Mr Alexis

“Διάβασε αμέσως τούτα είναι μεγάλα πράγματα που σ’ενδιαφέρουν”
Μάρτιαι Ειδοί Κ.Π. Καβάφη

Δεν νομίζω πως ελπίζεις πια σε κάτι, δεν περιμένεις κάτι, απλώς γίνεται αβάσταχτη, ώρες ώρες, αυτή η πτωματική γεύση στο στόμα σου, ξεχειλίζουν μέσα σου οι χυμοί της αποσύνθεσης αυτού που υπήρξες, και τότε η στοιχειωμένη ερήμωση στα σκοτεινά γραφεία των μυστκών υπηρεσιών, στις γιάφκες  και στους τεκέδες σε θλίβει θανάσιμα. Ευτυχώς κάτι γεγονότα εδώ και εκει θα σου θυμήζουν οτι κάποτε έζησες. Κολλημένος στις έμμονες ιδέες σου, δέντρο ξεραμένο που δεν κυλάει ζωή μέσα του. Θα νοιώθεις οτι αποξηρενεσαι σιγά-σιγά, οτι εξαερώνεσαι και οτι σε λίγο θα καταντήσεις ένα κέλυφος του εαυτού σου άχρηστο και κούφιο, ένας εμετός ύπαρξης, θλιβερός επαίτης των ξένων κέντρων. Αδυνατο να ξεμπλέξεις πια, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ρημαγμένος απο την μοναξιά και την αγωνία με το μυαλό να έχει γίνει σκεπάρνι και η ψυχή κοφτερό πριόνι θα ροκανίζεις την άγρια κραυγή της κενής σου ματαιοδοξίας οτι είσαι ο μοναδικός και υπέρτατος, ο  κλεκτός του αμερικανοσιωνισμού που με αγκλίτσα την κουκουλα, την μολοτοφ και τα “συγκεκριμένα ποσά βίας” θα σαλαγήσει το κοπάδι των Ελλήνων. Σαν τα λυσσασμένα σκυλιά δηλαδή, που όλην ώρα γυρίζουν γύρω γύρω και δαγκώνουν την ουρά τους μεχρι να γεμίσει αφρούς το στόμα τους και να ξεψυχήσουν απο την εξάντληση.

Για πρώτη φορά στη ζωή κατάλαβες οτι έχεις πεθάνει προ πολού. Σε πήγαν στο Brookings, Yale, LSE για να σου δώσουν “περιωνύμου ανθρώπου σχήμα”. Πήγες στο κάτω κόσμο και γυρίσες ζωντανός νεκρός, άψυχη μαριονέτα που της κουνάνε τα νήματα, Τώρα συνειδητοποίησες οτι όλα αυτά τα χρόνια ήσουν, ένα εργαλείο, μια σκιά, ένας περιπλανώμενος νεκρός που ζητούσε να πάρει πίσω την χαμένη του ζωή. Δεν σου φτάνει όμως μια ζωή γιατι γερνάς και δεν μπορείς να την ξεχειλώνεις και να την κάνεις να αξίζει όσο δέκα, γιατί καίγεσαι και δεν αισθάνεσαι τίποτα στο τέλος. Τα χάνεις όλα . Την δημιουργία, ! Την προσφορά:! Τη ζωντάνια σου, την ανθρωπία σου! Ολα! Μία υστερία άνευ αιτίας σου μένει. Τραγική ύπαρξη, αμετακίνητα παγιδευμένη, με το χρόνο να σου ροκανίζει τα ποδάρια και την αποτυχία να αναδύεται εμπρός στο πρόσωπο  σου σαν λευκή παγερή σελήνη, γκονγκ τεράστιο που ηχεί στα αυτια σου το μέγα, απέραντο και ανικητο μηδέν. Τελικά παραμένεις ενστικτώδης, ένα οχι και τόσο σπάνιο είδος. Στις λίστες των μυστικών υπηρεσιών και στα κιτάπια των μπετατζήδων των ΜΜΕ(ξαπάτησης)  το είδος αυτο περισσεύει.

Μοιάζεις με ένα μπόγο απο σάρκες και οστά που προσπαθεί να ελευθερωθεί και να αναστήσει το νερωμένο του αίμα με λέξεις, λόγια φτασμένες στα άκρα. Ετσι θα περνάει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένος χειροπόδαρα πίσω απο το άρμα του αμαρικανοσιωνισμού να σε σέρνουν, και εσυ να βογκάς, να πασχίζεις ...την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, θρήνησέ τα!...

Όσο και να κυλιέσαι στις πλατείες και τα στάδια, όσα χειροκροτήματα και αν εισπράττεις θα περαμένεις δούλος, εθελόδουλος, ένα συγχρονος Μπάρμα Θωμάς αυτών που σε δημιούργησαν. Το θολωμένο σου μυαλό ...θέλει, μα δεν βουλεί να λησμονήσει... Εχεις χάψει τα δολώματα των καιρών με τέτοια βουλιμία και αφέλεια, που στο ορίζοντα της ζωής σου δεν φαίνεται καμιά περίπτωση αυτογνωσίας, ουτε βέβαια κάποια πιθανότητα για λύτρωση και γαλήνη. Ετσι θα περάσει η υπόλοιπη ζωή σου, δεμένος χειροπόδορα πάνω στις ιδεοληψιες σου  να καίς και να ξεραίνεις τα αισθήματά σου και τη χαρά της δημιουργίας  λειτουργόντας σαν έμπειρος αυτιστικος. Εχεις μεταλλαχθεί  σε  μια μηχανή, γι’αυτό δεν έχουν πια κανένα νόημα ο διαλογος, οι ιδέες, οι άνθρωποι. Θα ακούς τις λέξεις Χρυσή Αυγή και θα νομίζεις οτι ακους την αξίνα που σκάβει τον τάφο σου. Στο μυαλό σου έχεις πλέον εγκαταστήσει μπαταρίες. Δεν ζείς πια μέσα στην κοινωνία. Απλά περπατάς...

Αυτό που δεν θα συγχωρέσεις ποτέ μα ποτέ στον εαυτό σου ειναι που βρέθηκε ενα παιδί με μαυρα αγωνιστής, δημιουργικός, ήρωας και τίναξε στον αέρα όλα τα σχέδια των νταβατζήδων και τα σχεδιάκια σου και αλλα κουραφέξαλα που είχες καταστρώσει μέσα στο κοτοπουλίσιο μυαλουδάκι σου!