Επιθανάτιος Ρόγχος

“...‘Και λέμε Αριστερά. Ποιά Αριστερά; Είναι φασιστική συμπεριφορά όλη αυτή που συμβαίνει στα πανεπιστήμια. Να τους πουν: παιδιά, έχετε δίκιο μετανάστες βγέστε έξω, σε μία ώρα θα έχετε φύγει όλοι έξω, δεν είναι η δουλειά σας εδώ μέσα.. Και να το πουν οι ίδιοι οι φοιτητές, οι ίδιες οι παρατάξεις, ο πρύτανης. Τους πήγαν οι άλλοι τώρα εκεί, οι δήθεν προοδευτικοί. Εγώ θα πάω να τους δω ο ίδιος».

Αυτά τα περισπούδαστα δήλωσε ο παλαιοκομμουνιστής και μεταλλαλχθής σε νεοταξίτη αριστερό Μίμης Ανδρουλάκης. Πρόκειται για δήλωση περιορισμένης πολιτικής εμβέλειας. Απλά συνειδητοποίησε το τέλος αυτής της ψευδεπίγραφης ιδεολογίας και των τεχνικών συνειδησιακών μορφωμάτων της. Μας μιλάει για το πρόβλημα.

Δεν λέει όμως λέξη για τους λόγους που το προκάλεσαν. Προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει στο απυρόβλητο της πολιτικής κριτικής τα πραγματικά αίτια της κόλασης που ζει η Ελλάδα. Είναι ένα θλιβερό απομεινάρι της κατεδάφισης της άλλοτε πανίσχυρης κομμουνιστικής ιδεολογίας. Για χρόνια άριστα εκπαιδευμένος στην διαστρέβλωση των εννοιών και των λέξεων με αυταπάρνηση είχε εκχωρήσει στους τότε ηγέτες του την κρίση, την νοημοσύνη του ακόμη και την σκέψη του. Είχε εθισθεί για πολλά χρόνια να λατρεύει και να χειροκροτεί τους ηγέτες του διεθνιστικού του οράματος και μέσα σε λίγες ώρες να τους αναθεματίζει σαν «προδότες», «ξεσκολισμένους χαφιέδες». Ο επί χρόνια εθισμός στην άσκηση της παρασημαντικής θέσεων και εννοιών δημιούργησε το ανθρωπολογικό τύπο του Μίμη και της Αριστεράς με την ανάπηρη και ακρωτηριασμένη λογική στην υπηρεσία της Νέας Τάξης και του αμερικανισμού.

Ο μαινόμενος νεοτάξιτης κλεισμένος μέσα στην ψυχοπαθολογική μονομέρεια, στην θρησκοληψία του φανατισμού, έχοντας ασπασθεί τις νεοταξίτικες σχηματοποιήσεις του Χάντιγκτον, θυσίασε την νοημοσύνη του και το όραμα μιας γενιάς για να γίνει ένα ασπόνδυλο φερέφωνο της νεοταξίτικης προπαγάνδας. Υπεραμύνθηκε του σχεδίου Ανάν που θα αφάνιζε την Κύπρο. Υπακούοντας στα κελεύσματα των υπερεθνικών νταβατζήδων που βλέπουν την Εκκλησία σαν φορέα συλλογικότητας της επιτέθηκε με λύσσα μιγάδα σημαδεμένου από διάφορα συμπλέγματα και βυσσοδόμησε ασύστολα κατά του μακαριστού Χριστόδουλου που ό λόγος του είχε ενοχλήσει.

Τώρα μέσα από την τραυματισμένη Νομική που άφησαν οι εγκάθετοι του πολιτικού του συνονθυλεύματος έρχεται να βγάλει φωνή, μία εξωραϊσμένη ψευδαίσθηση αποδοκιμασίας, ή παραίτησης από τις ευθύνες του. Νομίζει ότι με ένα “φασιστική συμπεριφορά” θα λειάνει τις γωνίες και θα σώσει την αριστερά από την χλεύη και την απαξίωση που τις επιφυλάσσουν οι Έλληνες.

Χρόνια ολόκληρα οι τραμπούκοι του κομματικού του παρακράτους καίνε και καταστρέφουν σχολεία, πανεπιστήμια, εκκλησίες. Η τρομοκρατία της νεοταξίτικης αριστεράς, αντιεξουCIAστές, κουκουλοφόροι, το λούμπεν του φραπέ, για χρόνια λυμαίνεται τα πανεπιστήμια, τα σχολεία και το κόμμα του πρόσφερε πάντα το ιδεολογικό άλλοθι.

Η νεοταξίτικη αριστερά πρωτοστάτησε στην οργουελικού τύπου αλλοίωση και διαστρέβλωση των εννοιών. Η βία ή τα συγκεκριμένα ποσά βίας χαρακτηρίστηκαν "πολιτικό γεγονός" , η κατάληψη και καταστροφή "διαμαρτυρία", η παρανομία "ανυπακοή", το 'έγκλημα "παράβαση", η εγκληματικότης "παραβατικότητα", ο νόμος "αυθαιρεσία" η νόμιμη εξουσία "αυταρχισμός". Η χυδαιότης “τέχνη” Άξιος ο μισθός σου Μίμη και σεις μαινόμενοι νεοταξίτες, καταντήσατε τον Έλληνας άνθρωπο του 21ου αιώνα να είναι ένα ηθικό ναυάγιο, κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει. Να ζει ενστικτωδώς τον "θάνατο του Έθνους", να στερείται κάθε αναφορά του βίου και με κοκαλωμένη ψυχή να μην υποψιάζεται τα μεγάλα ερωτήματα και να μην τα θέτει ποτέ στην ψυχή του.

Για την αλλοίωση αυτή του Έλληνα ανθρώπου το έδαφος το καλλιέργησε η Αριστερά πρακτορεύοντας την Νέα Τάξη και είναι έτοιμο. Η επιχείρηση "καμμένη γη" που προετοίμασαν οι εγκάθετοι των "εθνικών" και πλανητικών νταβατζήδων έχει ολοκληρωθεί. Σήμερα ο κόσμος της Ελλάδας παρουσιάζεται αδειανός και η πίστη στο Έθνος που χαλύβδωσαν οι αγώνες της Φυλής έγινε συντρίμμια.

Έρχεται τώρα σαν τον «εν πολλές αμαρτίες περιπεσώντα άνδρα» να διαχωρίσει την θέση του από την βαρβαρότητα των τελευταίων ημερών τραβώντας, λίγο για να μην πονέσει, το αυτί του Αλαβάνου και του Cheπρα. Δεν έχει ούτε την στοιχειώδη ευαισθησία ή εντιμότητα να αναμετρηθεί με τις αιτίες της πρωτοφανούς κτηνωδίας που βιώνουμε σήμερα. Περιορίζεται στην προτεραιότητα των εντυπώσεων, στην κενολογία. Με πλασματικό προσωπείο προσπαθεί να ψιμυθιώσει την στυγνή καπηλεία από την Αριστερά των αγωνιών, των φόβων μιάς νεολαίας που την δίδαξε να ζητάει τα πάντα, να μην προσφέρει τίποτα και να κάνει καβαφικά «το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει».

Οι αριστεροί του τότε ο Ζαχαριάδης, ο Βλαντάς, ο Φλωράκης και τόσοι άλλοι ήτανε τραγικοί και φρικτοί. Οι νεοταξίτες αριστεροί, του είδους του Μίμη, του σήμερα είναι φρικτοί και φαιδροί. Γιατί το παρελθόν τους είναι βουβό. Όλοι αυτοί οι αρρωστημένοι ελπίζουν ενστικτωδώς στη οργάνωση «αγέλης». Ο λόγος είναι αυτονόητος. Ο Μίμης και η μαφία του είναι οι εκπρόσωποι ενός λούμπεν που η χαρά της ζωής και της δημιουργίας του είναι βάρος, στόματα σφιγμένα, γεμάτα μίσος και απόγνωση. Ακαλαίσθητοι από φυσικού τους, ακόμη και κάτω από το Armani παραμένει ο ψυχισμός του Μογγόλου.

Πιστεύουν ότι προσθέτοντας τις αδυναμίες θα μπορέσουν να δημιουργήσουν μία δύναμη. Ελπίζουν να δημιουργήσουν μια μονάδα προσθέτοντας συνεχώς μηδενικά. Είναι τα ανθρωποειδή του όχι, του ιδεοληπτικού «εναντίον όλων». Είναι τα ανθρωποειδή της αμφισβήτησης, της μνησικακίας, του διχασμού και των παιχνιδιών της παγκοσμιοποίησης. Είναι τα ανθρωποειδή που τα υποσυνείδητα συμπλέγματα μειονεξίας τα αναγκάζουν να χαράσσουν γραμμές υπεροχής καλλιεργώντας των φιλιστινισμό των μαζών, οδηγώντας τις πλάνες των όχλων και ακολουθώντας την αλήθεια της ιστορίας. Ένας εμετός ύπαρξης δηλαδή, τυφλωμένα, κολλημένα ανθρωπόμορφα ζώα, επικίνδυνα, χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό τους μήτε για τους άλλους γύρω του. Μάρτυρες τα ερείπια και ο χαλασμός που είδαμε τις τελευταίες δραματικές ημέρες .

Μπορούμε να παρομοιάσουμε τα νεοταξίτικα ενεργούμενα, πχ. Αλαβάνο και Cheπρα , ή της «ανανεωτικής αριστεράς», που τόσο καινά και χυδαία προσπαθεί ο Μίμης να σώσει απο την απαξίωση και την χλεύη των Ελλήνων με τα αιλουροειδή, που τραυματίζουν αντί να σκοτώσουν. Είναι οι αρνήσεις που ακολουθούν και συνοδεύουν κάθε θέση, το ανάποδο σε κάθε ορθό, το όχι που απαντά σε κάθε ναι. Διαβάστε τα αποξέσματα των εντέρων τους και προσπαθήστε να βρείτε έστω ένα ΝΑΙ, έστω και μια Θέση. Πολύ αμφιβάλω.

Γιατί ; Το ΟΧΙ του αριστερού, σύντροφε Μίμη, είναι αλληλένδετο με το ναι, όπως το παράσιτο με τον οργανισμό σε βάρος του οποίου ζει. Υπάρχει στα ανθρωποειδή του «όχι» , τον νεοταξίτη λακέ που ρίχνει ανάθεμα στην Ελλάδα, τον αμφισβητία που καταριέται την κοινωνία, τους κουκουλοφόρους του Αλαβάνου, τα πρακτορίδια και τους πράκτορες των ΜΚΟ του Νεοταξισμού, τους επαναστάτες του φραπέ που αφού λεηλάτησαν τα Πανεπιστήμια του λαού, θα ξαναμπούν στα γκέτο των ιδιωτικών τους και μετά κατευθείαν για Εσπερία, μια κτυπητή αντίθεση μεταξύ της υπερικανότητας να καταστρέφουν και της απολύτου ανικανότητας να δημιουργήσουν. Μ΄αυτό το νόημα είναι που οι όποιες επιτυχίες των ανθρωποειδών της Αριστεράς μεταβάλλονται όλες σε αποτυχίες, που σκοτώνεται σφάζοντας, που εξαφανίζεται εξαφανίζοντας. Γιατί δεν υπάρχει παρά σαν αντίθεση.

Μάταια θα προσπαθούν ο Μίμης και οι βαστάζοι, οι ανιματέρ, οι κατίνες και οι ρεπατζούδες των ΜΜΕ(ξαπάτησης), εκτελώντας πειθήνια τις εντολές των πλανητικών νταβάδων ,να της δώσουν το φιλί της ζωής. Η θέση της αριστεράς είναι μοιραία και το αναπόφευκτο τέλος της, η χωματερή της Ιστορίας.

Η αθλιότητα, οι βαρβαρότητες των τελευταίων ημερών είναι οι τελευταίοι της σφαδασμοί. Οι δε δηλώσεις Μίμη Ανδρουλάκη ο επιθανάτιος ρόγχος της ξεπουλημένης Αριστεράς και φερέφωνου της Νέας Τάξης.