση 15 χρόνων απο το θανατό του με τα δικά μας σχόλια.
Ο Καραμανλής Α’ με την επιστροφή του, καβάλα στα τουρκικά άρματα μάχης, στην Ελλάδα το 74 δημιούργησε το κόμμα της ΝΔ. Κόμμα χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς κοινωνική πρόταση, το οποίο δεν ήτανε παρά ένα μεταλλαγμένο πολιτικό μόρφωμα, χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό λειτουργώντας όχι σαν πολιτικό κόμμα με πιστεύω και ιδεολογία, αλλά σαν σωματείο. Ένα γερασμένο και εσωτερικά ερειπωμένο, κουφό και τυφλό σωματείο που παρέδοσε ανευ όρων την Ελλάδα σε μία σιωπηλή και γεμάτη μνησικακία και εσωστρέφεια αριστερά. Μοναδική έγνοια του Καραμανλή Α’ ήταν να στελεχώσει τον δημόσιο βίο μόνο με καθαρόαιμους "προοδευτικούς", μήπως και αφήσει περιθώρια υποψίας ότι εμμένει στο παρελθόν της ιδεολογικής του καταγωγής.
Αφού απογύμνωσε την Ελλάδα από κάθε περιεχόμενο πολιτιστικής ιδιαιτερότητας, γόνιμης ετερότητας ιστορικών εθισμών και συλλογικών αναγκών: «ανοίκομεν στην Δύση», περιορίστηκε στην διαχείριση της εξουσίας χωρίς την μεγάλη σύνθεση που θα έφερνε την Ελλάδα σε μία δημιουργική επαφή με την κληροδοτημένη πείρα της παράδοσης . Την παράδοση που δεν είναι αντίθετη με τον νεωτερισμό , αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να γίνονται οι νεωτερισμοί, ώστε να έχουν σημασία και διάρκεια. Όχι αυτό που είναι «πίσω μας», αλλά αυτό που είναι μόνιμο, αυτό που είναι «μέσα μας». Ο «εθνάρχης» Καραμανλής μπόλιασε το κόμμα του με ανεξίτηλη φοβία μήπως και χαρακτηριστεί «εθνικιστικό» και παρέμεινε προσκολλημένο στην παθητική μίμηση της «προοδευτικής» χολερικής αρλουμπολογίας. Κόμμα ουραγό του «προοδευτικού» μηδενισμού και λακέ της ιμπεριαλιστικής απανθρωπιάς της «Νέας Τάξης».
Απο το 1974 η Μεταπολίτευση έγινε η συνέχεια ενός εμφυλίου πολέμου με άλλα μέσα, ένα ζωντανό πολιτικό διακύβευμα. Το τσουνάμι του αριστερίστικου λαϊκισμού της μεταπολίτευσης μας είχε μετατρέψει σε μία κοινωνία που θεοποιούσε την έν ψυχρώ δολοφονία κάποιου, τις καταστροφές, τις λεηλασίες, την βία, το βρώμισμα της τέχνης. Η σεσημασμένη δημοσιογραφία των μυστικών κονδυλίων και των μπετατζήδων τα νομοιμοποιουσε έμμεσα. Επικροτώντας τους τρομοκράτες επειδή φροντιζαν να μη χτυπάν “αθώα θύματα”, λες και τα θύματά τους ήταν εξ’ ορισμού ένοχα επειδή η αριστερόστροφη προοδευτικάντζα αποφάσισε να το παιξει δικαστής, ένορκος και δήμιος, εκτελώντας όποιον θεωρούσε ένοχο. Θεοποιούσε την βία επειδή είναι η μαμή της ιστορίας και η αντεπίθεση στο αστικό κράτος που τους έδωσε τις βίλες, τα Armani, τα Rolex τις Ferrari και το Αμερικάνικο Κολέγιο. Λάτρευε τα καλλιτεχνικά σκουπίδια που ξέρναγε η αριστερόστροφη προοδευτική σάχλα. Σφύριζε αδιάφορα στην εισβολή των λαθροστιφών.
Η Αριστερά άρπαξε την καρέκλα που της πρόσφερε ο κυριαρχούμενος απο ενοχικά σύνδρομα και ανασφάλειες Καραμανλής Α’. Με τον φόβο, τον τρόμο να φωλιάζει στην ψυχή του, αν είχε ποτέ ψυχή, πήρε “χάος και έκανε κράτος” και για να επιβιωσει παρέδωσε τα πάντα στα χέρια της Αριστεράς, επειδή είχε ανάγκη τους παράνομούς μηχανισμούς της για να κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Το καραμανλικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας υφάρπαξε τις ψήφους των Ελλήνων και απελάκτισε την ίδια ιστορία της ηρωικής παράταξης. Ξεκίνησε την αποβιομηχανοποιηση της χώρας καταδιώκοντας με μανία μιγάδα σημμαδεμένου απο διάφορα συμπλέγματα τους ανθρώπους που έφτιαξαν εργοστάσια και έδωσαν δουλειές. Δημιούργησε ένα κράτος παρασινοφρουρών και ερυθροφρουρών φακελλώνοντας και στέλνοντας στον εισαγγελέα όσους παρέμεναν πιστοί σε εθνικές ιδέες και αξίες και δεν παραδέχονταν ότι οι μεγαλύτεροι προασπιστές της δημοκρατίας είναι ο αιμοσταγής Αρης βελουχιώτης και ο πίθηκος του Στάλιν Νίκος Ζαχαριάδης η αναρωτιόνταν: “ως πότε οι δολοφόνοι του 5/42 θα είναι αναμεσά μας”. Οι τοίχοι της Ελλάδα γέμιζαν με κόκκινα σφυροδρέπενα. Αλοίμονο σε εκείνον που ζωγράφιζε ένα στέμα, απο το αυτί και στο εισαγγελέα. Το σύστημα της μεταπολίτευσης που ίδρυσε ο Καραμανλής Α’ βολεύτηκε και άραξε και σε όλες της εκφάνσης της όχι μόνο κατάκλεψε τους Έλληνες (Πάντειο, Υποβρύχια, Χρηματιστήριο....), όχι μόνο έφαγε με δέκα μασέλες (ευρωπαϊκά προγράμματα, ΜΚΟ αλά Soros....), όχι μόνο μεταβλήθηκε σε ένα απεριγραπτο κηφηναριό που δεν παράγει τίποτα, αλλά με τα Adidas και τα Nike αποδύθηκε, με την ελευθερη διακίνηση της βίας, σε ένα ηροστράτειο έργο (ημέρες οργής) κατεδάφισης κάθε αξίας, κάθε έννοιας δικαίου.
Ο Καραμανλής Α’ “έκανε υπερβάσεις και άλματα” κατά τον κύριο Σαμαρά. Ο Έλληνας άνθρωπος ντρεπόταν πια έστω και να προφέρει τις λέξεις: πατρίδα, έθνος, παράδοση, ιστορικό παρελθόν. Η καραμανλική ΝΔ νοχελικά, με πνευματική οκνηρία έστρωσε το κρεββάτι της αριστεράς και σαν καλή καμαριέρα πήγε και κλείστηκε στο δωμάτιο της να θρηνήσει απονέμοντας στους άλλους την ευθύνη της δικής της μοίρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου