Οι “ρεπατζούδες” του κυρίου Δρούτσα

Η λέξη “ρεπατζού” (απο το ρεπό, γαλλικό repos) δηλώνει την πόρνη που δουλεύει εκτάκτως, στο μπορντελάκι τις μέρες της αδιαθεσίας της πόρνης- οικοδέσπινας, ώστε να μη κλείσει το μαγαζί. Η ρεπατζού καλύπτει τον εργάσιμο της χρόνο συνεργαζόμενη με πεντέξι συναδέρφισές της. Φυσικά η ρεπατζού δεν έχει δικό της στέκι. Η λέξη ρεπατζού προέρχεται απο την ειδική φτωχή αργκό των πορνών. (Ηλίας Πετρόπουλος, “το μπουρδέλο” εκδόσεις γράμματα, 1980, σελ 89)

Μετά τις “ρεπατζούδες” του κυρίου Πεταλωτή που τόσο ωραία περιέγραψε ο Φαήλος Κρανιδιώτης έσκασαν μύτη και αυτές του κυρίου Δρούτσα. Έχουν γεμίσει οι εφημερίδες με τα ετερόκλητα άρθρα τους που με απαιτήσεις υψίστης εγκυρότητας που, έλλειψη διαλόγου, καταφέρονται κατά των “Ελληνάδων”.Τρέχουν να προλάβουν την συζήτηση για την εξωτερική πολιτική και μας προτρέπουν “επιτέλους να αρχίσουμε να μιλάμε για σοβαρά πράγματα, όπως τα εθνικά θέματα, με σοβαρό και ψύχραιμο τρόπο”. Όλοι οι άλλοι, ‘Αρδην, Παρών, Νέμεση, Ελεύθερη Ώρα κ.λ.π., που δεν τα σκέφτονται όπως αυτοί είναι αυτόματα αυτόκλητοι και ημιμαθείς υπερασπιστές των εθνικών δικαίων.

Ο εσμός των “ρεπατζούδων” του κυριου Δρουτσα έχει μάθει να διασώζεται όχι με επίπλαστες δικαιολογίες άλλα με θωρακισμένες ψυχολογικές βεβαιότητες. Ο επί χρόνια εθισμός στην άσκηση της παρασημαντικής θέσεων και ιδεών δημιούργησε τον ανθρωπολογικό τύπο με την ακρωτηριασμένη ανάπηρη λογική, τον στεγανό εγκλεισμό στην ψυχοπαθολογική μονομέρεια, στην θρησκοληψία του φανατισμού για την διάσωση της ύπαρξης ακόμη και με θυσία της νοημοσύνης. Οι Έλληνες αντιλαμβάνονται τον πατριωτισμό, το συμφέρον του Έθνους, και τον υπηρετούν με ανιδιοτέλεια και πάθος, ενώ οι “ρεπατζούδες” επιμένουν να ψάχνουν τον εχθρό στους Έλληνες που αντιστέκονται αντί να κοιταχθούν στον καθρέφτη τους.

Το ιδεολογικοπολιτικό συνονθύλευμα των “ρεπατζούδων”, το σημερινό εκφυλισμένο σύμφυρμα παρατάχθηκε με τον αγγλοαμερικανικό άξονα στην αιματηρή εθνο κάθαρση δεκάδων χιλιάδων Σέρβων και τη δολοφονία αθώων πολιτών από τα ιπτάμενα einsatzgruppen του ΝΑΤΟ, υποστήριξε με λύσσα καλογερική το σχέδιο Ανάν, βησσοδόμησε ασύστολα κατα των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στο χρηματοδοτημένο από το Stae Department Ρεπούσειον Άγος. Έχει βαλθεί να υποστηρίζει με πάθος και φανατισμό κάθε αυθαιρεσία του αγγλοαμερικανικού άξονα, κάθε παράβαση του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, κάθε βιασμό της έννοιας Διεθνούς Δικαίου, κάθε νομιμοποίηση παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καθολική και παντοτινή καταστολή της ανεξαρτησίας των λαών. Οι “ρεπατζούδες” του Δρούτσα δεν ανησυχούν γιατί οι αξίες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ηθική αλληλεγγύη προς τα θύματα καταπίεσης και μαζικού εξανδραποδισμού δεν είναι ανάγκη να επιβληθούν ή να αναχαιτίσουν την γενοκτονία των Ιρακινών, των Αφγανών, τον εκπατρισμό των Παλαιστινίων η την εθνοκάθαρση στην Βόρεια Κύπρο.

Πάγια χαρακτηριστικά των ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων των “ρεπατζούδων” είναι η προσπάθεια απώθησης στο κοινωνικό περιθώριο κάθε προσπάθειας υπεράσπισης παραδοσιακών ιδιαιτεροτήτων, η αμφισβήτηση της φιλοπατρίας, τα αναμάσημα μαρξιστικών καταλοίπων περί διεθνισμού, η καλλιέργεια αμπελοφιλοσοφημάτων περί κοσμοπολιτισμού και παγκοσμιοποίησης που εμφανίζουν τις πατρίδες ως περιττές και η καλλιέργεια της θέσης ότι η υποταγή στην θέληση του ισχυρότερου αποτελεί, δήθεν, ρεαλισμό και αναγκαιότητα στην οποία οι αδύναμοι θα πρέπει, δήθεν, να υποτάσσονται μονίμως και αδιαμαρτύρητα. Οι θέσεις τους κινούνται σε διανοητικό επίπεδο παιδαριώδους κραυγαλέου ανορθολογισμού με πολύ λογισμό, λίγη διαίσθηση, αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση. Η παρακολούθηση των διανοητικών τους ακροβατισμών γεννάει πανικό, ναυτία και εμετό. Αν έχει μείνει ακόμη στην σημερινή Ελλάδα κανένας πραγματικά αληθινός διανοούμενος αφού εντρυφήσει στα κείμενα του Γκαίμπελς και τα κείμενα των “ρεπατζούδων” του Δρούτσα ας βγάλει συμπέρασμα για το που πάμε!

Σε όλες τις ιδεολογικοπολιτικές τους εκδοχές και συγκυρίες με τρομακτικές ανασφάλειες, επιθετικές φοβίες που γεννάει η ανορθόλογη φυγή στο μηδενισμό, τον πανικό που κρύβεται μέσα σε κάθε μαινόμενο ιδεολόγο οι “ρεπατζούδες” του Δρούτσα ανοίγουν την κερκόπορτα από όπου περνάει η ξενοκρατία, η ξένη εξάρτηση και ο αυταρχισμός .