Το Όπιο

Επειδή έχουμε το δικαίωμα να γράφουμε και να εκδηλώνουμε την δυσαρέσκεια μας, νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι... Επειδή διαβάζουμε εφημερίδες και περιοδικά νομίζουμε ότι σχηματίζουμε γνώμη...Επειδή γράφουμε και βάζουμε το όνομα μας από κάτω νομίζουμε ότι είμαστε κυρίαρχοι... Επειδή σφραγίζουν τα διαβατήρια μας στα όρια της επικράτειας νομίζουμε ότι είμαστε προστατευμένοι... Επειδή έχουμε δικαστές νομίζουμε ότι έχουμε δικαιοσύνη... Επειδή κάνουμε την στρατιωτική μας θητεία νομίζουμε ότι έχουμε στρατό...Επειδή δεν βλέπουμε ότι μας βάζουν σε σειρά νομίζουμε ότι περπατάμε μόνοι μας...Τα πιστεύουμε πραγματικά όλα αυτά και τα γεγονότα μας διαψεύδουν συνεχώς. Ένας πανούργος εγκέφαλος μας οδηγεί σε σκοπέλους, εξαπολύει καταιγίδες και θύελλες, το πηδάλιο δεν υπακούει πια, το σκάφος κάνει νερά και εμείς αναρωτιόμαστε με πίκρα, ποιος αόρατος τυφώνας μας σπρώχνει προς την δίνη του. Αισθανόμαστε ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά». Προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί, πως ενώ θα έπρεπε να αισθανόμαστε σχετικά προνομιούχοι σήμερα έναντι των όσων έχουμε ακούσει η διαβάσει για τις συνθήκες της ζωής των πατέρων η των παππούδων μας αισθανόμαστε αντίθετα μια πικρή γεύση στο στόμα. Γιατί, ενώ έχουμε τόσα «δικαιώματα» που κανονικά μας καθιστούν κυρίαρχους του εαυτού μας, νοιώθουμε καταπιεσμένοι και ψάχνουμε να βρούμε παντού «καταπίεση» για να διαμαρτυρηθούμε; Γιατί, ενώ μπορούμε να διαλέξουμε τους βουλευτές μας, τους πρωθυπουργούς μας έχουμε την εντύπωση ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι μας; Γιατί, ενώ έχουμε τόσα πολλά, τόσες δυνατότητες, τόσες ευκαιρίες, τόσα αγαθά στη διάθεση μας, είμαστε μελαγχολικοί, σκεπτόμαστε μόνο προβλήματα και δυσκολίες και αναζητούμε μετά μανίας λίγη «χαρά ζωής». Θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι η εποχή μας είναι η εποχή της ελευθερίας της δημοκρατίας, της αδελφοσύνης, της ευτυχίας. Αυτή είναι η κυριαρχούσα άποψη.

«Ελευθερία» υπάρχει. Μπορεί να έχει υποκειμενική έννοια αλλά υπάρχει. Είναι κατοχυρωμένη με Σύνταγμα, με Νόμους, με περγαμηνές, σφραγίδες και κορδέλες. Θεοποιείται και υμνείται κάθε μέρα και κάθε νύχτα σε ναούς σύγχρονους και παλαιούς, σε περιοδικά και εφημερίδες από το ιερατείο των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων με ψάλτες και χορωδίες. Τα «ωσαννά» της Ελευθερίας είναι ατέλειωτα, και μέρος της καθημερινής πραγματικότητας, σε σημείο που να μην ακούγονται πλέον. Αλλά το σταμάτημα τους μπορεί να μας κάνει να τεντώσουμε τα αυτιά μας. Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει».

«Δημοκρατία» υπάρχει. Μπορεί να είναι λίγη για μερικούς ή πολλή για άλλους. Αλλά υπάρχει και δοξάζεται και αυτή με το ίδιο πάθος μέρα και νύχτα στους ίδιους ναούς και από το ίδιο ιερατείο. Κάθε παρέκκλιση από το δόγμα της, είναι σύνθημα για κογκλάβια σύγχρονα, για λιτανείες, για παρακλήσεις , για αναθέματα και καθεδρικούς αφορισμούς από τα παράθυρα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης τα οποία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις φωτιές της «Ιεράς Εξέτασης». Από που προέρχεται το πικρό συναίσθημα ότι «δεν υπάρχει»;

«Αδελφοσύνη» υπάρχει. Βέβαια κανείς δεν λεει ότι είναι απόλυτη, πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Αλλά όλοι «διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους» στην παραμικρή αμφισβήτηση ότι δεν την αισθάνονται απόλυτα θρησκευτικά παντού και πάντα. Όσοι δεν έχουν δεχθεί το φως της νοιώθουν βαρύ το βλέμμα της αποδοκιμασίας του ποικιλόχρωμου ιερατείου της και του «αδελφεπωνύμου και πειθήνιου ποιμνίου» του. Προ πάντων αν πρόκειται για τους ασεβείς αυτής της ασεβούς συνομοταξίας που έχουν ακόμη την δυνατότητα να σκέπτονται και να διαλογίζονται και - οι αχρείοι- δεν έχουν ακόμη φωτισθεί από τον Γιαχβέ της νέας τάξης και τον ορθολογισμό της παγκοσμιοποίησης και παίρνουν οι τρισκατάρατοι αμαρτωλοί τον Εωσφόρο της ιδιαιτερότητας για Θεό τους. Από που προέρχεται αυτή η αμηχανία του αν υπάρχει και –ω έγκλημα καθοσιώσεως- για το αν πρέπει να υπάρχει;

«Ευτυχία» αυτή και αν υπάρχει. Ίσως βέβαια να μην είναι όλοι απόλυτα ευτυχείς. Πάντα θα υπάρχουν οι αχάριστοι και οι ανικανοποίητοι. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Αλλά πόσες προσπάθειες δεν κατέβαλαν οι αρχιερείς, οι ιερείς και προπάντων οι φαρισαίοι για να διαδώσουν την απέραντη, απόλυτη, άχραντη και άφθαρτη αίσθηση την ευδαιμονίας στο «ελεύθερον, ίσον και ενίοτε αχάριστο ποίμνιό» τους; Πόσα και τι περισσότερα θέλουν να πάρουν; Μισθοί, επιμίσθια, αργομισθίες, επιδόματα, αρχαιότητες, και πέρα από αυτά σπίτια. εξοχικά, αυτοκίνητα, σκάφη, την στιγμή που οι παππούδες τους δεν είχαν ούτε κατσίκα, ούτε καν πόρτα...και αν αυτά δεν είναι αρκετά να τους κάνουν ευτυχισμένους έχουνε το Ritalin για τα παιδιά τους, το Prozac και το Viagra για τους εαυτούς τους. Από που προέρχεται αυτή η πικρή γεύση ότι ευτυχία δεν υπάρχει.

Αυτά τα πικρά συναισθήματα ταλαιπωρούν, εμάς τους ταπεινούς υπηκόους της σημερινής Ελλάδας,τρώνε και καίνε τα σωθικά μας Αυτό που μας λείπει πολύ συχνά είναι το κλειδί του σύγχρονου κόσμου, όπως σε ένα θαλασσοπόρο η πυξίδα. Βλέπουμε να διαδραματίζονται γεγονότα, αλλά δεν αντιλαμβανόμεθα την σημασία τους. Βλέπουμε αυτό που είναι απτό, υλικό και πασιφανές, αλλά μας ξεφεύγει αυτό που είναι ασύλληπτο για τον κοινό νου και που είναι πολύ πιο σημαντικό. Θα μας χρειαζότανε μια έκτη αίσθηση για να συλλάβουμε και πιθανόν να κατανοήσουμε την εποχή μας. Τότε θα βλέπαμε πραγματικά αυτό το κάτι που σήμερα διαφεύγει από τις διανοητικές μας δυνατότητες, συσσωρεύεται σαν πυκνό σύννεφο, ξεσπάει σαν θύελλα και προκαλεί την διάλυση των κοινωνιών και την εξαφάνιση των κρατών. Θα βλέπαμε ότι υπεράνω των λαών και των ηπείρων της γής υπάρχουν ήπειροι σκέψης που ελέγχουν και καθοδηγούν το πεπρωμένο. Αυτή η πνευματική γεωγραφία είναι εξ ίσου σημαντική με την φυσική γεωγραφία. Οι εξουσιαστές αυτών των ηπείρων σκέψης εξουσιάζουν και την δική μας χώρα. Εκτρέπουν προς όφελος τους τα ρεύματα, αλλοιώνουν το είναι μας , τα διαμορφώνουν όπως θέλουν και τους αρέσει, προξενούν κακοτυχίες και μας μετατρέπουν σε στείρους, ανίκανους συνεταιρισμούς εμπόρων και μεταπρατών.

Ξέρουν πώς να περιπαίζουν τις ψυχές μας, να τις αποδυναμώνουν εντελώς, να τις συμμορφώνουν σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, να παραλύουν κάθε αντίσταση. Γνωρίζουν τις δόσεις του δηλητηρίου, το αντίδοτο, καθώς και το πως ανταποκρίνεται η ψυχή μας. Έβαλαν μπρος την φαρμακοποιία της σαγήνευσης. Ξέρουν καλά πως να μας αποκοιμίζουν, να μας ταίζουν και να μας ποτίζουν τα φίλτρα που μας ναρκώνουν. Τα σύννεφα σκεπάζουν τον γαλανό μας ουρανό. Η βροχή έρχεται και τίποτα δεν μας προστατεύει. Δεχόμαστε ασυνείδητα και ευτυχισμένα την βροχή αυτή που ονομάζουμε ευημερία, και δεν γνωρίζουμε ότι είναι σπορά άλλων και ότι η ελευθερία με την οποία υποτίθεται ότι ζούμε είναι ουσιαστικά η ελευθερία δράσης για το χρήμα και την ύλη, δηλαδή η ελευθερία καταστροφής.

Κοιμόμαστε «ήσυχοι ασυνείδητοι και ευτυχείς» μέχρις ότου ξυπνήσουμε απότομα μπροστά σε ένα άγνωστο τοπίο που λέγεται «ήττα» και το οποίο φυσικά δεν καταλαβαίνουμε. Είναι απλά η αληθινή μας ιστορία, η αόρατη ιστορία μας που αποκαλύπτεται τότε μπροστά μας. Μία κουρτίνα ανασηκώνεται για ένα δευτερόλεπτο βρίσκουμε στη γραμμή της ιστορίας το ακριβές σημείο της πτώσης μας. Έπειτα ξαναπαίρνουμε το όπιο μας γυρνάμε από την άλλη μεριά και βυθιζόμαστε πάλι σε λήθαργο.