Αλάργα κανάγηδες!

Οι Καραγκιόζηδες και τα Κολλητήρια, οι Χατζηαβάτηδες και Μπάρπα-Γίωργηδες απο πολιτευμα έχουν μετατρέψει την δημοκρατία σε ιδεολόγημα, ιδεοληψία. Κρύβουνε το μπασταρδο πρόσωπο τους πίσω από το όνομά της “δημοκρατίας” για να ρίξουν χολή και δηλητήριο, να βρίσουν και να χλευάσουν τους  Έλληνες πολίτες  που αφουγκράστηκαν, άκουσαν, σημείωσαν, αποφάσισαν, ενήργησαν και τίμησαν την Χρυσή Αυγή με την ψήφο τους.  Μουντάρουν σε όγκο συμπαγή απο παρδαλά φορέματα, κατσαρωμένα ξανθόμαλλα, ταγεράκια Chanel, μάτια θολά, μούτρα απάνθρωπα φτιασιδωμένα και χείλια χυδαία. Όλη η χολή ανέβηκε απο το συκώτι και πάνιασε τα μούτρα τους.

Παρελαύνουν απο την πασαρέλα των ΜΜΕ(ξαπάτησης) σαν τις πριμαντόνες. Ένα πραγματικό θέατρο μαριονετών. Ηλίθιοι συνοικιακοί Λένιν, καραηλίθιοι αριστερόστροφοι ψευτοπατριώτες, οι έμπουσες και οι ξεχαρβαλωμένες της “δημοκρατίας” με τα καλοβαμμένα πόδια τους και τα μούτρα τεζαρισμένα από το Botox, οι κύριοι με τα σκούρα και τις γραβάτες, που και που κανένας αληταράς  μπλουτζηνάτος, σε ένδειξη λαϊκισμού, τα κορίτσια γλάστρες, τα αγόρια κόπανοι,  οι μουρλοκακομοίρες της σοουμπίζ και δημοσιογράφες με κολοστομία αντί για στόμα συναγωνίζονται σε ιταμότητα, σε πολιτική εμπάθεια κατά των Ελλήνων πολιτών που αγκαλιάζουν την Χρυσή Αυγή. Οι Κροίσοι ανεξέλεγκτης εξουσίας και πλούτου και οι ορντινατσες τους, προσφέρουν ένα θέαμα χυδαίο και αισχρό. Μεταπράτες της ρηχότητας δημοσιογράφοι και σχολιαστές καραδοκούν στα λημέρια των ΜΜΕ(ξαπάτησης) για να χλευάσουν ασύστολα τους Έλληνες που επιμένουν “Ειμαστε Έλληνες και Ελληνες θα μείνουμε και ας τρώμε και πέτρες”.

Σκύλες και σκυλιά του Παβλόφ πίσω απο τον μπερντέ της “δημοκρατίας” γαβγίζουν λυσσάρικα στο άκουσμα των λέξεων πατρίδα, έθνος, θρησκεία. Κανάγηδες που συμμαχούν με τα ποιο σκοτεινά στοιχεία της δημόσιας ζωής. Εθνομηδενιστικά καθάρματα που ξεπουλάνε την ψυχή τους όχι μόνο στον διάβολο αλλά και στον Μαμμωνά απαλλοτριώνοντας τον ελληνισμό, στερώντας απο όλους την ζωή στην Ελλάδα, βυθίζοντας τη χώρα στο χάος και στην απόγνωση, προδίδοντας την ίδια την Δημοκρατία.

Τρέμοντας απο λυσσαγμένο φόνο, θυμήθηκαν τους κανόνες της δημοκρατίας που για 40 χρόνια την είχαν κάνει κουρέλι. Ακούμε τα άκριτα φληναφήματα περί “δημοκρατίας” να ξεστομίζονται από τα χείλια κορακιών και ορνέων σαν ρητορικά παραμύθια για την αποχαύνωση μας, ένα πραγματικό πανηγύρι κυνισμού. Χωρίς να πιστεύουν λέξη από τις ωραίες φράσεις και τα παχιά λόγια τα μεγάλα που σερβίρουν, αποπρασανατολίζουν τους Έλληνες. Λίγο πιο πέρα τα αποκαΐδια και οι στάχτες από τα κατεστραμμένα σχολεία, του Δεκέμβρη 2008, του Φεβρουαρίου 2012, οι ξυλοκοπημένοι καθηγητές και φοιτητές απο τις συμμορίες της αριστεράς, η καμμένη γη που αφήνει το ΔΝΤ, οι δολοφονημένοι απο τα λαθροστύφη, φίλους των λαθρολάγνων της Υπατίας,  σύμβολα βαριά της χρεωκοπίας ενός πολιτικού συστήματος που υποσχέθηκε πολλά και δεν προσέφερε τίποτα.

Η λέξη “δημοκρατία” θα περάσει σαν μία ωμή καπηλεία της συλλογικής πίστης σε ένα ανώτερο ιδεώδες. Από την αποφράδα εκείνη ημέρα (24/7/1974) στους Έλληνες και τις Ελληνίδες επιβλήθηκε αργά αλλά σταθερά ο στυγνότερος κομματισμός. Απο το 1981 ομως η δημοκρατία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Οι θεσμοί καταρρακώθηκαν στο όνομα του λαού, αυτού του αφηρημένου πλάσματος. Καταργήθηκε κάθε θεσμός και διάκριση αξιοκρατίας, κάθε έλεγχος και αξιολόγηση της ανθρώπινης ικανότητας, ευσυνειδησίας,ανιδιοτέλειας , εργατικότητας, ευφυΐας, φαντασίας και δημιουργικότητας. Η Ελλάδα ισοπεδώθηκε προς τα κάτω: στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο λειτουργίας ποιοτικών κριτηρίων. Στα 40 αυτά χρόνια αλλά κυρίως από 1981 και μετά  μεθοδικά, επιστημονικά ο Έλληνας άνθρωπος, από υπερήφανος, δημιουργικός στην σύλληψη και ηρωικός στην πράξη μεταβλήθηκε σε μιζαδόρος, ζήτουλας, λαμόγιας, ζητιάνος των κομματικών μαγειρείων, αγοραστής χαντρών και καθρεφτών που του πούλαγε η παράγκα της δημοκρατικής παράταξης. Όλα τα πλάκωναν η φοβέρα και μία “προοδευτική¨ σκλαβιά που όμως “έχει στο επικέντρο της τον άνθρωπο” όπως λένε οι αβανταδόροι της αριστεράντζας και η “δεξιά” συνιστώσα τους.

Ανησυχούν για την παρουσία της Χρυσής Αυγής οι κανάγηδες που για 40 χρόνια εξευτέλιζαν την “δημοκρατία”, άβουλοι, ταπεινοί παθητικά υποταγμένοι στην οποιαδήποτε μοίρας τους και φοβερότερη μοίρα από την κομματοκρατία δεν υπάρχει, αποτελούν την άρχουσα ελίτ, μια άρχουσα ελίτ στενοκέφαλη, απαιτητική, αυταρχική, επίμονη στις ελάχιστες ηλίθιες ιδέες τις ριζωμένες στο κουτοπουλίσιο κεφάλι της, πιστό αντίγραφο της κομματικής της ρίζας με μία γερή δόση υστερίας επιπλέον.

Αυτή η πολιτική αλήτεία, αυτές οι πολιτικές χαλκομανίες, αυτοί που θρυσαύρισαν πουλώντας σοσιαλεβεντουριά, αυτοί οι κανάγηδες  επιμένουν στον πόλεμο λάσπης και συκοφαντίας κατά της Χρυσής Αυγής γιατί  θέλουν να διακυβερνήσουν τις τύχες της Ελλάδας με την ησυχία τους. Να επαναφέρουν το σχέδιο Ανάν, με την νέα του ονομασία. Να ξεπουλήσουν το Αγαίο ικανοποιώντας τα “αιτήματα και διεκδικήσεις” των Μογγόλων. Να χαρίσουν το ονομα της Μακεδονίας  στους Σλάβους με  “σεβασμό στις υπάρχουσες μειονότητες”. Να δώσουν το δικαίωμα στους Μουσουλμάνους της Θράκης να αυτοπροσδιορίζονται.  Να παραδώσουν την Ελλάδα στα λαθροστίφη. Να βρούν νέες μειονότητες ακολουθώντας κατά γράμμα τις αναφορές του State Department..

Η δυναμική παρουσία των Ελλήνων στο πλάι της Χρυσής Αυγής χαλάει το πάρτι των χρεοκοπημένων... έχουν πέσει απάνω της να την φάνε. Η Χρυσή Αυγή είναι η παρηγοριά των τυραγνισμένων Ελλήνων. Ο Ελληνας, η Ελληνίδα, το Ελληνόπουλο βρήκαν φωνή...  “Αλαργα κανάγηδες!”

Η Ογρή Φωτιά...

Ένα μεγάλο Εύγε,  ένα μεγάλο μπράβο σε αυτό το 10% που πήρε την μεγάλη απόφαση και με τόλμη έδωσε στις ευρωεκλογές την ψήφο του στην Χρυσή Αυγή. Πρέπει, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που πήραν αυτή την απόφαση ψήφου, να είναι υπερήφανοι.  

Έκλεισαν τα αυτιά τους στις κασσάνδρες, σειρήνες και κουτσομπόλες της σεσημασμένης δημοσιογραφίας των εκλεκτικών συγγενειών και των κοινωνικών σχέσεων του Χριστοφοράκου, της Siemens και ΣΙΑ, στα Botox των 8, στα διάφορα Montblanc της ενημέρωσης..  Αψήφησαν την χλεύη, των  βοηθητικών σαλτιμπάγκων.  Εγραψαν, εκεί που δεν πιάνει το μελάνι, τα κορίτσια γλάστρες, τα αγόρια κόπανους, τους έκφυλους σαχλάκηδες των πρωϊνάδηκων, των μεσημεριανάδηκων, και των διάφορων “διασκεδαστικών” εκπομπών τύπου “ελληνοφρένεια” , “Ραδιο Αρβύλα” που συμπληρώνουν με το καλαμπούρι, την πλάκα, και φαυλοκυκλικά  επίχειρήματα  τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης πηγαίνοντας την προς τα εκεί που θέλουν τα αφεντικά τους  και πρέπει να πάει.  Είπαν ΟΧΙ στους μαγαρισμένους ευρωδούλους εφιάλτες που ξεπουλάν το έθνος για 100.000 δολάρια,  ένα μπράβο απο τα ξένα κέντρα και στα ορφανά του δίδυμου Λένιν/Στάλιν. Είπαν ΟΧΙ στην πομπή των επιτηδευμένων που ανακαλύπτουν τον λάο παραμονή εκλογών και μετά χόνονται στα χρυσά γκέτο των βορείων προαστίων και κάθε πρωί αποχαιρέτανε τα παιδάκια τους στο σχολικό για το ιδιωτικό και απο εκεί τσίφ για την Επσπερία..

Με συναίσθηση εθνικής ευθύνης έδωσαν το αγωνιστικό μήνυμα. Βγήκαν από τα μαντριά των κατεστημένων κομμάτων, αυτών των συνδικάτων ελέγχου της κοινής γνώμης, που για 40 χρόνια έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε χωματερή των ελπίδων καταβροχθίζοντας τον πλούτο της χώρας, κάνοντας δώρα στον ευατό τους και φροντίζοντας το μέλλον των παιδιών τους. Βροντοφώναξαν “ως εδώ και μη παρέκει”  στον πολιτικό ντελβέ που “χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ” μετέτρεψε την Ελλάδα αποθήκη των  τριτοκοσμικών απόβλητων. Εστειλαν στον αγύριστο τα πολιτικά απόβλητα που μετάλλαξαν  τους Έλληνες από υπερήφανους, δημιουργικούς και δουλευτάδες σε μιζαδόρους και τώρα σε ζήτουλες της ευρωπαικής ελεημοσύνης. Άκουσαν την φωνή της Ελλάδας και πήραν την απόφαση τους.

Οι ψηφοφόροι της Ελλάδας , οι ψηφοφόροι ήρωες, οι ψηφοφόροι Ελληνες είπανε το μεγάλο ΝΑΙ στην αξιοπρέπεια, στην Ελλάδα και πήγανε στην τιμή και στην πεποίθηση τους.

Στις στρίγγλες πραγματευτούδες της διαβολικής τύρβης που εξυμνούν τις παντοειδείς πραγμάτιες της παρακμής και υποταγής του Εθνους τους είπαν απλά: Ο,τι βρίσκεται στην ψυχή του Έλληνα ανθρώπου ούτε κατασκευάζεται προχειρολογικώς ούτε γρήγορα, κατ επιταγήν εξαφανίζεται. Η Χρυσή Αυγή είναι η ογρή φωτιά που καίει δεν σβύνει και ρημάζει το σάπιο καθεστώς. Η Ελλάδα θέλει να ζήσει και θα ζήσει!

Συνέλληνα Πατριώτη, ψήφισε για την Ελλάδα...

Συνέλληνα Πατριώτη.!

Δεν σου έχουν απομείνει πολλές επιλογές σε αυτές τις εκλογές παρά μόνο μία, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Και ο λόγος είναι απλός:

Ξέρεις πολύ καλά σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα η χώρα μας, από κάθε άποψη, οικονομική, κοινωνική, αξιοκρατική, δικαιοκρατική. Πρέπει επιτέλους στα σοβαρά να αναλογιστείς, προτού φτάσεις στην κάλπη, ποιοι σε έφεραν σε αυτό το σημείο εξαθλίωσης, ποιοι σου...

έφαγαν τους μισθούς και τις συντάξεις, ποιοι σε έστειλαν αγόγγυστα και αδιάφορα στην ανεργία, ποιοι ξεπούλησαν τον πλούτο που παρήγαγες και τον έφαγαν μεταξύ τους, ποιοι ξεπούλησαν την περιουσία, την γειτονιά, την πόλη και την Πατρίδα σου, στους ξένους, τοκογλύφους νταβατζήδες της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης και στους λαθροεισβολείς, ποιοι σε ανάγκασαν να ζεις έγκλειστος με σιδεριές και συναγερμούς στο σπίτι σου, που πλέον ούτε και αυτό μπορεί να σου παρέχει ασφάλεια γιατί αυτό το κράτος σε αντιμετωπίζει ως σκουπίδι και σε θυμάται μόνο όταν είναι να κλέβει τον τίμιο ιδρώτα σου, ποιοι σου στέρησαν την βόλτα με την γυναίκα και το παιδί σου στη γειτονιά σου, την βόλτα του παππού και της γιαγιάς σου στην πλατεία, την μόνη "διασκέδαση" που τους απόμεινε τώρα που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους και που θα έπρεπε να τυγχάνουν, από αυτό το κράτος, αγάπης, συμπαράστασης, ασφάλειας, γαλήνης και θαλπωρής.

Κάτσε και σκέψου ποιοι είναι αυτοί που οδήγησαν την Πατρίδα στην απόλυτη μιζέρια, παρακμή και θλίψη που οδήγησε 6000 συμπολίτες μας, μέχρι σήμερα, στην αυτοκτονία και διώχνουν ταυτόχρονα, κατά εκατοντάδες χιλιάδες, την ελπίδα και το μέλλον της Ελλάδας μας, την ίδια την νεολαία της, στο εξωτερικό, για να μείνει η χώρα στα χέρια τυχοδιωκτών, μπουκαδόρων, πρακτόρων και στυγνών φονιάδων από την αλλοδαπή!!!

Ποια Ελλάδα νομίζετε πως θα αντικρίσουν τα ξενιτεμένα παιδιά μας, όταν θα γυρίσουν κάποτε στην Πατρίδα; Ποια Πατρίδα; Το Ελληνιστάν με πρωτεύουσα το Αθηναμαμπάντ; Τα σκέφτηκες ποτέ όλα αυτά στα σοβαρά ή απλά ακούς μόνο ό,τι σου ξεφουρνίζουν και σου πλασάρουν ως μασημένη τροφή και παραμύθι με κακό δράκο, περί τάχα ναζιστών και οπαδών του Χίτλερ;;

Εάν πραγματικά τα σκέφτηκες, τότε θα έχεις πλέον συνειδητοποιήσει πως όλοι αυτοί που μας έφτασαν στο σημείο αυτό σήμερα, δεν είναι άλλοι από την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης που κατάφεραν μέσα σε 40 χρόνια να στείλουν την Πατρίδα στην εντατική και να κρίνεται σήμερα από την ψήφο σου, η ταφόπλακα που θα τοποθετήσεις ή όχι στο μνήμα της Ελλάδας.

Τολμάνε και μιλάνε για ναζιστές και για οπαδούς του Χίτλερ ποιοι; Αυτοί που τοποθέτησαν την Ελλάδα στο μνήμα και το μόνο που απομένει είναι η ταφόπλακα;

Τολμάνε και μιλάνε όλοι αυτοί οι ψευτοδημοκράτες νταβατζήδες, κλέφτες, απατεώνες, δωσίλογοι και προδότες που παρέδωσαν την χώρα μας, αμαχητί, στους λαθραίους και την κατοχή των σημερινών Ναζί της Ευρώπης του 4ου Ράιχ;

Όλοι αυτοί, έχουν το απύθμενο θράσος και γιαυτό τολμάνε και αποκαλούν την Χρυσή Αυγή ως νεοναζιστικό κόμμα με οπαδούς του Χίτλερ!! Σύσσωμο το διεφθαρμένο Μεταπολιτευτικό σύστημα, εναντίον ενός και μόνο κόμματος, της Χρυσής Αυγής!! Δεν σου κάνει εντύπωση αυτό;

Κανονικά δεν θα πρέπει να σου κάνει καμία εντύπωση, διότι όλοι αυτοί που εμάς αποκαλούν νεοναζί, είναι αυτοί που επί 40 χρόνια είχαν και ακόμα έχουν την εξουσία στα χέρια τους, τα έφαγαν μεταξύ τους και οδήγησαν την χώρα στο ξεπούλημα και τη διάλυση της, από κάθε άποψη.

Είναι εναντίον μας όχι γιατί είμαστε νεοναζί όπως διακηρύσσουν μέσα στον πανικό τους, αλλά γιατί γνωρίζουν πως η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, η οποία Χρυσή Αυγή δεν συμμετείχε ποτέ στα φαγοπότια τους και τη διαχείριση της Εξουσίας, όντας αποκλεισμένη, φιμωμένη και καταδιωκόμενη πάντοτε, θα σημάνει και το τέλος της διεφθαρμένης και παρακμιακής Ελλάδας που δημιούργησαν και κυρίως θα σημάνει το τέλος της υπόστασης τους, όχι απλά πηγαίνοντας σπίτι τους, αλλά πληρώνοντας παραδειγματικά όλοι τους, για τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά της Πατρίδας Ελλάδας.

Μη ξεχνάς πως ποτέ δεν θα το μετανιώσεις, γιατί οι χρυσαυγήτες δεν είναι κωλοτούμπες αλλά ο λόγος μας είναι διαρκής, σταθερός, δεσμευτικός μέχρι τέλους, έντιμος, ανδρικός.

Θα είσαι από τους υπερήφανους Έλληνες αυτούς, που ψήφισαν το μοναδικό κόμμα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος, που κατόρθωσε και μπήκε στη Βουλή για να σε αντιπροσωπεύσει, χωρίς το "σπρώξιμο" νταβατζήδων και τη διαφήμιση με εξαρτήσεις και απολαβές εξουσιαστικές και οικονομικές από τους μεγαλοτραπεζίτες, μεγαλοεργολάβους και μεγαλοεκδότες των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Η Χρυσή Αυγή θα είναι το πρώτο κόμμα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος, που θα σε αντιπροσωπεύσει με τις δικές της και μόνο δυνάμεις και προσπάθειες, με την θέληση και μόνο, του ίδιου του λαού μας!

Κάτσε και σκέψου τα λοιπόν όλα αυτά, με ηρεμία, συνείδηση και σοβαρότητα, και θα δεις πως δεν υπάρχει κανείς κακός ναζιστικός δράκος στο παραμύθι τους, παρά μόνο η αμείλικτη, παραδειγματική και ανηλεής τιμωρία που προσπαθούν να αποφύγουν, η δική σου ψήφος δηλαδή στη Χρυσή Αυγή.

Δεν μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα βάλει την ταφόπλακα και δεν θα είσαι.

΄Εφθασε η Ώρα

Ψήφος στην Χρυσή Αυγή

25 Μαΐου 2014, όπως τότε, 25 Μαρτίου 1821, το θυμικό του Κολοκοτρώνη, του Πλαπούτα, του Καραϊσκάκη και των άλλων ηρώων πρέπει να μας οδηγήσει. Πρέπει να ανοικοδομήσουμε εξ ολοκλήρου το Έθνος μας. Δεν πρέπει μόνο να το προφυλάξουμε από την εισβολή του ξένου τρόπου σκέψης και την σεχταριστική μεταπρατική επιστήμη των ζητιάνων και ερημοσπιτών, των κυρίων Βερέμη, Λιάκου, Ρεπουση, Δραγώνα, Τσίπρα, Δούρου και ΣΙΑ, αλλά πρέπει να μας ανήκει ένα πρόσωπο μία αποστολή. Έτσι μόνο μπορούμε να του ξαναδώσουμε την χαμένη του ζωή. Όπως ακριβώς μόνο οι Ένοπλες Δυνάμεις μπορούν να εγγυηθούν την εθνική ανεξαρτησία, κατά τον ίδιο τρόπο μόνο μία εθνική ιδέα, μία νέα εθνική θέληση είναι ικανή να απαλείψει το έργο που έκαμαν οι ξενόφερτες ιδεολογίες, και να το εμποδίσουν να συνεχισθεί.

Στο όνομα της αληθινής ελευθερίας, της ελευθερίας του Έθνους.  Της Ελευθερίας που ονειρεύτηκε ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, οι Μακεδονομάχοι, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Κατηγορούμε την κίβδηλη ελευθερία, την ελευθερία της αγοράς, του χρήματος και των “προοδευτικών ιδεών” όπως ακριβώς στο όνομα της αληθινής δημοκρατίας, αυτής που εκφράζει την θέληση των Ελλήνων, κατηγορούμε την κίβδηλη δημοκρατία, αυτήν που αλλοιώνει την θέληση του λαού και θέλει με το έτσι θέλω, με συνωμοτικό, αυταρχικό τρόπο να επιβάλλει πραξικοπηματικά την μετάλλαξη του Έλληνα σε άλλο είδος.

Έφτασε η ώρα της  μεγάλης απόφασης.  

Ψήφος στην Χρυσή Αυγή! Η Θέληση της Δύναμης. Την αποκτήσαμε

μέσα απο τις χυδαίες και βάρβαρες επιθέσεις κατά των Ελλήνων πατριωτών από τις έμπουσες, τις μποβαρίζουσες τις ρεπατζούδες, τους μαιντανούς και τους μεροκαματιάρηδες των ΜΜΕ(ξαπάτησης),  

Ψήφος στην Χρυσή Αυγή!  Η απάντηση  στο παραλήρημα των κενών  αμερικανοθρεμένων (που μπορεί να έζησαν στην Αμερική, αλλά δεν έμαθαν τι είναι πατρίδα), των επαγγελματιών γραικύλων που ξεπουλάνε το Έθνος για να δρέψουν την ξένη δάφνη και   των διάφορων “προοδευτικών” κεκράκτων.

Ψήφος στην Χρυσή Αυγή!  Είμαστε Έλληνες. "Εσμέν γαρ Ελληνες το γένος, ώς η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί" (Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων).

Ψήφος στην Χρυσή Αυγή!  Είναι ψήφος ειλικρινής δυνατή, ανιδιοτελής. Βγαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας. Κτυπά πάνω στις πέτρες και του βράχους που τους πότισαν με αίμα χιλιάδες Έλληνες και γίνεται αχός και βουητό. Λυγίζει του αλύγιστους, τα κατεβάζει τ άστρα. Έφθασε ή ώρα για "πάλεμα για μάτωμα για την καινούργια γέννα". Η μεγάλη αλήθεια του Ελληνισμού κυλάει σαν το γάργαρο νερό να ξεπλύνει το μίασμα "της προδοσίας και της ασκήμιας". Δεν αποβλέπουμε σε θέσεις επισκέπτη καθηγητή, σε φακελάκια από τον Soros. Αποβλέπουμε μόνο στο έργο μας, στην Έλλάδα.

Το Μέλλον μας ανήκει!

Ο "κυρίαρχος" λαός

Πρόβατα ξυπνάτε η σειρά μας έρχεται
κι εσείς τσομπανάκια βρε άιντε να κουρεύεστε
πρόβατα ξυπνάτε πιάστε τα υψώματα
λύκοι δε θα υπάρχουν, αν δεν υπάρχουν πρόβατα.

Σόφη Παππά/Νότης Σφακιανάκης

Η ώρα της Ελπίδας

Απο την αποφράδα 24 Ιουλίου 1974  η Αριστερά στην Ελλάδα έγινε η εξουσία στήριξε και σε πολλές περιπτώσεις εξέθρεψε κάθε μορφή βίας, ανομίας. Αναφερόμαστε στις κατάστροφές σχολείων, ξυλοδαρμούς καθηγητών, δολοφονίες, Δεκέμβρη 2008. Δεν υπάρχει ούτε κάθαρση ούτε συγχώρεση για την Αριστερά μετά τον τρόμο που επέβαλαν τα στίφη της στην Ελλάδα  απο το 1974 και μετά. Εκατοντάδες χιλιάδες καταστροφές, δολοφονίες, θάνατοι  σημειώθηκαν σε αυτά τα 40 χρόνια μεταπολίτευσης. Συνέβησαν στα αλήθεια; Και για όλους αυτούς ευθύνεται η Αριστερά; Η απάντηση είναι ναι. Αλλά πώς θα μπορούσατε να το γνωρίζετε; Αυτά δεν συνέβησαν ποτέ. Τίποτε ποτέ δεν συνέβη. Ακόμα και τότε που συνέβαινε δεν συνέβη. Δεν είχε καμία σημασία. Και κανένα ενδιαφέρον. Τα εγκλήματα της Αριστεράς υπήρξαν συστηματικά, διαρκή, διεφθαρμένα, ανήθικα, αμείλικτα αλλά ελάχιστοι άνθρωποι μίλησαν γι' αυτά. Πρέπει να παραδεχτούμε την Αριστερά για το εξής. Εξάσκησε μια κλινική βάρβαρη χειραγώγηση κατά την άσκηση της εξουσίας της πάνω στην Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή υποδυόταν τη δύναμη του καλού. Είναι μια λαμπρή, ευφυής, επιτυχής πράξη ύπνωσης.

Μετα 40 χρόνια ήλθε  ώρα της Χρυσή Αυγής, της Χρυσής Ελπίδας, της Χρυσής Αναγέννησης που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Σήμερα ήλθε η ώρα της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή έχει πρόταση και εκπροσωπεί τους μεροκαματιάρηδες, την φτωχολογιά, την Ελλάδα του αγώνα  που οι οργανωμένες ομάδες των εγκαθέτων των βορείων προαστείων της κλινικά νεκρής αριστεράς, που την κρατάνε στην ζωή με τεχνική υποστήριξη τα ΜΜΣ(κοταδισμού), κατέστρεψαν και υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών τους. Η Χρυσή Αυγή υπηρετει τον Ελλήνα γιατί προέρχεται απο τον λαό, αγωνίζεται για τον λαό, είναι ο λαός. Σιγά μη εκπροσωπούν τον λαό οι αρσακειάδες, τα κολεγιόπαιδα, οι απόφοιτες του Κωστέα-Γείτονα με τις τσιρίδες τους.

Που τον έμαθε τον λαό ο schooligan Τσίπρας; καταστρέφοντας τα σχολεία του λαού η στο Ιασω που γέννησε το παιδί του! Που τον έμαθε τον λαό η Ζωή Κωνσταντοπούλου; παρακολουθώντας τον πατέρα της να χορεύει την "Δραπετσώνα"! Που τον έμαθε τον λαό ο ανεπάγγελτος Κουτσούμπας; Ούτε τα παιδιά τους δεν στελνουν σε δημόσιο σχολείο.

Οι χρησαυγήτες είναι ο λαός που επιτέλους δεν φοβάται, είναι ελευθερος..

Με το χαμόγελο της Αντιγόνης

Η φρίκη συμπορεύεται με την ηθική διαμαρτυρία

[Από το κατηγορητήριο του Τειρεσία εναντίον του Κρέοντα, στην Αντιγόνη του Σοφοκλέους]

1. Ο μύθος της Αντιγόνης

Η "Αντιγόνη" του Σοφοκλέους, συνεχίζει να ανεβαίνει στα αμφιθέατρα του κόσμου και να συγκινεί τους ανθρώπους, έντεκα αιώνες μετά την εποχή που γράφτηκε.
Ο λόγος είναι ότι αυτή, όπως και ο "Προμηθέας Δεσμώτης" ή οι "Βάκχες" ή ο "Οιδίπους Τύραννος" απηχούν αρχέγονες καταστάσεις της ανθρώπινης συνθήκης, που ξεπερνούν τα περιορισμένα πλαίσια της εποχής, του πολιτισμού, της τρέχουσας κοινωνικής ηθικής ή των "κατά συνθήκην ψευδών" εντός των οποίων ρίχνεται να ζήσει ο κάθε ένας από εμάς.

Η Αντιγόνη είναι το αιώνιο και πανανθρώπινο σύμβολο του ατόμου, που αντιστέκεται απέναντι στην εκάστοτε εξουσία, μένοντας πιστό στον προσωπικό του κώδικα αξιών, είτε αυτός συναινεί με την τρέχουσα αντίληψη περί του "ηθικού" και του "νόμιμου", είτε όχι.

Ο μύθος φαντάζομαι, είναι γνωστός σε κάθε Έλληνα ή ελληνόφωνο πολίτη αυτής της χώρας.
[Βλ. και Αντιγόνη Σοφοκλέους, στη wikipedia]
Ο Πολυνείκης, αδερφός της Αντιγόνης, επιτίθεται κατά της πατρίδας του της Θήβας, για να διεκδικήσει τη βασιλεία από τον αδερφό του Ετεοκλή.
Τα δύο αδέρφια σκοτώνονται σε μάχη έως θανάτου και την εξουσία της Θήβας αναλαμβάνει ο θείος τους, Κρέοντας.
Ο νέος αφέντης της πόλης διατάσσει να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, θεωρώντας τον ως εισβολέα και προδότη της πατρίδας.
Η Αντιγόνη, υπακούοντας σε έναν άγραφο νόμο, που ορίζεται από τον προσωπικό της κώδικα αξιών [αυτόν που στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων, αποκαλείται "θεϊκός νόμος"] αντιτάσσεται στην απόφαση του Κρέοντα και θάβει συμβολικά τον νεκρό αδερφό της.
Ο Κρέων προστάζει να ταφεί και αυτή ζωντανή σε ένα σπήλαιο, επειδή παρέβη τον "ανθρώπινο νόμο" τον οποίον όλοι πρέπει να υπακούν, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπία εντός μιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Η Αντιγόνη κλείνεται στον σκοτεινό τάφο της και αυτοκτονεί, για να μην δώσει τη χαρά σε κανέναν να πει ποτέ, ότι εκείνος αποφάσισε για τη ζωή της.

Η σύγκρουση του Κρέοντα με την ηρωίδα του Σοφοκλέους, εξελίσσεται στο πεδίο του Παγκόσμιου και του Τοπικού.
Του Αιώνιου και του Πρόσκαιρου.
Του Είναι και του Εδωνά είναι
Του Απόλυτου και του Σχετικού
Ο Κρέων εκπροσωπεί τον άνθρωπο των τακτικών ισορροπιών, τον σώφρονα πολίτη που υπερασπίζεται τον Νόμο ως αναγκαίο "κακό", τον μικροαστό οπαδό των συμβιβασμών, για τον οποίον η τήρησις της τάξεως και της κοινωνικής ευρυθμίας, είναι το "καλύτερο δυνατόν" που μπορεί να ελπίζει το ανθρώπινο ον σ' αυτόν εδώ τον ατελή κόσμο των αμαρτιών και των παραπτωμάτων.
Ο Κρέων είναι η αγοραία ηθική των μαζών, που καθορίζεται από το τι συμφέρει και το τι δεν συμφέρει τον μέσο πολίτη, σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία.
Η ηθική του Κρέοντα, δεν είναι ούτε παγκόσμια, ούτε αιώνια.
Ο ίδιος, ως ηγέτης της Θήβας, θα μπορούσε ενδεχομένως να αποφασίσει αλλιώς, αν έκρινε ότι αυτό συνέφερε την πόλη [ή την εξουσία] σε άλλες συνθήκες.
Άλλωστε αλλάζει την αρχική του απόφαση, να τηρηθεί ο πατροπαράδοτος νόμος και να λιθοβοληθεί η Αντιγόνη, φοβούμενος ότι ένας τέτοιος τρόπος δημόσιας θανάτωσης, μπορεί να επέφερε ταραχή στο πόπολο ή ακόμα χειρότερα να τον έφερνε σε σύγκρουση με τον γιο του Αίμονα, ο οποίος είναι ερωτευμένος με την Αντιγόνη [και που στον έρωτα τους αναφέρεται το εξαίσιο χορικό του Σοφοκλέους "¨Ερως ανίκατε μάχαν..."]

Σε αντίθεση με τον Κρέοντα, η Αντιγόνη είναι η κήρυξ του Απολύτου της Ηθικής.
Ο προσωπικός της κώδικας αξιών δεν συναρτάται με τις εκάστοτε κοινωνικοοικονομικές συνθήκες, που πιθανόν να εξυπηρετούν το συμφέρον του πόπολου ή όχι.
Πιστή σε αυτό που ο Καντ αποκάλεσε Κατηγορική Προσταγή, αντιλαμβάνεται το Δίκαιο ή το Άδικο, όχι ενώπιον των ανθρώπων αλλά ενώπιον των Θεών. Για την Αντιγόνη δηλαδή, το Καλό και το Κακό, το Πρέπει και το Δεν Πρέπει, δεν σηκώνουν τακτικούς ελιγμούς, συμβιβασμούς ή παλινδρομήσεις.
Δεν την ενδιαφέρει καν το αν ο Κρέων σωστά κατηγορεί τον Πολυνείκη ως προδότη  της Θήβας.
Δεν την ενδιαφέρει ούτε το κοντόφθαλμο συμφέρον της Θήβας ή της οποιασδήποτε Θήβας.

Η Αντιγόνη έχει να αναμετρηθεί με την Κατηγορική Προσταγή, που ορίζει το Ηθικό ή το Ανήθικο, βάσει ενός κώδικα αξιών, που παραμένει ακλόνητος σε κάθε εποχή, σε κάθε πόλη, σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε συνθήκη.

Σύμφωνα με τον πανανθρώπινο κώδικα της Αντιγόνης, χρωστάμε στον Θάνατο σεβασμό και συνεπώς, οι νεκροί πρέπει να θάβονται, με τις προσήκουσες τιμές.
Το τι έκαμε και το τι δεν έκαμε ο αδερφός της εν ζωή δεν το κρίνει.
Κρίνει μοναχά ότι τώρα είναι νεκρός και πρέπει να ταφεί.
Διότι ο θάνατος είναι η κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων και προσβάλλοντας έναν νεκρό, δεν προσβάλλεις τον Πολυνείκη ή τον οποιονδήποτε άλλον αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο.
Και σ' αυτόν τον άγραφο και απαράβατο Νόμο, η Ηρωίδα του Σοφοκλέους είναι ακλόνητη.
Πληρώνοντας την Απόλυτη ηθική της, με τον δικό της θάνατο....

Η σύγκρουση αυτή που αναπτύσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα έργα όλων των εποχών, δεν έχει πάψει να διαδραματίζεται σε όλες τις κοινωνίες των ανθρώπων και δεν πρόκειται ποτέ να πάψει.
"Αντιγόνες" υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού γύρω μας.
Γυναίκες και άντρες, που θα μένουν ακλόνητοι μπροστά στο Κράτος και στη Βία της εκάστοτε εξουσίας, αναγνωρίζοντας ως μόνο Ηθικό τους χρέος, την πίστη σε έναν παγκόσμιο κώδικα αξιών και όχι τα συμφέροντα της άρχουσα τάξης που διαφεντεύει τις ζωές τους.
Σ' αυτή την πανάρχαια σύγκρουση, οι Κρέοντες νομίζουν κάθε φορά ότι είναι οι νικητές του παιχνιδιού, είτε επειδή εξουσιάζουν [μέσω του τρόμου] τις ψυχές του κοσμάκη, είτε επειδή διαθέτουν τα μέσα να φυλακίζουν, να θάβουν ζωντανές ή να "σκοτώνουν" τις Αντιγόνες.
Πόσο γελασμένοι είναι!

Αιώνες τώρα κι ανάμεσα σε αμέτρητους λυσασμένους Κρέοντες, οι άνθρωποι χύνουνε δάκρυα στα αμφιθέατρα του Λόγου, μόνον για την Αντιγόνη.
Αιώνες τώρα, το χαμόγελο της Αντιγόνης είναι αυτό που ζεσταίνει τις καρδιές μας.
Αιώνες τώρα, οι ελπίδες του ανθρώπινου όντος για έναν καλύτερο κόσμο, παίρνουν ζωή από την ακλόνητη στάση του Ανθρώπου, απέναντι στην τυφλή και αν-ήθικη βία της εξουσίας.
Κι όπως τους το προανήγγειλε ο τυφλός μάντης Τειρεσίας, οι Κρέοντες θα είναι πάντα οι χαμένοι...


2.Το αιώνιο χαμόγελο της Αντιγόνης και τα οράματα μιας νέας γενιάς        

Οι μάζες οδύρονται, αλυχτούν και κραυγάζουν γι αυτά που οι εντεταλμένοι "κρέοντες" τους, τους διαβεβαιώνουν πως αποτέλεσαν τη νίκη τους ή την ήττα τους!
Για τις λίγες ψήφους που τάχα μου διαφοροποιούν τους μεν από τους δε κι αποφασίζουν για το ποιος νέος "κρέοντας" θα λάβει σειρά να λεηλατήσει το πόπολο.
Μικρές, θλιβερές και μοιραίες φιγούρες, που σέρνονται στις εκάστοτε κάλπες για να επιβεβαιώσουν τις επιλογές των αφεντικών τους.
Όχλοι της κάθε Θήβας, που μπροστά στα τείχη της διεξάγονται μάχες επί μαχών, για το ποιος νέος δυνάστης, θα καθίσει στον θρόνο της.

Μέσα σ' αυτές τις άβουλες και δαμασμένες Θήβες, υπάρχουν όμως κάποιες Αντιγόνες.
Είναι εκείνα τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που οι "κρέοντες" τα αποκαλούν "φασίστες" και που δεν έχουν άλλον τρόπο να αντιταχθούν στην εξουσία, πέραν από την Ισχύ του αιώνιου και απαράβατου νόμου, που ορίζει:"μάχεσθαι περί πάτρης..."
Μπροστά στα ήξεις-αφίξεις, στους συμβιβασμούς, στις απειλές, στις μαλαγανιές, στα έτσι και στα αλλιώς που διαλαλάνε τα παγαλάκια του καθεστώτος, κάποιοι άνθρωποι, αντιτάσσουν τη βαριά και τίμια γλώσσα, ενός προσωπικού κώδικα αξιών, που δεν αναγνωρίζει συμμαχίες, συγκυρίες, διαπραγματεύσεις, δολοπλοκίες, πολιτικαντισμούς, δωροδοκίες, αγοραπωλησίες και άλλες ασχημίες, των επαγγελματιών της εξουσίας.
Μπροστά στους κρέοντες που διαφεντεύουν τις κάλπικες κάλπες [και τις κλάπες] στέκονται οι αντιρρησίες του χύδην λόγου, που προβάλουν τις ίδιες, απαράβατες, αιώνιες και παγκόσμιες κατηγορικές προσταγές, που θέλουν τον άνθρωπο "μέτρον των πάντων" και όχι στατιστική, οικονομική μονάδα.
Μπροστά στην τραγωδία των καιρών μας, προβάλουν οι νέοι Σοφοκλείς, οι νεες Αντιγόνες και οι νέοι Αισχύλοι μας.

Τι να τις κάμουν αυτοί οι απόγονοι μιας Αντιγόνης, τις καταμετρήσεις των ψήφων?
Και πως να τους κλονίσουν οι φυλακές, οι καταδίκες, οι λιθοβολισμοί ή τα μικρά "ποσοστά" σε μια κωμωδία μαζικής κλίμακας, που οι αφανείς σκηνοθέτες της την αποκαλούν αυτάρεσκα "δημοκρατία?"
Για τα παιδιά της Χρυσής Αυγής, τα παιδιά με το χαμόγελο της Αντιγόνης, που κάποιοι τα λέγανε "φασίστες", το διακύβευμα δεν είναι το αν θα κερδίσουνε λίγες ψήφους παραπάνω.
Αλλά το αν θα σταθούν όρθιοι μπροστά στον κάθε "κρέοντα".
Το αν θα μείνουν πιστοί στον δικό τους κώδικα αξιών, που δεν εξαρτάται από τα κέφια των καιρών αλλά από τις κατηγορικές προσταγές που τους ορίζει το χρέος τους απέναντι στην πατρίδα.

Η Χρυσή Αυγή δεν έχει να δώσει λόγο σε κάποιες ομάδες κρατικοδίαιτων ψηφοφόρων της, που στηρίζουν απάνω της οφίτσια και καριέρες.
Η Χρυσή Αυγή δεν χρειάζεται καν τις ψήφους όλων αυτών που δεν κατανοούν ακόμα το τι είδους σύγκρουση εξελίσσεται μέσα στη δικιά τους θήβα. 
Εμείς την χρειαζόμαστε, απέναντι στη βουλιμία του κάθε Κρέοντα.
Η ίδια η Χρυσή Αυγή έχει να δώσει λόγο μόνον στην ιστορία.

Κι έτσι λοιπόν πρέπει να βαδίσει απέναντι στους νέους κρέοντες και στους νέους κατηγόρους της.
Με το χαμόγελο της Αντιγόνης.      
Αυτό που αγαπήσανε οι άνθρωποι σε όλες τις εποχές και σε όλα τα αμφιθέατρα του Κόσμου....
      

*Σημείωση
Η υπέροχη φωτογραφία είναι παρμένη από την τελετή - πορεία εις μνήμην των νεκρών χρυσαυγιτών, την πρωτομαγιά του 2014. 

 

ΠΗΓΗ: http://panusis.blogspot.nl/2014/05/blog-post_19.html  

Οι Απέχοντες

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές ένα μεγάλο ποσοστό αποφάσισε να μείνει μακριά από τις κάλπες. Η αποχή τους είναι έν δείγμα πολιτικής αδράνειας. Από το “Να υποστηρίξω ποιον και γιατί;¨στο “Απλώς, δεν αντέχουμε άλλο!” μέχρι το “Η αποχή είναι ψήφος” οι άνθρωποι αυτοί μας έδωσαν ένα κλασσικό παράδειγμα πολιτικής αβουλίας.

Κάτσανε, τρύπωσαν, κρύφτηκαν  σπίτι για να δώσουν με την αδιαφορία τους κάποιο μήνυμα.  Νόμισαν ότι θα ξεφύγουν θα αλλάξουν της μοίρας την καταφορά. Ας Γελάσω!  Κάτσανε σπίτι γιατί  έχουν χάσει την επαφή με την λογική. Είμαι σίγουρος ότι τον Δεκέμβρη 2008 κατέβαιναν κοπαδιαστά στην Αθήνα για να ουρλιάξουν και χειροκροτήσουν τους αγκιτάτορες ότι και να έλεγαν, έτοιμοι να μοιράσουν “συγκεκριμένα ποσά βίας”.  Είναι αυτοί που αφού δέχθηκαν να λοβοτομηθούν από το πολιτικό κατεστημένο είναι ανίκανοι για κριτική σκέψη. Είναι τα πρόβατα των κομματικών μαντριών που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την γκλίτσα του κομματικού τσοπάνη. Βλέπουν το εισόδημά τους να εξαφανίζεται,  να φοιτούν σε αχούρια, να τρέχουν τους γονείς ή τους παππούδες τους, όταν χρειάζεται σε τριτοκοσμικά νοσοκομεία, την ανεργία να τους ροκανίζει τα ποδάρια. Τα βλέπουν όλα αυτά. Τι κάνουν; Είναι αδύνατον να ξεφύγουν από την κομματική μέγκενη, την ιδεολογική απόχη  και δίνουν στον εαυτό τους την εύκολη λύση,  Αποχή. Κάθονται σπίτι και ήσυχοι ασυνείδητοι και ευτυχείς, νομίζοντας ότι με την αποχή έκαναν την μούρη κρέας αυτών που μας κυβερνάνε. Ας γελάσω! Σε μερικές ημέρες η αποχή θα έχει περάσσει στα αζήτητα. Εσείς που διαλέξατε τον ρόλο του τρέσαντος της πολιτικής αφήστε τα σάπια και τα παραμύθια, του τύπου  “Είμαι ενημερωμένος αλλά απέχω”  Διαλέξατε αποχή γιατί δεν μπορούσατε να βγείτε από το κομματικό μαντρί, να ξεφύγετε από την ιδεολογική απόχη για να ψηφίσετε το άλλο το διαφορετικό. Τέλειοι ωτακουστές των βογκητών της κοινωνίας αλλά δειλά ανθρωπάκια.  

Οι άνθρωποι της Αποχής είναι αυτοί  που διακινδυνεύουν λιγότερο Δεν μετράν την αξία της πολιτικής με την έντασή της αλλά με το τι θα κερδίσουν από αυτήν. Δεν αναρωτιούνται τι θα μπορέσουν να δώσουν  στην πολιτική αλλά τι μπορούν  να πάρουν απ’ αυτήν. Ξέρουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος χωρίς εντάσεις, είναι ένας κόσμος εκτός ιστορίας, γιατί είναι οι εντάσεις που υπάρχουν κάτω από την εξέλιξη εκείνες που παράγουν τα γεγονότα. Είναι οι μετριότητες του Μοντερλάν, οι παλιάνθρωποι του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, οι άχρηστοι του Θουκυδίδη, οι φαύλοι του Αριστοτέλη οι άνθρωποι-πυγμαίοι προσεχτικοί  στο να προφυλαχτούν από κάθε συγκίνηση, από κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και από τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. Είναι οι άνθρωποι του “τα θέλω όλα”. Είναι οι άνθρωποι της μνησικακίας, του παιγνιδιού των κομμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας..

Ο Έλληνας, η Ελληνίδα, το Ελληνόπουλο ΨΗΦΙΖΕΙ

Η "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" πάει για ψήφο

Καλό είναι το σημάδι....

Τι θλίψη να το ξέρει κανείς! Όλα φαίνονται απλά, λογικά, συμπαγή, η θύρα της σωτηρίας είναι πολύ κοντά, μπορούμε να την αγγίξουμε με το δάκτυλο μας, και όμως έχουμε την εντύπωση πώς δεν θα ανοίξει ποτέ. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτή την σκέψη και την αποδέχονται, και άλλοι περισσότεροι ακόμη, θα την αποδέχονταν αν την γνώριζαν. Αλλά το όνειρο αυτό είναι σαν ένας άλλος κόσμος. Ένας καθρέφτης, ένας απλός καθρέφτης - όπως στο παραμύθι «η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων» - μας χωρίζει από αυτά τα μέρη και δεν θα τον σπάσουμε ποτέ! Αλλά σ΄αυτόν τον καθρέφτη βλέπουμε, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα, την τραγωδία της ύπαρξής μας, την αγωνία του θανάτου μας. Γιατί οι χώρες τα έθνη πεθαίνουν, πολύ πιο συχνά από ότι πιστεύουμε ή φανταζόμαστε. Και πολλές φορές μοιάζουν με ένα νεκρό δέντρο. Στέκουν στο έδαφος είναι στη θέση τους και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι ζούνε. Κρεμόμαστε από τα κλαδιά τους όπως από εκείνα των Χριστουγεννιάτικων δέντρων με τις γιρλάντες και τα φωτάκια και καθόμαστε γύρω τους για να ανοίξουμε τα δώρα. Αλλά ο χυμός και η φλούδα τους έχουν πεθάνει και ο κορμός δεν είναι παρά ξερό, κούφιο ξύλο. Μ΄αυτό τον τρόπο τα έθνη μπορούν να επιζήσουν για καιρό, όρθια στη θέση τους, με ψευδαισθήσεις.

Σ΄αυτούς τους όρθιους νεκρούς του πολιτικού μας συστήματος,, τους φτιασιδωμένους και στολισμένους, αποδίδουν για λίγο καιρό ακόμη, το πολύ για μερικές δεκαετίες, τις τιμές που θα είχαν αν ζούσαν. Ταριχευμένες, καλλωπισμένες μούμιες, σαν εκείνες των Φαραώ της Αιγύπτου, κείνται στην μεγάλη αίθουσα. Οι νέοι πρίγκιπες υποκλίνονται ακόμη μπροστά τους, φέρουν για λίγο καιρό, για μερικές φορές τα σύμβολα εξουσίας. Έπειτα ξεσπάει μια θύελλα και μετατρέπει τα πάντα σε σκόνη.

Οι πάντες παρηλάσανε μπροστά σ’ αυτούς τους ένδοξους και δοξασμένους νεκρούς. Μεταφέρθηκαν πάνω σε θρόνους και έθνη γονάτισαν ευλαβικά στο πέρασμα της κηδείας. Σάλπιγγες σήμαναν την δόξα αυτών των φαντασμάτων που νέοι άνθρωποι είχαν πεθάνει γι αυτά. Μόνο ένα ζητιάνος κραύγασε με απελπισία και ίσως οργή βλέποντας ένα σαβανωμένο πτώμα μέσα στον βασιλικό μανδύα και ο όχλος, το πλήθος των γονατισμένων τον λιθοβόλησε.

Στο νεκρό ξύλο που βρισκόμαστε είναι δυνατόν να φυτρώσει κάτι, θα είναι άραγε βιώσιμο; Δεν θα πνιγεί από όλο αυτό το πύων που υπάρχει στις κακοφορμισμένες πληγές μας. Αποβλακωμένη από τα ναρκωτικά της, η Ελλάδα, τυφλή «τα τ’ ώτα τον τε νούν τα τ’ όμματει», αδύνατη γριά πια, αγωνίζεται πάνω στα τρεμάμενα γόνατα της, κάτω από τα αλύπητα κτυπήματα του καμτσικιού του πεπρωμένου. Κτύπα πεπρωμένο! Κτύπα κουφέ αμαξά! Ας την αφυπνίσουν οι ήττες της, ας την τυφλώσει το αίμα της, ας κυρτώσει η κατάκοπη ράχη της από την δυστυχία και την ντροπή! Ας ξεσπάσει η νεροποντή στα πόδια της, ας ανοιχθεί ο δρόμος μπροστά της, ας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι της. Κτύπα πεπρωμένο! Ας σηκωθεί τέλος, ας σηκωθεί, και θα την δούμε υπερήφανο Βουκεφάλα των προγόνων μας, υπερήφανο Βουκεφάλα του σήμερα, νέο Βουκεφάλα του αύριο, υπερήφανο άτι της ελευθερίας μας! Μ΄ ένα κτύπημα, θα συντρίψει το ψέμα και την απόγνωση και θα την «αναγνωρίσουμε». Κτύπα, πεπρωμένο, μη φοβάσαι. Ας σηκωθεί, ας ξυπνήσει και ας εκδικηθεί. Γίνε το χέρι μας, αφού εμείς δεν μπορέσαμε να γίνουμε το δικό σου...

Και εμείς που αγαπούμε αυτόν τον τόπο, που όλα όμως τον δεσμεύουν και τον συντρίβουν, ας μάθουμε να υπομένομαι την μοίρα των απελπισμένων, αυτήν που μας προσφέρει η αμείλικτη Κλειώ. Ας κοιτάξουμε κατά πρόσωπο στα μάτια την Νέμεση και ας μάθουμε να παίρνουμε και από την απελπισία μας ό,τι σωτήριο έχει.

Από πολύ καιρό, ότι είναι ελληνικό πέφτει πάντοτε στην παγίδα της «πίστης» και της «τρυφερότητας». Όταν οι κάτοικοι αυτής της ξέρας που κατοικούμε «οι νουν έχουσι» πολλαπλασίασαν, για πολλά χρόνια, τις προειδοποιήσεις και τις επιπλήξεις, όταν κατήγγειλαν τα ελαττώματα του συστήματος που το οδηγούν στην καταστροφή, όταν το δράμα που προείδαν και ανήγγειλαν ξεσπάει. Τότε, εκείνη τη στιγμή, οι επίγονοι των ανθρώπων του 35, οι Gunga Din της ολιγαρχίας που μας κυβερνάει, οι Επιμηθείς της νομενκλατούρας που μας νέμεται φροντίζουν με κάθε τρόπο να σωθούν, λέγοντας ότι η ύπαρξη, η επιβίωση της Ελλάδας ταυτίζεται με την επιβίωση και την ύπαρξη της κάστας τους και της νομενκλατούρας τους και ότι όποιος κτυπά αυτά τα δύο χτυπά την πατρίδα!

Εκείνη τη στιγμή οι Έλληνες, οι δημιουργικοί στην σύλληψη και ηρωικοί στην πράξη, πρέπει να αρνηθούν την νόθο ταύτιση, κάστας, νομενκλατούρας – Ελλάδας, με την οποία συμμετέχουν ενεργά στην δολοφονία της χώρας και τον εξανδραποδισμό των ανθρώπων της.

Μπορούν να διασώσουν το μέλλον μόνο αφού πρώτα απαιτήσουν την εξαφάνιση των ιθυνόντων και της δημαγωγίας τους που καταλήγει στην παρακμή των θεσμών, στην σιωπηλή δικτατορία της ισοπέδωσης, του συνεταιρισμού των εμπόρων και να απαιτήσουν την εθνική αναμόρφωση, βασιζόμενοι όχι στις αιτίες που προκαλούν την παρακμή – και που δεν μπορεί παρά να προκαλέσουν και άλλες – αλλά, στα διδάγματα της ίδιας της παρακμής, που απαιτούν να χαραχθούν νέοι δρόμοι από διαφορετικούς ανθρώπους.

Αλίμονο, δυστυχώς, αυτό δεν το κάνουν ποτέ! Δεν ακούν παρά τη φωνή της καρδιάς τους, δεν βλέπουν παρά μία Ελλάδα ταπεινωμένη αιμόφυρτη και πέφτουν με το κεφάλι στην παγίδα της ιερής «εθνικής ενότητας», προσφέροντας στους πραγματικούς εχθρούς τους, που ποτέ δεν άλλαξαν, την εγγύηση της παρουσίας τους και την πολύτιμη βοήθεια της θυσίας τους! Υπάρχει σε κάθε Έλληνα ένα πολύ τρυφερό παιδί που αυτοκτονεί από αγάπη! Αφού δείξει ένα προς ένα τα χάσματα σ αυτήν την πολυαγαπημένη ενότητα που τον απωθεί, αφού την παρακαλέσει να προσέχει, όταν έλθει το κακό παρά την θέληση του, δεν του μένει παρά να προσφέρει την ζωή του και, σαν μαθητευόμενος του την παίρνουν... Την προσφέρει και του την παίρνουν.. Ύστερα, η ζωή συνεχίζεται τραβώντας την ανηφόρα χωρίς σημαίες χωρίς τραγούδια, και η κάστα υπάρχει, η νομενκλατούρα υπάρχει και οι λόγοι του θανάτου υπάρχουν. Η θυσία του δεν χρησίμευσε σε τίποτα, ο αγώνας του δεν χρησίμευσε πουθενά και μετά από αυτόν, ως την συντέλεια του χρόνου, γενεές επί γενεών Ελλήνων δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτα, αν στη κρίσιμη στιγμή, ξεχνούν ότι είναι εχθροί και αντίπαλοι όσων σφετερίζονται το όνομα Ελλάδα και γίνονται αντίθετα οι σωματοφύλακες και υπηρέτες τους…

Μετά από όλα αυτά παραξενευόμαστε γιατί το κατέβασμα στού «κακού τη σκάλα», που δεν το καταπολεμήσαμε παρά πλατωνικά αερολογώντας, συνεχίζεται αμείωτο! Πήραμε μερίδιο του θανάσιμου έργου όταν αρνηθήκαμε να είμαστε απόλυτοι και ακραιφνείς. Δεν αρκεί να κάνουμε περίπατο κάτω από το βράχο και να κοιτάμε την Ακρόπολη. Πρέπει να την βλέπουμε. Δεν φθάνουν οι εκδρομές στην ελληνική γή για να θαυμάζουμε την φύση, να γευμόστε λιχουδιές και να πίνουμε το κρασάκι μας ανταλλάσσοντας ευφυολογήματα. Πρέπει να ακούμε τους ψιθύρους της σιωπής και να δακρύζουμε. Να αφουγκραζόμαστε τις πέτρες που μας καλούν ζητώντας βοήθεια και να αγριευόμαστε. Κάνουμε βουτιά στα νερά του Αιγαίου και η αρμύρα που κολλάει στην σάρκα μας αντί να ξυπνήσει μέσα μας το θηρίο της απαίτησης και της αγανάκτησης μας ρίχνει σε λήθαργο και ραστώνη.

Θα καταφέρουμε ποτέ να υπερνικήσουμε τις αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα μας. Τυλιχθήκαμε με τις σημαίες. Κατεβήκαμε κοπαδιαστά να γιορτάσουμε την νίκη της Εθνικής μας. Ανεμίσαμε τις σημαίες. Ξελαρυγγιαστήκαμε ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο για κάθε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς. To 1997 κάηκε η Ελλάδα. Μνημεία του πολιτισμού μας καταστράφηκαν, άλλα βεβηλώθηκαν. Τον Δεκέμβρη 2008 το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο πάρα λίγο να είχε την τύχη του Μουσείου της Βαγδάτης. Μην ανησυχείτε! Δεν θα καταστρεφόταν τίποτα. Τα εγγόνια ή τα δισέγγονα σας θα βλέπανε τα "κλεμμένα" στο Metropolitan Museum της Νέας Υορκης προσφορές ανώνυμων δωρητών. Εμείς τι κάναμε; Γίναμε χαμηλοί – χαμηλοί, ισόπεδοι, ταπεινοί, «χώμα – γιοφύρι να γενώ να με πατήσεις άρχοντά μου», δουλοπρεπείς Χατζηαβάτηδες. Αφήσαμε να αρπάξουν το μυαλό μας, την κρίση μας οι ιδιοι σαλτιμπαγκοι που νέμονται τον πλούτο μας. Κάνουν δώρα στον εαυτό τους. Φροντίζουν το μέλλον των παιδιών τους. Δεν αναρρωτιθηκαμε τι έγινε στο Ψυχικό, στην Φιλοθέη, στην Πολιτεία όπου οι «κοσμοπολίτες» κάτοικοι ψηφίζουν του τραπμπούκους του ΣΥΡΙΖΑ και αυτούς που μας καίνε.

Είμαστε καταδικασμένοι να παραμείνουμε ρομαντικά ανδρείκελα, άψυχες μαριονέτες που τους κουνάνε τα σκοινιά, άψυχα κρέατα για τα κανόνια. Στο δρόμο του μοιραίου θα αντιπαρατάσσουμε μόνο άρθρα γεμάτα άσοφες σοφίες, φληναφήματα και φράσεις στολισμένες με λεκτικές πομφόλυγες;

Αισθανόμαστε αυτή την αντίφαση στον εαυτό μας, ο καθένα από εμάς το ξέρει. Είναι η ίδια η χώρα που αιμορραγεί, είναι η δύναμή της που μειώνεται, είναι η ικμάδα της που ροκανίζεται, είναι το μέλλον της που διακυβεύεται.

Αν δεν μπορέσουμε να υπερβούμε αυτές τις αντιφάσεις τουλάχιστον ας τις μετριάσουμε. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το βασικό συμφέρον της χώρας αυτό το σύνολο ανθρώπων, συμφερόντων, παρουσίας που ακούει στο όνομα Ελλάδα απαιτεί να τελειώνουμε με την ολιγαρχία που μας «κυβερνάει» η οποία παρασέρνεται σε μία «φυγή προς τα εμπρός» του κοινωνικού και «θειοπρονοητικού» τομέα μιας τάσης την πρωτοβουλία της οποίας επήραν από αδυναμία ή δημαγωγία και που θα είναι πάντα η αιτία του χαμού τους. Οι άνθρωποι της εξουσίας δεν μπορούν να συναγωνιστούν τους άλλους της αντιπολίτευσης, οι οποίοι δεν έχουν παρά να ζητάν περισσότερα. Και οι δύο όμως πέραν των παροχών και των ωραίων λόγων δεν έχουν όραμα ή σκοπό για το αύριο. Έχουν όμως στόχο την διαιώνιση του είδους τους, την κληρόδοτηση της νομής της χώρας στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Το καθήκον μας ως πολιτών είναι συνεπώς, η εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας, κάθε αλλαγής και κάθε ιστορικής συγκυρίας για να την ανατρέψουμε.

Έχοντας αυτή την σκέψη στο μυαλό μας, ας αδράξουμε στις 18 και 25 Μαίου την στιγμιαία προσφορά της ιστορίας, το μικρό άνοιγμα από το οποίο θα περάσει η αναγέννηση μας.

Δεν είναι αλήθεια ότι ένα ιστορικό πεπρωμένο παρασέρνει τους λαούς, τα έθνη στην καταστροφή τους. Οι λαοί είναι εκείνοι που καθορίζουν την μοίρα τους. Το κάνουν, όπως οι άνθρωποι, με την θέληση και το θάρρος. Ας επανακτήσουμε την θέληση της δύναμης μας και τότε θα επανακτήσουμε ένα μέλλον. Ένα όραμα βίαιο, άγριο, γεμάτο οργή, πάθος ακόμα και μίσος χρειάζεται για να επανεύρουμε το δρόμο της ζωής. Ας μη ξεχνάμε «άγριο κι αν είναι τοραμα καλό είναι το σημάδι»....

Δεν θα γίνω σαν και σας!

Κάθε τόσο ακούμε τους διάφορους δήθεν να παρομοιάζουν την κατάσταση στην Ελλάδα σαν “θέατρο του πάραλόγου” είναι και το αγαπημένο κλισέ του αυτάρεσκου mr Alexis που απολαμβάνει να το ακούει. Ο Ευγένιος Ιονέσκο τους πρόλαβε. Σε μια μάλλον αλλόκοτη και παράλογη ιστορία του θεατρικού του έργου με τίτλο “Ο ρινόκερος” (Ευγένιος Ιονέσκο “Ο Ρινόκερος” Δωδώνη 1992) μάς περιγράφει μια μικρή επαρχιακή πόλη στην οποία όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται αργά αλλά σταθερά σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, την αίσθηση του ανοίκειν, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο πολυπολιτισμικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στη νέα ζωώδη κυρίαρχη νέα τάξη πραγμάτων. Εργο διαχρονικό και ιδιαίτερα επίκαιρο για την Ελλάδα του σήμερα, όπου οι σύγχρονοι ρινοκεροι έχουν γίνει ένα από τα θεμελιακά στηρίγματα του κρατούντος παραλογισμού, που θέλει τους Έλληνες να οδηγούνται προς τα κάτω αντί προς τα μπρος, να γίνουν αντικέιμενα της ιστορία. Και όταν γίνεται λόγος για σύγχρονους ρινοκερους, κυριολεκτούμε, υπό την έννοια της παραίτησης των ανθρώπων από την ουσία του ανθρώπου, και πιο ειδικά από τις έννοιες πατρίδα, θρησκεία οικογένεια, που αποτελούν οντολογικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που τον κάνει να διαφέρει από τα ζώα. 
Στον άγιο αυτό τόπο, την Ελλάδα μας, καθημερινά ακούμε σαν κύμα απο μακριά το βροντερό ποδοβολητό απο το πλήθος τις όπλες των ρινόκερων. Το ποδοβολητό δυναμώνει ώσπου τέλος μας γεμίζει ολόκληρους. Το αρπαχτικό, το σκληρό, το πολεμικό κοπάδι με μάτια θαμπωμένα ελαφρά από αιματηρή ομίχλη και με τα ροζιασμένα κέρατα έτοιμα για μάχη τρέχει διαπερνώντας την ανίσχυρη ψυχή μας, ορμά, ρίχνει όλα τα εμπόδια με λυσσαλέο ξεφύσημα και ρογχο, αναδίνοντας γύρω του στυφή οσμή μανιασμένου ιδρώτα. Σκορπίζει μπρός του τούφες απο σάλιο και αφρό. Στην αρχή, σ΄αυτό τον συνεχή ρόγχο και το ποδοβολητό δεν ξεχωρίζεις τίποτα το έναρθρο, σιγά, σιγά όμως απο το ανακάτωμα των χαοτικών ήχων αρχίζει να σχηματίζεται μία κάποια ομιλία που μοιάζει με ανθρώπινη.... 

Οι ρινόκεροι της αριστερόστροφης προοδευτικάντζας με το κολλητήρι της την χαζοχαρούμενη ΝΔ (Νυχτωμένη Διαχρονικά)  βγάζουν τα λυσσακά της. Τα αποπλύματα του προοδευτικού χώρου, γνωστά στο ευρύ κοινό για την εκλεκτική συμπάθεια στην αριστερή τρομοκρατία,  με αναποδογυρισμένα τα ρουθούνια τους να φουσκώνουν από σαρκοβόρα βουλιμία ορμούν σαν αγέλη ρονοκέρων κατά των ελληνόψυχων της Χρυσής Αυγής. Προοδευτικοί ως τις άκρες των φαγωμένων τους νυχιών μιλώντας με υπεροπτική αδιαφορία για το δράμα των Ελλήνων συναγωνίζονταν να μας δείξουν τα δημοκρατικά τους ένστικτα. Αφού έχουν βρέξει με τα δάκρυα τους τα πέτα των σακακιών σχεδόν όλων των τωρινών δημίων κλαίνε και χτυπιώντουσαν από τα ΜΜΕ(ξάπατησης)  για το πόσο κινδυνεύει η “δημοκρατία” τους απο την παρουσία της Χρυσής Αυγής 
Απο τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) τα κοπάδια των ρινοκέρων της "μεγάλης δημοκρατικής παράταξης" και περισσοδάκτυλοι που ονειρεύονται την Αγία Πετρούπολη και τα Χειμερινά Ανάκτορα,  σε κατάσταση πολιτικού αμόκ προσπαθούν  να επιβάλουν την τριτοκοσμική τους άποψη. Για δαύτους η δημοκρατία είναι ένα παραμάγαζο. Χρησιμοποιούν την "δημοκρατία" σαν εμπορικοί πράκτορες και κατακτητές για να εξυπηρετήσουν το εμπόριο των ιδεών τους ή την στρατηγική τους. Βλέπουν την Ελλάδα σαν ένα κράτος του παρελθόντος που δεν του μέλλει να αναγεννηθεί ποτέ  κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και ψάχνουν ευκαιρίες να κεφαλαιοποιήσουν την κρίση μήπως και κάνουν πραγματικότητα τους εφιάλτες τους. 

• Είναι ένας διανούμενος, ένα διάστημα μάλιστα διετέλεσε πρόεδρος μίας καλοπληρωμένης ΜΚΟ. Προοδευτικός, νεοφιλελεύθερος ως τις ακρες των φαγωμένων του νυχιών. Μιλά απο την τηλεόραση, γεμάτος ηχηρό πάθος, προφέροντας σιγά, σιγά τις λέξεις και με τέτοια υπερόπτική αδιαφορία σαν να ξέρει την απόλυτη αλήθεια. Τα αναποδογυρισμένα ρουθούνια του τού δημόσιου διανοούμενου φουσκώνουν με σαρκοβόρα βουλιμία καθώς προαισθάνεται την λεία του, την Ελλάδα, και εμείς ακούμε καθαρά το τομάρι του τού ρινόκερου να τρίζει με αυτοπεποίθηση κάτω απο το καλοραμμένο κουστούμι του... 

• Αυτός είναι άλλος τύπος. Είναι σκεπασμένος ολόκληρος με ξεφτισμένα τζίν παντελόνια είναι επιμελημένα αχτένιστος και στο ίδιο πάντα στάδιο αξυρισιάς, σαν να σταμάτησαν για την ώρα να μεγαλώνουν τα γένεια του, είναι το απαλό πέπλο της ψυχικής ανωτερότητας που του περιποιείται κάθε πρωί ένας καλλιτέχνης κουρέας. Συνεργάστηκε  σε ένα υπερπροοδευτικό, σουπερμοντέρνο κανάλι με καταστρεπτικές ιδέες και απόκλιση προς τον εθνομηδενισμό. Διατρέχει ορμητικά όλο το “ιστορικό” κέντρο της Αθήνας  και με οξυδέρκεια δεν προσέχει κανέναν και τίποτα γύρω του... 

• Με τούτον μόλις γνωριστήκαμε. Είναι ήσυχος γαλίφης, μ΄ένα παντοτινό χαμόγελο στο προσωπό του. Είναι διασημος. Είναι πετυχημένος. Είναι αναγνωρισμένος κ.τ.λ. κ.τ.λ. Γνωστός επίσης στο πλατύ κοινό για την εκλεκτική του συμπάθεια στις “μάχημες αμμεσοδημοκρατικές διαδικασίες”. Λαχταρά να μοιράσει το ξένο ψωμί και μάλιστα με την βοήθεια του καλάσνικοφ και της μολότοφ. 

• Κι άλλο ένα δείγμα με την ίδια λαβή του ρινόκερου. Η εθνικότητα της είναι απροσδιόριστα θολή, μας μπερδεύει το ντεκαπάζ.  Πρόκειται ή για εκτουρκισμένη Ελληνίδα ή για εξελληνισμένη Τουρκάλα. Ενσαρκώνει την πλήρη ενότητα μορφής και περιεχομένου.

Αυτοί είνα μερικοί απο τους ρινόκερους που ορμάν κατά της Ελλάδας. Κέρατο με κέρατο, ρουθούνι με ρουθούνι και το σάλιο σαν βεντάλια απο αφρούς. Χυμούν, σχηματίζουν κύκλο. Και η σπιθαμή της ελληνικής γής ελευθερης απο το ποδοβολητό τους, οπου στέκεται ο μοναχικός Έλληνας άνθρωπος, ο χρυσαυγίτης άνθρωπος γίνεται όλο και πιο μικροσκοπική και στενή. Τον κυκλώνουν απ΄όλες τις μεριές κοιτάζοντας με το λοξό αιμάτινο βλέμμα τους τον καταδικασμένο αλλόκοτο Έλληνα άνθρωπο που δεν θέλει να υποχωρήσει μπροστά τους.  

Οσοι Έλληνες, λοιπόν, έχουν σαφή αντίληψη του τι διακυβεύεται, όσοι Έλληνες αρνούνται να μετατραπούν σε ρινόκερους, έχουν καθήκον και υποχρέωση όχι μόνον να αντισταθούν σθεναρά στη επέλαση των ρινοκέρων, όχι μόνον να κραυγάσουν με όλη τους τη δύναμη τη βούλησή τους να παραμείνουν άνθρωποι, αλλά ακόμη έχουν υποχρέωση όχι να πολεμήσουν ενάντια σε όλο τον κόσμο όπως καλούν  ο Ιονέσκο, αλλά και ο Νίτσε, αλλά μαζί με όλο τον κόσμο. Εχουν υποχρέωση να βγούν από το καβούκι και να βουτήξουν βαθιά στο σπήλαιο των δεσμωτών του Πλάτωνα, των μόνων ικανών να οδηγήσουν στην απελευθέρωση-χειραφέτηση, σ’ εκείνην όλων των Ελλήνων ανθρώπων.  

Πίασε το χέρι της Χρυσής Αυγής. Να πιάσε το χέρι της, Έλληνα, δεν θα υποχωρήσει. Ναι μπορεί να συμβούν σφάλματα, να ανατραπούν σχέδια, να υπάρχουν ασάφειες στο σύνολο του όμως ο αγώνας της γίνεται στο όνομα των ίδιων ιδανικών που λέγεται Ελλάδα. Χαρη σ΄αυτά ζει, σκέφτεται, προσπαθεί, όσο της  το επιτρέπουν οι δυνάμεις της  και η νοήση της , να εργάζεται δίνοντας αμυντικό αγώνα σε τέσσερα μέτωπα εναντίον της ανελέητης πίεσης των ρινοκέρων. 

Το έργο του Ιονέσκο κλείνει με την εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή του Μπερανζέ του σημερινού χρυσαυγίτη, του τελευταίου που ακόμη παραμένει άνθρωπος, μια και η φίλη του Ντέζη υποτάχθηκε και αυτή και μετατράπηκε σε ρινόκερο. Και ο Μπερανζέ, όπως το σημερινό αγόρι και κορίτσι με την μάυρη μπλούζα, καταλήγει: 

“Θα πολεμήσω ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου; (Γυρίζει προς το μέρος του τοίχου, που φαίνονται πάντα τα κεφάλια των ρινόκερων και ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη). 

Ενάντια σ’ όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου ενάντια σ’ όλο τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθεί το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Οχι δεν θα συνθηκολογήσω!… 

 ......ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!”