Οι διαχειριστές...

Η σύγχρονη Ελλάδα δυστυχώς μέχρι σήμερα έχει προσφέρει μόνον διαχειριστές ως κυβερνήτες οι οποίοι έχουν στο μυαλό τους μόνον ένα πράγμα, την προσωπική τους πολιτική επιτυχία εις βάρος των συμπολιτών τους, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Κάνουν ό,τι μπορούν για να επανεκλεγούν με τις ευλογίες του πολιτικού μηχανισμού του κόμματός τους. Τίποτε περισσότερο. Από την ημέρα που παίρνουν το πανεπιστημιακό πτυχίο στα χέρια τους αφιερώνουν τη ζωή τους μόνο για τους εαυτούς τους, και δεδομένου ότι η πολιτική στην Ελλάδα είναι ένα πολύ επικερδές επάγγελμα, ακολουθούν την πολιτική. Πώς αλλιώς θα κέρδιζαν υπέρογκους μισθούς για μια θέση που προϋποθέτει επιρροή και πρόσθετες παροχές, συχνά μάλιστα με ανήθικο ή παράνομο τρόπο ατιμωριτί, ενώ προσποιούνται ότι βοηθούν τη χώρα; Έλληνες αναρωτηθήκατε πριν πάτε να ψηφίσετε!...  Πόσοι απο δαύτους, αν για κάποιο θαύμα έχαναν την επαγγελατική ιδιότητα του πολιτικατζή και τον πλούτο που συσσώρευσαν, θα ήταν σε θέση να κερδίσουν το ψωμί τους;

Η διαφορά μεταξύ διαχειριστών και ηγετών είναι ότι οι διαχειριστές κάνουν μόνο αυτό που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν διαχειριζόμενοι τους πάντας και τα πάντα. Από την άλλη πλευρά, οι ηγέτες κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν, πράγμα που σημαίνει ότι οι ηγέτες κάνουν όλα τα απαιτούμενα βήματα για την εκτέλεση της αποστολής τους φροντίζοντας την ευημερία της χώρας. Επιπλέον, οι ηγέτες καθοδηγούν τον λαό, ενώ συγχρόνως διαχειρίζονται την λειτουργεία, τις επιχειρήσεις, και τις υποθέσεις της χώρας. Είναι το παράδειγμα του ενάρετου πολίτου.

Επί πλέον, υπάρχει σαφής αποσύνδεση μεταξύ της ελληνικής Βουλής και του ελληνικού λαού. Ο λαός της Ελλάδος ψηφίζει ανίκανους ή αναρμόδιους ανθρώπους γιατί είναι η μόνη επιλογή που παρέχουν οι πολιτικοί μηχανισμοί των κομμάτων και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ(ξάπατησης). Αλλά η ανικανότητα γεννά ανασφάλεια και αυτή η ανασφάλεια είναι η ουσία του προβλήματος. Ανασφαλείς άνθρωποι φοβούμενοι την έκθεση της ανικανότητάς τους προτιμούν να προσλαμβάνουν υποτελείς και χωρίς προσόντα υφισταμένους. Ικανοί υφιστάμενοι θα μπορούσαν άθελά τους να εκθέσουν τα ανίκανα αφεντικά τους. Εδώ θα έπρεπε να επισημάνουμε ότι συνέπεια της ανικανότητας είναι η αλαζονεία που μας φέρνει στην επόμενη φάση, τον κόσμο του ξερόλα.

Οι ξερόλες είναι ασυνηδήτως ανίκανοι και γι’αυτόν τον λόγο είναι οι χειρότεροι από ανθρώπους με τους οποίους κάποιος μπορεί να κάνει μια σοβαρή συζήτηση. Δεν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν ό,τι δεν γνωρίζουν. Για αυτούς τους ημιμαθείς δεν υπάρχει περίπτωση να μάθουν τίποτε περισσότερο δεδομένου ότι έχουν εμπεδώσει στο μυαλό τους ότι ξέρουν τα πάντα. Πώς μπορεί κανείς να διδάξει κάτι καινούριο σε άτομο που γνωρίζει τα πάντα;

Είναι ευρέως γνωστό το γεγονός ότι κάποιος δεν πρέπει να είναι ευφυής για να αποκτήσει πλούτο ή να γίνει πολιτικός. Δυστυχώς, είναι επίσης αλήθεια ότι δεν πρέπει να είναι κανείς υπερβολικά ευφυής για να πάρει πανεπιστημιακό πτυχίο. Ενας από τους γυμνασιακούς καθηγητές μου είπε κάποτε ότι το πιο δύσκολο πράγμα για ένα άτομο είναι να εισαχθεί στο πανεπιστήμιο. Μάλιστα αλλοδαποί φοιτητές δεν χρειάζεται καν να περάσουν εισαγωγικές εξετάσεις ώστε να μπούν σε πανεπιστήμια ή κολέγια ξένων χωρών. Βεβαίως οι προαναφερθείσες καταστάσεις δεν ισχύουν για όλους. Απλώς σημαίνει ότι επειδή ορισμένα άτομα έχουν ένα πτυχίο στο χέρι τους, συμπεριλαμβανομένων και διδακτορικό, δεν σημαίνει οτι είναι κατ’ανάγκη ευφυείς. Έχουμε ως παράδειγμα πολλούς υποτίθεται «επιστήμονες» με διδακτορικά πτυχία που έχουν γράψει μελέτες που η ποιότητά τους είναι συνώνυμη με σκουπίδια η κάνουν για αφίσες στην πλατεία Εξαρχείων.