Η Ψυχή δεν εξαφανίζεται

“ Και άλλοι 
για τους οποίους δεν υπάρχει όφελος απ' το σκλάβωμα των μεταναστών, οι μετανάστες γίνονται μιάσματα. Και ο αριθμός τους όλο και μεγαλώνει. 
Απ' το σημείο αυτό και μετά, οι ελαφρότητες των εμπόρων του προβλήματος (πολλοί εκ των οποίων τα 'κονομάνε μέσω ΜΚΟ) είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς, χρυσή ευκαιρία για τη Χρυσή Αυγή να βάλει στο δίχτυ της κι άλλες ψυχές.” (Ναυτίλος,Ελευθεροτυπία 27/1/2011)

Πάλι κέντησε ο δημόσιος διανοούμενος Αυτά τα ωραία και βαθιά έγραψε ο Ναυτίλος στην Έλευθεροτυπία. "Βούτυρο στο ψωμι της ακροδεξιάς". Μία καρικατούρα στο σταυρόλεξο του εθνομηδενισμού , που χρησιμοποιεί τον όρο “ακροδεξια” για να περιγράψει τους Έλληνες πατριώτες . Ο όρος από μόνος του είναι απόδειξη της ψυχικής και πνευματικής του οκνηρίας. Είναι ρηχός απόλυτα προπονημένος με διάφορες συνταγές και δόσεις εθνομηδενισμού. Είναι η απελπισία του ίδιου του Ναυτίλου που δεν έχει άλλο μέσο να εντυπωσιάσει και που στερείται και αυτής της στοιχειώδους ικμάδας προς παραγωγήν πραγματικού έργου. ΄Ενα μεροκάματο βγάζει. Έχει πάψει να σκέπτεται με τον εγκέφαλο αλλά με το στομάχι του, όπου κατά μία ειδεχθή και απορριπτέα θεωρία, εδρεύει η ψυχή του κάθε “προοδευτικού”.

Οι Ελληνες πατριώτες, η ακροδεξιά αν θέλει, είναι το σφυρί που βγάζει την σκουριά από την καρίνα του πλοίου Ελλάς. Κτυπάμε δυνατά την σαπίλα και τον ήχο του κτυπήματος τον αρπάζει ο αέρας και μας τον αποτελειώνει. Τον ακούνε οι Έλληνες, οι Ελληνίδες τα Ελληνόπουλα, οι ήρωες αγωνιστές της ζωής και αναγαλλίαζουν. Εμείς οι Έλληνες πατριώτες ξύνουμε τα μαλάκια που έχουνε κολλήσει στα ύφαλα του πλοίου μας, τρέφονται από τους οχετούς των μυστικών κονδυλίων, τους βόθρους της μίζας, τον δυσώδη βόρβορο της αισχράς εμπάθειας.

Το πλοίο ΕΛΛΆΣ είναι στην ψυχή μας το αμετακίνητο κέντρο μίας ολόκληρης ύπαρξής. Σε αντίθεση με τους διψασμένους για "ορατότητα" που ρίχνουν στο χαρτί τα σκουπίδια του μεγαλοφυούς μυαλού τους με , απόλυτα "μακντοναλντοποιημένα" άρθρα φασόν, και με τεχνάσματα που χρησιμοποιεί κάθε επιχείρηση που αγωνίζεται για την επιβίωσή της σε μία ιδιαίτερα ανταγωνιστική αγορά. Οι Έλληνες πατριώτες, λόγω του ότι δεν αγωνίζονται κατά παραγγελία, δεν φοβούνται και μπορούν κατά την περίσταση να είναι τραχύς, ευαίσθητοι οι απόλυτοι. Σε ένα ανελέητο πόλεμο με την άσοφη σοφία των "διαβασμένων" του κοσμοπολιτισμού.

Η αφθονία του λόγου , η δύναμη της έκφρασης, η ανοιχτοματιά, η τόλμη είναι τα πιο φανερά δείγματα του αγώνα των Ελλήνων πατριωτών. Η Χρυσή Αυγή Δίνει φωνή στους Έλληνες που καταρρέουν. "Όλοι οι φονιάδες της ζωής και οι πνίχτες της αλήθειας" τρέμουν!

Ο αγώνας παίρνει απροσμέτρητες διαστάσεις. Είναι δυνατός γεμάτος πάθος καταλυτικός για τους Έλληνες που ψάχνουν να βρουν την χαμένη τους Ζωή. Ο αγώνας για μας τους Έλληνες πατριώτες, δεν είναι πράξη βιοποριστική αλλά σανίδα σωτηρίας που καταφεύγουμε για να γλιτώσουμε από την απελπισία, γιατί αγωνιάμε και πονάμε τον τόπο μας. Βέβαια ο λόγος μας δεν είναι πάντα προσεγμένος όσο θάπρεπε, συμβαίνει να τραυματίζεται, να σκοντάφτει, να αλαφιάζεται αλλά αυτό προέρχεται από την νεανικότητα της ψυχής μας, δείχνει φρεσκάδα, υπάρχει ροδαλότητα. Τι δηλαδή τα φέρετρα της τελειότητας των ιεροφάντων της Νέας Τάξης και του εθνοφοβισμού;

Μέσα στο άγχος και στην μουντάδα μιας χώρας που συνεχώς βομβαρδίζεται από αμετροεπείς λόγους, πρόστυχες πράξεις και πρακτικές, ελάχιστες στιγμές ανάτασης, έστω και σύντομης απομένουν. Πρόκειται για στιγμές που η Χρυσή Αυγή κτυπάει το σφυρί και ο ήχος του ρέει, σφηνώνει στις ψυχές, αντιτάσσεται στα ντεσιμπέλ και στη βρομιά της παρακμής, διαποτίζει συνειδήσεις. Ήχος μεστός και ουσιαστικός που αντιπαραβάλλεται επιτυχώς με τις ιαχές των ημερών μας. Χαρίζει μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας στην ασχήμια της χοντροκομμένης δημοσιογραφίας των εξουσιών. Προτείνει ένα νέο τρόπο παρουσίασης και την βεβαιότητα πως η πολιτική, η ιστορία, τα γεγονότα μας αφορούν ακόμη. Εκεί έξω στην Ελλάδα , στην κυριολεξία , υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ίσως όχι αγγελικά πλασμένος αλλά πάντως όμορφος, ένας κόσμος που δίψα για έναν άλλου τύπου αγώνα.

Στις στρίγγλες πραγματευτούδες της διαβολικής τύρβης που εξυμνούν τις παντοειδείς πραγμάτιες της παρακμής και υποταγής του Εθνους θα τους πούμε απλά: Ο,τι βρίσκεται στην ψυχή του Έλληνα ανθρώπου ούτε κατασκευάζεται προχειρολογικώς ούτε γρήγορα, κατ επιταγήν εξαφανίζεται.

Επιθανάτιος Ρόγχος

“...‘Και λέμε Αριστερά. Ποιά Αριστερά; Είναι φασιστική συμπεριφορά όλη αυτή που συμβαίνει στα πανεπιστήμια. Να τους πουν: παιδιά, έχετε δίκιο μετανάστες βγέστε έξω, σε μία ώρα θα έχετε φύγει όλοι έξω, δεν είναι η δουλειά σας εδώ μέσα.. Και να το πουν οι ίδιοι οι φοιτητές, οι ίδιες οι παρατάξεις, ο πρύτανης. Τους πήγαν οι άλλοι τώρα εκεί, οι δήθεν προοδευτικοί. Εγώ θα πάω να τους δω ο ίδιος».

Αυτά τα περισπούδαστα δήλωσε ο παλαιοκομμουνιστής και μεταλλαλχθής σε νεοταξίτη αριστερό Μίμης Ανδρουλάκης. Πρόκειται για δήλωση περιορισμένης πολιτικής εμβέλειας. Απλά συνειδητοποίησε το τέλος αυτής της ψευδεπίγραφης ιδεολογίας και των τεχνικών συνειδησιακών μορφωμάτων της. Μας μιλάει για το πρόβλημα.

Δεν λέει όμως λέξη για τους λόγους που το προκάλεσαν. Προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει στο απυρόβλητο της πολιτικής κριτικής τα πραγματικά αίτια της κόλασης που ζει η Ελλάδα. Είναι ένα θλιβερό απομεινάρι της κατεδάφισης της άλλοτε πανίσχυρης κομμουνιστικής ιδεολογίας. Για χρόνια άριστα εκπαιδευμένος στην διαστρέβλωση των εννοιών και των λέξεων με αυταπάρνηση είχε εκχωρήσει στους τότε ηγέτες του την κρίση, την νοημοσύνη του ακόμη και την σκέψη του. Είχε εθισθεί για πολλά χρόνια να λατρεύει και να χειροκροτεί τους ηγέτες του διεθνιστικού του οράματος και μέσα σε λίγες ώρες να τους αναθεματίζει σαν «προδότες», «ξεσκολισμένους χαφιέδες». Ο επί χρόνια εθισμός στην άσκηση της παρασημαντικής θέσεων και εννοιών δημιούργησε το ανθρωπολογικό τύπο του Μίμη και της Αριστεράς με την ανάπηρη και ακρωτηριασμένη λογική στην υπηρεσία της Νέας Τάξης και του αμερικανισμού.

Ο μαινόμενος νεοτάξιτης κλεισμένος μέσα στην ψυχοπαθολογική μονομέρεια, στην θρησκοληψία του φανατισμού, έχοντας ασπασθεί τις νεοταξίτικες σχηματοποιήσεις του Χάντιγκτον, θυσίασε την νοημοσύνη του και το όραμα μιας γενιάς για να γίνει ένα ασπόνδυλο φερέφωνο της νεοταξίτικης προπαγάνδας. Υπεραμύνθηκε του σχεδίου Ανάν που θα αφάνιζε την Κύπρο. Υπακούοντας στα κελεύσματα των υπερεθνικών νταβατζήδων που βλέπουν την Εκκλησία σαν φορέα συλλογικότητας της επιτέθηκε με λύσσα μιγάδα σημαδεμένου από διάφορα συμπλέγματα και βυσσοδόμησε ασύστολα κατά του μακαριστού Χριστόδουλου που ό λόγος του είχε ενοχλήσει.

Τώρα μέσα από την τραυματισμένη Νομική που άφησαν οι εγκάθετοι του πολιτικού του συνονθυλεύματος έρχεται να βγάλει φωνή, μία εξωραϊσμένη ψευδαίσθηση αποδοκιμασίας, ή παραίτησης από τις ευθύνες του. Νομίζει ότι με ένα “φασιστική συμπεριφορά” θα λειάνει τις γωνίες και θα σώσει την αριστερά από την χλεύη και την απαξίωση που τις επιφυλάσσουν οι Έλληνες.

Χρόνια ολόκληρα οι τραμπούκοι του κομματικού του παρακράτους καίνε και καταστρέφουν σχολεία, πανεπιστήμια, εκκλησίες. Η τρομοκρατία της νεοταξίτικης αριστεράς, αντιεξουCIAστές, κουκουλοφόροι, το λούμπεν του φραπέ, για χρόνια λυμαίνεται τα πανεπιστήμια, τα σχολεία και το κόμμα του πρόσφερε πάντα το ιδεολογικό άλλοθι.

Η νεοταξίτικη αριστερά πρωτοστάτησε στην οργουελικού τύπου αλλοίωση και διαστρέβλωση των εννοιών. Η βία ή τα συγκεκριμένα ποσά βίας χαρακτηρίστηκαν "πολιτικό γεγονός" , η κατάληψη και καταστροφή "διαμαρτυρία", η παρανομία "ανυπακοή", το 'έγκλημα "παράβαση", η εγκληματικότης "παραβατικότητα", ο νόμος "αυθαιρεσία" η νόμιμη εξουσία "αυταρχισμός". Η χυδαιότης “τέχνη” Άξιος ο μισθός σου Μίμη και σεις μαινόμενοι νεοταξίτες, καταντήσατε τον Έλληνας άνθρωπο του 21ου αιώνα να είναι ένα ηθικό ναυάγιο, κωφάλαλο, ανίκανο να ακούσει, ανήμπορο να μιλήσει και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξει. Να ζει ενστικτωδώς τον "θάνατο του Έθνους", να στερείται κάθε αναφορά του βίου και με κοκαλωμένη ψυχή να μην υποψιάζεται τα μεγάλα ερωτήματα και να μην τα θέτει ποτέ στην ψυχή του.

Για την αλλοίωση αυτή του Έλληνα ανθρώπου το έδαφος το καλλιέργησε η Αριστερά πρακτορεύοντας την Νέα Τάξη και είναι έτοιμο. Η επιχείρηση "καμμένη γη" που προετοίμασαν οι εγκάθετοι των "εθνικών" και πλανητικών νταβατζήδων έχει ολοκληρωθεί. Σήμερα ο κόσμος της Ελλάδας παρουσιάζεται αδειανός και η πίστη στο Έθνος που χαλύβδωσαν οι αγώνες της Φυλής έγινε συντρίμμια.

Έρχεται τώρα σαν τον «εν πολλές αμαρτίες περιπεσώντα άνδρα» να διαχωρίσει την θέση του από την βαρβαρότητα των τελευταίων ημερών τραβώντας, λίγο για να μην πονέσει, το αυτί του Αλαβάνου και του Cheπρα. Δεν έχει ούτε την στοιχειώδη ευαισθησία ή εντιμότητα να αναμετρηθεί με τις αιτίες της πρωτοφανούς κτηνωδίας που βιώνουμε σήμερα. Περιορίζεται στην προτεραιότητα των εντυπώσεων, στην κενολογία. Με πλασματικό προσωπείο προσπαθεί να ψιμυθιώσει την στυγνή καπηλεία από την Αριστερά των αγωνιών, των φόβων μιάς νεολαίας που την δίδαξε να ζητάει τα πάντα, να μην προσφέρει τίποτα και να κάνει καβαφικά «το αύριο σαν αύριο να μη μοιάζει».

Οι αριστεροί του τότε ο Ζαχαριάδης, ο Βλαντάς, ο Φλωράκης και τόσοι άλλοι ήτανε τραγικοί και φρικτοί. Οι νεοταξίτες αριστεροί, του είδους του Μίμη, του σήμερα είναι φρικτοί και φαιδροί. Γιατί το παρελθόν τους είναι βουβό. Όλοι αυτοί οι αρρωστημένοι ελπίζουν ενστικτωδώς στη οργάνωση «αγέλης». Ο λόγος είναι αυτονόητος. Ο Μίμης και η μαφία του είναι οι εκπρόσωποι ενός λούμπεν που η χαρά της ζωής και της δημιουργίας του είναι βάρος, στόματα σφιγμένα, γεμάτα μίσος και απόγνωση. Ακαλαίσθητοι από φυσικού τους, ακόμη και κάτω από το Armani παραμένει ο ψυχισμός του Μογγόλου.

Πιστεύουν ότι προσθέτοντας τις αδυναμίες θα μπορέσουν να δημιουργήσουν μία δύναμη. Ελπίζουν να δημιουργήσουν μια μονάδα προσθέτοντας συνεχώς μηδενικά. Είναι τα ανθρωποειδή του όχι, του ιδεοληπτικού «εναντίον όλων». Είναι τα ανθρωποειδή της αμφισβήτησης, της μνησικακίας, του διχασμού και των παιχνιδιών της παγκοσμιοποίησης. Είναι τα ανθρωποειδή που τα υποσυνείδητα συμπλέγματα μειονεξίας τα αναγκάζουν να χαράσσουν γραμμές υπεροχής καλλιεργώντας των φιλιστινισμό των μαζών, οδηγώντας τις πλάνες των όχλων και ακολουθώντας την αλήθεια της ιστορίας. Ένας εμετός ύπαρξης δηλαδή, τυφλωμένα, κολλημένα ανθρωπόμορφα ζώα, επικίνδυνα, χωρίς οίκτο και έλεος μήτε για τον εαυτό τους μήτε για τους άλλους γύρω του. Μάρτυρες τα ερείπια και ο χαλασμός που είδαμε τις τελευταίες δραματικές ημέρες .

Μπορούμε να παρομοιάσουμε τα νεοταξίτικα ενεργούμενα, πχ. Αλαβάνο και Cheπρα , ή της «ανανεωτικής αριστεράς», που τόσο καινά και χυδαία προσπαθεί ο Μίμης να σώσει απο την απαξίωση και την χλεύη των Ελλήνων με τα αιλουροειδή, που τραυματίζουν αντί να σκοτώσουν. Είναι οι αρνήσεις που ακολουθούν και συνοδεύουν κάθε θέση, το ανάποδο σε κάθε ορθό, το όχι που απαντά σε κάθε ναι. Διαβάστε τα αποξέσματα των εντέρων τους και προσπαθήστε να βρείτε έστω ένα ΝΑΙ, έστω και μια Θέση. Πολύ αμφιβάλω.

Γιατί ; Το ΟΧΙ του αριστερού, σύντροφε Μίμη, είναι αλληλένδετο με το ναι, όπως το παράσιτο με τον οργανισμό σε βάρος του οποίου ζει. Υπάρχει στα ανθρωποειδή του «όχι» , τον νεοταξίτη λακέ που ρίχνει ανάθεμα στην Ελλάδα, τον αμφισβητία που καταριέται την κοινωνία, τους κουκουλοφόρους του Αλαβάνου, τα πρακτορίδια και τους πράκτορες των ΜΚΟ του Νεοταξισμού, τους επαναστάτες του φραπέ που αφού λεηλάτησαν τα Πανεπιστήμια του λαού, θα ξαναμπούν στα γκέτο των ιδιωτικών τους και μετά κατευθείαν για Εσπερία, μια κτυπητή αντίθεση μεταξύ της υπερικανότητας να καταστρέφουν και της απολύτου ανικανότητας να δημιουργήσουν. Μ΄αυτό το νόημα είναι που οι όποιες επιτυχίες των ανθρωποειδών της Αριστεράς μεταβάλλονται όλες σε αποτυχίες, που σκοτώνεται σφάζοντας, που εξαφανίζεται εξαφανίζοντας. Γιατί δεν υπάρχει παρά σαν αντίθεση.

Μάταια θα προσπαθούν ο Μίμης και οι βαστάζοι, οι ανιματέρ, οι κατίνες και οι ρεπατζούδες των ΜΜΕ(ξαπάτησης), εκτελώντας πειθήνια τις εντολές των πλανητικών νταβάδων ,να της δώσουν το φιλί της ζωής. Η θέση της αριστεράς είναι μοιραία και το αναπόφευκτο τέλος της, η χωματερή της Ιστορίας.

Η αθλιότητα, οι βαρβαρότητες των τελευταίων ημερών είναι οι τελευταίοι της σφαδασμοί. Οι δε δηλώσεις Μίμη Ανδρουλάκη ο επιθανάτιος ρόγχος της ξεπουλημένης Αριστεράς και φερέφωνου της Νέας Τάξης.

Σύντροφε Ανδρουλάκη : Ποιά Φασιστική συμπεριφορά;

Μίμης Ανδρουλάκης, Βουλευτής ΠΑΣΟΚ στην εκπομπή με το Μπάμπη Παπαπαναγιώτου: (ράδιοεννεα 29/1/2011)

Για την κατάληψη της Νομικής Σχολής μεταξύ των άλλων σοφών μας έριξε και ένα ωραίο πυροτέχνημα:

“...‘Και λέμε Αριστερά. Ποιά Αριστερά; Είναι φασιστική συμπεριφορά όλη αυτή που συμβαίνει στα πανεπιστήμια. Να τους πουν: παιδιά, έχετε δίκιο μετανάστες βγέστε έξω, σε μία ώρα θα έχετε φύγει όλοι έξω, δεν είναι η δουλειά σας εδώ μέσα.. Και να το πουν οι ίδιοι οι φοιτητές, οι ίδιες οι παρατάξεις, ο πρύτανης. Τους πήγαν οι άλλοι τώρα εκεί, οι δήθεν προοδευτικοί. Εγώ θα πάω να τους δω ο ίδιος».

Ο άνθρωπος αυτός με πολύ λογισμό και άφθονη οίηση αγωνίζεται σας άλλος Τέτζελ να μας πουλήσει το πολιτικό συγχωροχάρτι της Αριστεράς. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο καλός αυτός άνθρωπος θέλει να μας πείσει ότι η βαρβαρότητα που βιώνουμε καθημερινά δεν είναι έκφραση της αριστεράς αλλά "φασισμός". Επειδή η λέξη φασισμός ενοχλεί έντονα την "δημοκρατική" μας συνείδηση την επικαλείται με μόνο σκοπό την δημιουργία εντυπώσεων και την ικανοποίηση υποκειμενικών ιδεολογικών ανασφαλειών. Όλα στην προτεραιότητα των εντυπώσεων, στην αμνησία των γεγονότων, στον συμβιβασμό με την αοριστολογία, ώστε να μη θίξουμε τα αριστερά θέσφατα. Μιλάει για το πρόβλημα (ώστε να κερδίσει τις εντυπώσεις των τυραγνισμένων πολιτών της Ελλάδας) και επιδιώκει την άφεση αμαρτιών της φράξιας τους ξεθάβοντας νεκρές ιδεολογίες.

Η Ελλάδα επί 36 χρόνια ζει την βαρβαρότητα της "επαναστατικής" μεταπολίτευσης. Η αριστερά γεμάτη βαθύτατη, υπεροπτική και κυνική περιφρόνηση προς τους Ελληνες και το μέλλον τους, με τρόπο αγύρτικο, δημαγωγικό και παραπλανητικό επιβάλει την θέληση της με την απροκάλυπτη βία.

Ο σύντροφος Ανδρουλάκης σαν γνήσιος αβανταδόρος της αριστερής λεηλασίας και τρομοκρατίας, έντρομος μπροστά στην πιθανότητα οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να καταλάβουν, επί τέλους, τι είναι αριστερά, προσπαθεί να την σώσει από την απαξίωση της ελληνικής κοινωνίας, κοινωνίας που διαπερνάται από φόβο, ανησυχία, ανασφάλεια για το μέλλον της και το μέλλον των παιδιών της.

Σέρνεται αγκυλωμένος με ιδεολογικά στερεότυπα του παρελθόντος, δίχως να αντιλαμβάνεται ότι η λέξη "φασισμός" δεν είναι παρά η ιδεολογική γλίτσα που έχει κατακαθίσει στα αρρωστημένα μυαλά των παπατζήδων της αριστεράς που καλουπωμένοι μέσα σε ιδεολογήματα και νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις αδυνατούν να αρθρώσουν δημιουργικό λόγο.

Πρόκειται για φαινόμενο ανθρώπινης αναπηρίας που κυριολεκτικά μας φοβίζει. Καλή η προσπάθεια αλλά θα παραμείνει προσπάθεια. Προσπαθεί να παραποιήσει ή και να αντιστρέψει την εικόνα αισθητών δεδομένων, ψηλαφητών πραγματικοτήτων.

Συντροφε Μίμη η αριστερά δικτατορία τέλειωσε. Η λέξη "φασισμός" που τόσο εύκολα επικαλήσε δεν τρομάζει κανέναν". Αριστερα είνα αριστερά βάρβαρη και χυδαία. Μισεί την Ελλάδα και τους Ελληνες. Δεν πρόσφερε ποτέ τίποτα και δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Μόνο να κλαψουρίζει ξέρει για τα όσα δήθεν τράβηξε. Ο μύθος της ευαίσθητης αριστερά τελείωσε. Μάταια ο Αλαβάνος προσπαθει να κρύψει το μπασταρδο πρόσωπό του πίσω απο το Αισχύλο. Είναι ενα τιποτένιο μικρόψυχο ανθρωπάκι. Το δε ΚΚΕ είναι καιρός να πάει εκεί που πραγματικά ανοίκει στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Μπορεί "νόμος να είναι το δίκαιο του εργάτη", αλλά αυτός ο εργάτης εχει δικαίωμα να στέλνει το παιδί σε Πανεπιστήμια σωστά και όχι στους κερχανάδες της ΚΝΕ.

Η Αριστερά είναι κλινικά νεκρή. Κρατιέται στην ζωή διασωληνωμένη απο τις καλοταϊσμενες ρεπατζουδες των ΜΜΕ(ξαπάτησης)

Κύριε Βερέμη

Είδαμε με πολύ ενδιαφέρον το πρώτο κομμάτι της “ιστορικής” σειράς που επιμελείστε και διαφημίζεται Με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε την συζήτηση μεταξύ εσάς και των σημαντικών κυρίων κυρίων τους αξιόλογους πανεπιστημιακούς και τον διορισμένο συγγραφέα, ηθοποιό, ιστορικό, παγκοσμιοποιημένο Τατσόπουλο. Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει γνώμη και άποψη. Η ιστορία είναι ένα αιώνιο αγαθό. Εκείνο που είναι κατακριτέο και χρήζει διερεύνησης είναι η προσπάθεια να περάσετε μία προσωπική άποψη σαν την απόλυτη επιστημονική αλήθεια.

Αυτά βέβαια είναι δευτερεύοντα Η ερώτηση που θέλω να σας υποβάλω είναι απλή. Κατά την διάρκεια των δύο ετών που κάτοικο εδρεύαται στην Βοστόνη των ΗΠΑ σαν επισκέπτης καθηγητής στο Tufts University, κάθε ημέρα βλέπαται το Bunker Hill Monument. Εναν τεραστιο οβελίσκο μνημείο που θυμίζει στους Αμερικανούς την ομώνυμη μάχη κατά το πόλεμο της ανεξαρτησίας. Σκέφτηκε ποτέ κανένας Αμερικανός καθηγητής να ζητήσει την λείανση της ιστορίας και να βγάλει το μνημείο για να μην διαταραχθούν οι Αγγλοαμερικανικές σχέσεις;

Ενόχληθηκε ο κύριος Τατσόπουλος απο τον πίνακα του Βρυζάκη που παρουσιάζει το ξεκίνημα της Επανάστασης του 1821. Σε κάθε αμερικανικό σχολικό βιβλίο ιστορίας υπάρχει φωτογραφία του πίνακα που παρουσιάζει τον George Washington καμαρωτό πάνω στην βάρκα να διασχίζει τον ποταμό Delaware. Είναι ένα μύθος, ένα κομμάτι της αμερικανικής μυθοπλασίας και κανένας δεν διανοήθηκε να τον αμφισβητήσει ή να ζητήσει το ξανά γράψιμο της σχολικής ιστορίας. Δεν θα μιλήσουμε για τους άλλους μύθους της Αμερικανικής ιστορίας. Boston Tea Party, Boston Massacre, Paul Revere...
Θα μου απαντήσετε: Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν οι Αμερικανοί με την ιστορία τους. Ενδιαφέρει εμάς γιατί κάποτε είχατε δηλώσει να γίνουμε χώρα πολυπολιτισμική, η Αμερική των Βαλκανίων.

Το κάθε έθνος έχει τους μύθους του που δίνουν ένα κοινό τόπο ύπαρξης στους λαούς του. Κανένας δεν τολμάει να αμφισβητήσει τον μύθο της Βαστίλης, το μύθο του Γουλιέλμου Τέλλου, τον μύθο της Ρωσικής Επανάστασης, ή για να έρθουμε στα καθ’ ημάς, κανείς, δεν αμφισβητεί τον μύθο της αντίστασης κατά της χούντας, ή τον μύθο του Πολυτεχνείου.

Γιατί τόσο μένος κατά της επανάστασης του 1821, της επανάστασης των Ελλήνων. Ελπίζουμε να είναι αποτέλεσμα πλάνης. Η πλάνη είναι ανθρώπινη ατέλεια του νου και την καταλαβαίνουμε Η εσκεμμένη πλάνη είναι κατακριτέα και κρύβει ιδιοτέλεια συμφέροντος.

Οι ανάγκες της ζωής μερικές φορές υπαγορεύουν το περιεχόμενο της συνείδησης.

Από τον Άγιο Παντελεήμονα στην Νομική

Πρίν από μερικές ημέρες είδαμε τους κοζάκους του Yorgo με πλήρη εξάρτηση να εφορμούν κατά των Ελλήνων, των τυραγνισμένων κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα, γιατί λέει ήθελαν το δικαίωμα να ζούνε με αξιοπρέπεια, ευτυχία και χαρά που υπόσχεται η Δημοκρατία σαν πολίτευμα και όχι σαν ιδεολόγημα. Το μόνο που επιθυμούσαν είναι η ελευθερία του λόγου, ελευθερία από το φόβο, ελευθερία από την ένδεια, ελευθερία της λατρείας του Θεού. Για αυτήν την αναζήτηση της ελευθερίας πληρώθηκαν με δακρυγόνα και γκλομπς Τα σκαλιά της εκκλησίας θύμιζαν τα σκαλιά της Οδησσού από την φημισμένη εικόνα της ταινίας “το θωρηκτό Ποτέμκιν” όπου οι κοζάκοι του Τσάρου ποδοπάτησαν κάθε έννοια ανθρωπιάς και λαχτάρας για ελευθερία. Τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) οι “ρεπατζούδες” του κυρίου Πεταλωτή βυσσοδόμησαν ασύστολα κατά των κατοίκων. Οι ομάδες του οργανωμένου εγκλήματος λειτουργούν ανεξέλεγκτα παραβιάζοντας κάθε νόμο της “δημοκρατίας” και όμως εχθροί είναι οι κάτοικοι του Αγίου Παντελεήμονα

Σήμερα οι κοζάκοι κάθισαν σπίτι τους. Η Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών καταλήφθηκε από μία καλά οργανωμένη, καλά καθοδηγούμενη ομάδα λαθρομεταναστών και η ελληνική πολιτεία “ήσυχη ασυνείδητη και ευτυχής” παρακολουθεί τα γεγονότα πετώντας ό ένας το μπαλάκι στον άλλον. Στον Άγιο Παντελεήμονα δεν είχε κανένα ενδοιασμό. Έστειλε τους κοζάκους της να βγάλουν τα απωθημένα τους πάνω στους Έλληνες, οι οποίοι ειρηνικά διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ύπαρξη, γιατί θα τους χειροκροτούσε το συνονθύλευμα των ελαττωματικών όντων που ακούει στο όνομα αριστερά.

Στην Νομική βλέπουμε μια πολιτεία ανοχύρωτη, ανίκανη, απλό θεατή να φέρεται και να άγεται από το συμπλεγματικό μίσος κατά της ελληνικής κοινωνίας της Αριστερά και των πρακτόρων των ΜΚΟ. Θρηνούν σπαρακτικά και ουρλιάζουν ηθολογικά ο λακέδες της βαρβαρότητας. Είναι σκαντζόχοιροι με τους Έλληνες. Στάζουν φαρμάκι από την μύτη τους, πάντα λίγοι σαν σπιτικοί γάτοι απέναντι στους πράκτορες των ΜΚΟ της Νέας Τάξης. Καθαρά φληναφήματα πανικού τελειωμένων ανθρώπων.

Οι διάφοροι δήθεν, υπουργοί, υφυπουργοί και διάφοροι ανευθυνοϋπεύθυνοι που συνωστίζονται στα τηλε-παράθυρα είναι σαν τα γραμμόφωνα που το κούρδισαν. Είναι οι άνθρωποι των έμμονων ιδεών και στα περασμένα και τα τωρινά. Φοράνε την λιβρέα του μοντέρνου του σύγχρονου αλλά στην πραγματικότητα είναι μικροί άνθρωποι, χωρίς αέρα, χωρίς καμιά πλατιά χειρονομία. Λίγο ακόμα και θα βάλουν τα κλάματα, ένα είδος Ναστραντίν Χότζα.

Άνθρωποι εύκολων ευκαιριών, με το εμπόδιο της δυσαρέσκειας στην ψυχή, υπεροπτικοί , ωμά αδιάφοροι για τους άλλους, τους “Ελληνάδες”, μας ρίχνουν την σοφία τους περισσότερο για να μπερδεύουν τα πράγματα παρά να τα διευκολύνουν
Αλλά ξέρουν την δουλεία τους. Η πολιτική είναι σαν το μπουρδέλο, πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας με τις περιστάσεις της στιγμής.
Αφού ο ελληνικός λαός έφαγε χαστούκι από το ένα μάγουλο πρέπει να φάει ένα και από το άλλο. Αλλά δεν λένε λέξη για τον τσαμπουκά και την μαγκιά που έχει καλλιεργηθεί τόσο έντεχνα από τις τσούλες της πολιτικής

Το πρόβλημα είναι η άρχουσα ελίτ που δημιουργεί γύρω της μια ατμόσφαιρα αγοράς όχι μιαν ατμόσφαιρα εμπιστοσύνης. Οι Έλληνες δεν είναι παρά αγγεία για να ρίχνει μέσα τις ευθύνες της. Η νέα γενιά με την συμμετοχή της στην σημερινή κατάσταση πάει να φορτωθεί όλες τις αμαρτίες των πολιτικατζήδων και να βουλιάξει μαζί τους.

Κανείς δεν συλλογιέται ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα ξεκίνησε 36 χρόνια πριν. Όταν στην Ελλάδα του 74 εγκαταστάθηκε ένα καθεστώς, φερμένο στους γυλιούς του Τουρκικού στρατού, και άρχισε με καλογερική μανία το γκρέμισμα κάθε ιερού και όσιου. Σπάζοντας την χρυσή αλυσίδα που έδενε τον Έλληνα πολίτη με την πατρίδα του και τον παρέδωσε δέσμιο σε ιδεολογίες και ιδεολογήματα σαν τις μόνες αλήθειες ζωής.


Ο Σεφέρης έγραψε:

"Τέλεια χαύνωση, παρακμή, αηδία, κατάπτωση, εξευτελισμός, θεομπαιχτισμός, του πολιτικού μας κόσμου.."

Πολιτικό Ημερολόγιο Α, 1935-1944, Ίκαρος, 1981, σελ. 257

Η πρασινοσκουφίτσα ανησύχησε....

Η κυρία Κάτια Μακρή, η γνωστή και μη εξαιρετέα πρασινοσκουφίτσα του RealFm και Alter στο χθεσινό (25/1/2011) δελτίο ειδήσεων του Alter ανησύχησε. Τα γεγονότα της Νομικής της προκάλεσαν τον προβληματισμό ότι ο κύριος Μιχαλολιακος πηρε το 5% και ότι θα συντηρητικοποιηθεί η κοινωνία. “Συντηρητικοποιηθεί η κοινωνία”! Δεν είναι μία καταπληκτική έκφραση; Εμένα προσωπικά μου προκάλεσε μία έντονη διέγερση και άρχισα να κάνω βιοτικά όνειρα με αντικείμενο την δημοκρατία. Δημοκρατία που δεν καταρρέει μεν - αφού εντέλει εξυπηρετεί ως ιδεολογία - αλλά έχει, ουσιαστικά, χάσει το περιεχόμενο της έχοντας μετατραπεί σε ένα απολυταρχικό σύστημα Πρωθυπουργικής Μοναρχίας. Εσείς μας ψηφίσατε εμείς αποφασίζουμε...

Δεν μας παρατάς κυρά μου. Ανησύχησες; Τρόμαξες; Φοβήθηκες; “Frankly, my dear, I don’t give a damn”, να ευχαριστηθεί και η κυρία Διαμαντοπούλου που μας θέλει αγγλομαθείς, ή επι το ελληνικότερον “Καρφί δεν μου καίγεται”.

Για 36 χρόνια η ελληνική κοινωνία είχε παραδοθεί στα νύχια των χούλιγκαν των “προοδευτικών” δυνάμεων που διέλυσαν τα πάντα. “Προοδευτικές” δυνάμεις που αναδείχθηκαν σε εκτροφείο συνδικαλισμένων τυράννων της κοινωνίας, ψυχανώμαλων βανδάλων, μονοδιάστατης υστερίας συμφεροντολόγων. Πανεπιστήμια καταστρέφονται. Καθηγητές προπηλακίζονται και τους κυνηγούνε σαν αγρίμια μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας στο όνομα του Πανεπιστημιακού ασύλου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Χτίζουν τα γραφεία των καθηγητών ( δεν θυμάμαι να γίνεται κάτι τέτοιο στην Οξφόρδη). Τέσσερεις άνθρωποι δολοφονήθηκαν στην Marfin υπό τους αλαλαγμούς των αφιονισμένων “προοδευτικών” αφήστε τους να καούν τραπεζίτες είναι. Η Αθήνα κάηκε τον Δεκέμβρη 2008 με τις ευλογίες των “προοδευτικών δυναμεων”. Επί τρεις δεκαετίες οι κάπηλοι της “προοδευτικότητας” παράγουν μαζικά βανδάλους, καταληψίες, ευνουχισμένους διαδηλωτές που αναμηρυκάζουν τον κρετινισμό της κομματικής ντουντούκας. Ο πλούτος των Ελλήνων καταβροχθίστηκε ασύστολα και μετατράπηκε χωρίς ντροπή και αιδώ σε βίλες και κότερα. Οι μίζες της Siemens τροφοδότησαν ένα πολιτικό σύστημα που ανερυθρίαστα μας λέει: “πιθανολογούμε κάτι έχει συμβεί, ίσως σοβαρό”. Όλα αυτά και άλλα χυδαία συνέβησαν, συμβαίνουν, πιθανόν να ξανασυμβούν και όμως η πρασινοσκουφίτσα ανησύχησε για το 5% της Χρυσής Αυγής.

Η πρασινοσκουφίτσα και η μελίγκρα των ΜΜΕ(ξαπάτησης), των κοινωνικών συναναστροφών του Χριστοφοράκου, πανικοβλήθηκαν. Η εποχή της αδιαμαρτύρητης ομηρίας στο βωμό των κομματικών συμφερόντων παρήλθε. Πίσω από το παραβάν της κάλπης, οι τυραγνισμένοι πολίτες από την “προοδευτική” ασυδοσία απελευθερώθηκαν. Ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Ψήφισαν για αξιοπρέπεια, για ελπίδα, για την Ελλάδα το Έθνος , όχι την ουδέτερη πατρίδα του Yorgo.

Επί τέλους οι Έλληνες, οι Ελληνίδες τα ελληνόπουλα κατάλαβαν οτι οιι παρέες και οι κοινωνίες των “προοδευτικών” του Φίλιον και DaCapo, το προλεταριάτο του φραπέ της Μηλιώνη, οι σταχτοπούτες και οι δειλοί φανατικοί της βίας της Πολιτείας, της Εκάλης και του Ψυχικού, οι αδέξιοι Δαντών του ΣΥΡΙΖΑ, οι δυστυχισμένοι Κοριολανοί της πάλης των τάξεων του ΚΚΕ δεν είναι πλέον το πιο ευαίσθητο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας και αυτό τρόμαξε. Τους τρόμαξε το ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας βρήκε την δύναμη της θέλησης.

Η δημοκρατία παρήκμασε μέσα στην πυκνή ανομία, την απουσία κανόνων και την πλήρη ελευθεριότητα των “προοδευτικών” δυνάμεων που επέβαλαν τις απόψεις τους στην πλειοψηφία των πολιτών με βία, τραμπουκισμό και παρανομία.. Η ανομία και συνεπώς η ατιμωρησία που επέβαλαν στην Ελλάδα οι συμμορίες των μουσάτων με τα αμπέχονα και οι αξύριστοι με Armani και γραβάτες Ermenegildo Zegna είναι η αιτία της παρακμής και της επιβολής της πλέον χυδαίας τυραννίας.

Συμμορία Καθαρμάτων...

Η πρασινοσκουφίτσα του RealFm (Κάτια Μακρή), αυθεντία στην πολιτική, την οικονομία, την εθνική άμυνα, την θεολογία και άλλα πικρά, πάλι κέντησε σήμερα (25/1/2011). Το θέμα της ήταν η κατάληψη της Νομικής από την ορδή των λαθρομεταναστών με την αρωγή των Συριζαίων και διαφόρων άλλων, που τους πλήρωσαν τα εισιτήρια, τους έφεραν στην πολύπαθη Αθήνα και τους έριξαν στην αυλή της Νομικής. Πολύ ευαισθησία για τους καταληψίες αλλά παντελής έλλειψη ευαισθησίας για το κλείσιμο της σχολής και τους δεκάδες φοιτητές που χάνουν τα μαθήματα τους και την κατάφωρη παραβίαση των νόμων (δεν θυμάμαι να γίνονται τέτοια πράγματα στην Οξφόρδη).

Ο φόβος της αριστεράς δεν είναι ο εξευτελισμός της έννοιας του κράτους, αλλά μήπως οι τυραννισμένη πολίτες αυτής της χώρας καταλάβουν, επί τέλους, ότι η αριστερά δεν είναι το πλέον ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, αλλά μία συμμορία καθαρμάτων με διάφορες σφραγίδες και ονόματα.

Μία συμμορία καθαρμάτων που λυμαίνεται τα πανεπιστήμια έχοντάς τα μετατρέψει σε Γκούλαγκ των προσδοκιών και των ελπίδων των νέων. Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν είναι παρά το άλλοθι των μκρονοϊκών μειοψηφιών που επιβάλουν με την βία ή “τα συγκεκριμένα ποσά βίας” την βάρβαρη προώθηση των πλέον παρακμιακών στρεβλώσεων ξεπερασμένων δοξασιών. Η συμμορία της αριστεράς στο σύνολό της με πρωτογονικό ντελίριο έχει μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε γκούλαγκ απελπισίας. Η μαφία των τραμπούκων με την ανοχή των ασήμαντων και των τενεκέδων της πανεπιστημιακής κοινότητας που διαχειρίζεται φιλοσοφώντας και μπουκώνει τα απύλωτα στόματα της με το βιός των Ελλήνων έχει κάνει τα πανεπιστήμια "αυλές των θαυμάτων".

Μία συμμορία καθαρμάτων που οργανικά διαπλεκόμενη με τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) επιβάλλει στην ταλαιπωρημένη κοινωνία της Ελλάδας τους νόμους των μαφιών της νύχτας. Βγήκε στο σεργιάνι με τις γνωστές ομάδες, τις καλό-πληρωμένες και καλό- ταϊσμένες ΜΚΟ που κανείς δεν εξέλεξε και κανείς δεν ελέγχει, και θέλει να επιβάλει με το έτσι θέλω και χυδαίο τσαμπουκά την μετατροπή της Ελλάδας σε χωματερή του κάθε κολασμένου ή αδικημένου της γης.

Μία συμμορία καθαρμάτων που δεν είναι παρά οι κομματικοί χούλιγκαν χωρίς αξίες, όραμα ή πιστεύω. Κρύβουν το μπασταρδο πρόσωπο τους και το συμπλεγματικό τους μίσους κατά της ελληνικής κοινωνίας, που δεν τους έχει δώσει παρά θέσεις δευτερεύουσες, πίσω από μηδενιστικά φληναφήματα.

Ο κύριος Παπαχρήστου απο τις σελίδες ΤΩΝ ΝΕΩΝ έκανε την παρατήρηση της πλάκας “γιατί δεν τους παίρνουν στα σπίτια τους;”. Είναι πράγματι παρατήρηση της πλάκας. Η σωστή ερώτηση θα ήταν: “γιατί δεν τους πήγαν στο Club της Εκάλης;” Φυσικά και δεν θα τους πήγαιναν εκεί. Χαζοί είναι να χάσουν το τέννις τους μετά την ωραία κατάληψη.

Οι “ρεπατζούδες” του κυρίου Δρούτσα

Η λέξη “ρεπατζού” (απο το ρεπό, γαλλικό repos) δηλώνει την πόρνη που δουλεύει εκτάκτως, στο μπορντελάκι τις μέρες της αδιαθεσίας της πόρνης- οικοδέσπινας, ώστε να μη κλείσει το μαγαζί. Η ρεπατζού καλύπτει τον εργάσιμο της χρόνο συνεργαζόμενη με πεντέξι συναδέρφισές της. Φυσικά η ρεπατζού δεν έχει δικό της στέκι. Η λέξη ρεπατζού προέρχεται απο την ειδική φτωχή αργκό των πορνών. (Ηλίας Πετρόπουλος, “το μπουρδέλο” εκδόσεις γράμματα, 1980, σελ 89)

Μετά τις “ρεπατζούδες” του κυρίου Πεταλωτή που τόσο ωραία περιέγραψε ο Φαήλος Κρανιδιώτης έσκασαν μύτη και αυτές του κυρίου Δρούτσα. Έχουν γεμίσει οι εφημερίδες με τα ετερόκλητα άρθρα τους που με απαιτήσεις υψίστης εγκυρότητας που, έλλειψη διαλόγου, καταφέρονται κατά των “Ελληνάδων”.Τρέχουν να προλάβουν την συζήτηση για την εξωτερική πολιτική και μας προτρέπουν “επιτέλους να αρχίσουμε να μιλάμε για σοβαρά πράγματα, όπως τα εθνικά θέματα, με σοβαρό και ψύχραιμο τρόπο”. Όλοι οι άλλοι, ‘Αρδην, Παρών, Νέμεση, Ελεύθερη Ώρα κ.λ.π., που δεν τα σκέφτονται όπως αυτοί είναι αυτόματα αυτόκλητοι και ημιμαθείς υπερασπιστές των εθνικών δικαίων.

Ο εσμός των “ρεπατζούδων” του κυριου Δρουτσα έχει μάθει να διασώζεται όχι με επίπλαστες δικαιολογίες άλλα με θωρακισμένες ψυχολογικές βεβαιότητες. Ο επί χρόνια εθισμός στην άσκηση της παρασημαντικής θέσεων και ιδεών δημιούργησε τον ανθρωπολογικό τύπο με την ακρωτηριασμένη ανάπηρη λογική, τον στεγανό εγκλεισμό στην ψυχοπαθολογική μονομέρεια, στην θρησκοληψία του φανατισμού για την διάσωση της ύπαρξης ακόμη και με θυσία της νοημοσύνης. Οι Έλληνες αντιλαμβάνονται τον πατριωτισμό, το συμφέρον του Έθνους, και τον υπηρετούν με ανιδιοτέλεια και πάθος, ενώ οι “ρεπατζούδες” επιμένουν να ψάχνουν τον εχθρό στους Έλληνες που αντιστέκονται αντί να κοιταχθούν στον καθρέφτη τους.

Το ιδεολογικοπολιτικό συνονθύλευμα των “ρεπατζούδων”, το σημερινό εκφυλισμένο σύμφυρμα παρατάχθηκε με τον αγγλοαμερικανικό άξονα στην αιματηρή εθνο κάθαρση δεκάδων χιλιάδων Σέρβων και τη δολοφονία αθώων πολιτών από τα ιπτάμενα einsatzgruppen του ΝΑΤΟ, υποστήριξε με λύσσα καλογερική το σχέδιο Ανάν, βησσοδόμησε ασύστολα κατα των Ελλήνων που αντιστάθηκαν στο χρηματοδοτημένο από το Stae Department Ρεπούσειον Άγος. Έχει βαλθεί να υποστηρίζει με πάθος και φανατισμό κάθε αυθαιρεσία του αγγλοαμερικανικού άξονα, κάθε παράβαση του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, κάθε βιασμό της έννοιας Διεθνούς Δικαίου, κάθε νομιμοποίηση παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καθολική και παντοτινή καταστολή της ανεξαρτησίας των λαών. Οι “ρεπατζούδες” του Δρούτσα δεν ανησυχούν γιατί οι αξίες υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ηθική αλληλεγγύη προς τα θύματα καταπίεσης και μαζικού εξανδραποδισμού δεν είναι ανάγκη να επιβληθούν ή να αναχαιτίσουν την γενοκτονία των Ιρακινών, των Αφγανών, τον εκπατρισμό των Παλαιστινίων η την εθνοκάθαρση στην Βόρεια Κύπρο.

Πάγια χαρακτηριστικά των ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων των “ρεπατζούδων” είναι η προσπάθεια απώθησης στο κοινωνικό περιθώριο κάθε προσπάθειας υπεράσπισης παραδοσιακών ιδιαιτεροτήτων, η αμφισβήτηση της φιλοπατρίας, τα αναμάσημα μαρξιστικών καταλοίπων περί διεθνισμού, η καλλιέργεια αμπελοφιλοσοφημάτων περί κοσμοπολιτισμού και παγκοσμιοποίησης που εμφανίζουν τις πατρίδες ως περιττές και η καλλιέργεια της θέσης ότι η υποταγή στην θέληση του ισχυρότερου αποτελεί, δήθεν, ρεαλισμό και αναγκαιότητα στην οποία οι αδύναμοι θα πρέπει, δήθεν, να υποτάσσονται μονίμως και αδιαμαρτύρητα. Οι θέσεις τους κινούνται σε διανοητικό επίπεδο παιδαριώδους κραυγαλέου ανορθολογισμού με πολύ λογισμό, λίγη διαίσθηση, αλλά καθόλου αυτοπεποίθηση. Η παρακολούθηση των διανοητικών τους ακροβατισμών γεννάει πανικό, ναυτία και εμετό. Αν έχει μείνει ακόμη στην σημερινή Ελλάδα κανένας πραγματικά αληθινός διανοούμενος αφού εντρυφήσει στα κείμενα του Γκαίμπελς και τα κείμενα των “ρεπατζούδων” του Δρούτσα ας βγάλει συμπέρασμα για το που πάμε!

Σε όλες τις ιδεολογικοπολιτικές τους εκδοχές και συγκυρίες με τρομακτικές ανασφάλειες, επιθετικές φοβίες που γεννάει η ανορθόλογη φυγή στο μηδενισμό, τον πανικό που κρύβεται μέσα σε κάθε μαινόμενο ιδεολόγο οι “ρεπατζούδες” του Δρούτσα ανοίγουν την κερκόπορτα από όπου περνάει η ξενοκρατία, η ξένη εξάρτηση και ο αυταρχισμός .

Ο κύριος Μάνος και τα Φαρμακεία

Ο κύριος Μάνος απο την Καθημερινή (23/1/2011) ασχολείται με τα φαρμακεία. Μετά τους δημοσιογράφους αυθεντίες και οι πολιτικοί αποφάσισαν να έχουν γνώμη επί παντός και επίκαιρου, φωτεινοί παντογνώστες. Μεταξύ των άλλων έγραψε:

Διατηρεί το καθεστώς αδειοδότησης (για να έχουν δουλειά στο υπουργείο) που θα χορηγεί τις άδειες αφού ληφθούν υπόψη τα πληθυσμιακά όρια και με την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι ελάχιστες αποστάσεις. Και ακόμη αφού εξακριβωθεί ότι ο ενδιαφερόμενος να ανοίξει φαρμακείο είναι Ελληνας ή υπήκοος κράτους-μέλους της Ε. Ε. που έχει πτυχίο φαρμακοποιού και άδεια άσκησης επαγγέλματος και ο οποίος δεν έχει καταδικαστεί για ρητά προβλεπόμενα αδικήματα. Αναπνέω με ανακούφιση! Αποκλείστηκαν οι Αμερικανοί και οι Ινδοί φαρμακοποιοί! Και οι Κινέζοι!

Ο κύριος Μάνος ανέπνευσε με ανακούφιση επειδή, γράφει αποκλείστηκαν οι Αμερικανοί, Κινέζοι και Ινδοί φαρμακοποιοί. Όλα στη δημιουργία των εντυπώσεων να ρίξουμε και ένα αντιεθνικιστικό καρφί. Αναρωτήθηκε αν ο Ελληνας φαρμακοποιός μπορεί να ανοίξει φαρμακείο στην Αμερική, στην Ινδία ή στην Κίνα. Δεν ξέρουμε για την Ινδία ή την Κίνα, θα του πούμε για την Αμερική. Στην Αμερική ο Έλληνας και οποιασδήποτε εθνικότητας φαρμακαποιός αν δεν έχει πτυχίο από αμερικανική Φαρμακευτική σχολή όχι μόνο δεν μπορεί να ανοίξει φαρμακείο, ούτε σαν φαρμακοποιός δεν μπορεί να δουλέψει. Για να πάρεις την άδεια φαρμακοποιού ( registered Pharmacist) στην Αμερική πρέπει να έχεις αμερικανικό πτυχίο φαρμακευτικής Οι αλλοδαποί που θα θελήσουν να αποκτήσουν την άδεια πρέπει να έχουν αποφοιτήσει από αναγνωρισμένη από το National Association of Boards of Pharmacy σχολή, να έχουν άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος στην χώρα καταγωγής, να δώσουν εξετάσεις αγγλικής (TOEFL), να περάσουν με επιτυχία τις αυστηρότατες εξετάσεις ισότιμησης πτυχίου, να κάνουν, μέτα την ισοτίμηση, 9 μήνες πρακτική εξάσκηση και τελικά να αποκτήσουν το δικαίωμα συμμετοχής στις εξετάσεις για την απόκτηση της άδειας μαζί με τους πτυχιούχους εξ Αμερικής.

Γράφει επίσης ότι:

Ο υπουργός κ. Λοβέρδος ανακοίνωσε σειρά μέτρων για τους φαρμακοποιούς, αλλά τίποτε για τον τρόπο διαμόρφωσης των τιμών. Ασχολήθηκε με διάφορα περιφερειακά ζητήματα αλλά δεν άγγιξε το σημαντικότερο. Τα εγγυημένα υψηλά κέρδη.

Ακριβώς τα εγγυημένα υψηλά κέρδη δεν τα άγγιξε ο κύριος υπουργός γιατί εκείνο που ενδιαφέρει είναι τα κέρδη να παραμείνουν ώς έχει ώστε οι πολυεθνικές αλυσίδες, που περιμένουν στην γωνία για να εισβάλουν, να έχουν τα κέρδη έτοιμα και τα οποία θα τα στέλνουν στις εταιρείες μαμά.

Αυτό είναι το μυστικό Όπως είναι τώρα το νομικό καθεστώς που διέπει την λειτουργία φαρμακείον δεν επιτρέπει το άνοιγμα αλυσίδων και οι πολυεθνικές βλέπουν με βουλιμία την ελληνική αγορά. Δεν αρκούν τα κέρδη από τα υπερτιμολογημένα φάρμακα θέλουν να αρπάξουν και τα κέρδη της λιανικής.

Οι “ρεπατζούδες” του Πεταλωτή

Ο Φαήλος Κρανιδιώτης για τον άγριο καβγά στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΥΕΝΕΔ του μνημονίου MEGA της Τρέμη και του Πρετεντέρη με τον βουλευτή Ηλείας της ΝΔ Κώστα Τζαβάρα έγραψε στο www.antinews.gr ένα άρθρο καταπέλτη. Αρθρο καταπέλτη για την σεσημασμένη δημοσιγραφία των κοινωνικών φίλων του Χριστοφοράκου, και τα montblanc της ενημέρωσης που έχουν αναλάβει εργολαβικά τον αποπροσανατολισμό και παραπληροφόρηση της κοινής γνώμης. Ο Κώστας Τζαβάρας, γράφει ο Κρανιδιώτης, “στην αυθάδεια των “ρεπατζούδων” του Πεταλωτή απάντησε με την γλώσσα που πρέπει, και τους έβαλε στη θέση τους”.

“Ρεπατζούδες” είναι η πλέον επιτυχής επιλογή λέξης για να περιγράψει το τζούφιο πυροβολικό της στρατευμένης στην εξαπάτηση των Ελλήνων δημοσιογραφίας.

Η λέξη “ρεπατζού” (απο το ρεπό, γαλλικό repos) δηλώνει την πόρνη που δουλεύει εκτάκτως, στο μπορντελάκι τις μέρες της αδιαθεσίας της πόρνης- οικοδέσπινας, ώστε να μη κλείσει το μαγαζί. Η ρεπατζού καλύπτει τον εργάσιμο της χρόνο συνεργαζόμενη με πεντέξι συναδέρφισές της. Φυσικά η ρεπατζού δεν έχει δικό της στέκι. Η λέξη ρεπατζού προέρχεται απο την ειδική φτωχή αργκό των πορνών. (Ηλίας Πετρόπουλος, “το μπουρδέλο” εκδόσεις γράμματα, 1980, σελ 89)

Διαβάζοντας Καραγάτση..

Ο Καραγάτσης μας άνοιξε διάπλατα τις πόρτες της ζωής, που όταν διαβάζεις τα κείμενα του νιώθεις πώς βρίσκεσαι σε μία συνεχή ανάβρα που δεν διαφαίνεται πουθενά αφορμή για τη στέρεψή της.

Ήτανε ένας άνθρωπος και ένας συγγραφέας αεικίνητος πληθωρικός. Μία μορφή. Τριάντα χρόνια βασίλεψε αδιαφιλονίκητα στα ελληνικά γράμματα αυτός ο λεβέντης, που τίποτα δεν φοβήθηκε, ούτε από τα όσα γίνονται, ούτε από τα όσα λέγονται, ούτε κι από τα όσα γράφονται. Με την τόλμη και την γενναιότητα όλων όσων έχουν δεχτεί την δωρεά με την βαθιά πίστη στην συμμετοχή του στην δημιουργία. Ήτανε ζωντανός και ανήσυχος, μαχητικός και ασυμβίβαστος, δεν χωρούσε σε "κλίκες" σε "κύκλους" σε "κοινωνίες" και ύποπτες συναλλαγές από αυτές που τόσο ανθούν στα γράμματα μας. Ξέφυγε από την χρυσή μετριότητα, γι αυτό και η κριτική οι λεγόμενοι "κύκλοι" δεν τον αναγνώρισαν όσο πραγματικά του άξιζε. Είναι ο κίνδυνος που διατρέχουν πάντα οι πολύ δυνατοί που δεν κάνουν συμβιβασμούς, που δεν γονατίζουν μπροστά σε κανέναν, γιατί αισθάνονται αληθινά "την αξία της αξίας τους" που της είναι φορείς. Η αναιμία και η υποτονικότητα της σημερινής πεζογραφίας μας, ο εσμός των ανικάνων και εγγυτάτου βεληνεκούς "λογοτεχνών" του καιρού μας το επιβεβαιώνει.

Η δύναμη του έργου του Καραγάτση προκύπτει από μία σπάνια αρετή την σίγουρη και βαθιά γνώση του χώρου όπου κινείται, των καταστάσεων που περιγράφει, των προσώπων που ανασταίνει Τα πάμπολλα, ζωντανά, άλλοτε τραγικά, άλλοτε φρικτά αλλά ποτέ φαιδρά, πρόσωπα μπαινοβγαίνουν στις σελίδες τιθασευμένα από μία εύχρηστη γλώσσα, καθημερινή, αλλά είναι πρόσωπα της τέχνης, δηλαδή πρόσωπα μυθικά. Οι ιστορίες τους ξεπηδούν, βουερό ποτάμι, από την ακούραστα γόνιμη φαντασία του, ξεχύνονται, κατακλυσμός, στις σελίδες των βιβλίων του, φορτωμένες επεισόδια συναρπαστικά, γοητευτικά ευρήματα, γεγονότα που σπρώχνουν λαχανιασμένα το ένα το άλλο. Και από την καρπερή αυτή φαντασία - φαντασία συγγραφέα άλλων καιρών, από εκείνους που έχουν λείψει στην εποχή μας - ξεπηδούν και αυτόνομες ολοζώντανες μορφές, ενός Λιάπκιν, ενός Γιούγκερμαν, ενός Μίχαλου Ρούση, μιας Μαρίνας Ρεΐζη της Νορμανδής στη "Μεγάλη Χίμαιρα", μορφές που μοιάζουν σαν να μην τις συναντά κανείς σε ένα βιβλίο, αλλά να τις γνώρισε, να τις έζησε από κοντά, να μίλησες κάποτε μαζί τους, τόσο πειστικές, ολοκληρωμένες, αυθύπαρκτες καθώς είναι, ξεκομμένες πια από την φαντασία του μυθιστοριογράφου, που τις δημιούργησε.

Ο Καραγάτσης αν αγαπήθηκε από τους αναγνώστες του η κριτική δεν παρέλειψε νατον κακομεταχειριστεί, όσο δεν κακομεταχειρίστηκε κανένα άλλο της γενιάς του. Όλοι οι ωχροί, οι αναιμικοί, οι υποτονικοί - και τέτοιοι υπάρχουν πολλοί στο κόσμο τον γραμμάτων - μίσησαν εκ βάθους ψυχής των Καραγάτση. Οι κολοβές αλεπούδες - που δεν έκοψαν μόνες τους την ουρά τους, αλλά γεννήθηκαν χωρίς ουρά, τον περιφρόνησαν ή μάλλον καμώθηκαν πως τον περιφρόνησαν, ακριβώς για το μεγάλο χάρισμα του, που έτυχε (αδικία!) να το έχει μόνο αυτός. Χαρακτήρισαν "φθηνά" τα βιβλία του. Οι υπήκοοι του Ζντάνοφ και του σοσιαλιστικουρεαλισμού κατέκριναν τα έργα του σαν "πορνογραφικά" με αβαθή φιλοσοφία, προχειρογραμμένα και κάποιοι τα απέρριψαν κιόλας. Ζούσαν ακόμη με "το όπλο παρά πόδα" και ονειρευόντουσαν επαναστάσεις και νταβραντισμένους Σταχανοβιστές. Δεν μπορούσαν να χωρέσουν στο θολωμένο τους μυαλό οι μαρξιστές ήρωες του Καραγάτση, ο βέρος κομμουνιστής Παυλόπουλος, ο δάσκαλος Βλάσης Κορνούτος, ο γιατρός Θανάσης Κούγιας που όχι μόνο δεν είχαν προδώσει άλλα και δεν είχαν ξεχάσει την βαθύτερη αποστολή του ανθρώπου: την ανθρωπιά τους.

Ο Καραγάτσης έγραφε με την καρδιά του, με το νου, με την φαντασία, με τις αισθήσεις του, με όλη την πλούσια ύπαρξή του. Είναι ο συγγραφέας που αναζητά την αλήθεια όσο ωμή, όσο πικρή και απαράδεκτη και αν είναι. Και μας την προβάλλει υποβλητικά και ανεπανάληπτα με την τέχνη του.

Δεν μπορούμε να τελειώσουμε αυτό το "σημείωμα" παρά με τον διαλογισμό της Μαρίνας .."Είναι Έλληνες Τους καταλαβαίνω, αλλά δεν μπορώ να νιώσω αυτό που νιώθω. Τους φοβάμαι..."