Οι Απέχοντες

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές ένα μεγάλο ποσοστό αποφάσισε να μείνει μακριά από τις κάλπες. Η αποχή τους είναι έν δείγμα πολιτικής αδράνειας. Από το “Να υποστηρίξω ποιον και γιατί;¨στο “Απλώς, δεν αντέχουμε άλλο!” μέχρι το “Η αποχή είναι ψήφος” οι άνθρωποι αυτοί μας έδωσαν ένα κλασσικό παράδειγμα πολιτικής αβουλίας.

Κάτσανε, τρύπωσαν, κρύφτηκαν  σπίτι για να δώσουν με την αδιαφορία τους κάποιο μήνυμα.  Νόμισαν ότι θα ξεφύγουν θα αλλάξουν της μοίρας την καταφορά. Ας Γελάσω!  Κάτσανε σπίτι γιατί  έχουν χάσει την επαφή με την λογική. Είμαι σίγουρος ότι τον Δεκέμβρη 2008 κατέβαιναν κοπαδιαστά στην Αθήνα για να ουρλιάξουν και χειροκροτήσουν τους αγκιτάτορες ότι και να έλεγαν, έτοιμοι να μοιράσουν “συγκεκριμένα ποσά βίας”.  Είναι αυτοί που αφού δέχθηκαν να λοβοτομηθούν από το πολιτικό κατεστημένο είναι ανίκανοι για κριτική σκέψη. Είναι τα πρόβατα των κομματικών μαντριών που δεν μπορούν να ξεφύγουν από την γκλίτσα του κομματικού τσοπάνη. Βλέπουν το εισόδημά τους να εξαφανίζεται,  να φοιτούν σε αχούρια, να τρέχουν τους γονείς ή τους παππούδες τους, όταν χρειάζεται σε τριτοκοσμικά νοσοκομεία, την ανεργία να τους ροκανίζει τα ποδάρια. Τα βλέπουν όλα αυτά. Τι κάνουν; Είναι αδύνατον να ξεφύγουν από την κομματική μέγκενη, την ιδεολογική απόχη  και δίνουν στον εαυτό τους την εύκολη λύση,  Αποχή. Κάθονται σπίτι και ήσυχοι ασυνείδητοι και ευτυχείς, νομίζοντας ότι με την αποχή έκαναν την μούρη κρέας αυτών που μας κυβερνάνε. Ας γελάσω! Σε μερικές ημέρες η αποχή θα έχει περάσσει στα αζήτητα. Εσείς που διαλέξατε τον ρόλο του τρέσαντος της πολιτικής αφήστε τα σάπια και τα παραμύθια, του τύπου  “Είμαι ενημερωμένος αλλά απέχω”  Διαλέξατε αποχή γιατί δεν μπορούσατε να βγείτε από το κομματικό μαντρί, να ξεφύγετε από την ιδεολογική απόχη για να ψηφίσετε το άλλο το διαφορετικό. Τέλειοι ωτακουστές των βογκητών της κοινωνίας αλλά δειλά ανθρωπάκια.  

Οι άνθρωποι της Αποχής είναι αυτοί  που διακινδυνεύουν λιγότερο Δεν μετράν την αξία της πολιτικής με την έντασή της αλλά με το τι θα κερδίσουν από αυτήν. Δεν αναρωτιούνται τι θα μπορέσουν να δώσουν  στην πολιτική αλλά τι μπορούν  να πάρουν απ’ αυτήν. Ξέρουν την τιμή των πάντων και την αξία του τίποτα. Ο κόσμος τους είναι ένας κόσμος χωρίς εντάσεις, είναι ένας κόσμος εκτός ιστορίας, γιατί είναι οι εντάσεις που υπάρχουν κάτω από την εξέλιξη εκείνες που παράγουν τα γεγονότα. Είναι οι μετριότητες του Μοντερλάν, οι παλιάνθρωποι του Ζάν-Πώλ Σαρτρ, οι άχρηστοι του Θουκυδίδη, οι φαύλοι του Αριστοτέλη οι άνθρωποι-πυγμαίοι προσεχτικοί  στο να προφυλαχτούν από κάθε συγκίνηση, από κάθε μεγάλο πόνο και κάθε μεγάλη χαρά και από τους συνδεδεμένους με τέτοια ύπαρξη κινδύνους. Είναι οι άνθρωποι του “τα θέλω όλα”. Είναι οι άνθρωποι της μνησικακίας, του παιγνιδιού των κομμάτων, της μικροπολιτικής, των συμβιβασμών, της περιορισμένης δυνατότητας..