Η "Εκθεση"

Την περιμέναμε πώς και τι! Επιτέλους μας ήλθε η πολυπόθητη  "έκθεση για τα ανθρώπινα δικαιώματα” του State Department. Συντάχθηκε από ανθρώπους που τρέφουν βαθύ αταβιστικό μίσος εναντίον κάθε τι που ακούει στο όνομα Ελλάς. Το να μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα  οι σημαδεμένοι με πολυποίκιλα συμπλέγματα μειονεξίας μιγάδες του State Department ακούγεται  σαν βρισιά. Προκαλεί αηδία και αποτροπιασμό μια έκθεση που προέρχεται από την  χώρα που ο πρόεδρος της  τιμήθηκε ως  "The Terror President", The New York Review of Books, May 1, 2008.

Θρασύτατα σαν ύαινες κλαψουρίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα των λαθρομεταναστών, όταν στην χώρα τους οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι κυνηγιούνται σαν αγρίμια, από άτυπες πολιτοφυλακές συμμορίες, μέσα στις ερήμους της Arizona  και του New Mexico και κλίνονται για να σαπίσουν στα κολαστήρια της Migra (υπηρεσίας μετανάστευσης). Ποιος θα μιλήσει για την Maricopa  της  Arizona όπου τα τσιράκια του σερίφη σταματάν οποιονδήποτε δεν είναι ξανθός με γαλανά μάτια για να το ψαχουλεύουν.

Διάφοροι στις ΗΠΑ προτείνουν για τους λαθρομετανάστες  απελάσεις, αρνήσεις αδείας οδηγήσεως, αποκλεισμό των παιδιών από την δημόσια εκπαίδευση. Απαγόρευση ενοικίασεις σπιτιών σε λαθρομετανάστες. Ένα τεράστιο "τοίχος" με κάμερες ηλεκροφόρα συρματοπλέγματα κτίζεται μεταξύ Μεξικού και ΗΠΑ. Άτυπες πολιτοφύλακες κυνηγάνε, σαν τα αγρίμια, τούς δύστυχους μέσα στις ερήμους του New Mexico και της Arizona και όμως κανείς δεν τολμά να τους χαρακτηρίσει ξενοφοβικούς ή ρατσιστές.

Πριν απο μερικά χρόνια οι οπλισμένοι σαν αστακοί μπράβοι της Migra μπουκάρανε σε ένα εργοστάσιο στο New Bedford, MA πολιτεία που εκλέγεται ο κύριος Κέρι μπαγλάρωσαν όποιον και όποια δεν είχε "papier" ή  "ausweis" τους φόρτωσαν σε αεροπλάνα και "άλλους για Texas τράβηξαν και άλλους για το   Maine" κλίνοντας τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.  Πίσω τους άφησαν μωρά, ανήλικα παιδιά που ψάχνανε για την "γλυκιά τους μάνα" γιατί γεννημένα στο Αμέρικα ήτανε υπήκοοι και δεν μπορούσαν να τα ακουμπήσουν. Το τι θα κάνανε κανείς δεν νοιάστηκε. Ούτε βέβαια οι ρέκτες του State Department που ξέρουν τα πάντα για όλους τους άλλους εκτός από την χώρα τους.

Δεν μπορούμε  να πιστέψουμε το θράσος και την ύβρι αυτών των ανθρώπων. Ξαφνικά έγιναν οι θεματοφύλακες των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων", όταν πλάι στο Χαϊδάρι, τα κολαστήρια της Γκεστάπο της οδού Μέριλιν και τα υπόγεια της Kommandatur της οδού Κοραή φιγουράρει το Guantanamo, πραγματικό μνημείο του πολιτισμού της Νέας Τάξης. Κάποτε μας είχαν πει ότι βασάνιζαν μόνο οι εγκάθετοι του Χίτλερ και η Γκε Μπεού του Στάλιν.

Το να δεχόμαστε εκθέσεις από το  State Department περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες για μας τους Έλληνες είναι προσβολή. Προσβάλλεται η μνήμη των χιλιάδων Ελληνίδων και Ελλήνων που πέρασαν από τα κολαστήρια της Γκεστάπο, όταν μας κρίνουν οι άνθρωποι που η χώρα τους νομιμοποιεί τα βασανιστήρια. Ο Χιμλερ στο καζάνι της κόλαση που βράζει, γελάει με αγαλλίαση.

Εν πάσι περιπτώσει το  State Department την δουλειά του κάνει, και την κάνει πολύ καλά, αν κρίνουμε από την σιωπή των διαφόρων μαλάκιων του προοδευτισμού και της ροζέ αριστεράς που έχουν κολλήσει στην καρίνα του εξουθενωμένου, ηθικά και πολιτικά βαποριού της Ελλάδας, τρέφονται από του βούρκους και τα λήμματα των μυστικών κονδυλίων και επιδοτήσεων και το εμποδίζουν να πλεύσει. Που είναι οι διάφορες συντεχνίες και κοινωνίες. Που είναι ο πολύς κύριος Παπαχελάς να υπερασπιστεί την Πατρίδα του ή ο καλός, μειλίχιος και γεμάτος σοφία Ελλις. Δεν θα μνημονεύσουμε τους διαφόρους άλλους κλαριτζίδες ξερόλες της Νέας Τάξης αυτοί περιμένουν παραγγελία για να παίξουν.

Τα κόμματα  του “συνταγματικού τόξου έχουν την τιμητική τους. Αν υπήρχαν πραγματικοί βουλευτές και όχι βολευτές θα έπρεπε να έχουν ξεσηκωθεί μετά βδελυγμίας και να καταδικάσουν την κατάφωρη επέμβαση στα εσωτερικά τής χώρας αλλά μάλλον τους ενδιαφέρουν ποιο πολύ το “ good boys” απο τους αμερικανοσιωνιστές.

Ρωτάει ο κατά Πρετεντέρη λαουτζίκος: Τί είναι τέλος πάντων τα “ανθρώπινα διακαιώματα”;  Αυτό είναι μία άλλη ιστορία...

ΠΑΜΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Αποκατάσταση δημοκρατίας ή Δειμοκρατίας

“Η κρίση έφερε υποχώρηση της δημοκρατίας και αυτή είναι ίσως η δραματικότερη παρενέργεια της οικονομικής περιπέτειας. Η ποιότητα του κοινοβουλευτισμού, της αντιπαράθεσης μεταξύ κομμάτων, του πολιτικού διαλόγου, του τρόπου λήψης των αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας τραυματίστηκε βαρύτατα. Και όλα αυτά, ενώ απέκτησε δυνάμεις, για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, ένα νεοναζιστικό μόρφωμα που κηρύττει το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό. Μπορεί κανείς να επιχειρήσει πολλές ερμηνείες γι’ αυτό το φαινόμενο, που δεν μας τιμά ως χώρα και ως λαό, όμως η ουσία είναι ότι η δημοκρατία υπέστη πολλαπλά χτυπήματα.”

Μήνυμα κυρίου Παπούλια για την “αποκατασταση” της δημοκρατίας

Ο κύριος Παπούλιας ως πυγμαίος τω πνεύμα, εμποτισμένος με καθεστωτική αλλοτρίωση, ελευθέρωσε με τον λόγο του τα λύματα της φαυλότητας που πνίγουν ήδη της Ελλάδα του πολιτισμού και της δημιουργίας. Μολονοτι δημιούργησε το πρόβλημα διατηρεί ατόφια μια συμπεριφορά αμετανόητη, αλαζονική με πρόσημο την καθολική έκπτωση και ταπείνωση της κοινωνίας. Αφου παρέδωσε κυριολεκτικά την χώρα στην διεθνή των αγορών μεταβλήθηκε σε απλό εντολοδόχο των αμερικανοσιωνιστών, με άντάλλαγμα την αντληση από αυτούς νομιμοποίησης, προκειμένου το “συνταγματικό τόξο” να διατηρήσει το δυναστικό κράτος και το κεκτημένο του. Με λίγα λόγια υπέβαλε την χώρα σε μία απεχθή εξωτερική κατοχή, για να διατηρήσει το ίδιο την δική του επι της ελληνικής κοινωνίας.

Κύριε Παπούλια πρέπει να διαβάσεις τα σοφά λόγια του συντρόφου  Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου του ΣΥΡΙΖΑ που μάζεψε τα μπάζα του θερμοκήπιου της διαφθοράς ΠΑΣΟΚ που κάποτε ήσουν εκλεκτό του μέλλος, φορέας νομιμοποίησης κάθε έννοιας διαπλοκής και αυλικός της κομματοκρατίας

-Η "νομιμότητα" δεν είναι αυτονόητη και αιώνια

-Ούτε πιστεύουμε πως η ελευθερία μας τελειώνει εκεί που αρχίζει η            ελευθερία των άλλων."

-Για τη στοιχειώδη κοινωνική αυτοάμυνα απαιτούνται συγκεκριμένα "ποσά"  βίας. Αυγή (21/6/2008).  

Η Ελλάδα για 40 χρόνια ζει την βαρβαρότητα της "επαναστατικής" μεταπολίτευσης: “Μεταπολίτευσι η  συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με ειρηνικά μέσα” (Στέλιος Ράμφος, Η λογική της Παράνοιας, 2011, σελ 20).  Η αριστερά γεμάτη βαθύτατη, υπεροπτική και κυνική περιφρόνηση προς τους Ελληνες και το μέλλον τους, με τρόπο αγύρτικο, δημαγωγικό και παραπλανητικό επέβαλε  την θέληση της με την απροκάλυπτη βία. Να θυμίσουμε στον κύριο Παπούλια  ότι η βία και αριστερά είναι σαν σιαμαίοι αδερφοί που αν τους χωρίσεις πεθαίνουν.

Η αριστερά  κύριε Παπούλια πιστεύοντας ότι η “βία είναι η μαμή της ιστορίας”  για 40 χρόνια κάνει καισαρική στην Ελλάδα, κυρήττει το μίσος και τον αλληλοσπαραγμό, δίνει ραντεβού στα γουναράδικα,  Τα φληναφήματα σου κύριε Παπούλια  δεν είναι παρά η ιδεολογική γλίτσα που έχει κατακαθίσει στα αρρωστημένα μυαλά των παπατζήδων της αριστεράς που καλουπωμένοι μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις αδυνατούν να αρθρώσουν δημιουργικό λόγο. Κύριε Παπούλια να σου θυμίσουμε το 1981 με κλαρίνα, νταούλια και ζουρνάδες βγήκαν στους δρόμους οι χαλέδες του ΠΑΣΟΚ εμπλουτισμένοι απο ανανήψαντες χουνταίους   και ούρλιαζαν, πυροβολούσαν με τις καραμπίνες τα σπίτια των “άλλων”, μαζεύονταν κάτω από τα παράθυρα των γειτόνων και ούρλιαζαν με εγκληματικό πάθος “απόψε πεθαίνει η δεξιά”. Παρέδωσαν την Ελλάδα  στα νύχια του ολετήρα αρπακολατζή Ανδρέα Παπανδρέου για ένα πιάτο φαϊ. Αυτό το γνώριζουν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες, πλην εκείνων που ελέω ΠΑΣΟΚ - εν μια νυκτί - κοιμήθηκαν ...σκατατζήδες και ξυπνήσαν ...άρχοντες.!

Κύριε πρόεδρε,  το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός  είναι προνόμιο της αριστεράς. Της  αριστεράς που έχει πετάξει  το προσωπείο και εμφάνισε το πραγματικό της πρόσωπο, αποδεικνύοντας πόσο μισάνθρωπη, μισαλλόδοξη και μισελληνική είναι και θα είναι πάντα. Οι σελίδες των εφημερίδων είναι γεμάτες άρθρα  της προοδευτικής σάχλας που  στάζουν μίσος, μισαλλοδοξία και ρατσισμό κατά των Ελλήνων. Η παρουσία της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι μία αφήγηση προδοσίας, βίας, αίματος και μίσους. Από τα πειθήνια 45άρια της "17 Νοέμβρη", το μαντάτο πράσινο τελέσίγραφο του 89 ότι: αν πάει σε δίκη ο Ανδρέας το ΠΑΣΟΚ θα αιματοκυλύσει την χώρα, την λεηλασία του πορτοκαλί Δεκέμβρη 2008 των νταβατζήδων που “το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει”,  την "κινηματική βία" του Βέλτσου: “Στο επίπεδο της κινηματικής αριστεράς τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί οι ενέργειες πρέπει να έχουν την πρωτόγονη, βίαιη υποχρεωτικά έκφραση και είναι ηλίθιοι αυτοί που λένε να καταδικάσουμε τη βία. Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή αν δεν υπάρξει βία, ως μαμή της ιστορίας, που είναι η περίφημη έκφραση του Μαρξ”. (Το Βήμα της Κυριακής, ΒΗΜagazino, τ. 403, 6/7/2008), μέχρι τις αριστερές συμμορίες των παρακρατικών που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια και τα έχουν μετατρέψει σε άντρα ανομίας, κρανίου τόπο  μοιράζοντας τα "συγκεκριμένα ποσά βίας" του ΣΥΡΙΖΑ σε όποιον τολμήσει να φέρει εμπόδιο στην ποικίλη και σκοτεινή συναλλαγή φοιτητικών παρατάξεων και κομμάτων με την διοίκηση των πανεπιστημίων και τους "φωταδίστικους" μηδενιστές.

Δύο παιδιά, ο Γίωργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης δολφονήθηκαν εν ψυχρώ απο τους εγκάθετους της φράκσιας σου και δεν είχες το ψυχικό ανάστημα να προφέρεις δύο λόγια παρηγορίας στις χαροκαμενες οικογένειες

Κύριε Παπούλια  και σεις μαινόμενοι “προοδευτικοί”, της ολιγαρχικής συμμορίας καταντήσατε τον Έλληνας άνθρωπο του 21ου αιώνα να είναι ένα ηθικό ναυάγιο, κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει. Να ζει ενστικτωδώς τον "θάνατο του Έθνους", να στερείται κάθε αναφορά του βίου και με κοκαλωμένη ψυχή να μην υποψιάζεται τα μεγάλα ερωτήματα και να μην τα θέτει ποτέ στην ψυχή του. Για 40 χρόνια το μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού παρακολούθησε την επέλαση της αριστερόστροφης  προοδευτικάντζας, της καθεστωτικής διανοήσης που διέλυσε την κοινωνία, διαστρέβλωσε τις έννοιες …Με άμεση απειλή να μεταβληθεί η Ελλάδα σε “μη χώρα” και μάλιστα να “ιμιοποιηθεί”.

Μετα 40 χρόνια ήλθε  ώρα της Χρυσή Αυγής, της Χρυσής Ελπίδας, της Χρυσής Αναγέννησης που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Σήμερα ήλθε η ώρα της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή έχει πρόταση και εκπροσωπεί τους μεροκαματιάρηδες, την φτωχολογιά, την Ελλάδα του αγώνα  που οι οργανωμένες ομάδες των εγκαθέτων των βορείων προαστείων της κλινικά νεκρής αριστεράς, που τις συντηρούν τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) ,κατέστρεψαν και υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών τους. Η Χρυσή Αυγή υπηρετει τον Ελλήνα γιατί προέρχεται απο τον λαό, αγωνίζεται για τον λαό, είναι ο λαός  και ακολουθεί την προτροπή  του Νίκου Γκάτσου “όλοι μαζί να διωξουμε τα σκουπίδια αυτά απο τη χώρα”. Η Χρυσή Αυγή άνοιξε τον διάλογο με τους Έλληνες για την υπέρβαση μιας εποχής που σηματοδότησε η οπώσδήποτε αναπόφευκτη λογική της ολιγαρχίας. Ολιγαρχίας που αρνείται ακόμη και να αποδεχθεί σήμερα κάθε αυτονομία σκέψης, η οποία θα παράγεται απο την Ελληνική κοινωνία, επειδή ενδεχομένως φοβάται ότι είναι ικανή να θέσει σε κίνδυνο τις ευαίσθητες ισορροπίες που της παρέχουν την ιδεολογική ηγεμονία και μάλιστα, την ίδια τη νομιμοποίηση λεηλασίας της πατρίδας μας.  

Η Χρυσή Αυγή είναι ο σπινθήρας που  κινητοποιεί την κοινωνία να εναντιωθεί στο σύστημα κομματοκρατίας/λεηλασίας που την έρριξε βορά στον Καιάδα της διεθνούς ολιγαρχίας των αγορών.

Χρύσή Αυγή είναι η “ογρή φωτιά” που καίει ο πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας της εξουσιαστικής ολιγαρχίας που λειτουργεί έναντι του κράτους με τους όρους του “υποκόσμου”. Ένα πολιτικό σύστημα που παράγει “ηγέτες σκουπίδια”, χωρίς καμία “φιλοδοξία” υστεροφημίας. Ιδιοποιείται απροκάλυπτα το δημόσιο αγαθό που προώρισται να υπηρετήσει και έχει μεταβληθεί σε σύστημα νομής λεηλατικού τύπου. Η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη, η βουλή που νομοθετεί και θεσμοθετεί αυτό το σύστημα της διαπλοκής και διαφθοράς υπερβαίνει τη φανατασία ακόμη και του πιο ευφάνταστου κακοποιού.

Χρυσαυγήτες είναι η γενιά που άρχισε να σκέφτεται μετά τον κατακλυσμό, το μεταπολιτευτικό τσουνάμι. Έχει μέσα της ψυχή που δεν χρωστά στην υποτέλεια. Είναι ο λαουτζίκος, οι άνθρωποι που είπαν φτάνει. Εφτασε η ώρα να πάψουμε να είμαστε σκυφτοί.  Δεν θα νομιμοποιούμε πλέον με την ψήφο μας το πολιτικό προσωπικό που επέλεξαν οι μηχανισμοί στην ιεραρχία του κράτους.Έφτασε η ώρα να πάψουμε να κρύβουμε τις ιδέες μας για το έθνος και την πατρίδα. Είναι η γενιά που παρά τις προσπάθεις των σεσημασμένων διαγουμιστάδων του Ελληνισμού να της κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν, την ιστορία, τις παραδόσεις ξεκίνησε τον αγώνα. της τιμής και της αξιοπρέπειας. την εμβάθυνση βιώματος της ελληνικότητας μας. Τιμή είναι να υπηρετείς την Ελλάδα χωρίς ματαιοδοξία, χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου, και μέχρι την τελευταία συνέπεια.

Οι Χρυσαυγήτες βγήκαν απο τα σπλάχνα του λαού. Είναι παιδιά δικά μας. Είναι παιδιά της Ελλάδας.  Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς, οι τυρρανοκτόνοι.  Στους αρίστους, στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες, όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή “χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την φιλοδοξία της  ολιγαρχίας που σημαίνει απλά κοινωνικό ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της Χρυσής Αυγής, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας, προσφοράς και αγάπης για την αιώνια Ελλάδα.

Στην Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος χειραγωγείται απο αυτόκλητους “γνώστες” που προσέρχονται να τον “φωτίσουν” να τον καθοδηγήσουν στο πεπρωμένο, ως δήθεν σωτήρες του, το να είναι κανείς Χρυσαυγήτης, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Στον Χρυσαυγήτη βρίσκεται μια εμπειρία του Έλληνα ανθρώπου, που του δίνει τη δυνατότητα μερικές φορές να σπάσει το αλυσοδέσιμο της αναποφασιστικότητας και της απάθειας, της οδύνης και του μίσους, και να κατακτήσει της Ελλάδα, την ευθύβολη ματιά της ολοκληρωτικής αντικειμενικότητας, της αγάπης για τον τόπο μας, της μόνης τέλειας αγάπης. Οι Χρυσαυγήτες είναι σήμερα η βαθύτερη συνείδηση μιάς πάσχουσας κοινωνίας. Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς που δεν επιτρέπουν στους  ημιμαθείς της κρατικής διανόησης με τα πασσαλείματα γνωσεων, τις συλλογές τσιτάτων και τα πιασάρικα, κατα παρεγγελία, άρθρα τους να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας. Προχωρούν ίσα μπροστά δεν στέκονται στην άκρη με ρεβεράντζες και τσιριμόνιες στην απολυταρχία της ολιγαρχικής μαφίας που αμνηστεύει με απόλυτο τρόπο το δύσσοσμο πολιτικό της παρελθόν.

Από το Λουζιτάνια στο Μαλαισιανό αεροσκάφος

Σε καιρούς χαλεπούς  σαν τους δικούς μας ας ακολουθήσουμε την ρήση του Πολύβιου: “καλλίστη παιδείαν προς αληθινόν βίον την εκ της πραγματικής ιστορίας περιγιγνομένης εμπειρίαν” που θα  πυροδοτήσει μια περιέργεια για να αρχίσουμε  και εμείς να ψάχνουμε την γνώση  για αυτό που πραγματικά γίνεται και όχι αυτό που μας λένε ότι γίνεται. Να αποκτήσουμε την ικανότητα να διακρίνουμε μεταξύ του κάλπικου της παραχάραξης και του έγκυρου της ιστορικής αλήθειας. "Και γνώσεσθε την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς" (κατά Ιωάννην, η-32). Ρήσης σκαλισμένη στο τοίχο της κεντρικής εισόδου του αρχηγείου της CIA στο Langley, Virginia.

 ΛΟΥΖΙΤΑΝΙΑ: Ο κάθε Αμερικανός  μαθητής ξέρει, ή θα πρέπει να ξέρει, ότι η συμμετοχή τον ΗΠΑ στον Α’ΠΠ έγινε για: «να κάνει ασφαλέστερη την δημοκρατία στον κόσμο», το οποίο, ερήμην της δημόσιας ιστορίας που πρέπει εκάστοτε να επιλέγει, να σιωπά και να αποκρύπτει, ανάλογα με την εκάστοτε σκοπιμότητα, είναι  λάθος. Ο Πρόεδρος  Wilson έστειλε το Αμερικανικό Εκστρατευτικό Σώμα στην Γαλλία το 1917 -παρά την ρητή υπόσχεση του προεκλογικού αγώνα το 1916 ότι δεν θα  στείλει ούτε ένα Αμερικανό στρατιώτη στο δυτικό μέτωπο – για να σώσει τον  Οίκο Morgan που είχε δανείσει τεράστια ποσά στις δυνάμεις της Αντάντ τα οποία και θα έχανε σε περίπτωση που οι Κεντρικές Δυνάμεις βγαίναν νικητές από την σύγκρουση. Η “πραγματική ίστορία” αφαιρεί τον μύθο από την εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ(ξαπάτησεις). 

Ο Wilson εκμεταλευτηκε τον καλά στημένο τορπιλλισμό του Λουζιτάνια και μπήκε στον πόλεμο όχι για το ψωμί των λαών και την ελευθερία τους άλλα για το παντεσπάνι  του Οίκου Morgan και της Αμερικανικής βιομηχανίας όπλων που  πούλαγε όπλα στην Αγγλία επί πιστώσει και θα τα έχανε όλα αν νικούσαν οι άλλοι.  
http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/02/blog-post_7800.html 

ΜΑΛΑΙΣΙΑΝΟ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΣ: Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα. Στην Ανατολική Ουκρανία τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά για τους ευρωναζί του Κίεβου. Οι ρωσόφωνοι πολεμιστές είχαν πάρει το πάνω χέρι. Οι μισθοφόροι δεν απεδιδαν τα αναμενόμενα.  Άλλο είναι να δολοφονείς αμάχους στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν και άλλο να αντιμετωπίζεις ανθρώπους αποφασισμένους που πολεμάν για την ύπαρξη τους. Οι Don Corleone  της Δύσης, του διαφωτισμού και του πολιτισμού ανησύχησαν και αναρωτηθηκαν όπως ο Λένιν κάποτε “Τι να Κάνουμε;”

Θυμήθηκαν το προήγουμενο του Λουζιτάνια που οι Άγγλοι αφου το φορτωσαν όπλα και πυρομαχικά στο λιμάνι της Νέα Υόρκης το αφησαν στην μοίρα του να ταξιδεύει μέσα στην ζώνη αποκλεισμού χωρίς προστασία με την ελπίδα να τορπιλισθεί από γερμανικό υποβρύχιο και να παρασύρει στον πολεμο τις ΗΠΑ εναντίον της Γερμανίας.

Ενα αεραπλάνο της πολιτικής αεροπορίας ήταν ο κατάλληλος στόχος. Άλλαξαν αεροδιαδρομο ώστε να περάσει πάνω απο την εμπόλεμη ζώνη και η τραγωδία έγινε. Αμέσως ο λόχος μεγαφώνων, πριν ακόμη σβήσουν καλά-καλά οι φωτιές απο τα συντριμια του αεροπλάνου, άρχισε σαν την χωρωδία των κακών πνευμάτων να ουρλίαζει κατά της Ρωσίας και του Πούτιν.

Το Όπιο

Επειδή έχουμε το δικαίωμα να γράφουμε και να εκδηλώνουμε την δυσαρέσκεια μας, νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι... Επειδή διαβάζουμε εφημερίδες και περιοδικά νομίζουμε ότι σχηματίζουμε γνώμη...Επειδή γράφουμε και βάζουμε το όνομα μας από κάτω νομίζουμε ότι είμαστε κυρίαρχοι... Επειδή σφραγίζουν τα διαβατήρια μας στα όρια της επικράτειας νομίζουμε ότι είμαστε προστατευμένοι... Επειδή έχουμε δικαστές νομίζουμε ότι έχουμε δικαιοσύνη... Επειδή κάνουμε την στρατιωτική μας θητεία νομίζουμε ότι έχουμε στρατό...Επειδή δεν βλέπουμε ότι μας βάζουν σε σειρά νομίζουμε ότι περπατάμε μόνοι μας...Τα πιστεύουμε πραγματικά όλα αυτά και τα γεγονότα μας διαψεύδουν συνεχώς. Ένας πανούργος εγκέφαλος μας οδηγεί σε σκοπέλους, εξαπολύει καταιγίδες και θύελλες, το πηδάλιο δεν υπακούει πια, το σκάφος κάνει νερά και εμείς αναρωτιόμαστε με πίκρα, ποιος αόρατος τυφώνας μας σπρώχνει προς την δίνη του. Αισθανόμαστε ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά». Προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί, πως ενώ θα έπρεπε να αισθανόμαστε σχετικά προνομιούχοι σήμερα έναντι των όσων έχουμε ακούσει η διαβάσει για τις συνθήκες της ζωής των πατέρων η των παππούδων μας αισθανόμαστε αντίθετα μια πικρή γεύση στο στόμα. Γιατί, ενώ έχουμε τόσα «δικαιώματα» που κανονικά μας καθιστούν κυρίαρχους του εαυτού μας, νοιώθουμε καταπιεσμένοι και ψάχνουμε να βρούμε παντού «καταπίεση» για να διαμαρτυρηθούμε; Γιατί, ενώ μπορούμε να διαλέξουμε τους βουλευτές μας, τους πρωθυπουργούς μας έχουμε την εντύπωση ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι μας; Γιατί, ενώ έχουμε τόσα πολλά, τόσες δυνατότητες, τόσες ευκαιρίες, τόσα αγαθά στη διάθεση μας, είμαστε μελαγχολικοί, σκεπτόμαστε μόνο προβλήματα και δυσκολίες και αναζητούμε μετά μανίας λίγη «χαρά ζωής». Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι η εποχή μας είναι η εποχή της ελευθερίας της δημοκρατίας, της αδελφοσύνης, της ευτυχίας. Αυτή είναι η κυριαρχούσα άποψη.

«Ελευθερία» υπάρχει. Μπορεί να έχει υποκειμενική έννοια αλλά υπάρχει. Είναι κατοχυρωμένη με Σύνταγμα, με Νόμους, με περγαμηνές, σφραγίδες και κορδέλες. Θεοποιείται και υμνείται κάθε μέρα και κάθε νύχτα σε ναούς σύγχρονους και παλαιούς, σε περιοδικά και εφημερίδες από το ιερατείο των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων με ψάλτες και χορωδίες. Τα «ωσαννά» της Ελευθερίας είναι ατέλειωτα, και μέρος της καθημερινής πραγματικότητας, σε σημείο που να μην ακούγονται πλέον. Αλλά το σταμάτημα τους μπορεί να μας κάνει να τεντώσουμε τα αυτιά μας. Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει».

«Δημοκρατία» υπάρχει. Μπορεί να είναι λίγη για μερικούς ή πολλή για άλλους. Αλλά υπάρχει και δοξάζεται και αυτή με το ίδιο πάθος μέρα και νύχτα στους ίδιους ναούς και από το ίδιο ιερατείο. Κάθε παρέκκλιση από το δόγμα της, είναι σύνθημα για κογκλάβια σύγχρονα, για λιτανείες, για παρακλήσεις , για αναθέματα και καθεδρικούς αφορισμούς από τα παράθυρα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης τα οποία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις φωτιές της «Ιεράς Εξέτασης». Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει»;

«Αδελφοσύνη» υπάρχει. Βέβαια κανείς δεν λεει ότι είναι απόλυτη, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Αλλά όλοι «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» στην παραμικρή αμφισβήτηση ότι δεν την αισθάνονται απόλυτα θρησκευτικά παντού και πάντα. Όσοι δεν έχουν δεχθεί το φως της νοιώθουν βαρύ το βλέμμα της αποδοκιμασίας του ποικιλόχρωμου ιερατείου της και του «αδελφεπωνύμου και πειθήνιου ποιμνίου» του. Προ πάντων αν πρόκειται για τους ασεβείς αυτής της ασεβούς συνομοταξίας που έχουν ακόμη την δυνατότητα να σκέπτονται και να διαλογίζονται και - οι αχρείοι- δεν έχουν ακόμη φωτισθεί από τον Γιαχβέ της νέας τάξης και τον ορθολογισμό της παγκοσμιοποίησης και παίρνουν οι τρισκατάρατοι αμαρτωλοί τον Εωσφόρο της ιδιαιτερότητας για Θεό τους. Από που προέρχεται αυτή η αμηχανία του αν υπάρχει και –ω έγκλημα καθοσιώσεως- για το αν πρέπει να υπάρχει;

«Ευτυχία» αυτή και αν υπάρχει. Ίσως βέβαια να μην είναι όλοι απόλυτα ευτυχείς. Πάντα θα υπάρχουν οι αχάριστοι και οι ανικανοποίητοι. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Αλλά πόσες προσπάθειες δεν κατέβαλαν οι αρχιερείς, οι ιερείς και προπάντων οι φαρισαίοι για να διαδώσουν την απέραντη, απόλυτη, άχραντη και άφθαρτη αίσθηση την ευδαιμονίας στο «ελεύθερον, ίσον και ενίοτε αχάριστο ποίμνιό» τους; Πόσα και τι περισσότερα θέλουν να πάρουν; Μισθοί, επιμίσθια, αργομισθίες, επιδόματα, αρχαιότητες, και πέρα από αυτά σπίτια. εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη, την στιγμή που οι παππούδες τους δεν είχαν ούτε κατσίκα, ούτε καν πόρτα...και αν αυτά δεν είναι αρκετά να τους κάνουν ευτυχισμένους έχουνε το Ritalin για τα παιδιά τους, το Prozac και το Viagra για τους εαυτούς τους. Από που προέρχεται αυτή η πικρή γεύση ότι ευτυχία δεν υπάρχει.

Αυτά τα πικρά συναισθήματα ταλαιπωρούν, εμάς τους ταπεινούς υπηκόους της σημερινής Ελλάδας,τρώνε και καίνε τα σωθικά μας Αυτό που μας λείπει πολύ συχνά είναι το κλειδί του σύγχρονου κόσμου, όπως σε ένα θαλασσοπόρο η πυξίδα. Βλέπουμε να διαδραματίζονται γεγονότα, αλλά δεν αντιλαμβανόμεθα την σημασία τους. Βλέπουμε αυτό που είναι απτό, υλικό και πασιφανές, αλλά μας ξεφεύγει αυτό που είναι ασύλληπτο για τον κοινό νου και που είναι πολύ πιο σημαντικό. Θα μας χρειαζότανε μια έκτη αίσθηση για να συλλάβουμε και πιθανόν να κατανοήσουμε την εποχή μας. Τότε θα βλέπαμε πραγματικά αυτό το κάτι που σήμερα διαφεύγει από τις διανοητικές μας δυνατότητες, συσσωρεύεται σαν πυκνό σύννεφο, ξεσπάει σαν θύελλα και προκαλεί την διάλυση των κοινωνιών και την εξαφάνιση των κρατών. Θα βλέπαμε ότι υπεράνω των λαών και των ηπείρων της γής υπάρχουν ήπειροι σκέψης που ελέγχουν και καθοδηγούν το πεπρωμένο. Αυτή η πνευματική γεωγραφία είναι εξ ίσου σημαντική με την φυσική γεωγραφία. Οι εξουσιαστές αυτών των ηπείρων σκέψης εξουσιάζουν και την δική μας χώρα. Εκτρέπουν προς όφελος τους τα ρεύματα, αλλοιώνουν το είναι μας , τα διαμορφώνουν όπως θέλουν και τους αρέσει, προξενούν κακοτυχίες και μας μετατρέπουν σε στείρους, ανίκανους συνεταιρισμούς εμπόρων και μεταπρατών.

Ξέρουν πώς να περιπαίζουν τις ψυχές μας, να τις αποδυναμώνουν εντελώς, να τις συμμορφώνουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, να παραλύουν κάθε αντίσταση. Γνωρίζουν τις δόσεις του δηλητηρίου, το αντίδοτο, καθώς και το πως ανταποκρίνεται η ψυχή μας. Έβαλαν μπρος την φαρμακοποιία της σαγήνευσης. Ξέρουν καλά πως να μας αποκοιμίζουν, να μας ταίζουν και να μας ποτίζουν τα φίλτρα που μας ναρκώνουν. Τα σύννεφα σκεπάζουν τον γαλανό μας ουρανό. Η βροχή έρχεται και τίποτα δεν μας προστατεύει. Δεχόμαστε ασυνείδητα και ευτυχισμένα την βροχή αυτή που ονομάζουμε ευημερία, και δεν γνωρίζουμε ότι είναι σπορά άλλων και ότι η ελευθερία με την οποία υποτίθεται ότι ζούμε είναι ουσιαστικά η ελευθερία δράσης για το χρήμα και την ύλη, δηλαδή η ελευθερία καταστροφής.

Κοιμόμαστε «ήσυχοι ασυνείδητοι και ευτυχείς» μέχρις ότου ξυπνήσουμε απότομα μπροστά σε ένα άγνωστο τοπίο που λέγεται «ήττα» και το οποίο φυσικά δεν καταλαβαίνουμε. Είναι απλά η αληθινή μας ιστορία, η αόρατη ιστορία μας που αποκαλύπτεται τότε μπροστά μας. Μία κουρτίνα ανασηκώνεται για ένα δευτερόλεπτο βρίσκουμε στη γραμμή της ιστορίας το ακριβές σημείο της πτώσης μας. Έπειτα ξαναπαίρνουμε το όπιο μας γυρνάμε από την άλλη μεριά και βυθιζόμαστε πάλι σε λήθαργο.

Κατάρριψη Μαλαισιανού αεροπλάνου: Ερώτηματα....

Με την κατάρριψη τραγωδία του Μαλαισιανού αεροπλάνου στην Ουκρανία γέμισαν τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) με ειδικούς και μη, αναλυτές κάθε είδους και προέλευσης. Αυτό που ακούμε είναι μία φιλολογία αναθέματος ένα είδος δημοσιογραφικού Άρλεκιν για να ξεχνιόμαστε.

Υπάρχουν όμως μερικές απορίες και ερωτήματα που κάνουν τις κατάρες και τα αναθέματα φτηνή προπαγάνδα για την δημιουργία εντυπώσεων.

Τον Σεπτέμβριο 1983 το Κορεατικό αεροσκάφος KAL007 καταρρίφθηκε από τους σοβιετικούς κοντά στην νήσο Σαχαλίνη με αποτέλεσμα τον θάνατο 269 ανθρώπων. Οι Σοβιετικοί στην αρχή αρνήθηκαν κάθε ανάμειξη. Οι Αμερικανοί στο Συμβούλιο Ασφαλείας έπαιξαν την κασέτα με τους διαλόγους του πιλότου του σοβιετικού αεροσκάφους που έριξε τον πύραυλο και του πύργου ελέγχου του πριν και κατά την κατάρριψη.

Σήμερα, με πολύ πιο προηγμένα συστήματα συλλογής πληροφοριών, γιατί οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί δεν δίνουν στην δημοσιότητα ποίο ραντάρ "έλουσε" το αεροπλάνο και από που έφυγε ο μοιραίος πύραυλος; 

Αυτό είναι ένα ερώτημα που σε αντίθεση με το 1983 κάνει ύποπτη την σιωπή τους...

Και κάτι ακόμη που είναι οι καταγραφές του ραντάρ εναέριας κυκλοφορίας του Κιέβου:

Μέχρις ότου δοθούν συγκεκριμένες αποδείξεις όλη αυτή η προπαγάνδα κατά της Ρωσίας με τα ερωτηματικά, τα εισαγωγικά και τις παρενθέσεις θυμίζει τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, τα χημικά του Άσαντ....για να μπορούν οι ευρωναζί του Κιέβου να μακελεύουν ανενόχλητοι με τις ευλογίες των αμερικανοσιωνιστών και η Fuck the EU   να το παίζει κομπάρσος

Δικαιοσύνη με... "Αίσθημα"!

Οι  οργανωμένες εξέδρες των... χούλιγκαν της «κατεστημένης» ενημέρωσης, η Αριστερόστροφη προοδευτικάντζα με την καμαριέρα της την χαζοχαρούμενη ΝΔ (Νυχτωμένη Διαχρονικά)  βγάζουν τα λυσσακά τουςς. Τα αποπλύματα της  προοδευτικής  δημοσιογραφίας, γνωστά στο ευρύ κοινό για την εκλεκτική συμπάθεια στην αριστερή τρομοκρατία,  με αναποδογυρισμένα τα ρουθούνια τους να φουσκώνουν από σαρκοβόρα βουλιμία ορμούν σαν αγέλη ρονοκέρων κατά της Χρυσής Αυγής. Προοδευτικοί ως τις άκρες των φαγωμένων τους νυχιών μιλώντας με υπεροπτική αδιαφορία για το δράμα των Ελλήνων συναγωνίζονταν να μας δείξουν τα δημοκρατικά τους ένστικτα. Αφού έχουν βρέξει με τα δάκρυα τους τα πέτα των σακακιών σχεδόν όλων των τωρινών δημίων κλαίνε και χτυπιούνται από τα ΜΜΕ(ξάπατησης)  για την Χρυσή Αυγή

Οι δύο ανακρίτριες που αναλαμβάνουν να ξετυλίξουν αυτό το κουβάρι, διαπρεπείς νομικοί και με αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα και οι δύο, δεν είναι άπειρες· το αντίθετο.  

Οι ανακρίτριες που διερευνούν τους «μαύρους» φακέλους της Χ. Α.

Παπαδάκου Γιάννα-Τρύφωνας Γεράσιμος  Το Βήμα 17/10/2013

Αποκλειστικό γνώμονα ο δικαστής έχει τον Νόμον και την συνείδησή του. Οι δύο αρθρογράφοι του Βήματος φαίνεται ότι προχώρησαν στην νέα θεωρία με την οποίαν ο δικαστής δεν έχει ως γνώμονα τον Νόμον και την συνείδηση του, αλλά το “αδιαμβισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα”. Γράφουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους την διδασκαλία αιώνων πολιτισμού ότι το “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” μπορεί να επηρεάσει την Εκτελεστική ή την Νομοθετική εξουσία, αλλά ποτέ την Δικαστικήν, γιατί όλοι δύνανται να τεθούν υπό λαϊκή ψηφοφορία πλην της δικαστικής κρίσης. Οι δικαστές ωρκίσθηκαν υπακοήν στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους αποκλείοντας την υπακοή σε οποιοδήποτε αίσθημα. Εκτός βέβαια αν αναπολούν την Λαϊκή δικαιοσύνη της οποίας μιαν πρώτη γεύση έλαβε η πατρίδα μας με τα αλήστου μνήμης  Λαϊκά δικαστήρια του δολοφονικού ΚΚΕ. Προηγήθηκαν των Λαϊκών δικαστηρίων, μέχρι προ ολίγων ετών, ορισμένες νότιες πολιτείες  της Αμερικής όπου τα αδικήματα των νέγρων δεν δίκαζαν συγκεκριμένα δικαστήρια αλλά ο νόμος του Λίντς ή η αυτόνομη δυναμική των πραγμάτων του αδιαμφισβήτητου δημοκρατικού αισθήματος.

Για να φτάσουμε στην Σοβιετική δικαιοσύνη του λαϊκού επιτρόπου Κρυλένκο: “Δεν καθοδηγούμεθα ούτε από τα άρθρα νόμων, ούτε από διαβαθμίσεις ελαφρυντικών. Στο δικαστήριο μας βασιζόμαστε σε λόγους σκοπιμότητας”. Και συμπληρώνει ο Εβραίος Σβερδλώφ, δολοφόνος της τσαρικής οικογένειας: “Το καλό σε μας είναι πως η δικαστική και εκτελεστική εξουσία δεν είναι χωρισμένες με τείχος όπως στην Δύση. Έτσι μπορείς να λύνεις γρήγορα όλα τα προβλήματα”. Για να διευκρινίσει ο Κρυλένκο: “Το δικαστήριο είναι ταυτόχρονα δημιουργός του δικαίου και όργανο της πολιτικής”. Και επιλέγει ο Λένιν: “Μόνον το αίσθημα του επαναστατικού δικαίου και η επαναστατική συνείδηση θα καθορίζει τους όρους εφαρμογής του Ποινικού Νόμου”. Ετσι το κομμουνιστικόν καθεστώς στην Ρωσία προσήρμοσε τις προυποθέσεις εφάρμογής του Νόμου στις απαιτήσεις του αισθήματος του επαναστατικού δικαίου και της επαναστατικής συνείδησης, δηλαδή προς τις διαδέθεις του κομματικού μηχανισμού προς εξόντωση των αντιφρονούντων ή των μη εμπνεόντων εμπιστοσύνη.

Στο Γ’ Ράιχ έγινε δυνατή η νομική τιμωρια και η εξωνομική εξοντωση των αντιπάλων του καθεστώτος “βάσει του υγιούς λαΐκού αισθήματος” ( Volksempfiden).

“Επαναστατικόν αίσθημα” στην Σοβιετική Ένωση, “λαΐκόν άισθημα” στο Γ’ Ρ’αιχ,  “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” στην Ελλάδα σήμερα. Εάν οι γραπτοί νόμοι δεν βοηθούν τις σκοπιμότητες του “συνταγματικού τόξου” τόσον χειρότερο για τους νόμους.

Η μέθοδος είναι παλαιά και εθεωρείτο προσιδιάζουσα στα δικτατορικά καθστώτα (ο πολεμικός κομμουνισμός των ετών 1917-1921, η Σταλινική περίοδος, και το Γ’ Ράιχ). Αλλά τα καθεστώτα εκείνα, τουλάχιστον, ήταν ειλικρινή. Δικαιοσύνη και Νόμος αποτελούσαν εναλακτικά όπλα πίεσης κατά των εχθρών του Κράτους.

Μήπως, λοιπόν, ζούμεν σήμερα στην Ελλάδα περίοδον κομματικής Βακχείας--ώστε να αξιούται η επικράτησης του “δημοκρατικού αισθήματος”, έναντι των κειμένων νόμων, κατά πάσα προφανή κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας και του βασικού σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία δόγματος της διακρισης των εξουσιών--και δεν το έχουμε αντιληφθεί;

Για την κατάντια της δικαοσύνης σήμερα είναι ενδεικτικό το περιεχόμενο μιας αγόρευσης του Ηλία Ηλιού, τον οποίο στα γεράματά του συνήθως χαρακτήριζε το μέτρο και η πραότητα, και που είναι τόσο επίκαιρο σαν να γράφτηκε σήμερα: “Κύριοι συνάδελφοι, την αίθουσα ακροάσεων του Αρείου Πάγου κοσμούν οι προσωπογραφίες δύο δικαστών των πρώτων ετών της εθνικής ανεξαρτησίας, του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη. Κι αυτοί παραπέμφθηκαν, όχι καν σε Πειθαρχικό Συμβούλιο, αλλά σε ποινικό δικαστήριο, για την αθωωτική δικαστική τους κρίση στις δίκες του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Κι αυτοί μέσω του τότε γενικού Εισαγγελέως Μάσων εκβιάστηκαν από τον τότε Υπουργό της Δικαιοσύνης Σχινά να καταδικάσουν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες της Ελληνικής Εθνεγερσίας. Οπως είπα, δεν κοσμεί το ακροατήριο του Αρείου Πάγου προσωπογραφία του Μάσων ούτε του Σχινά, αλλά του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη....”  τι ιστορικές αναλογίες  σήμερα Μάσων-Ντογιάκος, Σχινάς-Αθανασίου.

Η Νέα Ιερά Εξέταση

Η Ελλάδα ζεί στιγμές πολιτικής και δημοσιογραφικής γκλαμουράτης Ιεράς Εξέτασης που δυστυχώς δύσκολα μπορεί να τις ξαναζήσει! Για να συγχωρεθούν οι εγκληματικές τους πράξεις, τα χαράτσια, το ξεπούλημα της πατρίδας, η ανεργία, η φτώχεια είναι απόλυτα αναγκαίο να ανακαλυφθούν πιο σοβαρά εγκλήματα από την πλευρά των χρυσαυγητών. Πρέπει οπωσδήποτε το ξίφος της δικαιοσύνης να εμφανισθεί σαν το ξίφος του Κυρίου. Οι "δημοκράτες" δεν έχουν άλλη εκλογή. Αν δεν διακηρύξουν επίσημα, αν δεν αποδείξουν ότι είναι οι σωτήρες της δημοκρατίας και υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα είναι τίποτε άλλο από εγκληματίες,λαμόγια, καταχραστές κλέφτες και απαταιώνες, που τους αξίζει μία θέση στο ίδιο σκαμνί με τους χρυσαυγήτες. Αυτή η στάση εναντίον της Χρυσής Αυγής αποκαλύπτει ένα κίνδυνο μόνο. Τι θα συμβεί αν ένας διαφορετικός από το σύστημα μπορεί να ηγηθεί της χώρας; Τι θα συμβεί σε αυτούς τους Δημοκράτες πολιτικούς; Τι θα συμβεί σε αυτούς τους “πατριώτες” επιχειρηματίες φοροκλέφτες; Τι θα συμβεί σε πληρωμένους δημοσιογράφους. Βλέπουμε τον φόβο στα πρόσωπα των επωνύμων.

Δεν αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της Χρυσής Αυγής. Αναλαμβάνουμε την υπεράσπιση της αλήθειας. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει αλήθεια και μάλιστα πολύς κόσμος μας αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει. Αλλά ξέρουμε ότι το ψέμα υπάρχει, ξέρουμε ότι η συστηματική παραχάραξη των γεγονότων υπάρχει. Ζούμε μέσα σε μία παραχάραξη. Η παραχάραξη αυτή είναι πολύ επιδέξια, παρασύρει τις φαντασίες και ύστερα στηρίζεται στην ύπαρξη των φαντασιών αυτών. Εφεύραν μάλιστα και μία φιλοσοφία της παραχάραξης. Συνίσταται στο να μας εξηγούν ότι τα πραγματικά γεγονότα δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μέτρα είναι η εικόνα που έχουμε για τα γεγονότα. Φαίνεται ότι η αυτή η μεταφορά της πραγματικότητας είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η επίθεση κατά της Χρυσής Αυγής έχει μία γερή βάση, πολύ πιο γερή από όσο νομίζεται γενικά. Μόνο που δεν είναι αυτό που διακηρύσσεται.

Η κατάσταση στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο δραματική από όσο λένε, γιατί η βάση των κατηγοριών και τα κίνητρα της, είναι πολύ πιο αγωνιώδη για την κομματική, με στοιχεία κληρονομικότητας, ολιγαρχία του “συνταγματικού τόξου”, κρύβεται στις λεπτομέρειες όπως θα έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Είναι διώξεις στοχευμένες απολύτως εναρμονισμένες με την λογική του δυναστικού κράτους. Η πραγματική βάση της επίθεσης που γίνεται, αυτή που κανείς δεν τολμάει ποτέ να υποδείξει, είναι ο φόβος. Είναι το θέαμα της απόγνωσης των Ελλήνων. Είναι ο πανικός της ολιγαρχίας του “συνταγματικού τόξου”. Είναι ο τρόμος των “παλικάριών” της γενιάς του Πολυτεχνείου ΑΕ που αφού χρεοκόπησαν την Ελλάδα μας πάλι ορίζουν τις τύχες μας, σε αυτούς βάζουμε και τον Τσίπρα, το ότι, δήθεν, δεν κυβέρνησε δεν τον απαλάσσει των ευθυνών μια που ποτέ δεν αντέδρασε για την υπερχρέωση προ κρίσης και εξάλλου εκπροσωπεί πλήρως τις ιδέες της γενιάς αυτής. Είναι η απελπισία της σοσιαλεβεντουριάς που μετέτρεψε διαλλεκτικά τον πλούτο της χώρας σε βίλες και κότερα.

Σ ́αυτά τα σαράντα χρόνια μεταπολίτευσης έκαναν τα πάντα για να ξεχάσουμε ποιοι είμαστει: α) Μας είπαν ότι έννοιες όπως πατρίδα είναι «κακό» πράγμα, ξεπερασμένες, δύσοσμες όπως οι παρατημένες βιβλιοθήκες. β) Μας είπαν ότι με την πολιτική ασχολούνται μόνο οι άχρηστοι και σε έπεισαν σε τέτοιο βαθμό που άφησες, εσύ άφησες, την πολιτική στους άχρηστους. γ) Μας έδωσαν μια πιστωτική κάρτα και μας αμόλυσαν να ζήσουμε το “Sex & The City”, το “Beverly Hills”, το “Safe Sex” και κάθε άλλη μυθοπλασία με δανεικά λεφτά, σκοπός τους δεν ήταν να τα επιστρέψουμε, αλλά να τους χρωστάμε για πάντα.

Πρέπει να είναι η Χρυσή Αυγή που έχει άδικο. Πρέπει. Γιατί αν κατά τύχη οι χρυσαυγήτες δεν είναι τα τέρατα που λένε. Πόσο βάρος θα αντιπροσωπεύει η κατεστραμμένη Ελλάδα για τους κυρίους-κυρίους ρέκτες της δημοκρατίας; Ενώ εξολοθρεύονται κυριολεκτικά η κοινωνία και ο οικονομικός ιστός της χώρας, δεν αγγίζονται ούτε στο πραμικρό τα προνόμια της κομματικής μαφίας του “συνταγματικού τόξου” και το καθεστώς ιδιοποίησης του κράτους που οδήγησαν στην καταστροφή και κρατά δέσμια την χώρα στον Άδη. Είναι η απελπισία, ο πανικός, ο τρόμος των ανθρώπων της θεσμοθετιμένης μαφίας του “συνταγματικού τόξου” τα πραγματικά κίνητρα των διώξεων.

Απλές ερωτήσεις προς τους ρέκτες αντιφάσιστες, αντιχρυσαυγήτες. Η δικαιοσύνη πότε θα επιβληθεί επί των πράξεων απάτης; Πότε θα αποδοθούν ευθύνες ακόμα και σε πολιτικούς που υπέγραφαν πράξεις που υποστήριζαν την υπεξαίρεση, την διαφθορά και το κομματικό κράτος; Διότι η παραγραφή δεν είναι απόδειξη αθώοτητας αλλά απόδειξη ενοχής. Γιατί φοβάστε περισσότερο την Χρυσή Αυγή αλλά κρατάτε εγκληματική σιωπή έναντι των πράξεων εξαπάτησης των επώνυμων Δημοκρατών; Γιατί κατηγορείτε δυσανάλογα την Χρυσή Αυγή όταν κρατάτε στάση περίεργη απέναντι στα κόμματα που διέσυραν την Δημοκρατία εν καιρώ ειρήνης; Γιατί δεν έχετε ζητήσει με σθένος διερεύνηση των πολιτικών ευθυνών της πολιτικής ηγεσίας που κατέθεσε ψευδή οικονομετρικά στοιχεία για την κατάσταση της οικονομία διαχρονικά αποκρύβοντας το επίπεδο της δημοσιονομικής εκτροπής;



Γιατί δεν ακούγεται τίποτα για τα ζητήματα των ερευνητικών προγραμμάτων (ΕΛΚΕ), που είναι ίσως τα πιο φλέγοντα, καθώς ενδιαφέρουν σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Το θέμα αυτό πρόσφατα πήρε κι άλλη διάσταση, καθώς έπειτα από πολύμηνη έρευνα το ΣΔΟΕ εντόπισε μεγάλο σκάνδαλο ερευνητικών προγραμμάτων ύψους 82.000.000 ευρώ από στελέχη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και ήδη έχει διαταχθεί δικαστική έρευνα. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι που ανησυχούν για το ποιοι μπορεί να βρεθούν στην πορεία εμπλεκόμενοι, ίσως
και σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, προκαλώντας έκπληξη...

Σκέπασαν τα πρόσωπα τους μπροστά σ' αυτό που κάνουν στην Ελλάδα και για να δώσουν θάρρος στον εαυτόν τους, μετέτρεψαν την διάλυση της Χρυσής Αυγής σε σταυροφορία. Εφεύραν ένα δικαίωμα διάλυσης στο όνομα του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Όντας οι ίδιοι φονιάδες αυτοπροήχθησαν σε χωροφύλακες. Τους συμπαραστέκονται δόκιμοι και εκλεκτοί δημοσιογραφοι όπως; ο Μανώλης Καψής, η στυλάτη Όλγα Τρέμη(πριν αλλαξοπιστήσει!), ο λυγμικός Σταύρος Θεοδωράκης που ο Γιαχβέ τον ονόμασε σωτήρα, ο γενναιόψυχος παλαιοκνίτης κοινωνικός φίλος του χουβαρντά μπάρμπα Χριστοφοράκου Παύλος Τσίμας αλλά ακόμη και ο ταπεινός απολογητής του μητσοτακέικου και περιφρονητής του “λαουτζίκου” Πρετεντέρης. Να μην ξεχάσουμε την πάντα άψογη και πολύ-πολύ, μα πάρα πολύ σικάτη Έλλη Στάη καθώς και την στιβαρά μασσελάτη Κάτια Μακρή. Δεν μπορεί να λείπει ο “καλός καγαθός” Χρήστος Κώνστας που αγωνίζεται να μας πείσει οτι το μνημόνιο απελευθερώνει κια τώρα παλευει να αποδείξει ότι μια κυνηγετική καραμπίνα Mossberg μπορει να μετατραπεί σε Καλάσνικοφ.

Υποπτευόμαστε ότι όλα είναι μία απλή κωμωδία και η κοινή γνώμη, σήμερα δεν αγνοεί το γεγονός της σκηνοθεσίας. Τους τραβάνε στις φυλακές. Οι αγριότητες που προσάπτουν στην Χρυσή Αυγή, κάθε δίκαιος άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί ότι θα μπορούσαν να προσαφθούν στους πολιτικατζήδες της μεταπολίτευσης. Η απάτη, η λαμογιά, η μίζα, η βαρβαρότητα του ΔΝΤ δεν είναι καλύτερες από τις μαύρες μπλούζες.
Έριξαν την Ελλάδα στα δίκτυα της διεθνούς των αγορών για να αποφύγουν την αλλαγή, όχι γιατί ήταν αναγκαία. Μας υπέβαλαν σε μια επαχθή όσο και ταπεινωντική κατοχή για να διατηρήσει το “συνταγματικό τόξο” την δική του απεχθή κατοχή.

Η υπονόμευση της “αυθεντίας του κράτους δικαίου” απο την Χρυσή Αυγή είναι ένα τζούφιο, κενό περιεχόμενου και βαθύτερης σημασίας αυτάρεσκο ρητορικό εύρημα που δεν στηρίζεται σε συγκροτημένη σκέψη και γνώση, αλλά σε ηθικές αφαιρέσεις και σοφιστικά τεχνάσματα. Το κράτος δικαίου και η όποια αυθεντία του υπονομεύεται απο την επικρότηση της άθλιας συμπεριφοράς δικαστικού λειτουργού που επιχείρησε να φυγαδεύσει τους ενόχους στο σκανδαλο της ΕΛΣΤΑΤ, ή την μεθόδευση της παραγραφής των κακουργημάτων Παπακωνσταντινου. Κρύβουν τα εγκλήματα του Σημίτη. Δεν αναρωτιούνται που πηγε η δικογραφία Τσουκάτου, που θα θέσει το ΠΑΣΟΚ εκτος νόμου όταν βγει απο το συρτάρι κλπ. Ένα δικαστήριο που θα δικάσει την Χρυσή Αυγή με τα συγκλονιστικά ευρήματα των κουζινομάχαιρων και των αεροβόλων δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα δικαστήριο που θα δίκαζε τον Σημίτη, τον Τσοχατζόπουλο, τον Τσουκάτο, τον Παπακωνσταντίνου, τον ΓΑΠ.

Θα προτιμούσαμε τον νόμο του ισχυροτέρου γιατί είναι πιο έντιμη πράξη. Όταν o Γαλάτης Βρυέννιος φώναξε Vae Victis (ουαί τοις ηττημένοις) τουλάχιστον δεν έπαιρνε τον εαυτό του για Σολομώντα. Αλλά οι εισαγγελείς και οι ανακριτές κατόρθωσαν να είναι μία συνέλευση μαριονετών με τήβεννο, είναι το πρόγραμμα του μελλοντικού πολιτισμού μας. Μια μασκαράτα με διαρροές, ένας εφιάλτης τηλε λινταρίσματος. Δικαστές σοβαροί, βαριοί και με “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” στην πραγματικότητα δεν είναι παρά υποτακτικοί φυλάρχων και μέσα στα γραφεία τους δεν ακούει κανείς πάρα τον απόηχο των τυμπάνων των ντόπιων και ξένων φυλάρχων που τους δίνουν τον ρυθμό.

Πιστεύουμε ακράδαντα στην τιμωρία των ενόχων, αλλά δεν υπάρχει νομική ή ηθική βάση να απαλλάσσονται αυτοί που μας έφεραν στην σημερινή κατάντια από την διερεύνηση των πράξεων τους. Το δίκαιο και οι νόμοι δεν είναι μονόδρομος. Μέχρις ότου, δούμε να κάθονται στο σκαμνί οι της λίστας Λαγκαρντ, οι διάφοροι μπετατζήδες που κατασπάραξαν τον πλουτο της χώρας και τα λοιπά λαμόγια της μεταπολίτευσης oι δικαστές πέτυχαν χωρίς να το ξέρουν, με την πρωτόγονη απλοϊκότητα τους, ένα αποτέλεσμα που αναμφίβολα κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Με την κακοπιστία τους, οι δικαστές αποκατέστησαν αυτούς που η υπεράσπιση τους είναι αδύνατη και έδωσαν σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά την Ελλάδα, που δέχονται καθημερινά το βαρύ χέρι του φορομπηχτικού μηχανισμού και την δυστυχία να έχει μπει για τα καλά στα σπίτια τους, το δικαίωμα να περιφρονούν την δικαιοσύνη.

Διάλογος με τους Έλληνες

Η Χρυσή αυγή άνοιξε τον διάλογο με τους Έλληνες για την υπέρβαση μιας εποχής που σηματοδότησε η οπώσδήποτε αναπόφευκτη λογική της ολιγαρχίας. Ολιγαρχίας που αρνείται ακόμη και να αποδεχθεί σήμερα κάθε αυτονομία σκέψης, η οποία θα παράγεται απο την Ελληνική κοινωνία, επειδή ενδεχομένως φοβάται ότι είναι ικανή να θέσει σε κίνδυνο τις ευαίσθητες ισορροπίες που της παρέχουν την ιδεολογική ηγεμονία και μάλιστα, την ίδια τη νομιμοποίηση λεηλασίας της πατρίδας μας.  

Η Χρυσή Αυγή είναι ο σπινθήρας που  κινητοποιεί την κοινωνία να εναντιωθεί στο σύστημα κομματοκρατίας/λεηλασίας που την έρριξε βορά στον Καιάδα της διεθνούς ολιγαρχίας των αγορών.

Χρύσή Αυγή είναι η “ογρή φωτιά” που καίει ο πολιτικό σύστημα της κομματοκρατίας της εξουσιαστικής ολιγαρχίας που λειτουργεί έναντι του κράτους με τους όρους του “υποκόσμου”. Ένα πολιτικό σύστημα που παράγει “ηγέτες σκουπίδια”, χωρίς καμία “φιλοδοξία” υστεροφημίας. Ιδιοποιείται απροκάλυπτα το δημόσιο αγαθό που προώρισται να υπηρετήσει και έχει μεταβληθεί σε σύστημα νομής λεηλατικού τύπου. Η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη, η βουλή που νομοθετεί και θεσμοθετεί αυτό το σύστημα της διαπλοκής και διαφθοράς υπερβαίνει τη φανατασία ακόμη και του πιο ευφάνταστου κακοποιού.

Χρυσαυγήτες είναι η γενιά που άρχισε να σκέφτεται μετά τον κατακλυσμό, το μεταπολιτευτικό τσουνάμι. Είναι ο λαουτζίκος, οι άνθρωποι που είπαν φτάνει. Εφτασε η ώρα να πάψουμε να είμαστε σκυφτοί.  Δεν θα νομιμοποιούμε πλέον με την ψήφο μας το πολιτικό προσωπικό που επέλεξαν οι μηχανισμοί στην ιεραρχία του κράτους.Έφτασε η ώρα να πάψουμε να κρύβουμε τις ιδέες μας για το έθνος και την πατρίδα. Για 40 χρόνια το μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού παρακολούθησε την επέλαση της αριστερόστροφης  προοδευτικάντζας, της καθεστωτικής διανοήσης που διέλυσε την κοινωνία, διαστρέβλωσε τις έννοιες. “Την φιλοπατρία” την αποκάλεσε “φασισμό”, την “καταστροφή”, “διαμαρτυρία”, τις “δολοφονίες”, “εκτελέσεις”. …Με άμεση απειλή να μεταβληθεί η Ελλάδα σε “μη χώρα” και μάλιστα να “ιμιοποιηθεί”.

Είναι η γενιά που παρά τις προσπάθεις των σεσημασμένων διαγουμιστάδων του Ελληνισμού να της κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν, την ιστορία, τις παραδόσεις ξεκίνησε τον αγώνα. της τιμής και της αξιοπρέπειας. την εμβάθυνση βιώματος της ελληνικότητας μας. Τιμή είναι να υπηρετείς την Ελλάδα χωρίς ματαιοδοξία, χωρίς να λυπάσαι τον εαυτό σου, και μέχρι την τελευταία συνέπεια.

Οι Χρυσαυγήτες βγήκαν απο τα σπλάχνα του λαού. Πήγαν στα δημόσια σχολεία και όχι στα Αρσάκεια, τα Κολέγια, του Κωστέα-Γείτονα, ούτε στην Εσπερία. Δουλέυουν την γή και την έχουν ποτίσει με ιδρώτα. Είναι παιδιά δικά μας. Είναι παιδιά της Ελλάδας.  Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς, οι τυρρανοκτόνοι.  Στους αρίστους, στους μοναδικούς, στους ευγενείς ανθρώπους οι φιλοδοξίες, όσο και αν είναι μεγάλες, είναι πάντοτε υψηλές, όχι βέβαια, επειδή “χτυπούν” ψηλά, αλλά επειδή αναφερονται σε στόχους που δεν έχουν επίκεντρο το άτομο που τις τρέφει. Από την μία πλευρά έχουμε την φιλοδοξία της  ολιγαρχίας που σημαίνει απλά κοινωνικό ανελκυστήρα, ένα σπίτι η μία επαυλη…και απο την άλλη την φιλοδοξία της Χρυσής Αυγής, αυτή που σημαίνει ετοιμότητα θυσίας, προσφοράς και αγάπης για την αιώνια Ελλάδα.

Στην Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος χειραγωγείται απο αυτόκλητους “γνώστες” που προσέρχονται να τον “φωτίσουν” να τον καθοδηγήσουν στο πεπρωμένο, ως δήθεν σωτήρες του, το να είναι κανείς Χρυσαυγήτης, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Στον Χρυσαυγήτη βρίσκεται μια εμπειρία του Έλληνα ανθρώπου, που του δίνει τη δυνατότητα μερικές φορές να σπάσει το αλυσοδέσιμο της αναποφασιστικότητας και της απάθειας, της οδύνης και του μίσους, και να κατακτήσει της Ελλάδα, την ευθύβολη ματιά της ολοκληρωτικής αντικειμενικότητας, της αγάπης για τον τόπο μας, της μόνης τέλειας αγάπης. Οι Χρυσαυγήτες είναι σήμερα η βαθύτερη συνείδηση μιάς πάσχουσας κοινωνίας. Είναι οι άριστοι, οι μοναδικοί, οι ευγενείς που δεν επιτρέπουν στους  ημιμαθείς της κρατικής διανόησης με τα πασσαλείματα γνωσεων, τις συλλογές τσιτάτων και τα πιασάρικα, κατα παρεγγελία, άρθρα τους να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας. Προχωρούν ίσα μπροστά δεν στέκονται στην άκρη με ρεβεράντζες και τσιριμόνιες στην απολυταρχία της ολιγαρχικής μαφίας που αμνηστεύει με απόλυτο τρόπο το δύσσοσμο πολιτικό της παρελθόν.

Η Χρυσή Αυγή,  με τις καθαρές ιδέες της, έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αρνηθεί τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς, των νεοφιλελεύθερων άσχετων  και να τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Η Χρυσή Αυγή   διακηρύσσει αυτό που είναι.  Αναγνωρίζει τον κυριότερο εχθρό της Ελλάδας, την δυναστική ολιγαρχία που εκκόλαψε την λεηλατιτική κομματοκρατία των επάλληλων κομματικών συμμοριών που ενορχήστρωσε η κομματική νομενκλατούρα, και χρησιμοποιει την βουλή ως νομοθετικό όχημα και ως καθαρτήριο ανομίας, και το κυριότερο, ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.

Φτερά βουτηγμένα στο αίμα...

“Κατά τις μάχες του Δεκέμβρη, η ΟΠΛΑ, η αστυνομική δύναμη του ΕΑΜ, είχε διαπράξει αποτρόπαια εγκλήματα. Ενώ ο ΕΛΑΣ πολεμούσε στα οδοφράγματα, μονάδες της ΟΠΛΑ, με φανατισμό αστυνομικών ολοκληρωτικών καθεστώτων, συνέλαβαν κι΄εκτέλεσαν όχι μόνο συνεργάτες των Γερμανών, αλλά και κοινούς πολίτες που είχαν εκδηλωθεί υπέρ της νοναρχίας” Ανδρέας Παπανδρέου, Η δημοκρατία στο Απόσπασμα, Εκδόσεις Καρανάση, 1974, σελ. 84.

Ο  Γιώργος Α. Λεονταρίτης μας έδωσε ένα βιβλίο “Πορεία Αριστερά” με τον πιασάρικο υπότιτλο “Οταν οι κομμουνιστές και σοσιαλιστές είχαν φτερά” και  βουτηγμένα στο αίμα προσθέτουμε.

Ο κύριος  Λεονταρίτης ακολουθεί κατά γράμμα  τον σταλινικό Γκλέτκιν:“Ο,τι παρουσιάζεται ως σωστό, πρέπει να λάμπη σαν το χρυσάφι. Ό,τι παρουσιάζεται ως λάθος πρέπει να είναι μαύρο σαν πίσα” (Αρτουρ Καίσλερ, “Το Μηδέν και το Απειρον” μετάφραση Αλ. Κοτζιά σελ. 204, 1970).  Είναι χαμένος στον λαβύρινθο των υπολογισμένων ψευδών και των διαλεκτικών προφάσεων, στο λυκόφως μεταξύ αλήθειας και χίμαιρας.

“Λάθος! τα Δεκεμβριανά”

Τον Δεκέμβριο του 44 οι ΚΚέδες έπεσαν σαν λυσσασμένα σκυλιά πάνω στους ταλαιπωρημένους από την κατοχή Έλληνες και σφάξαν δολοφόνησαν, βασάνισαν, ακρωτηρίασαν αποκεφαλίσαν. Αναρίθμητα 16χρονα και 18χρονα αγόρια και κορίτσια βρέθηκαν με τα πρόσωπα φρικτά παραμορφωμένα, δεκάδες αθώοι γνώρισαν από πρώτο χέρι τα βασανιστήρια, τον ακρωτηριασμό και τον θάνατο.

Εκατοντάδες οικογένειες έζησαν στιγμές φρίκης στην αναγνώριση των άψυχων κορμιών τους και έκλαψαν πάνω από τους τάφους τους

Τόσα χρόνια η βαρβαρότης των μπόγιδων του ΚΚΕ, η θυσία αυτών των παιδιών μένει καλά κρυμμένη κάτω από το πέπλο των πολιτικών σκοπιμοτήτων της στιγμής, Καραμανλής ή τάνκς, ή τις ανάγκες μιας καριέρας. Οι ΚΚεδες του σήμερα, επίγονοι των μπόγιδων του τότε έφθασαν να προβάλλουν τα εγκλήματα, τον Δεκέμβρη, την ΟΠΛΑ σαν "ηρωικά" σαν "εθνική αντίσταση" σαν "φωτεινό μετέωρο"...

Ο Ηλίας Ηλιου το “μεγάλο κεφάλαιο για την Αριστερά” και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των εγχώριων ΚΚεδων μετέσχε στα Δεκεμβριανά σαν αρχηγός της “λαϊκής επιτροπής Αμπελοκήπων”. Ο ίδιος, στις 17 Μαρτίου 1945, δήλωσε ση εαμική εφημερίδα “Ελεύθερη Ελλάδα”, ότι οι σφαγιασθέντες απο τους κομμουνιστές στα δεκεμβριανά ήσαν προδόται άρα η τιμωρία τους, ούτε έγκλημα ούτε αυτοδικία είναι και κακώς δικάζονται οι περιβόητοι δήμιοι Μονέδας, Μπουρδής και Αυγέρης.

Ας Θυμηθούμε μερικούς από εκείνους έκανα την ζωή τους σπονδή στο βωμό της πατρίδας

Όσο και αν ο χρόνος περνάει κανείς δεν μπορεί να σβήσει από την μνήμη των ανθρώπων, όσο και αν προσπαθεί ο κύριος Λεονταρίτης,  τις σκηνές φρίκης και αποτροπιασμού που αντίκρισαν οι συγγενείς των θυμάτων. Δεν ήταν μόνον η δολοφονία αθώων ατόμων και παιδιών το έγκλημα. Ήταν τα βασανιστήρια πριν από την κάθε δολοφονία που μαρτυρούν την φρικαλέα σε έμπνευση κτηνωδία των ΚΚεδων.

Το ρέμα της Καλλιρρόης, εκεί που σήμερα έχει γίνει η οδός Χαμοστέρνας, είχε στοιχειώσει από τα βογγητά των ανθρώπων που με κομμένα τα πόδια, τα χέρια, τα στήθη, με βγαλμένα τα μάτια τους έριχναν εκεί μέσα χωρίς ποτέ να του αποτελειώσουν έτσι ώστε να ζουν για πολλή ώρα μέσα στο πόνο και την αγωνία πριν ξεψυχίσουν.

Το «κόμμα της προδοσίας και του εγκλήματος», όπως αποκαλούσε το ΚΚΕ ο Γεώργιος Παπανδρέου – χωρίς ποτέ να το πάρει πίσω, όπως έκαναν άλλοι, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής...- ξεπέρασε και αυτούς τους κατακτητές σε θηριωδία. Ενεφύσησε στις ορδές των δολοφόνων του μίσος ανηλεές κατά των συμπολιτών, των συναδέλφων, των φίλων, των γειτόνων και των συγγενών ακόμη που συνέβαινε να αντιστέκονται την βαρβαρότητα του μισθοφόρου των Εγγλέζων ΕΛΑΣ που πληρωμένος με εγγλέζικες λίρες είχε επιδοθεί μετά μανίας στην εξόντωση όποιου αντιστέκονταν.

Τον Δεκέμβριο του 44 η νέα γενεά πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος. Σπουδαστές, φοιτητές, και μαθητές συνελήφθησαν, για μια «ανακρισούλα», οδηγήθηκαν στους τόπους του μαρτυρίου και δολοφονήθηκαν άγρια.

Οι καθηγητές δεν μπορούσαν να λείψουν από το όργιο αίματος του «μεγάλου Δεκέμβρη». Επελέγησαν ως θύματα προς παραδειγματισμό.

Τρεις διαπρεπείς καθηγητές του Πολυτεχνείου πλήρωσαν με την ζωή τους την αφοσίωση τους στο Έθνος και την ελευθερία

Από τις ομάδες θανάτου του ΚΚΕ δολοφονήθηκαν:

• Ο προπρύτανης του Πολυτεχνείου Ιωάννης Θεοφανόπουλος.

• Ο κοσμήτωρ της σχολής Μηχανολόγων Γεώργιος Σαρρόπουλος.

• Ο καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας στο Πολυτεχνείο,Σπυρίδων Κορώνης – σύμβουλος και σχεδιαστής της κοινωνικής πολιτικής του ελευθερίου Βενιζέλου.

Μαζί με τους καθηγητές τους, στο άνθος της νεότητας των, δολοφονήθηκαν πολλοί σπουδαστές και φοιτητές. Ο αριθμός μόνον των σπουδαστών του Πολυτεχνείου που σύρθηκαν στο τόπο του μαρτυρίου από τους δολοφόνους του ΚΚΕ ανέρχεται σε δώδεκα, μεταξύ αυτών:

• Η Ευγενία Λύτρα, απόγονος του μεγάλου ζωγράφου Λύτρα και ανεψιά του καθηγητή Χόρς.

• Τα αδέλφια Στάθης και Δανάη Ιατρίδου.

• Ο Ν. Κορυζής, ανεψιός του πρωθυπουργού Αλ. Κορυζή και γιος του επίσης δολοφονημένου Στ. Κορυζή.

Μήπως ο κύριος Λεονταρίτης θα μας πεί πως συνελήφθηκαν, από ποιούς και γιατί δολοφονήθηκαν οι τρεις καθηγητές και οι δώδεκα σπουδαστές του Πολυτεχνείου; Ο Γ.Φαράκος καπετάνιος του κουκουέδικου λόχου Μπάυρον πήρε το μυστικό στον τάφο όπως και ο μεγάλος “δημοκράτης” τσιλιαδόρος στην δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου Λ. Κύρκος. Μόνον ο πολύς Κουνδουρος ζεί απο την παρέα του Μπάυρον αλλά δεν αισθανθηκε ποτέ την ανάγκη να ασπολογηθεί ή έστω να μιλήσει για το έγκλημα.

Το βήμα του αστυφύλακα

Ο Γίαννης Ριτσος αυτός που έβλεπε τα σοβιετικά άρματα να χορεύουν βάλς και τον Στάλιν να σκύβει να φυσήξει την φωτιά της γιαγιάς για να μην σβήσει περιγράφει με μελό τρόπο την μεταδεκεβριανή Αθήνα.

..Μόνο το βήμα του ααστυφύλακα ακούγεται

καθαρά πολύ καθαρά το βήμα του αστυφύλακα

στις βραδυνές γειτονιές της Αθήνας

εκείνο το οποίο δεν λέει ο ποιητής και αποσιωπά ο Λεονταρίτης είναι οτι το βήμα του αστυφύλακα ήταν προτιμότερο από το χτύπημα στην πόρτα του μπόγια του ΚΚΕ που θα σε πήγαινε για μια “ανακρισούλα” για να μην γυρίσεις ποτέ και την άλλη μέρα οι συγγενείς σου θα βρίσκαν το παραμορφωμένο απο τα μαρτύρια άψυχο κορμί σου.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά

Σιγουρα αναφέρεται στην Μη Κομμουνστική Αριστερά (Non Communist Left) Δεν μας λέει ο κ. Λεονταρίτης ότι αυτή η αριστερά οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε απο την CIA   για να γίνει το εργαλείο ανάσχεσης του Σοβιετικού κομμουνισμού κατω απο την ομπρέλλά της ΜΚΟ Congress of Cultural Freedom

“Το αίσχος της Μακρονήσου”

Είναι ένα παραμύθι το όποιο κατασκευάστηκε απο την αριστερά του Κολωνακίου Οι διάφοροι λεπτεπίλεπτοι έπρεπε κάτι να πουν στα παιδιά της αγροτιάς που πολεμούσαν πάνω στα βουνά. Ετσι δημιουργησαν και καλλιέργησαν τον μύθο της Μακρονήσου. Δεν βγήκαμε στο βουνό να πολεμήσουμε αλλά μας βασάνισαν στο Μακρονήσι. Δεν ακολούθησαμε τον δρόμο που χάραξε ο καπετάν Μπαρούτας γιατί ήταν προτιμότερο

“ο ανεμος επαιρνε τις σκηνές μας

τις στήναμε και τις ξανάπαιρνε”

απο το χιόνι, τις πορείες, το δάγκωμα της σφαίρας και τον θάνατο πάνω στα βουνά της Ελλαδας. Που να αφήνεις την ρακέτα του τένις και να πιάσεις το ντουφέκι. Επρεπε όμως κατι να πείς. Υπέφερες και εσυ! Επεισες την αριστερή μάζα ότι η σφαλιάρα του Σκαλούμπακα είναι το ίδιο και χειρότερη απο το κάψιμο των ναπάλμ.

Το παρακράτος

Πόσο βολικός όρος. Δεν μας λέει ο κύριος Λεονταρίτης ότι αυτοί που πετροβολούσαν τους εκπροσώπους της Αριστεράς δεν ήταν παρακρατικοί αλλά οι συγγενείς των θυμάτων του καπετάν Ακέλα, Τραγία, Ροβεσπιέρου, Καλόγερου…..και τόσο άλλων που έπεσαν θύματα των “υπερβασιών” του ΚΚΕ. Τα περι παρακράτους του κυρίου Λεονταρίτη θυμίζουν τον ανεκδιήγητο νεαρό που αφού έσφαξε την μάνα του και τον πατέρα του ζητούσε την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή ήταν ορφανός