Δικαιοσύνη με... "Αίσθημα"!

Οι  οργανωμένες εξέδρες των... χούλιγκαν της «κατεστημένης» ενημέρωσης, η Αριστερόστροφη προοδευτικάντζα με την καμαριέρα της την χαζοχαρούμενη ΝΔ (Νυχτωμένη Διαχρονικά)  βγάζουν τα λυσσακά τουςς. Τα αποπλύματα της  προοδευτικής  δημοσιογραφίας, γνωστά στο ευρύ κοινό για την εκλεκτική συμπάθεια στην αριστερή τρομοκρατία,  με αναποδογυρισμένα τα ρουθούνια τους να φουσκώνουν από σαρκοβόρα βουλιμία ορμούν σαν αγέλη ρονοκέρων κατά της Χρυσής Αυγής. Προοδευτικοί ως τις άκρες των φαγωμένων τους νυχιών μιλώντας με υπεροπτική αδιαφορία για το δράμα των Ελλήνων συναγωνίζονταν να μας δείξουν τα δημοκρατικά τους ένστικτα. Αφού έχουν βρέξει με τα δάκρυα τους τα πέτα των σακακιών σχεδόν όλων των τωρινών δημίων κλαίνε και χτυπιούνται από τα ΜΜΕ(ξάπατησης)  για την Χρυσή Αυγή

Οι δύο ανακρίτριες που αναλαμβάνουν να ξετυλίξουν αυτό το κουβάρι, διαπρεπείς νομικοί και με αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα και οι δύο, δεν είναι άπειρες· το αντίθετο.  

Οι ανακρίτριες που διερευνούν τους «μαύρους» φακέλους της Χ. Α.

Παπαδάκου Γιάννα-Τρύφωνας Γεράσιμος  Το Βήμα 17/10/2013

Αποκλειστικό γνώμονα ο δικαστής έχει τον Νόμον και την συνείδησή του. Οι δύο αρθρογράφοι του Βήματος φαίνεται ότι προχώρησαν στην νέα θεωρία με την οποίαν ο δικαστής δεν έχει ως γνώμονα τον Νόμον και την συνείδηση του, αλλά το “αδιαμβισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα”. Γράφουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους την διδασκαλία αιώνων πολιτισμού ότι το “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” μπορεί να επηρεάσει την Εκτελεστική ή την Νομοθετική εξουσία, αλλά ποτέ την Δικαστικήν, γιατί όλοι δύνανται να τεθούν υπό λαϊκή ψηφοφορία πλην της δικαστικής κρίσης. Οι δικαστές ωρκίσθηκαν υπακοήν στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους αποκλείοντας την υπακοή σε οποιοδήποτε αίσθημα. Εκτός βέβαια αν αναπολούν την Λαϊκή δικαιοσύνη της οποίας μιαν πρώτη γεύση έλαβε η πατρίδα μας με τα αλήστου μνήμης  Λαϊκά δικαστήρια του δολοφονικού ΚΚΕ. Προηγήθηκαν των Λαϊκών δικαστηρίων, μέχρι προ ολίγων ετών, ορισμένες νότιες πολιτείες  της Αμερικής όπου τα αδικήματα των νέγρων δεν δίκαζαν συγκεκριμένα δικαστήρια αλλά ο νόμος του Λίντς ή η αυτόνομη δυναμική των πραγμάτων του αδιαμφισβήτητου δημοκρατικού αισθήματος.

Για να φτάσουμε στην Σοβιετική δικαιοσύνη του λαϊκού επιτρόπου Κρυλένκο: “Δεν καθοδηγούμεθα ούτε από τα άρθρα νόμων, ούτε από διαβαθμίσεις ελαφρυντικών. Στο δικαστήριο μας βασιζόμαστε σε λόγους σκοπιμότητας”. Και συμπληρώνει ο Εβραίος Σβερδλώφ, δολοφόνος της τσαρικής οικογένειας: “Το καλό σε μας είναι πως η δικαστική και εκτελεστική εξουσία δεν είναι χωρισμένες με τείχος όπως στην Δύση. Έτσι μπορείς να λύνεις γρήγορα όλα τα προβλήματα”. Για να διευκρινίσει ο Κρυλένκο: “Το δικαστήριο είναι ταυτόχρονα δημιουργός του δικαίου και όργανο της πολιτικής”. Και επιλέγει ο Λένιν: “Μόνον το αίσθημα του επαναστατικού δικαίου και η επαναστατική συνείδηση θα καθορίζει τους όρους εφαρμογής του Ποινικού Νόμου”. Ετσι το κομμουνιστικόν καθεστώς στην Ρωσία προσήρμοσε τις προυποθέσεις εφάρμογής του Νόμου στις απαιτήσεις του αισθήματος του επαναστατικού δικαίου και της επαναστατικής συνείδησης, δηλαδή προς τις διαδέθεις του κομματικού μηχανισμού προς εξόντωση των αντιφρονούντων ή των μη εμπνεόντων εμπιστοσύνη.

Στο Γ’ Ράιχ έγινε δυνατή η νομική τιμωρια και η εξωνομική εξοντωση των αντιπάλων του καθεστώτος “βάσει του υγιούς λαΐκού αισθήματος” ( Volksempfiden).

“Επαναστατικόν αίσθημα” στην Σοβιετική Ένωση, “λαΐκόν άισθημα” στο Γ’ Ρ’αιχ,  “αδιαμφισβήτητο δημοκρατικό αίσθημα” στην Ελλάδα σήμερα. Εάν οι γραπτοί νόμοι δεν βοηθούν τις σκοπιμότητες του “συνταγματικού τόξου” τόσον χειρότερο για τους νόμους.

Η μέθοδος είναι παλαιά και εθεωρείτο προσιδιάζουσα στα δικτατορικά καθστώτα (ο πολεμικός κομμουνισμός των ετών 1917-1921, η Σταλινική περίοδος, και το Γ’ Ράιχ). Αλλά τα καθεστώτα εκείνα, τουλάχιστον, ήταν ειλικρινή. Δικαιοσύνη και Νόμος αποτελούσαν εναλακτικά όπλα πίεσης κατά των εχθρών του Κράτους.

Μήπως, λοιπόν, ζούμεν σήμερα στην Ελλάδα περίοδον κομματικής Βακχείας--ώστε να αξιούται η επικράτησης του “δημοκρατικού αισθήματος”, έναντι των κειμένων νόμων, κατά πάσα προφανή κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατικής νομιμότητας και του βασικού σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία δόγματος της διακρισης των εξουσιών--και δεν το έχουμε αντιληφθεί;

Για την κατάντια της δικαοσύνης σήμερα είναι ενδεικτικό το περιεχόμενο μιας αγόρευσης του Ηλία Ηλιού, τον οποίο στα γεράματά του συνήθως χαρακτήριζε το μέτρο και η πραότητα, και που είναι τόσο επίκαιρο σαν να γράφτηκε σήμερα: “Κύριοι συνάδελφοι, την αίθουσα ακροάσεων του Αρείου Πάγου κοσμούν οι προσωπογραφίες δύο δικαστών των πρώτων ετών της εθνικής ανεξαρτησίας, του Τερτσέτη και του Πολυζωίδη. Κι αυτοί παραπέμφθηκαν, όχι καν σε Πειθαρχικό Συμβούλιο, αλλά σε ποινικό δικαστήριο, για την αθωωτική δικαστική τους κρίση στις δίκες του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα. Κι αυτοί μέσω του τότε γενικού Εισαγγελέως Μάσων εκβιάστηκαν από τον τότε Υπουργό της Δικαιοσύνης Σχινά να καταδικάσουν τον Κολοκοτρώνη και τους άλλους ήρωες της Ελληνικής Εθνεγερσίας. Οπως είπα, δεν κοσμεί το ακροατήριο του Αρείου Πάγου προσωπογραφία του Μάσων ούτε του Σχινά, αλλά του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη....”  τι ιστορικές αναλογίες  σήμερα Μάσων-Ντογιάκος, Σχινάς-Αθανασίου.